วัชระเล่าถึงเบื้องหลังการแสดงคอนเสิร์ตของพวกเขาว่า
      “จะไม่มีสคริปต์แน่นอน มีแต่เรียงเพลงกันไว้ สคริปต์จะเกิดขึ้นก่อนเล่นประมาณสองอาทิตย์ด้วยการคุยกันมากกว่าว่าจะเล่นมุขอะไร ตลก 1 ตลก 2 ตลก 3 มันก็เพิ่มไปเรื่อยๆ ไม่ได้ สนใจด้วยว่าจะมีอย่างอื่นอีกไหม หรือรูปแบบแค่ไหน เพราะอารมณ์ตอนนั้นมันก็คือการโปรโมตเทป
      ความรู้สึกของเรา โปรโมตไปมันก็ขายได้เท่านี้แหละวะ เราสนุกกันเองดีกว่า รู้สึกอย่างนี้มาตลอดบนเวทีคอนเสิร์ตทุกเวทีเฮ้ย! เราสนุกกัน เพลงอะไรก็ได้ บางทีไม่ต้องร้องเพลงในอัลบั้ม อยากร้องเพลงสายัณห์ สัญญา ไปบ้าอะไรก็ได้ เราอยากสนุกของเรา
      อย่างขึ้นเวที 7 สีคอนเสิร์ต ต้องมีเพลงที่คนเขาเฮฮากันได้ก็หนีลูกทุ่งไม่พ้น ร้องเสียหน่อยให้กรี๊ดเล่น อยากร้องอะไร ลุย! จนเรารู้สึกว่าเฉลียงเป็นวงแปลกประหลาด เล่นไม่เหมือนชาวบ้าน เอาใจตัวเอง ตามใจตัวเอง อันนี้ฟังจากคนรอบข้างเขาพูด
      เมื่อเราเริ่มเฟดๆ ตัวเองมาทำงานเบื้องหลัง (เขาบอกว่า) สมัยพวกมึงเป็นเฉลียงนี่ เอาใจยากฉิบหาย อยากได้โน่นอยากได้นี่ พอเอามาให้แล้วก็ไม่เอา เป็นอย่างนี้บ่อยมาก เปลี่ยนแปลงอารมณ์ได้ตลอดเวลา วันนี้คิดอย่าง พรุ่งนี้คิดอีกอย่าง”

      ขณะที่ภูษิตให้ความเห็นเรื่องการแสดงสดบนเวทีซึ่งทำชื่อเสียงให้เฉลียงว่า
      “ความที่แต่ละคนเป็นคนครีเอทีฟ ทั้งเจี๊ยบ ดี้ จุ้ย ทำให้การแสดงเป็นที่สนุกสนานเฮฮา คนชอบ เพลงนี่เป็นส่วนประกอบ นี่คือความบันเทิงอีกรูปแบบหนึ่ง ที่คนเขารับได้แล้วมีความสุข ซึ่งเกิดจากความคิดของคนบนเวที การรับส่ง(มุข) และเพลง
      ความสามารถ(ทางดนตรี) มันอาจจะไม่เต็มร้อย แต่ว่าเมื่อมาผสมกันแล้วมันเกิดก้อนอะไรบางอย่าง เป็นพลังผลักที่คนชอบเอานักร้องคนอื่นมาล้อเลียน ล้อเลียนตัวเอง หาอะไรแปลกๆ มาให้คนดู”
      แม้จะมีภูษิตเพียงคนเดียวที่เป็นนักดนตรีจริงๆ แต่เฉลียงคนอื่นๆ ก็เล่นดนตรีบนเวทีกันเองมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ และมีวง ‘ช่างทาสี’ คอยสนับสนุนเบื้องหลัง
      และถึงจะเล่นคอนเสิร์ตแบบตามใจตัวเอง แต่พวกเขาก็ซ้อมหนักก่อนขึ้นเวทีทุกครั้ง
      วัชระเล่าว่า
      “ซ้อมกันเยอะ ผม ดี้ แต๋ง เกี๊ยง มีจุ้ยคนเดียวไม่ซ้อม จุ้ยเป็นคนที่ไม่ชอบซ้อมดนตรี เขาจะออกไปโทรศัพท์ มีธุรกิจตลอดเวลา จนเป็นประเด็นเอาไว้แซวกันบนเวที
      ขณะที่เกี๊ยงก็ดูนาฬิกาตลอดเวลาเหมือนกัน เพราะเดี๋ยวต้องกลับไปเรียน แบบเป๊ะ อะไรแบบนี้ แต่ผม ดี้ แต๋ง เฮฮา ซ้อมกันสนุก เอาอีก เอาอีก ดนตรีมันทำให้เราสนุกตลอดเวลา”

      การแสดงคอนเสิร์ตที่เฉลียงภูมิใจกันที่สุดในช่วงนั้น คงจะเป็นคอนเสิร์ตที่ศูนย์เยาวชนไทย-ญี่ปุ่น ดินแดง แสดงพร้อมกับธงไชย แมคอินไตย์ และอัญชลี จงคดีกิจ
      ซึ่งวัชระเล่าถึงเรื่องนี้ไว้ว่า
      “ตอนนั้นคือ 3 ศิลปินที่เขาบอกว่าดังที่สุดในประเทศไทย เป็นคอนเสิร์ตการกุศลเพื่อสายใจไทย พอแสดงเสร็จไม่นาน สมเด็จพระเทพฯ ก็โปรดฯ ให้เข้าเฝ้ารับพระราชทานเข็มที่ระลึก และในภายหลังยังทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้เฉลียงเข้าไปแสดงถวายหน้าพระที่นั่งที่ศาลาดุสิดาลัย สวนจิตรลดาอีกด้วย”
      นับเป็นพระมหากรุณาธิคุณ และยังความปลาบปลื้มใจอย่างหาที่สุดมิได้สำหรับชาวเฉลียงทุกคน

      หลังการออกคอนเสิร์ตในกรุงเทพฯ ก็ถึงช่วง ‘ทัวร์คอนเสิร์ต’ ต่างจังหวัด ที่ทำให้เฉลียงทั้งห้าได้ขึ้นเครื่องบินเป็นครั้งแรกในชีวิต
      “จำไม่ได้ว่าไปจังหวัดไหน” วัชระพยายามทวนความหลัง
      “แต่ตื่นเต้นมาก แย่งกันนั่งริมหน้าต่าง จะได้ดูวิว”
      ขณะที่เกียรติศักดิ์พูดถึงการทัวร์คอนเสิร์ตว่า ทำให้รู้ว่าทำไมเทปขายไม่ค่อยดี
      “บางที่มีคนดูไม่ถึงร้อย ต้องเป็นเมืองใหญ่ๆ ถึงจะแน่นมาก ดังน่ะดังจริง แต่ดังไม่ค่อยทั่ว”

      เฉลียงใช้เวลากับการโปรโมตเทปชุด ‘อื่นๆ อีกมากมาย’ อยู่ 5 เดือน ก็ทำคอนเสิร์ตใหญ่ ‘คอนเสิร์ตปิดอัลบั้ม’ ที่หอประชุมมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ในเดือนตุลาคม ปี 2529
      เป็นครั้งแรกในวงการเพลงไทยก็ว่าได้ที่มีการทำคอนเสิร์ต ‘ปิดอัลบั้ม’ เพราะใครๆ คนอื่นเขาก็เปิดอัลบั้มกันทั้งนั้น
      คอนเสิร์ตเต็มรูปแบบครั้งแรกของเฉลียงไม่ทำให้คนที่ตั้งใจมาดูจนแน่นขนัดผิดหวัง เมื่อสนุกสนานกันเต็มที่บนเวทีด้วยการแสดงแบบวาไรตี้ ขนาดยกวงโยธวาทิตวงใหญ่ ของโรงเรียนสวนกุหลาบมาเดินพาเหรดในหอประชุมเลยทีเดียว

อ่านต่อ...