..............................................


ทุกครั้งที่ฉันเขียนอะไร
จะมีอยู่หนึ่งกำลังใจ...ส่งมาให้เสมอ
จนวันที่เราได้มาคุย...ได้มาเจอ
ก็รับรู้ได้ว่าเธอ...จริงใจ...

วันนี้...เรื่องที่จะเขียน..ฉันขอเขียนให้เธอนะ
ถึงไม่รู้ว่าเธอจะได้อ่านมัน...อยู่ตรงที่แห่งไหน
อาจจะแค่เวลาสั้น ๆ....ที่เราได้รู้จัก รู้ใจ
แต่จะยืนยาวตลอดไป...ในความทรงจำ

..............................................


ป.ล. พี่ไปแปะข้อความนี้ไว้ใน facebook แล้ว แต่ขอมาแปะไว้ตรง "เวบของเรา" ด้วยนะคะ เผื่อน้องจะเข้ามาอ่าน

22 /04/54

ขอบคุณคะ ...ชมพูพันธุ์ทิพย์
คิดถึงนะ ... ป.ล.

T^T

โดยคุณ :

10 มีนาคม 2544
หมีเข้ามาโพสกระทู้แนะนำตัวครั้งแรกที่เวบบอร์ด chaliang.com

“เข้ามาดูหลายครั้ง แต่ไม่เคยpostเลย ชอบเฉลียงมานานแล้วละ ยังไงก็ขอฝากเนื้อฝากตัวกับ คนแถวนี้ละกันนะครับ” โดยคุณ ป.ล.

เริ่มแรกพวกเราต่างก็คิดว่าชื่อนี้มาจากคำว่าปัจฉิมลิขิต แต่หมีอธิบายไว้ว่ามันคือตัวย่อจากชื่อนามสกุล P.L.

18 มีนาคม 2544
เป็นครั้งแรกที่พวกเราพี่น้องชาวเวบ chaliang.com ได้รู้จักกับหมีในงานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่บ้านมหาเมฆจนกระทั่งถึงทุกวันนี้  เรารู้จักกันมา 10 ปีเศษๆแล้วนะ

ทุกครั้งที่มีกิจกรรมไปทำบุญทำกุศลไม่ว่าที่ไหนก็แล้วแต่เราก็จะเห็นนายมาร่วมและช่วยกันอยู่เสมอๆไม่ได้ขาด ในยามที่ห่างไกลกันด้วยชีวิตประจำวันก็ยังมีนายแวะเวียนไปมาหาสู่อย่างเนืองๆไม่เคยห่างหายไปไหน

เมื่อมาคิดนึกตรึกตรองดู ก็พบว่าไม่ใช่เพียงแค่บทเพลงของเฉลียงเท่านั้นหรอกที่ยึดเหนี่ยวพวกเราเอาไว้ แต่มันเป็น "น้ำใจที่ไม่เคยเหือดหาย" ของนายต่างหาก ที่ทำให้เราได้ทำบุญร่วมกันอยู่เนืองๆ

หลังจากนี้ไป "ป.ล." ที่ลงท้ายข้อความ จะไม่ได้มีความหมายแค่คำว่าปัจฉิมลิขิตสำหรับพวกเราแล้วหล่ะ มันจะเป็นสิ่งที่คอยเตือนถึงมิตรภาพและความผูกพันที่เรามีให้กันมา แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ ก็ตาม

ป.ล. หลับให้สบายนะ เราจะคิดถึงนายเสมอ
“ไม่รักแต่คิดถึง”

พี่น้องเว็บเฉลียงดอทคอม


หากชีวิตเป็นดั่งหนึ่งบทความ
เริ่มนิยาม ณ เยาว์วัยอุดมฝัน
แต่งเติมด้วยห้วงความคิดอัศจรรย์
ว่าโลกนั้นสีลูกกวาดสะอาดตา

จากนั้นจึงดำเนินเรื่องในวัยหนุ่ม
ที่เททุ่มความมุ่งมาดปรารถนา
ก่อนเรียนรู้ด้วยหัวเราะและน้ำตา
ทั้งเรียนรู้ว่าชีวา...มิง่ายดาย

แต่บทความนี้กลับจบเพียงแค่นั้น
จบพร้อมห้วงลมหายใจสูญสลาย
จบลงด้วยคำสั้นๆ คือ “ความตาย”
และร่วงหล่นละลายในธารน้ำตา

เหลือเพียง “ปัจฉิมลิขิต” บทสั้นๆ
ที่ส่งผ่านความผูกพัน ความห่วงหา
จากคนอยู่ถึงคนดับแทนคำลา
และหวังว่า...อีกไม่นาน คงพบกัน

22 เมษายน 2554

โดยคุณ :

ขอเสนอให้มีโลโก้กะชื่อเวบเฉลียงในรูปหรือในข้อความด้วยคะ