งานนี้มีดาบสองคม
ดูรายงานข่าวที่นักเรียนไปจ้างแม่ค้าให้มาเป็นแม่ในงานวันแม่แล้วสลดใจ...
ฉันไม่ชอบการจัดงานวันแม่ที่โรงเรียนเลย มันเหมือนดาบสองคม ที่จะมีด้านหนึ่งบาดหัวใจดวงน้อย ของเด็กหลายต่อหลายคน
ยังจำได้ดีเมื่อสมัย ม.๑ ที่โรงเรียนมีจัดงานวันแม่ใหญ่โตยิ่งกว่างานชั้นประถม และที่สำคัญเป็นการบังคับให้ต้องมีผู้ปกครองมาให้ได้ด้วย....
ให้นักเรียนพาผู้ปกครองมาเข้าหอประชุมให้นั่งเป็นแถวคู่ แม่-ลูก แล้วก้มกราบแม่พร้อมกัน
เพื่อนรักของฉันนั่งก้มหน้าร้องไห้ ทั้งอายทั้งเจ็บปวดที่ไม่มีแม่มาให้กราบเหมือนใครเขา พ่อกับแม่แยกทางกัน
เพื่อนของฉันอยู่กับอาตั้งแต่เด็ก
วันนั้นมีพี่สาวที่อายุห่างกันไม่เท่าไหร่มาเป็นแม่ให้ แต่รอเท่าไหร่ก็ไม่มา เพื่อนฉันเริ่มร้องไห้ ฉันกับเพื่อนอีกคนก็ไม่เคยเห็นหน้าพี่สาวสักที
สิ่งที่เราทำได้คือ ฝากเพื่อนไว้กับแม่เรา แล้วลงว่ิงตามหาพี่คนนั้นทั่วโรงเรียน เราหาคนที่หน้าตาคล้าย ๆ เพื่อนเรา
ตลอดทางที่วิ่งหา มีคำถามเกิดกับฉัน มีหลายความรู้สึกเกิดขึ้นกับฉัน
ขบถตัวน้อยเกิดทันทีในหัวใจ ....
แล้วเราก็เจอพี่สาวคนดียืนทำอะไรไม่ถูกอยู่หน้าหอประชุม
เรากลับขึ้นไปพร้อมกัน... เหงื่อโทรมกาย มองภาพในหอประชุมที่อยู่ตรงหน้า
วันนั้น...ฉันจำได้ว่าเรามีแม่หลายคน เรามีพี่น้องหลายคน
เราแบ่งปันความรักให้กัน แม่ฉันเป็นแม่เธอ... เราไม่ได้ไหว้แม่ของเราเพียงคนเดียว เรากอดกันทั้งหมดที่มีอยู่... เรารับรู้ความรู้สึกตรงนั้นร่วมกัน
การแสดงความรัก มันเจ็บปวดหากเราไม่มี....เพียงแค่ว่าเราไม่มีคนที่เรารักอยู่ด้วยตรงนั้น...
: อยากจะเขียนอะไรที่มันซึ้ง แต่ใครหลายคนคงทำได้ดีกว่า
ขอเป็นหน่วยมองโลกในแง่ร้าย ทำให้เห็นสิ่งดี ๆ ที่มีอยู่กับเรามีความหมายขึ้นค่ะ...
โดยคุณ :
หมีสมองฯ - [2:37:03 12 ส.ค. 2544] |