อยากฟังนิทานจากพี่ๆเฉลียงจังค่ะ นิทานหิ่งห้อย

โดยคุณ :

อยากฟังเหมือนกัน

โดยคุณ :

เอาเป็นนิทานอย่างอื่นได้ไหมครับ ผมแต่งไว้นานแล้ว

ชื่อนิทานต้นไม้ครับ


กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ยังมีต้นไม้ต้นหนึ่ง ยืนต้นตระหง่านบนยอดเนินกลางทุ่งหญ้า มันเคยเขียวขจีสดใส ทว่า บัดนี้ใบลู่ลงบ่งบอกอาการขาดน้ำ ฝนทิ้งช่วงมาหลายเดือนแล้ว ถ้าเป็นเช่นนี้ไปเรื่อยๆ มันคงยืนต้นแห้งตาย

เด็กน้อยเดินข้ามทุ่งมากับเพื่อน เห็นเจ้าต้นไม้ใบสลด "เธอจ๋า ทำไมใบเธอถึงเป็นแบบนั้น" เด็กน้อยถาม "ก็เพราะแล้งฝน รากเราก็หยั่งไม่ถึงน้ำใต้ดิน" หลังจากวันนั้น เด็กน้อยก็มาหาเจ้าต้นไม้บ่อยๆ คอยรดน้ำ ใส่ปุ๋ย ต้นไม้ได้รับน้ำและอาหาร ก็โตขึ้น.. โตขึ้น ชูใบเขียวสล้าง จนกระทั่งวันหนึ่ง "นี่ เธอเป็นต้นอะไรน่ะ เราไม่เคยเห็นต้นไม้แบบเธอเลย เธอไม่เคยออกดอกหรือผลเลยหรือไง" "เราเป็นต้นไม้ เราไม่รู้หรอกว่าเราชื่ออะไร แต่ถ้าเธออยากได้ดอกไม้แบบไหน เราจะออกดอกแบบนั้นให้เธอ"

วันรุ่งขึ้น ต้นไม้ออกดอกสีขาวบริสุทธิ์ เด็กน้อยดีใจ เจ้าต้นไม้ก็ดีใจที่เด็กน้อยมีความสุข นับจากวันนั้น เจ้าต้นไม้ก็ออกดอกหลากสีเต็มต้น ให้เด็กน้อยเลือกเก็บได้ตามใจชอบ อนิจจา เจ้าต้นไม้ออกดอกจนลืมแทงรากหาน้ำ มันอยู่ได้ก็เพราะน้ำที่เด็กน้อยมารดให้ทุกๆวัน จนวันหนึ่ง เด็กน้อยหายไปไม่บอกกล่าว เจ้าต้นไม้ไม่เข้าใจ ได้แต่ออกดอกต่อไป ต่อไป

จนวันนหึ่ง เด็กน้อยเดินผ่านมา ไม่แม้แต่จะหันมามองเจ้าต่นไม้ "เดี๋ยว! นี่ เรากำลังจะออกดอกอีกช่อแล้วนะ สวยไหม" เด็กน้อยสะบัดหน้าหนี ไม่ตอบ วิ่งกลับบ้านคว้าขวานมาฟันกิ่งไม่นั้นทิ้ง ประหัตประหารต้นไม้ยับเยิน เจ้าต้นไม้ได้แต่ร้องไห้ "พอเถอะ อย่าตัดเราอีกเลย ถ้าทำมากกว่านี้ เราจะตายนะ" ยางไม้สีแดงเลือดเยิ้มจากทุกคมขวาน เด็กน้อยจากไป ทิ้งเจ้าต้นไม้ที่บาดเจ็บและงงงันไว้เบื้องหลัง

ฝนยังคงแล้ง อนิจจา เจ้าต้นไม้ไม่อาจคืนสภาพเดิม รากมันยังไม่งอกไปไหน มันยังคงออกดอก ไม่คิดจะแทงรากหาน้ำ หวังแต่จะให้เด็กน้อยกลับมา เจ้าต้นไม้ฝืนออกดอก ทั้งๆที่รู้ตัวว่าอาจต้องตายเพราะขาดน้ำ แต่... เจ้าต้นไม้ยังคงออกดอก ต่อไป..ต่อไป..

เด็กน้อยไม่กลับมา มัวแต่เล่นกับเพื่อนใหม่ เหมือนกับจะลืมเจ้าต่นไม้ แต่เปล่าเลย เด็กน้อยเฝ้ามองต้นไม้ผลิดอก ยิ้มร่าคิดว่าเจ้าต้นไม้คงสบายดี หารู้ไหม ดอกสีสวยปิดบังแผลลึกไม่อาจรักษา

หลายเดือนผ่าน ยังไม่มีวี่แววของฝน เจ้าต้นไม้ออกดอกสีขาวหม่น เหมือนจะกล่าวลา ไกลออกไป เด็กน้อยวิ่งเล่นกับเพื่อน มองเห็นเจ้าต้นไม้ลิบๆ เจ้าต้นไม้ผลัดดอกใหม่อีกแล้ว ว่าแล้วก็ไม่ได้สนใจเจ้าต้นไม้อีก



สายลมแล้งพัดผ่าน กลีบดอกสีหม่นแห้งไปนานแล้ว แต่สีสันยังคงขาวหมองเหมือนเพิ่งบานใหม่ๆ ร่วงโรยแม้แรงลมบางเบา ทิ้งไว้แต่กิ่งตายซาก เต็มไปด้วยรอบแผลที่มันเคยปกปิดไว้



นิทานเรื่องนี้ ไม่มีคติสอนใจ มีแต่คำถาม ที่ไม่มีใครคิดจะตอบ

ทำไมเด็กน้อยต้องจากไป
ทำไมเด็กน้อยต้องำร้ายเจ้าต้นไม้
ทำไมเจ้าต้นไม้ยังคิดที่จะออกดอก ทั้งๆที่รู้ว่าจะต้องตาย
ทำไมเจ้าต้นไม้คาดหวังในตัวเด็กน้อยขนาดนั้น
ทำไม..
ทำไม...

แล้วเรื่องนี้ จะมีทางจบแบบอื่นได้ไหม

ถ้าเพียงแต่เด็กน้อยไม่ทำร้ายเจ้าต้นไม้
ถ้าเจ้าต้นไม้แทงรากแทนที่จะออกดอก
ถ้าเด็กน้อยกลับมา
ถ้าฝนตก
ถ้าหาก..
ถ้า..
ถ้า....