อาลัยไม้กลางกรุง
ร้อนเอยร้อนลำเรา
ฝุ่นควันรมเผาร้อนไอร้อนคน
รากเอยเจ้าคงสับสน
เลื้อยไหลหลบชนทุกทนผืนถิ่นอิฐหินดินแดง

ไม้เอยไม้กลางกรุง
แกร่งยืนขืนคุ้งแล้งรอนทอนแรง
ดอกเอยเพิ่งเคยอวดแสง
น้ำมือหักแรงภมรแมลงหลบร้างเลยไกล

นับวันดังไม้แกร็นเตี้ย
เปลือกใจเปลือกไม้หลุดไป
ขาดแคลนน้ำขาดแคลนน้ำใจ
กิ่งใบหมองไหม้หน้าคล้ำลำเค็ญ

คิดเอยคิดถึงไพร
เยือกลำธารใสเลี้ยงไหลรากเย็น
เมื่อเอยเมื่อไรจะเห็น
ที่ล้อมรอบเป็นคลับคลาคล้ายเช่นเพื่อนพฤกษ์พนา


ขอให้การเดินทางของพี่จรัลครั้งนี้เป็นการกลับไปหา
ญาติดินและมิตรไม้ของพี่อย่างสงบสุข
ความดีและความงามที่พี่ได้รังสรรค์ไว้บนโลกนี้จะอยู่สืบไป
โดยคุณ : ประภาส ชลศรานนท์ - [ 3 ก.ย. 2544 , 18:20:23 น. ]

ขอไว้อาลัยเช่นกันค่ะ..

ขอไว้อาลัยด้วย เสียใจจัง
ตั้งใจจะไป ชม.เสาร์นี้แล้วจะ
แวะไปฟังเพลงคำเมืองด้วย
ขอคุณอาไปสู่สุขคตินะคะ

มาไว้อาลัยด้วยคนค่ะ

เสียดายคนดีๆค่ะ

แสนเสียดาย คนมีค่ายิ่งคนหนึ่ง คนของแผ่นดิน ......

(T_T) อ่านกลอนจบน้ำตาเกือบซืม ..

เพลงที่เอามาแปะนี้
เพลง"ไม้กลางกรุง"ค่ะ ..

ร่วมไว้อาลัยค่ะ

ร่วมไว้อาลัยให้คุณจรัลค่ะ

วันก่อน ผ่าตัดอยู่ ..พยาบาลเค้าเปิดเพลงฟัง ปกติ เค้าชอบเปิดช่องเพลงไทยเก่าๆ หรือรายการธรรมะ ยังแซวเค้าอยู่เลยว่า เอ๊ะ เมื่อกี๊เปิดเพลงไทยเดิมอยู่ดี ดี ..กลายเป็นเพลง อุ๊ยคำ ซะแล้ว .. มาทราบข่าววันต่อมาว่า ..ศิลปินเจ้าของเพลง ที่เราเอาไปใช้ร้องเวลาขึ้นไปทำกิจกรรมบนดอยกัน ไม่อยู่กับเราซะแล้ว
..รัก ย่อมไม่รู้ค่าของคำว่ารัก จนกว่าจะถึงเวลาของการลาจาก