กระดานความรู้สึก


ในวันที่...เดียวดาย
ในวันที่...เดียวดาย เหลียวมองรอบกาย ทุกอย่างกลับกลายไม่เหมือนเดิม
...เหมือนเช่นวันนี้ วันที่ฉันตื่นมาด้วยความรู้สึกอึมครึมเหลือเกิน...
มองออกไปนอกหน้าต่าง ท้องฟ้าสีไม่ฟ้าเหมือนเดิม
ต้นไม้ดูออกเป็นสีเขียวหม่นๆ แม้แต่เสียงนกร้องก็ไม่สามารถทำให้ฉันมีอารมณ์คล้อยตาม
ถึงขนาดที่ฮึมเพลงเบาๆเดินไปเดินมาอยู่ในห้องเล็กๆนี้ได้เหมือนวันก่อนๆ
...ฉันต้องไปที่ไหนซักที่ คงจะนั่งทำงานอยู่ในห้องไม่ได้แน่ๆวันนี้
แล้วก็จัดกระเป๋า หอบสัมภาระการทำรายงาน เดินออกจากหอพักมุ่งหน้าไปที่ห้องสมุด
ช่วงนี้มหาวิทยาลัย อยู่ในช่วงสอบปลายปี ที่นั่งอ่านหนังสือในห้องสมุดเต็มไปด้วย
ผู้คน ฉันรู้สึกดีขึ้นมานิดหน่อยเมื่อเห็น สิ่งมีชีวิตคนอื่นๆ นั่งครำเคร่งอยู่กับตำราไม่ต่างจากฉัน
คิดแล้วก็เป็นความตลกของชีวิต คนเรามักจะรู้สึกโดดเดี่ยวมากขึ้น ถ้าจะต้องมารับรู้ว่า ตัวเองทุกข์อยู่เพียงลำพัง แต่ถ้าเพียงได้รู้เท่านั้นแหละว่า ยังมีคนอื่นๆที่อยู่ในสภาพเดียวกับตัวเอง ก็จะรู้สึกดีขึ้น ไม่ว่าคนเหล่านั้นจะมีความเกี่ยวข้องกับตัวเองรึไม่ก็ตาม
...ฉันบอกตัวเองให้ตั้งใจอ่านหนังสือที่อยู่ตรงหน้าซักที อย่ามัวแต่เหม่อแล้วคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอีกเลย
แต่ก็อ่านไปได้ไม่นาน ความรู้สึกที่มันหนักๆอยู่ในใจตั้งแต่ตื่นมาตอนเช้า ก็เข้ามาครอบงำอีก ...วันนี้อ่อนแอจังเรา เอาเถอะปล่อยมันไป มันจะฟุ้งซ่านอะไรขนาดไหนก็ปล่อยมัน คำสอนหนึ่งแวบเข้ามาในหัว...ทุกสิ่งในโลกล้วนเป็นอนิจจัง...
ดังนั้น ความฟุ้งซ่าน ก็ต้องเป็นอนิจจังด้วย ว่าแล้วก้อปล่อยความคิดลอยไปเรื่อยๆ
ตามองผู้คนเดินผ่านไปมาในห้องสมุด
...โต๊ะนั้น น่ารักดี คู่รักมานั่งอ่านด้วยกัน
...โต๊ะโน้นก็ คงจะอ่านวิชาที่ยากเอาการเพราะแต่ละคนเคร่งเครียดเหลือเกิน
...กลุ่มนั้นหละ มีหัวโจกคนนึงพูดอยู่ตลอดเวลา คงจะเป็นtutorให้เพื่อนๆแน่เลย
มีคนเดินเข้ามาใหม่อยู่เรื่อยๆ บางคนก็คงจะนัดเพื่อนไว้ บางคนก็มาเจอกันโดยบังเอิญ ถึงแม้จะอยู่ในช่วงแห่งความเครียดจากการเตรียมตัวเพื่อเข้าสู่ช่วงสอบ
แต่ทุกคนก็ยิ้มแย้มกันดี เมื่อเจอกัน เพลงๆนึงแวบเข้ามาในหัว
...หนใดที่ใจเหงา ทุกคราวที่เราท้อ ขอเพียงแต่มีแค่ใครคนหนึ่ง
ถึงวันที่มองฟ้า คว้าดาวได้ดังใจ อยากจะบอกใครซักคน...
เจ้าความเดียวดาย เริ่มรุกหนักขึ้น
...มีคนเป็นพันพันหมื่นแสนล้านที่บนโลกเพียงคนเดียวจะมีบ้างไหม...
และวันนั้น วันที่...เดียวดาย ฉันเดินกลับออกมาจากห้องสมุด
พร้อมด้วยตัวหนังสือที่เรียงกันอยู่บนกระดาษโน๊ต...

ตะวันส่องแดดฉาย
รอบกายคือฝูงชน
เหมือนแสนล้านคนที่เหมือนๆกัน
ไม่มีใครที่รู้จักฉัน
หรือที่ฉันรู้จัก
...แม้เพียงสักคน...

โดยคุณ : CIEL&กระดิ่งลม - [15:11:21  25 พ.ค. 2544]

ความคิดเห็นที่ 1
@^-^@
โดยคุณ :akejung - [20:51:32  26 พ.ค. 2544]

ความคิดเห็นที่ 2
เป็นไรไปหรือ...เพียงแค่เราเอง เข้าใจเราเอง
จะหมื่นหรือแสนหรือล้านคน ล้วนแล้ว...ไม่สําคัญ
......กําลังใดเท่ากําลังใจ....
โดยคุณ :veeva - [14:15:39  27 พ.ค. 2544]

ขอเชิญร่วมเสนอแนะความคิดเห็นครับ
จาก :
email :
icq :
รูปภาพ :

รายละเอียด

อาการ :



กรุณาคลิก "ส่งข้อมูล" เพียงครั้งเดียวครับ....