เดือนที่ผ่านมา พวกเราบางคนบ่นคิดถึงกัน อยากจะใช้ความคิดถึงนี้ให้เป็นประโยชน์
พวกเรา 3-4 คนเลยนัดกันจะไปทำสื่อการสอนให้น้องๆโรงเรียนสอนคนตาบอด ก็ชวนกันไปชวนกันมา ประกาศชวนในเว็บบอร์ดซะด้วยเลย
ทางโรงเรียนก็บอกว่าจะเตรียมอุปกรณ์การทำสื่อการสอนไว้ให้
3 วันก่อนจะถึงวันนัด เราพยายามโทรไปถามทางโรงเรียนว่าต้องการอะไรอีกบ้าง เราจะจัดให้ แต่โทรไปทีไร พี่ยามเขารับสายแล้วก็ต่อไปห้องครู แต่ไม่มีคนรับ

เที่ยงตรง เราไปถึงโรงเรียน
ตกใจ คนเป็นร้อยเดินเต็มโรงเรียนไปหมด เฮ้ย คนเว็บเราไปกินอะไรมา ถึงลุกฮือมาทำบุญกันขนาดนี้ ให้มันได้ยังงี้สิ  มากันเยอะงี้ มีตติ้งของจริงคราวหน้ากกช.จะทุ่มสุดชีวิตเล้ย
((((เคร้งๆๆๆๆ)))) ตื่นจากภวังค์ จริงๆพวกนั้นเค้าไม่เกี่ยว มันคนละกลุ่มกัน อย่ามั่ว เค้ากำลังจะพาน้องๆไปทัศนศึกษาที่เขาดิน เดี๋ยวจะมีรถบัสของทหารมารับ

เรารออยู่นาน ไม่เห็นเงาคุณครูในห้องที่นัดหมาย เราเลยเดินไปถามครูคนอื่นๆ
ครูบอกว่า "นึกออกแล้ว มีครูอีกคนฝากเรื่องไว้ ว่าไม่ได้เตรียมอุปกรณ์ไว้ให้  ถ้าชมรมนี้มา ให้พาเด็กๆไปเขาดินกับกรุ๊ปนู้น"
..เรางง..
..มันอะไรวะคะเนี่ย..
ตัดสินใจอยู่นานว่าจะเอายังไงดี
ตอนนี้มีพวกเราอยู่ที่โรงเรียนราวๆ 20 ชีวิต
ถ้าไปเขาดิน พวกเราที่ตามมาโรงเรียนทีหลังจะไม่เจอใคร
แล้วถ้าไม่ไป เราจะอยู่ทำด๋อยอะไรกัน

เดินไปถามกลุ่มที่จะพาน้องไปเขาดินว่ามาจากหน่วยงานไหน เขาก็ว่ามาจากต่างที่ต่างทางกัน
..เอ้า ไหนๆก็ไหนๆ เราไปเขาดินด้วยก็ได้ ดีกว่าไม่มีอะไรทำ

ทีหัวโทรบอกคนที่ยังมาไม่ถึง
ป้าพริ้ง(ทางโทรศัพท์) : "เหรอๆ ไปเขาดินเหรอ เย้ๆ รอเค้าด้วยๆ เค้าไปด้วย"
พอป้ามาถึง แววตาป้าส่งประกายมุ่งมั่น ป้าพับหมากพลูใส่กระติก เตรียมตะลุยเขาดินเต็มที่

รถไปเขาดินกำลังจะออก เสียงพวกเราตะโกนโหวกเหวก
"ทีหัววววว พี่เจี๊ยบม๊าาาาาาาา"
"ว๊ากกกกกกก"

หลังจากพี่เจี๊ยบได้รับการสักการะจากน้องๆ พอพี่เจี๊ยบรู้ว่าเราต้องไปเขาดิน พี่เจี๊ยบบอก "พี่ขับรถตามไปเขาดินก็ได้ ใครจะไปรถพี่บ้าง"
เรามองหน้ากันเลิ่กลั่ก ไม่มีใครบังอาจนั่งรถกับพี่เจี๊ยบ ประมาณว่าเกรงใจ (แฟนคลับประสาอะไรนี่) (อีกอย่าง ถ้าไปรถทหารจะไม่เสียตังค์ค่าเข้าเขาดิน) (อย่างหลังนี่น่าคิด)

ไปถึงเขาดิน เราแบกน้ำหามขนมลงรถไปแจกเด็กๆ
เสร็จแล้วก็เดินเกร่ไปเกร่มา เพราะจำนวนอาสาสมัครที่ดูแลน้องมีเยอะกว่าน้องที่มาทัศนศึกษา

โทรหาพี่เจี๊ยบ พี่เจี๊ยบอยู่คนละประตูกับเรา กว่าจะคุยกันรู้เรื่องว่าอยู่ประตูไหนกันบ้างเล่นเอาเหนื่อย
พี่เจี๊ยบเดินมาเจอะพวกเรากลางทาง อาสาสมัครกำลังอธิบายให้น้องฟังว่าในกรงมีตัวอะไร ลักษณะเป็นยังไง
พี่เจี๊ยบก็หวังดี.. "อย่างนี้เราก็มั่วได้สิเนอะ นี่ๆน้อง กรงนี้ไดโนเสาร์ ตัวเบ้อเริ่มเลย"

อาสาสมัครสาวจูงน้องมาเจอพี่เจี๊ยบที่ข้างบ่อสมเสร็จ
เธอก็ให้น้องไหว้ "นี่ไงคะพี่เจี๊ยบ น้องไหว้พี่เจี๊ยบสิคะ"
น้องก็ไหว้ซะสวย ไหว้เสร็จ น้องหันไปถามอาสาสมัคร "เจี๊ยบไหน??"

เดินไปเรื่อยๆ ยังไม่มีน้องเป็นของตัวเอง
พี่เจี๊ยบถาม "เอาไง ทิ่มตากันเองมั้ย  จะได้มีคนไว้จูง"

เดินกันอีกสักพัก เริ่มหนีมาเอาขนมปังเขวี้ยงหัวปลา แล้วชวนกันไปกินส้มตำ ยังไม่ทันถึงร้าน
พี่เจี๊ยบเดินไปดูนกกระจอกเทศเงียบๆนิ่งๆ พึมพำว่านกกกระจอกเทศเหมือนทีเร็กซ์ แล้วลากลับไปรับลูก

ลับหลังพี่เจี๊ยบ เราประชุมเครียดว่าจะเอายังไงต่อไปกับชีวิต จะไปตั้งต้นใหม่ หรือจะไปกินส้มตำ เอาร้านไหนดี ยอมให้ ToT กับทีหัวไปด้วยมั้ย หรือจะทิ้งมันไว้ที่นี่ ร้านไหนตูดไก่ไม่อร่อยไม่กินนะ
..สรุปว่าเราจะกลับก่อนน้องๆ จะไปมอบของที่โรงเรียน
.. แล้วค่อยไปกินต่อ

พวกเรากลับไปโรงเรียน ทั้งครูทั้งอาสาสมัครไปเขาดินกันหมด เหลือแต่ยามกับครูห้องพยาบาล
เราเจอน้องๆที่อดไปเขาดิน เพราะบางคนไม่สบาย บางคนกำลังจะสอบพรุ่งนี้  น้องๆมาขอให้เราอ่านหนังสือให้ฟัง ให้เราช่วยเขียนรายงานส่งครู
..ตั้งแต่เช้า เพิ่งรู้สึกว่าตัวเองมีประโยชน์ก็ตอนนี้..
เราไปหาครูห้องพยาบาล
ครูบอก" บริจาคที่นี่ก็ได้ค่ะ พอดีไม่มีใครอยู่ พาเด็กๆไปเที่ยวเขาดินกันหมด"
ใครโพล่งมาไม่รู้ "ผมก็เพิ่งกลับมาจากเขาดินเนี่ยครับ"
ToT โวย "เฮ้ย บอกงั้นเสียภาพพจน์ ต้องบอกว่า อ๋อ เหรอครับ นี่ผมไม่รู้เลยนะครับเนี่ย"

5000 บาทที่กองทุนให้มา
เราเอาไปซื้อเทปเปล่าบริจาค 100 ม้วน เป็นเงิน 1400 บาท
ส่วนที่เหลือ 3600 บาท เรามอบให้ทางโรงเรียนเป็นเงินสด
ขนมที่เราหิ้วมากะว่าจะกินระหว่างทำสื่อการสอน เราก็บริจาคให้น้องๆไปด้วย
นั่งดูคัตเตอร์ กาว กรรไกร เครื่องเขียนที่เตรียมมา แล้วคิดอยู่นานว่าเอามาทำไม
บางคนเลยบริจาคเครื่องเขียนประชดชีวิต

ในห้องรับบริจาคมีคอมพิวเตอร์ 1 พรินเตอร์ 1
ที่พรินเตอร์มีตัวหนังสือแปะไว้ตัวโตว่า "ชมรมคนสนิทชิดเฉลียง"
พวกเราเห่อกันจนจับได้
ปีนี้ทำอะไรให้ไม่ได้ ก็ขอภูมิใจกับของเก่านี่แหละวะ
ป้าพริ้งขอสติ๊กเกอร์โลโก้ชมรมจากปลายฟ้า ไปแปะไว้ที่พรินเตอร์เพื่อเป็นสิริมงคล
…ทีหัวชี้ให้ดูโปสเตอร์ขอรับบริจาคเทปเปล่า ที่มีชื่อเพลงอื่นๆอีกมากมายติดอยู่บนโปสเตอร์ พวกเรากรี๊ด
…ตอนบริจาคเทปเปล่ากับเงิน(ของกองทุน) เราทำหน้าอิ่มบุญประหนึ่งว่าเงินตัวเอง
ครูถามด้วยสีหน้ายิ้มแย้มว่า "มากันบ่อยหรือคะ"
ToT หน่วยสร้างภาพของเราก็จะทำงานทันที "มาบ่อยยยยยครับ"
คนนอกมาถามทางถามอะไรก็ตอบเหมือนกับว่าคุ้นเคยกับโรงเรียนนี้เป็นอย่างดี

บริจาคเสร็จก็แยกย้ายกันไปดูแลแผลใจของน้องๆที่อดไปเขาดิน
อย่างป้าพริ้งก็สวมวิญญาณบริเจทโจนส์อ่านบริเจทโจนส์ไดอารี่ให้น้องฟังไปครึ่งเล่ม
ปรางกับหมีสมองฯช่วยน้องเขียนรายงานอยู่ใต้ต้นไม้
ปลายฟ้ากับToT พา 2 พี่น้องที่เพิ่งทะเลาะกันไปเล่นม้าลื่นมาราธอน เล่นอยู่อย่างเดียวเป็นชั่วโมงๆไม่ยอมเลิก  ไอ้พี่ก็อึดจริงๆ  …ทีหัวจับลูกหมามาเล่นไม้ลื่นบ้าง พอลื่นลงมาถึงพื้น มันเซ
ส่วนหมูเอยกะทีหัวเล่นหลับตาเตะบอล เตะกันเองบ้าง เตะลูกหมาบ้างตามสมควร เสมอกัน 2:2
เล่นแบบนี้แล้วจะเข้าใจความรู้สึกน้อง ..นี่เราแค่หลับตา เวลาเราล้ม เดินไปติดรั้ว หัวโขกเสา หาลูกบอลไม่เจอ เราจะลืมตาเมื่อไหร่ก็ได้ แต่น้องเข้าได้แต่สัมผัส ไม่มีโอกาสได้เห็นว่าฉันเดินชนอะไร ที่เตะไปเมื่อกี๊มันลูกหมาหรือลูกบอล ..
แหงนไปเห็นลูกบอลติดอยู่บนกิ่งไม้ 3 ลูก พระเอกToTเสี่ยงชีวิตไปเขี่ยลงมา สาวๆข้างล่างปรบมือเกรียว

5 โมงครึ่งน้องๆกลับมาจากเขาดิน และเริ่มกินข้าว เราผละจากการติดหนึบของน้องบางคนได้ แต่รายงานของน้องอีกคนยังไม่เสร็จ ก็ช่วยให้ถึงที่สุด
กว่าจะเสร็จ ได้ไปกินส้มตำกันจริงๆก็มืดค่ำ หิวกันตาลาย กินควายได้ฝูงครึ่ง

เราย้ายก้นไปซอยรางน้ำ ที่ร้าน"ธิดาอิสาน"(ชื่อไฮโซมาก)
บน3โต๊ะอาหารที่เอามาต่อกัน ทีหัวกับToTยังคงเป็นบุคคลพึงหลีกเลี่ยง
"อย่า-ไม่-ToTไป ไปนั่งโน่นเลย"
"เย โชคดีที่เราไม่นั่งตรงนั้น ตรงนั้นมีทีหัว"

เราก็เฮฮาตามประสากันอย่างเคย
หัวโต๊ะยังคงกัดกันเป็นนิจศีล
กลางโต๊ะคุยกันเรื่องวรรณกรรม
ส่วนปลายโต๊ะ ..สงัดมาก
..ได้ยินป้าพริ้งคุยโทรศัพท์กับ sunflower " พี่เจี๊ยบพูดอยู่คำเดียว.. กู-ไม่-น่า-เลย "
กินเสร็จ เห็นบิลมาเป็นปึกๆ หนาเป็นประวัติการณ์
ชดใช้ค่าอาหารเสร็จก็เดินหัวเราะพุงกระเพื่อมออกมาจากซอยรางน้ำไปทะลุอนุสาวรีย์ แล้วแยกย้ายกันไปบ้านใครบ้านมัน คราวหน้ามาเจอกันใหม่ จะเอาให้มันเรียบร้อยสมบูรณ์กว่านี้

ขอโทษพี่ๆเพื่อนๆ(โดยเฉพาะพี่เจี๊ยบ - -' )ที่เหตุการณ์มันพลิกไปพลิกมาแบบนี้ (แต่ก็สนุกดี..เราว่า)
อย่างน้อยเราก็มีใจจะมาทำบุญ ได้อ่านหนังสือให้น้องฟัง พาน้องไปเล่นม้าลื่น นั่งท้องร้องช่วยน้องทำรายงานความสุขเล็กๆมันก็ผุดขึ้นในใจ
..หรือใครจะเถียง..

ใบเสร็จรับบุญ

ลืมเอาที่อยู่กองทุนไปด้วย
เลยใช้ที่อยู่บ้านทีหัวไปก่อน -/\-'

อ่านแล้วสนุกเหมือนอยู่ในเหตุการณ์ด้วยเลย
แต่...ขออภัยที่ไม่ได้ไปร่วมด้วยครับ

ที่จริงเราก็จะไปแหละ
แต่... แต่....
ผมหลงทางไปไม่ถูกแหละ
โทรหาทีหัว พอน้องบอกว่าไปเขาดิน
นี่ยิ่งไม่รู้ทางเข้าไปใหญ่
ช่วยด้วย

อ่านแล้วรู้สึกดีจัง อยากไปด้วยจัง

โดยคุณ :

น่าสนุกจะตายไป.... ที่เล่ามาหน่ะ ของจริงไม่รู้สนุกกันออกรึป่าว - -'
ล้อเล่นหน่ะ ได้ไปทำอะไรด้วยกัน จะเล็กน้อยหรือจะยิ่งใหญ่แค่ไหน ความชื่นใจมันก้อเท่านั้นเท่ากัน... มิใช่หรือ??

โดยคุณ :

รู้สึกดีเหมือนได้ไปด้วย......

พยายามแล้วนะ
งานเสร็จปุ๊บ โทรหาทีหัวปั๊บ..... (ตอน 21.30 น.)


"ทีฯ เป็นไงมั่ง พี่เพิ่งเสร็จงาน อยู่ตรงอนุสาวรย์ชัยฯ"

"หนูจะถึงบ้านแล้วพี่......."

- -''

ถ่ายรูปมานิดหน่อยเอง -___-'   รูปนี้เก้งเผือก

โดยคุณ :

รูปนี้......................หมูเอยเผือก

โดยคุณ :

พี่เจี๊ยบเผือก รูป 1

โดยคุณ :

พี่เจี๊ยบ รูป 2

โดยคุณ :

......

โดยคุณ :

เฮ้ออออ .... เสียดาย 3 ... ท่านมุ้ยมะได้กำกับด้วย

โดยคุณ :

:) ทีหัวเล่าแล้วรู้สึกสนุกจังเลยล่ะ นั่งนึก ๆ อีกทีก็สนุกอย่างนั้นจริง ๆ
แต่ตอนสภาพที่ยืนยัดกันอยู่บนรถทหารอย่างร้อนระอุ แล้วยังไม่รู้ว่า
จะดำเนินชีวิตหลังบ่ายอย่างไร...ตอนนั้นไม่หนุกเลยนะ

ในสภาพเคว้งคว้างกลางสวนสัตว์ดุสิต ประหนึ่งมีใครจับพวกเราไปปล่อยป่า
ดูสัตว์ก็ไม่รู้เรื่อง ยังดีที่ได้ใกล้ชิดจับต้องแมวเหมียวแม่ลูกอ่อนที่หน้าประตูนั้น (มันยังไม่เข็ด ๆ)
มัวแต่มองหาน้อง ๆ ให้ได้สักคน เห็นอาสาสมัครบางคนที่จูงน้องแบบไม่พูดไม่จา แล้วน้องจะมาเดินทำไมร้อน ๆ ล่ะนั่น
เดินที่โรงเรียนยังสบายกว่า...ดูหงอยเหงาทั้งคนนำคนตาม จนอยากจะแย่งชิงตัวประกันนัก

ระหว่างการนั่งคอยสมาชิกที่ดูจะกระจายจนหากันไม่ค่อยเจอ ได้สังเกตุเห็นรัศมีรอบกายของพี่เจี๊ยบที่เดินมาว่า ไม่ค่อยมีใครเดินเข้าใกล้ในระยะ10 เมตรเลย
จะเกรงรัศมีดารา หรือกลัวชายชุดดำเคราครึ้มก็มิอาจรู้ได้
มานั่งคอยสมาชิกอยู่ข้างทาง เวลารถไฟในสวนสัตว์ผ่่านมา จะได้ "ชมสัตว์ทางซ้าย ชมพวกเราทางขวา"
โชคดีมากที่พี่เจี๊ยบไม่ได้เป็นคนนำเที่ยวบนรถไฟขบวนไหนในนั้น ไม่งั้นพวกเราคงได้ถูกชื่นชมกันบ้าง เพราะพี่เขาแนะนำอย่างนั้นจริง ๆ เวลารถไฟวิ่งผ่าน
เวลาหาพี่เจี๊ยบกันไม่เจอ ก็จะถามหากัน "นี่พี่เจี๊ยบไปประชดสัตว์อยู่กรงไหนล่ะเนี่ย?"

...พี่เจี๊ยบกลับไปแล้ว
เจ้าปรางไปแอบดูยีราฟแอบฉี่ได้สำเร็จ (มันอุตส่าห์ไปเข้าห้องน้ำข้างหลังแล้วนะ)
อาการตื่นเต้นงอแงที่ร้องอยากดูสิงโต...อยากดูสิงโต.. ของหมูเอยก็หมดไปกับท่านอนเจ้าป่าที่สิ้นอำนาจอยู่ในกรง
เมนูอาหารและการล่องแม่น้ำเจ้าพระยา เป็นสิ่งที่พวกเราคาดหวังจะได้เจอหลังจากการมาอันเคว้งคว้างและน่าละอายนี้...

แล้วสิ่งดี ๆ ก็เริ่มจากการติดต่ออาจารย์เพื่อมอบสิ่งของ
ตามมาด้วยการอ่่านหนังสือของป้าพร้ิงที่ห้องอาสาสมัคร
การงอนแบบเด็ก ๆ ระหว่างพี่จ๋ากับน้องไอซ์ ที่หน้าห้องนั่น...
ใช้พี่ ๆ ไม่ต่ำกว่า 4 คนในการเจรจาศึก ชักชวนน้องไปเล่นชิงช้าที่ถูกดามด้วยเหล็กไม่ให้แกว่งไกว
ทีหัวถึงกับเปรยว่า "แล้วจะเอาชิงช้ามาทำไม? ไม่เอาเก้าอี้ธรรมดาไปเลยล่ะ"
ก็รู้นะว่าเพื่อความปลอดภัยของน้อง ๆ แต่เวลาไปจับชิงช้าแล้วมันแข็งกึ้ก!! ความรู้สึกมันหยุดกึ้กตาม
ผมเราไม่ได้ปลิวตามแรงลมไปด้วย... ตัวเราก็ไม่ได้ลอยไปลอยมา.... ชิงช้า เป็น ชิงช้ำ

หลังจากที่แจกเซี่ยงไฮ้ให้สองพี่น้องคนละอัน ไม่รู้ว่่าช็อคโกแล็ตจะทำให้คนเราอารมณ์ดีขึ้นจริง ๆ หรืออย่างไร "พี่จ๋า ...ตะกี้นี้ ขอโทษน้า..าา....าาา"
อยู่ ๆ น้องไอซ์ก็เสียงหวานให้พี่จ๋า พวกเราชื่นใจกันจัง บรรยากาศนิ่งไปสักพักเพราะไม่มีอะไรตอบกลับมาจากพี่จ๋าเลย นอกจากเสียงกัดเซี่ยงไฮ้คำที่ 3
ปลายฟ้าคงหมดอึดใจที่รอฟังคำตอบ "พี่จ๋า จะไม่พูดอะไรบ้างเลยเหรอ น้องเค้าขอโทษแล้วนะ"
ยังคงมีเสียงกัดเซี่ยงไฮ้ต่อไป...เฮ้อ

ฉันกับทีหัวไปหลับตาเตะบอลกรุ๋งกริ๋ง ยากจริง ๆ เลยนะ ยากจนต้องลืมตามาดูเป็นระยะ ๆ
สักพักเจ้าปรางมายืนโบกมือไหว ๆ นึกว่ามาเชียร์ อ้าว...โบกให้ไปช่วย!

ไปช่วยน้องทำรายงาน กับติววิชาดีไซน์(เสื้อผ้า) เมื่อประกวดลายมือกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ปรางเป็นคนคัดลอกจากหนังสือลงกระดาษ A4 ฉันเป็นคนอ่านหนังสือให้น้องฟัง
กระดาษมีไม่กี่หน้าหรอก แต่ต้องอ่านจนจบ 1 เที่ยว
อ่านที่น้องไม่เข้าใจและสงสัยอีกหลาย ๆ เที่ยว อ่านที่น้องขอจดเป็นอักษรเบลล์อีก
แล้วมันเป็นเรื่องเกี่ยวกับการใช้สีน่ะ ถ้าเรามองเห็นสีเราจะจดจำและรู้สึกได้
สีส้ม สีแดง แสดงถึงความรู้สึกร้อนแรง สดใส...แต่นี่ ต้องท่องจำอย่างเดียว
แล้วไหนจะการวาดแบบอีก ซึ่งมีมากกว่าตัวหนังสือ มันคือวิธีการวาดภาพสัดส่วนคนทั้งนั้น
ทีแรกฉันก็อธิบายโดยการจิ้มหน้าน้อง "จากหน้าผากถึงปลายคาง เป็นด้านตรงนะ"
"ด้านกว้างจากหน้านึงไปซีกหน้านึง  สัดส่วนนี้จะใช้วัดไหล่กับสะโพกได้"...
พยายามอยู่ไม่เท่าไหร่ก็ยอมแพ้ เพราะมันเป็นการวาดภาพตามสัดส่วนนั้น
ได้รู้ว่าน้องเรียนรวมกับคนตาดี (หรือบางคนก็ ดีแต่มีตา) คิดว่าอาจารย์เค้าคงไม่ใจร้ายเกินไปนักนะ

เย็นแล้ว หิวแล้ว หลายคนเสร็จจากหน้าที่แล้ว มานั่งกองกันอยู่ที่โต๊ะ ทำรายงานเรื่องคอมพิวเตอร์ การใช้อินเตอร์เน็ท
ค่ำแล้ว...ยุงกัดแล้ว เหลือไว้อยู่ 4 ชีวิต เลขาชมรมฯ แปะมือกับปราง เป็นไม้ผลัดสุดท้าย
ฉันลุกไปเล่นหุ่นยนต์กับน้อง น้องถามว่ามันมีชื่อไหมพี่?- พี่ก็ไม่รู้จักแฮะ
มันใช่อุลตร้าแมนไหมพี่? - พี่ว่าน่าจะเป็นอุลตร้าแมวนะ หน้ามันเหมือนแมวน่ะ มีหูด้วย จับสิ
สวยไหมพี่? - สวยนะ แขนสีฟ้า ตัวสีทอง ดาบสีทองแดง
แล้วก็ไขลานได้ด้วย...เล่นจนโดนจับอาบน้ำ

น้องเค้าทิ้งแตรที่เป่าไม่ได้ไว้ มันหักกลาง ถ้าน้องเค้ามองเห็นคงจะเอามาประยุกต์เล่นเป็นกล้องส่องทางไกลได้อีก มันมองลอดรูได้
(แตรอันนี้ล่ะ ที่ทำให้พวกเราคิดถึงพี่จุ้ย มันเล่นเหมือนที่พี่เค้าเป่าเป็นเสียงปากในคอนเสิร์ต
น้องเค้าเดินเป่าไปรอบโรงเรียนเลย)

มีแต่สิ่งไม่คาดคิดเกิดขึ้น การได้อดทนเพื่อใครบางคน ได้เป็นประโยชน์กับผู้อื่นบ้าง จิตใจเราจะอิ่มเอม...
ฉันเดินให้"น้องอัย" เดินควงไปตามทางเดินเพื่อขึ้นรถเมล์กลับบ้าน "เอ"คนใจดีจากบ้านนิติพงษ์ช่วยน้องถือของ "ToT กับปลายฟ้า"ล่วงหน้าไปป้ายรถ รอโบกรถให้
รถมาแล้ว คนแน่นพอควร ส่งน้องจากข้างล่างหวังว่าจะมีคนใจดีบนนั้นรับน้องต่อ
ใคร ๆ ก็อยากนั่ง ใคร ๆ ก็อยากสบาย รถค่อย ๆ เคลื่อนแล้ว แต่น้องยังยืนอยู่บันไดบนสุด
ฉันตะโกนโหวกเหวกตามไป "ขอที่นั่งให้น้องหน่อยสิคะ น้องเค้าตาบอดค่ะ"
รถเมล์ลับตา ฉันเห็นวงแตกอยู่ไหว ๆ น้องเค้าคงได้ที่นั่งแล้วล่ะ
ต้องให้บอกกันหรืออย่างไรวะ?? นี่เป็นสิ่งหงุดหงิดใจสุดท้ายของวันนั้น...

-ขอบคุณพี่เจี๊ยบนะคะ พวกเราดีใจที่พี่มาค่ะ-

ใครเอาเรูปฉันมาลงโดยมะได้รับอนุญาต  ฟ้องๆแม่
ถ่ายซะใกล้เชียว

มาอ่านด้วยช่วย ๆ กันอิ่มบุญ  เราก็โผล่ไปกะเค้าเหมือนกันตอนอยู่ที่เขาดิน เห็นใครบางคนร้องทัก เฮ้ย นี่ตัวไรทำไมเหมือนเคยเห็น อย่าเข้าใกล้นะ เดี๋ยวหัวหาย   เฮ้ออออออ  ขอบคุณพี่เจี๊ยบด้วยคน ที่ไม่ตัดสินใจทิ่มตาใครบางคนแล้วพาเดินให้สมเจตนารมย์ไปเสียก่อน  เสียดายที่ไม่ได้เจอกันค่ะ

อ่านแล้วรู้สึกดีจังเลย ที่ได้เข้ามารู้จักคนในเวบนี้ ไม่ผิดหวังจริงๆ ....  ^O^

โดยคุณ :

ปกติไม่ค่อยได้เล่านิทานให้ใครฟังเท่าไหร่นัก
ด้วยลูกก็ยังไม่มี
เคยแต่เล่าให้เด็กแถว ๆ บ้านฟัง
ก็ได้รับคำชื่นชมอยู่ประมาณ สามในสี่
ว่าเล่ากี่ที กี่ที
ตอนจบไม่เห็นเหมือนกันเลย
(ให้มันได้อย่างนี้สิ!)

เย็นย่ำวันอาทิตย์
ได้มีโอกาสนั่งเล่านิทานให้น้องฟัง
ฉันค่อนข้างจะประหม่าเล็กน้อย ไปถึงมากตามลำดับ
ด้วยความที่กลัวว่า จะเล่าไม่สนุก
แล้วจะทำให้น้องไม่อยากฟัง

แต่ผิดคาด
น้องน่ารัก และตั้งใจฟังมาก
ฉันอ่านไปก็คอยมองหน้าพวกเค้าเป็นระยะ ๆ

แรก ๆ ฉันยังมีเขินอาย
ก็อ่านแบบเหมือนอ่านเรียงความ
แต่หลัง  ๆ  เริ่มได้ใจ
เห็นน้องฟังกันสนุก  ฉันเลยใส่อารมณ์เต็มที่
น้ำเสียงคนเล่า
เลยมีความสุขจนปิดไม่มิด

เป็นวันที่ดีอีกวันหนึ่งเลย

โดยคุณ :

...

อิจฉาคนที่ได้ไปจังค่ะ

เฮ้อ... ทำรายงานต่อดีกว่าเรา

แค่ได้อ่าน ก็เปรมใจ

โดยคุณ :

อ่านของพี่หมีฯกะป้าพริ้งแล้วยิ้มเผล่ :)
..แต่
"ทีหัวเล่าแล้วรู้สึกสนุกจังเลยล่ะ นั่งนึก ๆ อีกทีก็สนุกอย่างนั้นจริง ๆ"
..แหม่งๆแฮะ - -"

แล้วเมื่อวันอาทิตย์ คนข้างบนหายวุ้นไปไหนมา :/

เขียนน่ารักดี
เข้ามาอ่านอย่างสงบ  :)

แล้วเมื่อวันอาทิตย์ คนข้างบนหายวุ้นไปไหนมา :/
โดยคุณ :ทีหัว
-----------------------------------
เอาวุ้นไปรับน้ำมาที่อยุธยา ต้องขับรถไปให้แม่พร้อมกับหอบหิ้ว someone ไปด้วย เหอ เหอ เหอ

โดยคุณ :

ก็ว่าจะมารายงานเหมือนกันนะ แต่ช้าไปหน่อยเดียวเอง :P

ดีใจที่หลายๆคนมีความสุข จากการความผิดพลาดของข้าพเจ้าเอง :')

ดีใจที่ทุกคนได้บุญ แม้จะไม่ได้ไปด้วย แค่คิดเมตตาก็ได้บุญแล้ว ^^

วันนั้นสนุกจริงๆ จะบอกให้

โดยคุณ :

นัดใหม่อีกทีดีกว่านะคะ อยากไปด้วยน่ะ

:) ทีหัวเล่าแล้วรู้สึกสนุกจังเลยล่ะ นั่งนึก ๆ อีกทีก็สนุกอย่างนั้นจริง ๆ
โดยคุณ :หมีสมองฯ มองจากอีกด้านนึง

สนุกจริงๆค่ะพี่หมีฯ..
แม้ว่าแทบจะไม่ได้ทำบุญ..เพราะกว่าจะมาถึงเค้าก็เลิกกันแล้ว
แต่ก็อิ่มใจ สบายท้องนะคะ ( ^^ )

แหม..ๆๆ โว๊ย!!
ชมว่าทีหัวเล่าสนุกไง อ่านแล้วเฮฮาดี
เรื่องเดียวกัน คนเล่าต่างกัน ก็ได้อารมณ์ต่างกันน่ะ

ที่จริงอยากรู้จากทุกคนเลยนะ ว่าไปแล้วเป็นไง
มุมที่มองเป็นไงบ้าง
น่าจะมีเขียนเรียงความส่ง อยากอ่านจ้ะ :)

เดี๋ยวเรามาเล่ามั่ง

อยากให้เล่าจริงเหรอ
ยิ่งเขียนอะไรไม่รู้เรื่องอยู่ด้วย

อาจจะเห็นในวันนั้น ผมไม่ค่อยพูดค่อยจา  อาจเข้าใจว่าผมพูดไม่ได้  แต่แท้จริงแล้วผมเป็นคนขี้อาย  อ้าย..อาย   เหอะๆ ไม่เชื่อถามใครก็ได้  หุๆ  ไว้พบกันคราวหน้าจะพูดมากกว่าที่เคยครับ

โดยคุณ :

2 ปีผ่านไป..เพิ่งได้เข้ามาอ่านนะเนี่ย

โดยคุณ :

เข้ามาอ่านหลังเป็ดขาว 5 เดือนกะ 10 วัน
..อ่านแล้วรู้สึกดีที่เพื่อนร่วมเวบได้ทำอะไรร่วมกัน ได้ทำสิ่งที่เป็นประโยชน์ต่อผู้อื่น หวังว่าคราวหน้าจะได้ไปทำบุญกะเพื่อนๆบ้างค่ะ

โดยคุณ :