แล้วจะต้องทำตัวอย่างไงคะ (ต่อจากกระทู้ 05149)
ขอบคุณทุกคคำแนะนำค่ะ แต่อยากจะบอกว่าไม่ใช่ไม่ชแบคนอายุมากกว่านะคะ (เนี้ยเพราะไม่เห็นหน้านะ เลยบอก) ชอบเลยล่ะ เพราะไม่ชอบคนอายุเท่ากัน/น้อยกว่า หรือมากกว่า แค่2-3 ปี เพราะเราเป็นคนเอาแต่ใจ นิสัยไม่ดี คิดมาก ต้องมีคนมาคอยเบรก ไม่ชอบคนที่ตามใจ ชี้นกบอกว่าหมาก็บอกว่าหมา อะไรเทือกนั้น ..ไมชอบจริงๆ แล้วผู้ใหญ่กว่าก็จะมีมุมมองที่แตกต่างจากเราทำให้เรา พัฒนาความคิด และความรัก ที่ไม่ใช่ puppy love ไปด้วย แต่เกิดมาไม่เคยถูกจีบเลยค่ะ ทำตัวไม่ถูก กลัวมากๆๆ ... กลัวว่าตัวเองจะให้เค้าหมดใจ แล้วมานั่งน้ำตาเช็ดหัวเข่า ถ้าพี่ๆ แนะนำเป็นเสียงเดียวกันเลยว่า ให้ดูไปก่อน ถือว่ามีเพื่อนเพิ่มอีกคน ..ก็เห็นด้วยค่ะ แต่ดูยังไงค่ะ ว่าเค้าจะไม่นำเราไปวางไว้ใน Halem ของเค้า เรื่องปรึกษาพ่อกะแม่ก็ลืมไปได้เลยค่ะ เพราะพ่อกะแม่ไม่เหมือนพ่อกะแม่คนอื่น... เป็นลูกที่ไม่อยู่ในสายตาของพ่อกะแม่ค่ะ คือทำดีไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ถ้าทำเลวก็แค่ถูกทำร้าย... พี่ๆ อย่าให้คำแนะนำ เรื่องพ่อกะแม่นะคะ เพราะตั้งแต่คณุบาอาจารย์ยันเพื่อนๆ ได้ให้มาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว นี่อาจจะเป็นสาเหตุนึงที่เราแสวงหาความรักจริง จากใครสักคน (ที่เป็นผู้ใหญ่กว่าเรา) เพื่อทดแทนสิ่งที่มันขาดหายไปตั้งแต่ เด็กๆ จนทุกวันนี้ พี่ๆ อาจจะบอกว่าคิดมาก แต่พี่เคยไหมค่ะ ที่เวลาพี่ดีใจ เช่นพี่เอ็นท์ติด จุฬา แต่พี่ไม่มีใครร่วมแสดงความยินดีด้วย...ช่างเถอะพูดแล้วก็ไม่อยากนึกถึงมัน อย่างไงท่าก็เป็นพ่อกะแม่ที่ให้ชีวิตเรามา ที่ให้เรามานั่งประจาณท่านลงบน net (เป็นลูกที่ไม่ดีจริงๆ) เข้าเรื่องเถอะ แล้วจะให้ปฏิบัติตนเองอย่างไงคะ ทำไม่เป็นค่ะ เช่นถ้าเค้าโทรมา แล้วให้เราคุยกะหนุงหะหนิงนะเหรอ...ทำไมเป็น แบบว่าเกิดมาไม่เคยมีผู้หญิงอยู่รอบตัว (แต่ไม่ได้เป็นทอมนะคะ) แต่งตัวไม่เป็น แต่งหน้าไม่เป็น เครื่องสำอางค์ตอนนี้ยังเรียกผิดเรียกถูกเลย พอมาทำงานก็มีพี่ๆ เค้าช่วยเสียมสอนให้ว่า แต่ละอันมันเรียกอะไร ใช้อย่างไง แต่ก็ยังไม่ใช้อยู่ดี เพราะทำเองไม่เป็น (น่าจะเอาไปออกงานวัดนะ...คนอย่างเรา) ทำตัวอ่อนแอไม่เป็น ...คือไงล่ะ ถ้าหกล้มก็ลุกขึ้นเอง ร้องไห้ในใจ น้ำตาไม่ไหลแล้ว เพราะมันไหลจนหมดแล้วตั้งแต่เด็กๆ เรื่องพ่อกะแม่ สงสัยต่อมน้ำตาพิการแล้วมั้ง อกหักไม่ร้องสักแอะ โดนหัวหน้าด่าก็ไม่ร้องสักแอะ ตายล่ะ เรากลายเป็นพวกเก็บกดในสายตาคนเฉลียงแน่ๆ ช่างเถอะ ยิ่งเขียนยิ่งเห็นปมด้อยของตัวเรา สรุปแล้วต้องทำตัวอย่างไงคะ คือทำไมถูกจรองๆ ที่ทำอยู่ตอนนี้ก็ไม่ดีเท่าไรหรอกคะ เช่นพี่เค้าโทรมาบอกว่าเค้าไม่ค่อยสบาย เราก็จะบอกไปว่าแล้วโทรมาบอกเราเนี้ยจะหายเหรอ ก็ไปบอกหมอซิ อะไรประมาณเนี้ย เคยถูกหักอกมาครั้งนึง...ตอนนั้นนึกว่าของจริง แต่สุดท้ายถูกหักอก บ้ามากเลยไม่มีคร่ำครวญ เสียอกเสียใจ แต่ซึมนิดๆ ไปทำงานทุกวันไม่เว้นวันเสาร์อาทิตย์ เพราะไม่มีใครอยู่บ้านเลย กลับมาให้ข้าวหมา นั่งคุยกะหมา นั่งมองหน้าหมา ยืนขึ้นเตะหมา ระบายอารมณ์ (เตะเบาๆ นะ แบบหมั่นเขี้ยวน่ะ) แล้วก็ร้องไห้กะหมา ถามหมาว่าเหงาเป็นมั้ย หมาไม่ตอบ มันจ้องหน้าตอบ ยกขาหน้ามาเขี่ยแขนเรา เราเอามือไปจับเท้ามัน มันก็ปล่อยให้จับอยู่อย่างนั้นจนมันเมื่อย เลยดึงออก สรุปร้องไห้กะหมาค่ะ จึงเป็นที่มาของการกลัวความรักมั้ง ใจนึงอยากมีความรัก ใจนึงกลัว หมายคนบอกอย่าไปกลัว แต่เค้ามีอดีตไม่เหมือนเรา เค้าไม่รู้ว่าคนที่ไคว่คว้า กัย คนที่มันวิ่งมาชน มันต่างกัน ไม่ใช่แค่ไคว่คว้ารักแบบหนุ่มสาวนะคะ ทั้งจากเพื่อน จากพ่อกะแม่ จากญาติ จากน้อง ทำมาหมดแล้วค่ะ คว้ามาหมดแล้ว แต่เหมือนทราย มันไม่เคยอยู่ในมือเราเลย... อย่าสงสารเรานะ เราไม่ชอบให้ใครมาสงสาร โดยคุณ :
in shock - [21:01:03 18 มี.ค. 2545] |
