ตอนที่โจอี้เกิดมา ด้วยความที่ฉันเพิ่งมีเขาเป็นคนแรก
ฉันก็ดูไม่ออกว่ามีลูกชายเท้าพิการ
รู้เหมือนกันว่าดูเท้าเขาบิดๆแปลกๆ
แต่ไม่รู้จริงจังว่าลูกตัวเองเท้าแป
คุณหมอบอกว่าเราไม่ต้องกังวล
เพราะถ้าแกได้รับการรักษาดูแลก็จะเดินได้เป็นปรกติ
แต่อาจวิ่งไม่ถนัดนัก

ช่วงแรกเกิดถึงสามขวบ โจอี้ต้องเทียวเข้ารับการผ่าตัด
ดามเหล็กนวดขา ทำกายภาพบำบัด ออกกำลัง
และฝึกการใช้เท้า พออายุราวแปดขวบ
แกก็เดินได้ปรกติจนดูไม่ออกว่าแกเคยมีปัญหาที่เท้ามาก่อน

ถ้าแกต้องเดินมาแกๆ อย่างเช่นเวลาไปสวนสัตว์หรือสวนสนุก
แกจะบ่นๆว่าเจ็บขา เมื่อยขา เราก็จะพักกันสักครู่
หาเครื่องดื่มหรือไอศกรีมกินกัน คุยเรื่องสัตว์ที่ดูมา
หรือว่าจะไปเล่นอะไรต่อ

เราไม่ได้บอกแกหรอก
ว่าทำไมแกจึงเจ็บขาหรือเมื่อยขาง่ายๆ อย่างนั้น
เราไม่ได้บอกเลยว่าเรารู้แล้ว
รู้ดีว่าอาการพวกนี้จะเกิดขึ้นเนื่องจากเท้าแกผิดปรกติมาแต่กำเนิด
แต่แกเองไม่เคยรู้เลย

ยามที่เด็กๆละแวกบ้านเราวิ่งเล่นกัน
โจอี้นึกสนุกก็จะต้องลงไปเล่นด้วย

เราไม่เคยบอกเลยว่าแกไม่สามารถวิ่งได้เร็วและคลอ่งอย่างเด็กอื่น
ไม่เคยบอกว่าแกไม่เหมือนเพื่อน แกเลยไม่รู้

เมื่อตอนแกขึ้นมัธยม โจอี้เลือกเข้าชมรมวิ่งทางไกล
แกซ้อมวิ่งทุกวัน ดูเหมือนจะต้องซ้อมหนักกว่าเพื่อนๆ
แกอาจจะรูสึกว่าการวิ่งที่เพื่อนๆวิ่งได้ดีตามธรรมชาติออกจะเป็นเรื่องยากสำหรับแกเท
่านั้นเอง

เราไม่เคยพูดว่า ไม่ว่าจะซ้อมหนักแค่ไหน
ทั้งชมรมจะมีเพียง 7
คนเท่านั้นได้ที่ร่วมทีมลมกรดซึ่งจะมีโอกาสทำคะแนนให้โรงเรียน
เราไม่เคยบอกว่า เขาคงไม่ผ่านรอบคัดเลือกด้วย
ดังนั้นแกจึงไม่คิดเรื่องนี้

โจอี้ยังซ้อมวิ่งต่อไป วิ่งวันละสี่ห้าไมล์ทุกวัน
มีอยู่วันหนึ่งที่ฉันไม่เคยลืม วันนั้นแกเป็นไข้
ตัวร้อนถึง 103 องศา แต่ก็ยังจะซ้อมวิ่งที่โรงเรียน
ฉันไม่สบายใจลย พอแกไปแล้ว
ฉันเฝ้ากังวลว่าประเดี๋ยวทางโรงเรียนคงจะติดต่อมาให้ไปรับแกกลับบ้าน
แต่ก็ไม่มีใครโทรศัทพ์มาตาม

ฉันจึงออกไปดูเส้นทางที่ทางชมรมใช้เป็นเส้นทางซ้อมวิ่งทางไกล
หวังนิดหน่อยว่าหากแกได้เห็นฉัน
แกอาจจะตัดสินใจไม่ซ้อมก็ได้
พอไปถึงกลางทางก็เห็นแกวิ่งอยู่คนเดียว
สองข้างทางเป็นต้นไม้ร่มครึ้ม ฉันจะชะลอรถเคียงแกไป
อดถามไม่ได้ว่าลูกเป็นอย่างไรบ้าง

"ไม่เป็นไรครับ อีกสองไมล์ก็เสร็จแล้วแม่"
โจอี้ตาแดงก่ำด้วยพิษไข้ เหงื่อออกท่วมตัว
แต่แกก็ยังสืบเท้าวิ่งต่อไป

เราไม่เคยบอกแกว่า
คนเป็นไข้ขนาดนั้นจะไม่สามารถวิ่งได้ถึง 4 ไมล์
ดังนี้แกจึงไม่เคยคิดเรื่องนี้

อีกสองสัปดาห์ต่อมา
หนึ่งวันก่อนที่จะมีการแข่งขันรอบตัดเชือกของฤดูกาลนั้น
มีการคัดตัวทีมที่ชมรม
ปรากฏว่าโจอี้ติดหนึ่งในเจ็ดของทีมโรงเรียน
และเป็นเด็กชั้นมัธยมหนึ่งคนเดียวในทีม
นอกนั้นเป็นนักวิ่งรุ่นพี่ทั้งหมด

เราไม่เคยบอกแกว่า
อย่าได้หว้งเลยจะติดทีมวิ่งทางไกลของโรงเรียน
เราไม่เคยพูดเลย เราไม่เคยบอกว่าแกจะไม่มีทางทำได้....
แกไม่รู้ และแกจึงทำได้


คนเราทำได้เพราะคิดว่าตัวเองทำได้........เวอร์จิล

source: forwarded mail

ขอบคุณค่ะ

ฉันมองเห็นภาพสะท้อนอะไรบางอย่างนะ อัจฉริยะกับบ้า มุ่งมั่นกับมุทะรุ คุณว่าใกล้เคียงกันไหม?

เขามีความสุขกับการที่เขาได้ทำในสิ่งที่เขาตั้งใจและสิ่งที่เขารักได้สำเร็จ