คำสารภาพ...ถึงพี่เจี๊ยบและทีมคนสนิทฯ
หลังจากดูคอนเสิร์ตจบ ตัวเองเกิดความรู้สึกหลายอย่างมาก
แต่ที่รู้สึกมากที่สุด คือ รู้สึกผิดค่ะ
ผิดที่คอนเสิร์ตครั้งนี้ ไม่ได้มีส่วนร่วมอะไรเลย
ไม่ได้มาช่วยพี่เจี๊ยบทำงาน
ไม่ได้มาช่วยน้อง ๆ ทำในสิ่งที่ควรจะทำ
เหมือนทำรายกลุ่มตอนเรียนมั้ง ที่เราไม่ได้ทำอะไรก่ะเค้าเท่าไหร่
พอรายงานเสร็จส่งครู แล้วคุณครูชม เราก็เนียน ๆ รับคำชมไปกับเขาด้วย (อ่ะนะ)
และคอนเสิร์ตครั้งนี้มันก็ไม่ใช่รายงานกลุ่ม มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น
ตอนเล่าสิ่งที่ตัวเองรู้สึกให้ ริน(ทานตะวัน) ฟัง รินบอกว่า ไม่เป็นไรพี่ ไม่เป็นไร
อ่านคำตอบในกระทู้ของน้องทีหัว น้องบอกรักจริง อย่าหายไปอีกนะพี่ ไม่รู้เป็นไง น้ำตามันซึม ๆ
สิ่งที่ตัวเองได้ทำตอนนั้น คือเอาคอนเสิร์ตครั้งที่แล้วมานั่งดูอีกครั้ง เปิดกระทู้เก่า ๆ อ่านอยู่เป็นวันๆ แล้วก็ได้ข้อสรุปกับตัวเองว่า เราคงละเลยมันเกินไป จริง ๆ แล้วที่นี่ก็เหมือนเป็นบ้านเรา บ้านที่เราเคยสร้างมาด้วยกัน เวลาเราอยากจะซ่อมบ้าน หรืออยากจะทำอะไรกับบ้าน เราเองก็น่าที่จะเข้ามารับรู้ และมีส่วนร่วมไปกับมันด้วย เพราะอย่างน้อยที่สุด บ้านหลังนี้ก็เคยให้ความสุข และให้โอกาสเราได้ทำในสิ่งที่เราอยากทำมาโดยตลอด...ไม่ใช่หรือ
แต่เหนือสิ่งอื่นใด ที่อยากจะบอกคือ ประทับใจกับความเต็มที่ของพี่เจี๊ยบ และใจของพี่ ที่ให้โอกาสน้อง ๆ ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองฝัน และมันก็ออกมาได้สมบูรณ์แบบอย่างที่ใคร ๆ ก็รับรู้ได้
ดีใจ...ที่ได้เห็นเฉลียงบนเวทีอีกครั้ง ได้เห็นคนที่อยากเห็น ได้ฟังเพลงที่อยากฟัง
แต่ที่มากกว่านั้น คือการได้กลับมาเจอผู้คนในนี้ที่แสนจะคุ้นเคย ได้เห็นรอยยิ้ม เห็นน้ำตา และเห็นน้ำใจ ที่แสนจะอบอุ่นอยู่ทุกทั่วที่ จนบางทีก็ไม่อยากเชื่อว่า จากสิ่งเล็ก ๆที่ทุกคนทำในวันนั้น จะกลับยืนยาว มาจนถึงทุกวันนี้
ได้เขียนแล้วค่อยสบายใจขึ้น
รู้ว่าพี่ไม่โกรธ ไม่ได้อะไร แต่ยังไงก็ขอให้ได้ขอโทษเถอะนะ
เอาเป็นว่าถ้าพี่เจี๊ยบจะจัดคอนเสิร์ตอีกครั้ง ดุกดุ๋ยขอมาช่วยพี่นะคะ
ส่วนน้อง ๆ คนสนิทฯ ถ้าหายเหนื่อยแล้ว ไปกินข้าวกัน
 โดยคุณ :
ดุกดุ๋ย - [14:19:12 9 มิ.ย. 2553] |
โดยคุณ
:ทีฯ - [16:21:15 9 มิ.ย. 2553]
โดยคุณ
:หมีสมองฯ - [16:46:47 9 มิ.ย. 2553]
โดยคุณ
:เฌอ - [17:24:05 9 มิ.ย. 2553]
โดยคุณ
:ป.ฟ. - [19:35:41 10 มิ.ย. 2553]