บทสัมภาษณ์พี่คิง อำพน จันทร์ศิริศรี บางส่วนจากงาน "Meet & Think พิงแผ่นไม้"


: "ใครยังไม่รู้จักพี่คิงบ้างคะ"

..เป็นคำถามแรกของ'สีฟ้าผสมน้ำเงินอมม่วงแกมเทา'ผู้สัมภาษณ์

"พี่คิงที่ถ่ายหนังบางระจันใช่มั๊ยครับ"

"......."

......................

: อยากให้เล่าประวัติคร่าวๆของพี่คิงค่ะ ไปไงมาไงถึงได้มาถ่ายรูปให้เฉลียง

: เอาแบบบุญชูเลยป่ะ เรื่องมันยาว..เล่ายาวตั้งแต่สุโขทัย

: เอาย้อนไปตั้งแต่จำความได้ค่ะ

: พี่เรียนอยู่สวนกุหลาบ อยู่ชุมนุมถ่ายภาพ ก็ถ่ายมาเรื่อยๆ จนไปเรียนมหาวิทยาลัยที่เชียงใหม่

: คณะอะไรคะ

: คณะสังคมวิทยา มานุษยวิทยา ..ไม่เกี่ยวเลย
แต่พี่ก็ถ่ายรูปไปเรื่อย มันเป็นความชอบ มันซึมเข้ามาเรื่อยๆ
ทีนี้เรียนไปถึงปี 3 ไปรู้มาว่าคณะวิจิตรฯที่เชียงใหม่มีวิชาโทถ่ายภาพ
พอพี่ไปเรียนปุ๊บก็รู้สึกว่า ..เออ ชีวิตนี้คงไม่ทำอะไรแล้วแหละ
คงจะถ่ายรูปอย่างเดียวแล้วแหละ

: เรียนจบแล้วทำอะไรคะ

: เป็นผู้ช่วยช่างภาพ ระหกระเหินเดินไปเรื่อยๆ เปลี่ยนที่ทำงาน
ไปอยู่หนังสือ..ก็เจ๊ง

: หนังสือเล่มไหนคะ

: "ดับเบิ้ลยู" เป็นหนังสือแฟชั่นท่องเที่ยว คอนเซปท์ดีมาก มันจะอิงแต่ละประเทศ
เล่มแรกเป็นอิตาลี ทั้งเล่มก็จะเป็นเรื่องของความโรแมนติก หน้าปกเป็นหมิว-ลูกเกด
ถ่ายที่โรม
เล่มสองเป็นแอฟริกาใต้นี่เริ่มเจ๊งแล้ว
พอฝรั่งเศสก็ไม่มีตังค์..ปิดประตู
แล้วพี่ก็ไปอยู่โรงแรมแกรนด์ เชอราตัน และพี่ก็ออกมากับพี่ก้า(อธิกร ศรียาสวิน หัวเรือใหญ่ของบ.ไม้ไต่คิด)
จุดนี้เองที่พี่เริ่มทำงานกับพี่ก้า จากนั้นพี่ก็รับงานจากพี่ก้ามาประจำ
ถ่ายปกให้หนังสือพี่จุ้ย "มีรังไว้ให้รักอุ่น" ปกโทนสีเหลืองๆ มีกรงนก มีรูปหัวใจ
พี่ก็ถ่ายงานให้พี่ก้า งานโฆษณา งานถ่ายหนังสือของอ.ศักดิ์สิริ "มือนั้นสีขาว"
พอพี่ก้าเค้าทำอยู่กะทิกะลา พี่จุ้ยก็เลยแนะนำพี่ก้าให้รู้จักกับพี่จิก
พี่ก้าก็ได้ทำหนังสือ"เพลงเขียนคนดนตรีเขียนโลก" ที่ปกเป็นรูปเปียโน
พี่ก็ช่วยแจมถ่าย
ต่อมาเป็น"ห้องครูวิไลตึกใหม่ชั้นสอง" ..พี่แอบถ่าย พี่จิกไม่รู้ว่าพี่ถ่าย
แล้วก็มา"ตัวหนังสือคุยกัน" ก็ได้คุยกับพี่จิกจริงๆจังๆ
เลยได้ถ่ายงานให้เวิร์คพอยท์ ถ่ายงานให้ศิลปินของพี่จิก ..ที่ไม่ได้ออก
พี่ไม่รู้ว่าโครงการของพี่จิกตอนนี้มันหยุดหรือเปล่า
เป็นเพลงใหม่ของพี่จิกหลายเพลงเลยนะ
และก็มีเพลงของเวิร์คพอยท์ นักร้องคนเดียวกันนี่แหละ เค้าชื่อลูกหิน
(ไม่ใช่ลูกหินของแกรมมี่นะ)
ก็ถ่ายมาเรื่อยๆ ..จนถึงเฉลียง พี่ก้ามาบอกว่าให้พี่ถ่าย
ก็เริ่มถ่ายหนังสือ"เรื่องราวบนแผ่นไม้"
ถ่ายตอนที่เค้าประชุมที่ร้านขันอาษา ตอนอัดเสียง ถ่ายปกหนังสือ
รูปหมู่ที่ถ่ายพร้อมกับ a day
วันนั้นเป็นวันเดียวที่เฉลียงให้คิวนิตยสารมาถ่าย แพรวก็ไปถ่าย พี่ได้ถ่ายตอน 5 ทุ่ม
กว่าจะ 5 ทุ่ม พี่เค้าก็เหนื่อยมากแล้ว พี่ใช้เวลาถ่ายพี่เค้าประมาณคนละ 10 นาทีเองมั๊ง
รูปที่ในหนังสือเป็นแบคกราวน์ขาวน่ะ
พอถ่ายนี่เสร็จปึ๊บ พี่ก็ไปบอกพี่ก้าว่า พี่อยากถ่ายคอนเสิร์ตต่อ
มันเป็นความตั้งใจของพี่อยู่แล้วไง ที่จะไปตามถ่ายนักร้อง

: เป็นกลุ่มนักร้องในดวงใจด้วยหรือเปล่าคะ

: ..ด้วย
พี่ว่ามันมีความสนุกในตัวมันเอง เหมือนเวลาเราดูภาพนักร้องเมืองนอก
พี่ก็เลยไปบอกพี่ก้าว่า ..พี่ขอถ่าย
ไปๆมาๆ กองทุนเฉลียงก็เลยจ้างพี่ถ่าย
ก็เลยถ่ายคอนเสิร์ต เริ่มตั้งแต่ในห้องซ้อมแถวทาวน์อินทาวน์ รอบสื่อมวลชน
คอนเสิร์ต 3 รอบ

: แล้วตอนเสิร์ตเฉลียงหมดฟิล์มไปกี่ม้วนคะ

: ตั้งแต่หนังสือเรื่องราวฯ จะมีคนถ่าย 2 คน คือพี่กับเพื่อนพี่
ตอนนี้เค้าอยู่อเมริกา
และก็คอนเสิร์ตครั้งนี้ พี่ก็ถ่ายกับเพื่อนพี่อีกคนหนึ่ง ไม่รู้เค้าไปไหนแล้ว
..คนที่อยู่กับพี่มักจะมีอันเป็นไปนะฮะ
แบ่งเป็น ขาว-ดำ 15 สไลด์ประมาณ 35-36 ฟิล์มเนกาทีฟอีก 40 กว่า
พี่พยายามแบ่งแต่ละวันว่า วันนี้นะ พี่จะถ่ายแต่สไลด์ เพื่อนพี่ก็จะถ่ายสีไป
ทั้งสีทั้งสไลด์ภาพก็จะคล้ายกัน
ตอนคอนเสิร์ตรอบสุดท้าย ฟิล์มมันหมด สไลด์นี่ก็เกลี้ยงไปตั้งนานแล้ว
แต่พี่มีฟิล์มสำรองฉุกเฉินไว้ 5 ม้วน
.. 5 ม้วนก็เกลี้ยงอีก โชคดีที่มัมีสำรองของสำรองอยู่ในรถอีก
รวมกันทั้งหมด 95 ม้วน ..ความจริงตั้งเป้าไว้แค่ 80กว่าม้วน มันไม่ควรจะเกินนี้
แต่อันนี้ไม่มีปัญหา ก็ฟิล์มของกองทุนหมดแหละ

: แล้วรูปที่บาร์บาหลี พี่จะแจกมั๊ยคะ

: ไม่-แจก (หนักแน่น) แน่นอน ไม่ให้ใครทั้งนั้น

: ..วันที่ 15 นะคะ วันสุดท้ายนะคะ..เอากรรไกรไปคนละอัน

: ขนาดบอกว่าไม่ให้ ไม่ให้นะ ร้านยังเอาไปได้ 1 รูปเลย

: อยากให้พี่ลองเล่าว่าระหว่างที่พี่ไปตามถ่ายพี่ๆเฉลียงรู้สึกลำบากมั๊ย
พี่ๆเฉลียงแต่ละคน มีอะไรที่น่า..เอามา..นิน..ทา..

: ไม่รู้สึกลำบาก มันไปเรื่อยๆน่ะ มันไปเอง เหมือนที่เราอยู่กันอย่างเนี้ย
มันมีเรื่องราว มันไม่ต้องจัด มันเป็นของจริงทั้งนั้น
มีไม่กี่รูปเองที่จัดเพื่อไว้ใช้งาน เช่น เผื่อเอามาทำปก
พี่เค้าก็เป็นของเค้าอย่างนั้น
อย่างตอนที่ซ้อม เค้านัดกัน 6 โมง พี่ต้องไป 5 โมงครึ่ง เพื่อที่จะดูทางหนีทีไล่
แต่พี่ไปทีไร ไม่เคยไปก่อนพี่เกี๊ยงเลย
ไปถึงก็เจอพี่เค้านั่งเซ็ตกีตาร์นั่งทำของเค้าไป
คนที่มาสายจะเป็นพี่ดี้ แต่นี่ไม่เกี่ยวกับเรื่องตรงต่อเวลาหรือไม่ตรงต่อเวลานะฮะ
พี่เจี๊ยบจะเป็นคนที่สนุก แต่มันเป็นมุขภายในน่ะ เล่าให้พวกเราฟังไม่ได้
พี่ดี้น่ะจะชอบโดนพี่เจี๊ยบแกล้ง มักจะโดนประจำเลยว่ะ มุขหยอกๆอะไรของแกเงี้ย
พี่นกจะไม่ค่อย..พี่จะไม่ค่อยได้ยินแกพูดเท่าไหร่ พี่นกก็จะ "อ๊ะ มาแล้วเหรอ"
เท่าเนี้ยแหละ..กะพี่ -_-'
พี่แต๋งจะมุขเยอะ ใครรู้จักมุขไหว้ของเค้ามั๊ย(ว่าแล้วก็ยกมือท่วมหัวไหว้ให้ดู)
ช่วงนั้น มุขอย่างนี้จะฮิต
พี่แต๋งเป็นคนเจริงเอาจัง แต่ไม่ซีเรียสมาก
พี่จิกจะมาทีหลัง มาแว๊บๆ ดูชาวบ้านเค้า..ก็เล่นไป และก็คอยบอกให้พวกมึงแก้อ่ะ :)
ส่วนใหญ่จะเป็นนักแก้ แก้ให้คนอื่นไปคิดอีกไง
คอนเสิร์ตเนี่ยเค้าคุยกันมาเรียบร้อยแล้วว่าจะมีฉากนึง
จะเตรียมระเบียงมาเล่นกีตาร์กันในเพลงเรื่องราวบนแผ่นไม้ พอร้องไปซักพัก จะมีร้านชบาลงมา..วื๊ดด..ดูเท่เก๋มาก
พอวันซ้อม ก็เลื่อนมา วื๊ดดด.. สลิงขาด พึ่ส!! แต่ไม่ตก ค้างอยู่เงี้ย
ทุกคนก็เลย.."เอา-มัน-ออก-ไป"
ร้านก็เลยไม่มีแล้ว วันซ้อมใหญ่เลยเหลือแต่ระเบียง
พอวันเสาร์..ระเบียงหาย....
..ถ่ายพวกพี่เค้าเนี่ยนะ หาความแน่นอนยากมาก
ต้องตามอารมณ์เค้าให้ทันว่าอารมณ์ไหนไม่ควรถ่าย
อารมณ์ไหน.."นี่เลย โอกาสของกูแล้ว"

: แล้วพี่จุ้ยล่ะค่ะ

: พี่จุ้ย..(ท่าทางตอบยาก) พี่จุ้ยก็จะซ้อมตามเรื่องตามราว
พี่จะถ่ายพี่จุ้ยยากที่สุด พี่รู้สึกว่าเค้ามีม่านวิเศษของเค้า
ช่วงที่เค้าน่ารักมันมีเยอะ แต่พอกล้องเข้าไปปั๊บ เค้าก็จะอีกอย่างนึงทันที
ไม่ใช่ว่าพี่เค้าไม่น่ารักนะ
พี่จุ้ยจะมีความคิดที่ดี ที่แปลก น่าสนใจ แต่โดยมากแล้วพวกพี่เฉลียงเค้าไม่เอากัน
ตอนนั้นเค้าประชุมกันที่ร้านขันอาษา พี่จุ้ยก็เสนอว่า ไหนๆก็มีคอนเสิร์ตทั้งที
ทำไมแต่ละคนต้องร้องเพลงของตัวเอง ทำไมไม่ร้องเพลงคนอื่น
..คือจริงแล้วเค้าอยากร้องเพลงของพี่นก :D
แต่เฉลียงคนอื่นบอกว่า.. (เสียงเกรงใจ)
"คนอื่น...เค้า..อยากดู..พี่นกร้องมากกว่า..นะ"
อย่างเพลงเข้าใจ เค้าอยากให้พี่เกี๊ยงร้อง เกี๊ยงน่าจะร้องนะ
พี่เกี๊ยงบอกผมร้องบ่อยแล้ว ..แต่สุดท้ายไม่ได้..ก็ต้องร้อง

: แล้วในความคิดของพี่
พี่คิดว่าใครที่มีบุคลิกเฉพาะตัวที่เวลามุมมองผ่านกล้องออกมาแล้วสวย

: พี่รู้สึกกับพี่เฉลียงทุกคนเท่ากันนะ เพราะว่าความเป็นทุกคนมารวมกันเป็นเฉลียง
ถ้าชอบที่สุดก็ชอบพี่จิก แต่พี่จิกไม่ได้มาอยู่อย่างงี้ไง
พยามยามถ่ายพี่แต่ละคนเท่าๆกัน
..แต่พอเสร็จแล้วมันไม่เท่าว่ะ

: รูปใครเยอะที่สุดคะ

: พี่เกี๊ยง
พี่ถ่ายรูปพี่เกี๊ยงเยอะมาก รู้สึกว่าเค้ามีอารมณ์ที่น่าสนใจ น่าหลงไหล
ดูแล้วเอาจริงเอาจังตั้งใจ
พี่ก็ ฮึ้ย! กด กด กด แล้วก็กดไปเรื่อยๆ
พี่ดี้ก็อีกคน มีท่วงท่าที่น่าหลงไหล
พี่เจี๊ยบก็หน้าตาน่าหลงไหล คือหน้าเค้าจะเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาตลอด
มีพี่นกกับพี่จุ้ยที่ถ่ายยากมาก
พี่นกเป็นคนเงียบๆ เค้าจะไม่มีอะไรน่ะ
บุคลิกเค้าจะเรียบบบบ..แต่พี่ก็ได้มุมเก๋ๆเค้าเยอะนะ

: แล้วโดยส่วนตัวพี่ชอบรูปขาวดำหรือรูปสีคะ

: พี่ชอบหมด ถ้าเทียบน้ำหนักจะเป็นขาวดำมากกว่า
....
เออ มีเรื่องนึง ไม่รู้ฟังแล้วจะตลกกันไหม
มันเป็นภาพหมู่ ถ่ายอันแรกเลย ถ่ายต่อจาก a day รีบทำเรื่องยากก่อนไง
พี่ก็จะใช้แสงของ a day เพราะว่าถ้าจัดแสงใหม่มันจะเสียเวลา แล้วพี่เค้าจะเบื่อ
แต่มันไม่ได้น่ะ แสงเดิมของ a day มันมีสายไฟพาดขวางอยู่ข้างล่าง
เลยต้องรื้อจัดไฟใหม่หมด
ตอนนี้พี่ๆเค้าก็เริ่มจะกึ่มๆกันแล้ว
ระหว่างรอ พี่ๆก็ไปหยิบกีตาร์ ร้องเพลงด่าพี่ไปเรื่อยๆ
"เมื่อไหร่จะเสร็จว้า..กูจะกลับบ้าน..เมื่อไหร่จะเสร็จว้า.."
แล้วภาพหมู่อันเนี้ย พี่เกี๊ยงต้องนั่งเล่นกีตาร์อยู่ทางขวาของภาพ
พี่ดี้ก็แบบว่า อิจฉาหรือไงไม่รู้ "เอากีตาร์มา..กูจาเล่น"
พี่ก็เลยบอกว่า "พี่ดี้ครับ ถ้าจะเล่นกีตาร์ กรุณามานั่งข้างล่างครับ"
พี่ดี้ก็จึ๊ย แล้วก็ลงมา ...ยอมมม..ขอห้ายกูด้ายเล่น..


....................
พี่คิงครับ ทำไมต้องเป็นคอนเสิร์ตครั้งสุดท้ายด้วยครับ............
....................

: ..... (พี่คิงมีอันเป็นไป) ..ก็..มันครั้งสุดท้ายแล้วแหละ
ดูแล้วรู้สึกว่า ยังไงก็แล้วแต่ ..ไม่มีทาง เฉลียงไม่มีทางครบคนอย่างนี้แล้ว
นี่ครั้งสุดท้ายจริงๆ

: ก็อย่างที่พี่ดี้บอกค่ะ ถ้าอยากเจอพี่ดี้พี่นกก็ยังเจอกันบนปกเทป..

: สสารมันไม่หายไปจากโลกไง เพียงแต่มันเปลี่ยนรูปร่างเฉยๆ แต่ละคนก็ต้องแยกย้ายกันไป
เหมือนพวกเรา ต่อไปเราก็ต้องเปลี่ยนไป
แต่ผมว่ามันเป็นความทรงจำที่ดีนะ อย่างน้อยพวกคุณก็ได้มาอยู่ ได้มาร่วมในครั้งนี้
รุ่นหลังของคุณเค้าก็จะไม่รู้ว่าความรู้สึก ณ วันนั้นมันเป็นยังไง คุณได้เจอ
ผมว่ามันก็สุดยอดแล้วล่ะ น่าจะภูมิใจ
เหมือนผม..ผมก็รถไฟขบวนสุดท้ายพอดี

สนุก...........หัวเราะ คนเดียว

หวาน.........อมยิ้ม คนเดียว

เศร้า..........น้ำตาร่วง คนเดียว

ขอบคุณค่ะ ู^_^

โห ดีจังค่ะ ขอบคุณมาก...
แต่ทำไมไม่เปลี่ยนท่าคนสัมภาษณ์บ้างเลย เมื่อยไหมคะเนี่ย พี่คิงยังมีสองท่าให้เปลี่ยนกันเลย ^_*

หนุกดีค่ะ

พี่คนที่สัมภาษณ์ สวยมากเลยค่ะ ขอชมจากใจจริง

ดีจัง .. เยี่ยม!!! .. q(^-^)y .. ยกนิ้วให้เลย ..
มีอีกรึป่าว ... เอาอีก เอาอีก เอาอีก ...
... @^_________^@ ...

ดีจังเลย....

ขอบคุณค่ะ =^O^=
แอบจับผิด พิมพ์ผิดด้วยล่ะ

(เอ... เหมือนมันมีอะไรตะหงิดๆตอนอ่านนะ)

ขอบคุณคร๊าบบบ...

อ่านแล้วรู้สึกดีจังเลย ..

ขอบคุณค่ะ : )

แอบสังเกตบางอย่างจากในรูป
เลยมีคำถามมาถาม...

"ใครรู้บ้าง ว่ารูปผู้ชายที่อยู่ในกรอบรูปสีน้ำเงิน(ที่อยู่ข้างหลังผู้หญิงในรูป)นั้นคือใคร?"

ตอบได้คราวหน้าเจอกัน จะเลี้ยงไอติม(กะทิ) ใส่เครื่องครบครัน 1 ถ้วยทันที

หมายเหตุ ช่างภาพช่างเลือกมุมถูกใจจริงหนอ @^v^@

อยากกินไอติมฟรี ตอบได้ให้กินจริงเปล่า

@^o^@

เราก็รู้เหมือนกัน...แต่ได้กินไอติมแน่นะ

ขอบคุณค่ะ พี่เอามาเล่าสูกันฟัง

ตอบไม่ได้ง่ะ แต่อยากกินไอติมด้วย แหะๆ :)

ไม่รู้อ่ะ

ม่อนเอ๋ย ต้องเห็นรูปม่อนอีกรูปนึงแล้วเธอจะกรี๊ดสลบ เพราะว่าพี่รินถ่ายรูปเธอกะชายในกรอบรูปนั้นได้ชัดเจนมาก ....สุดยอด...ขอบอก.... วันก่อนคุยกะใครไม่รู้ว่าม่อนต้องชอบรูปนั้นแน่ๆเลย อิอิ

( ^o^ )

อ่านจากนายไก่น้อยว่า เราเดาได้แล้ว ว่า "ชายในรูป" เป็นใคร

เชื่อเลยว่าระหว่างที่ม่อนโพสต์
หน้าน้องจะมีสีชมพูผสมส้มอมแดงแกมฯ
เนื่องด้วยชายคนนั้นคือ...

ได้เลี้ยงไอติมหลายถ้วยแน่เลย..ม่อนเอ๋ย

ใครก็ได้ช่วยส่ง e-mail , เบอร์โทรของคิงให้หน่อยสิครับ คิดถึงมันจะโทรไปคุยบ้าง ขอบคุณล่วงหน้า ณุ

อ่านเพลินดีจัง
น่ารักกันทุกคน
:)

อีเมล์พี่คิงครับ

Kingology@hotmail.com

@^o^@

ม่อนจ้า.. เลี้ยงพี่แทนละกันนะน้อง
เมื่อไรจะมาเอารูปซะทีอ่ะน้อง พี่อัดให้แล้วเน้อ...

ขอบคุณที่เอามาให้ได้อ่านกันนะจ๊ะ

แวะมาอ่านค่ะ

พี่คิงค่ะ
ตกลงว่าจะไม่ให้รูปที่ขอไว้เหรอค่ะ
แบบว่าอยากได้มาก....รูปที่ยาว ๆ
หวังว่าพี่คงยังจำได้นะค่ะ

แวะมาอ่าน แวะมายิ้ม :)

หายหน้าหายตาไปนาน ด้วยภาระกิจมากมาย แต่วันนี้ชื่นใจหายเหนื่อย ขอบใจนะจ๊ะ

กระทู้นี้น่ารักจังเลย ทั้งคนตั้งกระทู้ คนสัมภาษณ์ คนถูกสัมภาษณ์ และคนอ่านด้วย

มีอีกไหมจ๊ะ อยากฟังต่อ

พี่คิงถ่ายรูปเก่งอยู่แล้ว..เหมือนออกมาจากใจจริงๆ ค่ะ

โดยคุณ :