มาเล่าการประชุมให้ฟังจ้า....
อ้า...วันนี้บอสไม่อยู่ ได้อู้งาน...จะมาเล่าแจ้งแถลงการณ์ที่ได้ไปประชุมให้ฟังนะจ้า...อาจเล่าช้าไปหน่อย ไม่ว่ากันนะเออ..
อ่อ ออกตัวก่อนเล่า หนูเองเป็นคนพูดไม่ค่อยจะรู้เรื่องไปสักหน่อย สื่อสารก็ไม่ค่อยเก่ง เล่าไปเล่ามาถ้า งง สับสน อยากทิ้งข้อสงสัยไว้ก็ได้เลย ถ้าหนูตอบไม่ได้คงมีคนใจดีช่วยกันตอบนะเออ.....
วันเสาร์ที่ 15 มีนาคม ที่ผ่านมา ที่สีลม ฟู๊ดเซ้นเตอร์ ...ที่ ๆ หนูไม่เคยขึ้นไปก่อน
ตอนบ่ายโมง พี่หมีสมองใจดี ก็โทรมาจิกหนูทันทีว่า แกอยู่ไหนแล้ว.... 555... พี่จ๋า นั่งชัตเตอร์บัสอยู่รถติดจ้า...
กว่าหนูจะไปถึงก็เกือบบ่าย 2 ที่ ดินแดนร้างแห่งนั่น ดู ๆ ไม่น่าพิสมัยในการกินข้าวเลย อึม ๆ ครึม ๆ น่ากลัวมาก หนูเดินเข้าไปยิ่งขนลุกเมื่อที่โต๊ะมี ปราง....พี่หมี พี่กิ้ม และพี่พิสสี่ นั่งอยู่.....
พี่หวัดดีคะพี่ๆ...หนูสังเกตุรอบ ๆ ข้างโต๊ะเรามักใช้เป็นที่เรียนพิเศษ มีกลุ่มเรียนพิเศษย่อย ๆ อยู่หลายกลุ่ม..หนูบอกแล้วว่าบรรยากาศมันไม่น่ากินข้าวเลย...
พี่หนิงดูจะเกรงใจทำท่าหวั่น ๆ แต่เราก็ยืนยันว่าไม่เป็นไรพี่คุยกันเลย มันเป็นที่กินข้าวเรามีสิทธิ์เท่ากับเค้า...ว่าแล้วปรางก็ยิ้มขวดโซดาขึ้นมาเปิด แล้วพี่พิสสี่ก็เริ่มหยิบไมค์มาร้องคาราโอเกะ
พี่กิ้มยังนั่งกินขนมต่อไป....
เริ่มแรกหนูก็เริ่มสักถามประวัติความเป็นมาของเวบนี้ว่าเป็นเช่นไร...แต่ยังไม่เริ่มอะไรมากไปกว่านี้ ...เราก็มีพรรค์พวก มาสมพบ น้อง ปล. มาด้วยศีรษะเต้งเหม่ง...ไม่บอกก็รู้ว่าไปเข้าร่มพระพุทธศาสนามา...เมื่อเราทราบกันแล้วก็ขอให้ร่วมกันอนุโมทนา สาธุ....เอ้า สาธุ สิ!!!
สักพักแฟนพันธ์แท้ของเราก็มา..พร้อมกับหนังสือโบราณ ๆ จากร้านหนังสือเกาติดมือมา สองเล่ม....ทีหัวมามืด นั่นเอง ตามด้วยพี่เฌอที่พี่ ๆ เค้าแนะนำให้หนูรู้จักว่าเป็นแม่พี่กิ้ม...แม่พี่กิ้มสาวจัง....
จากนั่นเราก็เริ่มคุยกัน...ส่วนมากก็เป็นการเล่าประวัติความเป็นมาของเวบนี้ให้คนที่ไม่รู้ (ณ.ที่นั้นก็หนูคนเดียวนี่แหละ) ให้ฟัง อืมน่าสนใจมาก แต่ถ้าให้เล่าจะยาวมากและหลาย ๆคนอาจรู้แล้ว แต่ถ้าใครไม่เคยรับรู้ เหมือนหนูเองเมื่อก่อนนี้ก็ โพสไว้แล้วกันแล้วหนูจะไปถ่ายทอดให้ฟัง...ไม่รู้เป็นไร พี่ ๆ เค้าเล่าไปหัวเราะไปเรื่อย ๆๆ ประวัติของเฉลียงขำมาก แต่ทีหัวท่าทางซีเรีส สายหัวดิก ๆ กับหลาย ๆ คำถามของหนูเอง
จากนั่นไม่นาน เราได้สมาชิกใหม่มาอีกสองคน พี่บราวนี่ กับพี่ดุ๊ก ที่กลับมาจากเชงเม้งก็ตรงมาหาพวกเราเลย อ่อ แล้วก็พี่น่าเก่าแต่หนูเพิ่งเคยเห็น...พี่แป้ง arnis พี่ดุ๊ก และบราวนี่ โทรเข้ามาถามหาทางเข้าดินแดนร้างแห่งนี้..เพราะไม่เคยคิดว่าจะมีที่อย่างนี้อยู่ในซอกหลืบของห้างดังย่านกรุงเทพเช่นกัน
เราได้รับข่าวดีว่าพี่ดุ๊ก เล่นกีร์ต้าร์ เป็น พี่ๆดูดีใจกันมากที่จะมีฝ่ายบันเทิงแทนคนเก่า ซึ่งชื่ออะไรหนูจำไม่ได้แล้ว... ส่วนพี่บราวนี่สามารถเป็นที่ปรึกษาด้านกฏหมายให้กับเรา เย้...ไม่ต้องติดคุกแล้วพวกเรา.....
เอาล่ะองค์ประชุมของเราคงมีกันแค่นี้ในวันนี้ เนื้อหาส่วนใหญ่เป็นการบอกเล่าว่า เราจะมีมีตติ้งไร้สาระกันหนึ่งครั้งอย่างน้อยต่อปี และมีมีตติ้งมีสาระอย่างน้อยหนึ่งปี ซึ่งน่าสนใจมาก...หนูเองกังขาเรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ มาพยายามถาม ก็พบว่าเราหากันง่าย ๆ จากผู้ใจบุญในเวบ หนูรู้สึกดีมาก ๆ เลย เพราะทุก ๆ ครั้งที่หนูเคยไปมีตติ้งไม่น่าเชื่อว่าการทำบุญที่เห็นภาพขนาดนั้นจะมาจากแค่พวกเรากลุ่มเล็ก ๆ เพียงเท่านี้ ตบมือให้ทุกคนคะ....เอ้าตบสิ
หนังสือทำมือที่หนูเพิ่งเคยเห็น ... น่ารักจัง แต่มันยังไม่เสร็จ ถ้าเสร็จเมื่อไรมาช่วยกันขาย มาช่วยกันซื้อนะ แล้วเอาไปบุญกันไป....
เรื่องสื้อชมรม หนูเป็นคนเดียวที่ไม่เข้าใจความหมายของเสื้อ (หนูมันโง่เอง) แต่พอได้ฟังความหมายแล้วก็ดีจัง เรากำลังถกเรื่องสกีนเสื้อกันอยู่ และเรื่องเสื้อ เพราะจากการดูแล้วไซด์พิเศษจะมีมากในเวบเรา เรากำลังหาข้อมูลอยู่ ขอแรงด้วยนะตรงนี้ใครมีข้อมูลหรือรู้จักร้านสกรีน หรือร้านเสื้อยืด ที่ดี ๆ มาบอกเล่ากันนะ(อาจจะมีคนมีประสบการณ์ทำเสื้อคณะตอนเรียน แถวนี้บ้าง) เสื้อจะได้เสร็จเร็ว ๆ นะจ้า....
แล้วก็เรื่องประชุมต่อไปก็คงเป็นหลังสงการณ์ และคงมีมีตติ้งในเดือนพฤษภาคม...สถานที่อย่างไรเดี่ยวแจ้งกันอีกที....
เราคุยกันสักพักใหญ่ ๆ ปรางเร่งยิก ๆ บอกว่าจะไป อาบ อบ นวดต่อ หรืออะไรนี่แหละ บางคนแซวว่า จะไปใช้บริการ หรือไปทำงาน ปรางค้อน ให้หนึ่งขวับ...
สุดท้ายเราก็แบ่งหน้าที่กัน จำได้แค่พี่กิ้ม เป็นประธานต่อไป...ส่วนด้านอื่น ๆ ปรางได้โพสไว้แล้วที่เวบ กกช นะเออ....
เป็นเวลาเริ่มเย็นแล้ว เราคุยกันแค่ประมาณ 2 ชั่วโมงกว่า ๆ เอง หนูได้รู้อะไรมากขึ้นในเวบนี้ และยังรักเวบนี้เช่นเดิม....ยังคิดถึงทุกบทเพลงที่เราได้ยินกัน...และหลงรักกับเนื้อหาของมัน...หนูคิดว่าลึก ๆ เราอยากทำอะไรบางอย่างให้โลกเช่นเดียวกับบทเพลงเหล่านั้น
ถ้ามีประชุมอีก หนูอยากขอเชิญชวนทุกท่านที่สนใจ ถ้ามีเวลาว่าง ๆ กัน มาเจอมาคุยกันนะ มาช่วยกันปลูกดอกไม้กัน ถึงจะไม่สะเทือนถึงไหนไกลเท่าไร แต่หัวใจพวกเราเบิกบานก็พอ แล้วเจอกันอีกคะ........
โดยคุณ :
หนูเอง - [11:37:32 25 มี.ค. 2546] |