การเดินทางของน้ำจิ้มที่หายไป (The missing sauce)
By เนตรนภา แก้วแสงธรรม | ด้วยหัวใจดวงเดียวกัน

หลังกลับถึงบ้านด้วยความเหนื่อยอ่อน ตามปกติของวันทำงานสุดสัปดาห์
ฉันพบถ้วยมีฝาปิดเรียบร้อยวางอยู่บนตู้เย็น พร้อมข้อความเขียนแนบว่า “ขนมจีบ”
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่า เป็นขนมจีบฝีมือคุณแม่ที่ทำให้ลูกชาย
แต่ลูกชายเอามาเซ่นแฟนสาว

ถึงจะเป็นแค่ขนมจีบธรรมดา แต่ฉันก็อดยิ้มไม่ได้ เมื่อ 5 ปีก่อน ฉันเคยหิ้วขนมจีบไปให้ผู้ชายคนนี้ พร้อมกับแนบข้อความว่า “น้ำจิ้มหมด”
ตามด้วยประโยคออดอ้อนประสาคนส่งขนมจีบไปให้หนุ่มที่น่าจีบ แล้วผู้ชายคนเดียวกันนั้น ก็มอบขนมจีบคืนให้ฉันในอีก 1,825 วันต่อมา
โดยไม่มีน้ำจิ้มเหมือนกัน

ข้อความสั้นๆห้วนๆ แค่บอกว่า “ขนมจีบ”
ก็บอกให้รู้แล้วว่าไม่มีอะไรหวานแหววแต๋วจ๋าไปกว่านั้น
ทั้งๆที่เขาน่าเติมอะไรที่น่าวาบหวิวแก่ผู้รับสักเล็กน้อย เช่น “คิดถึง” “ห่วงใยใจจะขาด” แต่ก็ไม่มี เขาเป็นผู้ชายพันธ์ไทยแท้ๆประเภทพูดน้อยต่อยหนัก
ไม่รู้ว่าต่อมสวีทกับตับหวานหายไปไหน
ฉันล่ะอยากจะล้วงม้ามจับไตเอามันกลับคืนมาจริงๆ

ประเด็นก็คือ
ผู้หญิงทุกคนชอบผู้ชายโรแมนติกที่ทำให้เรารู้สึกเหมือนเป็นเจ้าหญิง ทั้ง ๆ ที่เราาเรียนจบแค่โรงเรียนมัธยมหน้าบ้าน
นิยายรักทำให้ผู้หญิงเพ้อฝันถึงหนุ่มในอดุมคติที่มีเมตตา ไม่ทรมานสัตว์ และเข้าอกเข้าใจผู้หญิง แต่ประสบการณ์จริงๆของผู้หญิงนับไม่ถ้วน คือ ฝันร้าย
ผู้ชายประเภทที่ว่าหายากซะจริงๆ ส่วนใหญ่ที่พอจะเข้าเค้า ก็เป็น “ชายรักชาย”
เหมาะที่เอามาเป็นเพื่อนซี้สตรีมากกว่า ทั้งที่มีหนังสือฮาวทูมากมายในโลก
บอกวิธี”ปฏิบัติตัวดีๆ” ให้ผู้ชาย แต่ข้อเท็จจริงก็คือ หากจะให้ได้ผล
ผู้หญิงต้องลงทุนต้มหนังสือเทือกนั้นให้ผู้ชายกิน

ผู้ชายไทยเป็นนักรักประเภทรักน้อยๆแต่รักนาน สม่ำเสมอ
อย่างผู้หญิงนินทาว่าทื่อได้อย่างสม่ำเสมอนั่นเอง เช่น ชวนไปดูหนัง ก็จะเอาแต่หนังบู้เลือดท่วมจอ พอผู้หญิงชวนดูหนังรักโรแมนติก
พี่จะนั่งหลับในโรง แล้วก็ออกมาบอกว่าดูไม่รู้เรื่อง หรือถึงวันสำคัญ
แทนที่จะให้ดอกไม้หรือแหวนเพชร พี่ให้เช็คบอกไปหาซื้อของที่อยากได้เอาเอง ฯลฯ

สิ่งเหล่านี้ ทำลายบรรยากาศของความรักอย่างร้ายแรง เหมือนทิงเจอร์ใส่แผลสด

ผู้หญิงรู้ดีว่าความโรแมนติกไม่ใช่สิ่งยั่งยืน
แต่มันก็เหมือนกับน้ำจิ้มของความรัก หากต้องเลือกระหว่างกินขนมจีบไส้ปูเปล่าๆ
กับระลิ้นชิมแต่ซีอิ้วเปรี้ยว ใครๆก็รู้ว่า อยากกินทั้งสองอย่างพร้อมๆกัน

เมื่อสามเหลี่ยมยังต้องตามหาวงกลม และวงกลมยังต้องตามหาสามเหลี่ยม
มนุษย์เราก็คงต้องเดินทางตามหาส่วนที่ขาดหายไปเช่นกัน ส่วนฉัน แน่นอน
“การเดินทางตามหาน้ำจิ้มที่หายไป” ยังไม่สิ้นสุด
ตราบใดที่ขนมจีบยังไม่ไปเผลอใจให้ซาลาเปาที่ทั้งขาวทั้งอวบ น้ำจิ้มก็ยังมีคุณค่าในใจเสมอ

: )

ถ้าเค้าไม่ให้น้ำจิ้มมาด้วย
ก็ทำน้ำจิ้มเองสิคะ
ปรุงได้เองตามใจ
ป้อนเค้าคำ..ป้อนเราคำ..อ้ำาาา

ทางเดินแห่งรัก ... ของขนมจีบ

ไม่เดินทางตามหาน้ำจิ้ม แต่รอให้น้ำจิ้มมาหาเราเอง ( จะได้กินมั้ยเนี่ย ) ^_^