ไม่ได้อยู่ใกล้เฉลียง เพราะต้องปฏิบัตหน้าที่ทางการศึกษาอีกทวีป เห็นผู้คนพูดคุยกันอยู่บนเฉลียง เลยแวะขอพักคุยด้วย...

ผมโตมากับดนตรีแบบเฉลียงแต่ไม่เคยได้ดูคอนเสิร์ตของเฉลียงเลยแม้แต่ครั้งเดียว(แต่ก็ไม่เคยดูคอนเสิร์ตวงอื่นๆ เหมือนกัน) มีหลายครั้งเลยที่แอบปีนเฉลียงหน้าบ้านหนีีไปฟังเพลงคนอื่น อาจเป็นเพราะว่าพวกพี่ๆ เฉลียงเอเขนกกันมาก หรืออาจเป็นเพราะอื่นๆ อีกมากมายที่ไม่อาจรู้ได้ แต่แม้เราจะแอบหนีไปที่ไหนก็ตาม สุดท้ายก็ต้องกลับมาพักที่เฉลียงทุกที ด้วยเพราะเรื่องราวที่ถูกเล่าผ่านตัวหนังสือกลมๆ (ไม่มีเหลี่ยมให้ต้องคอยระวัง) จากปลายดินสอของพี่จิก รวมถึงสมาชิกเฉลียงที่ร้อง เล่า เรื่องราวให้เราได้อิ่มเอมใจ และถึงแม้ภาษาของพี่จิกจะกลมอย่างนั้นก็ตาม กลับสามารถ ขัด, เหลา, เกลาใจด้านหยาบๆ ในใจของเราได้อย่างน่าประหลาด

สุดท้ายนี้ รู้สึกดีใจที่บ้านมีเฉลียงให้เราได้เอนกายพักผ่อนเมื่อเวลาที่สิ่งรอบข้างทำตัวเกกมะเหรก แม้ไม่มีโอกาสได้ดูคอนเสิร์ตเฉลียงเลยสักครั้งเดียว แต่เฉลียงจะเป็นที่พักผ่อนและสอนใจเราอย่างที่เคยเป็นมา

เป็นคนฟังเพลงเฉลียงรุ่นอายุขึ้นต้นด้วยสี่ เพื่อนไปหาบัตรคอนเสริต์ครั้งนี้ โทรมาบอกเราว่าห้ามเบี้ยว (ทำงานเสาร์+อาทิตย์ วันหยุดของสัปดาห์คือวันจันทร์) ก่อนวันคอนเสริต์เพื่อนบอกให้เอากล้องส่องทางไกลไปด้วยนะ พยายามถามเพื่อนว่าซื้อบัตรราคาเท่าใด เธอไม่บอกแล้วรีบพูดเรื่องอื่น

ในที่สุดเราก็ไปถึงอิมแพค คนเยอะมาก ตาลาย (อาจเป็นเพราะไม่ค่อยพาตัวไปในที่ชุมชน ไม่ใช่คนตามดูคอนเสริต์เฉลียงหรือใคร)
งานเรื่องราวบนแผ่นไม้ก็ไม่ได้ไปดูนะ

เฉลียงทำให้เราต้องกลับไปค้นตลับเทปเก่าๆ รวบรวมมาได้หลายชุด ยกเว้นเฉลียงชุดแรก จังหวะดีก็เปิดฟัง เหมือนย้อนรอยความทรงจำ ใช่สิ.. ทุกวันนี้ใครไม่ได้ยินคำว่า "โลกร้อน" บ้าง

เฉลียงพูดเรื่องสิ่งแวดล้อมมานานแล้ว ตะไคร่น้ำสุดขอบฟ้าเอย.. โลกาเอย...  

คิดเหมือนคุณแขก... เฉลียงนั้นสอนใจเรา... เสมอมา

โดยคุณ :

อยากบอกว่าเมื่อหลายสิบปีก่อน เคยรู้สึกปลื้มเฉลียงยังไง  วันนี้ก็ยังมีความรู้สึกเหมือนเดิมค่ะ  ไม่รักแต่คิดถึงเสมอ

เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ไปดูคอนเสิร์ตคนเดียว  ไปแล้วก็รู้สึกเหมือนไปงานเลี้ยงรุ่น  ไม่รู้สึกแปลกแยกเลย

ก่อนไปคิดถึง ไปดูคอนเสิร์ตกลับมายิ่งคิดถึง  ทำไม???

คุณคิดถึง   เหมือนกันเลย  ไปดูคอนเสิร์ตคนเดียวครั้งแรกในชีวิตเหมือนกัน  แต่ไม่เหงาเลย  เหมือนไปดูกับเพื่อนๆหมื่นกว่าคน

โดยคุณ :