"แผ่นไม้ดูไกล-ไกลเหมือนเดิม
ถูกเสริมเป็นบางแผ่น
เฉลียงดูเอียง-เอียงเหมือนแอ่น
แต่ไม้ยังแกร่งทน"

เฉลียง..ตัวโน้ตในหัวใจของใครหลายคน ร้องเพลงนี้เป็นเพลงสุดท้าย ร้อยยิ้มและเสียงหัวเราะครั้งสุดท้ายของตัวโน้ต..
บนปกหนังสือชื่อเฉลียง..ต้นเสาทอดเงาลงบนแผ่นไม้เก่าๆ เรียงตัวเหมือนแป้นบนเปียโน..บนบรรทัดห้าเส้นเฉลียงกำลังจะเขียนโน้ตตัวสุดท้ายลงไป
บนเวทีคอนเสิร์ท แสงไฟส่องมาที่หกตัวโน็ตหลากอารมณ์บนเวที ผมนั่งอยู่แถวที่สองจากท้ายสุด เห็นตัวโน้ตเล็กกว่าที่ควรจะเป็น ตัวโน้ตจากจังหวัดหนองคายร้องขึ้นว่า "แผ่นไม้ดูไกลๆเหมือนเดิม" เหมือนกำลังปลอบใจคนนั่งแถวหลัง

"ห่างหายไปก็นานหลายปี
ได้หวนคืนมาอีกหน
เอนหลังนั่งพิงราวถามถึงผู้คน
อยากรู้เป็นอย่างไร"

บนแผ่นไม้เก่าๆที่ปกหนังสือ ผู้ชายหกคนบางครั้งเจ็ด บางครั้งมากกว่า "เอนหลังนั่งพิงราว"คุยกัน เหมือนว่าคอนเสิร์ทแก้คิดถึงเพิ่งผ่านไปเมื่อวานนี้..ทั้งที่เกือบเจ็ดปีผ่านมาแล้ว แมงกุดจี่ที่กลายร่างเป็นพระอาจารย์เย็นเตร็กเมื่อเจ็ดปีก่อน "หวนคืนมา"เกิดใหม่"อีกหน"กลายเป็นกบที่ร้องว่า บรู๊ค-บรู๊ค ตัวนั้น

"มะลิ ยังอบอวนชวนดม ยินเสียง เจียวไข่ ดังไกลๆ
ถามถึงคนหนึ่งคนเอนใจ ชายตาบอดกับชบาต้นนี้
ถามถึงคนอีกคนหนึ่ง เดี๋ยวนี้เธอเป็นครูประถมสี่
เด็กเรียกคุณครูใจดี สารภีคือชื่อเธอ
มุดหาลงใต้ทางระเบียง มองหาเจ้าแมงมุมชักใย
ท่อน้ำที่ผ่านขวางทางใน มันหยดซึมจนมีตะไคร่น้ำ"

เหมือนได้ยินเสียงเพลง มะลิ นายไข่เจียว ใยแมงมุม..อีกรอบ แต่ท่วงทำนองดูเงียบ และเหงา กว่าที่เคยได้ยิน
เห็นปรากฏการณ์ฝน จนมีตะไคร่น้ำเกิดขึ้น เฉลียงภาพแรกจนถึง..ภาพสุดท้าย
เคยรู้สึกอย่างนี้เมื่ออ่านหนังสือชื่อ "ว้าวุ่น" หนังสือยุคใกล้เคียงกับเฉลียง คืออยากอ่านไปเรื่อยๆ ไม่อยากให้จบ แต่ก็ไม่มีใครห้ามเพลง ฝากเอาไว้ให้เงียบเสียงไม่ได้

"ไม้นี้คงเก่าไปตามกาล
ชีวิตคงเก่าไปด้วยกรรม
ที่นั่งบนแผ่นไม้ถูกทำ
ให้เราไว้นั่งดู"

เพลง"ฝากเอาไว้"เงียบเสียงไปนานแล้ว ใครบางคนที่ปัดกวาดเวที คงจะพอเห็นผ้าเช็ดหน้าเปียกๆที่อาจมีคนทำหล่นไว้ บนที่นั่งของคนดูแม้กระทั่งน้ำตาของตัวโน้ตบนเวที

กับ "เรื่องราวบนแผ่นไม้" ไม่รู้ว่าข้าพเจ้าประทับใจกับเสียงหัวเราะ หรือเสียงร้องไห้ รอยยิ้ม หรือรอยน้ำตา รู้เพียงว่านี่จะเป็นภาพเฉลียงสุดท้ายที่ได้เห็น..
บางทีท่อนแรกของเพลงนี้ข้าพเจ้าอยากร้องว่า
:-แผ่นไม้ดูไกลๆ"ไม่"เหมือนเดิม-:

เศร้าอีกแล้ว....

รับรู้ได้ถึงความรู้สึกของคุณ ซอมพอ ในขณะที่พิมพ์ข้อความข้างบน และแน่ใจว่า คงมีอีกหลาย ๆ คน ที่คิดหมือนกัน
คงไม่มีอีกแล้ว สำหรับวงดนตรี ที่จะให้กำลังใจกับคนรอบข้างได้มากมายขนาดนี้ หลาย ๆ บทเพลง ที่ตรงกับความรู้สึกของคนบางคน และเป็นกำลังใจอย่างดีสำหรับการมีชีวิตใหม่
ขอบคุณองค์ประกอบทุกอย่างที่ทำให้มี ตัวโน๊ตอารมณ์ดี มาให้พวกเราถึง 18 ปี

ความคิดความรู้สึกเช่นเดียวกัน แต่แตกต่างเพียงคำที่ถ่ายทอด...เท่านั้นเอง
คุณซอมพอเขียนเก่งจัง เป็นนักเขียนหรือเปล่า

...........................
เขียนดีจริงๆค่ะ..
อ่านแล้วอึ้งไปนานเลย
ทั้งๆที่ผ่านไปเกือบ 2 อาทิตย์แล้ว..