"กาลครั้งหนึ่ง" คำ ๆ นี้ในสมัยยังเยาว์วัย
เรามักจะได้ยินเป็นประโยคแรกเสมอ
เมื่อผู้ใหญ่กำลังจะเริ่มต้นเล่านิทาน เรื่องใด..เรื่องหนึ่ง

และในวันนี้ ฉันเองก็นึกอยากที่จะเล่านิทานเหมือนอย่างนั้นบ้าง
นิทานของฉันออกจะดูแปลกและแตกต่างกับนิทานอื่น ๆ ทั่วไป
ตรงที่ไม่มีเรื่องราวเล่าขานเป็นตำนานระหว่างเจ้าชาย เจ้าหญิง
จะมีก็เพียงแต่ "ฉัน" ที่เป็นตัวเอกของเรื่องราวทั้งหมด
ก็ที่ฉันกำลังจะเล่าอยู่นี่ มันเป็น "นิทาน..ชีวิต" ยังไงล่ะ

"กาลครั้งหนึ่ง" ในขณะที่ผู้คนบนโลกเบี้ยว ๆ ใบนี้
ต่างกำลังแก่งแย่งและแข่งขัน เพื่อให้ได้มาในสิ่งที่ตนพอใจ
จนเกือบที่จะลืมคำว่า "มิตรภาพ" เกือบหมดสิ้น
จะหลงเหลือไว้ก็เพียงแต่การใส่ "หน้ากาก" เข้าหาซึ่งกันและกัน
โดยที่ฉันหรือท่านเอง ก็มิอาจที่ล่วงรู้ได้เลยว่า
คนที่พูดคุยอยู่ตรงหน้าตอนนั้น เป็นตัวตนที่แท้จริง
หรือเป็นแค่เพียงอีกหน้ากาก ที่ถูกหยิบยกมาใส่ไว้ก็แค่นั้น

แต่ก็ยังมีบางมุมเล็ก ๆ ที่ซุกซ่อนตัวเองเอาไว้
เพื่อให้รอดพ้นจากวิกฤตเหล่านั้น
ซึ่งฉันเองรู้สึกว่า ผู้คนที่นี่มีโอกาสได้มารวมตัวกัน ณ ที่แห่งนี้
ต่างก็กำลังเสาะหาสถานที่ที่ไว้เป็นแหล่งพิงพักความบอบช้ำจากโลกภายนอก
และแสวงหาผู้คนชื่นชอบในเรื่องที่เหมือน ๆ กัน คล้าย ๆ กัน
เอาไว้พูดคุย เล่นหัว ปรึกษา สังสรรค์
หรือบางทีอาจจะมีที่มาปรับทุกข์
หนักบ้าง เบาบ้าง ก็ช่วย ๆ กันไป
ตามแต่ที่กำลังของแต่ละคนจะพอมี
หรือที่ฉันรู้สึก จะมีเพียงแค่ฉันคนเดียวเท่านั้น

เอาเถอะ..จะอย่างไรก็แล้วแต่
ฉันสามารถที่จะหาคำว่า "มิตรภาพ" และ "น้ำใจ" ได้จากที่นี่
ในขณะที่มุมอื่น ๆ ช่างหาได้ยากลำบากเต็มทน
กับชีวิตอันเส็งเคร็งในโลกปัจจุบัน
จะว่าไปแล้ว มุมเล็ก ๆ ที่กล่าวถึงนี้
บางขณะ ฉันเรียกว่า "บ้าน" เสียด้วยซ้ำไป
เพราะที่นี่ ฉันมีทั้ง
"พี่ .. เพื่อน .. น้อง และบ้านใกล้เรือนเคียง"
ต่างคนต่างมีที่มาและความเป็นไป
แต่ไม่ต่างกันตรงที่พวกเรารักที่จะคบหาฉันท์ญาติสนิท

"บ้าน" หลังนี้ ที่ฉันได้มาพำนักอาศัย
อีกแค่เดือนกว่า ๆ ก็จะครบ 1 ปี
เข็มนาฬิกาหมุนรอบผ่านไป
เพื่อทำหน้าที่บอกเวลา
เข็มนาฬิกาของความทรงจำก็ยังคงหมุนผ่านไป
เพื่อเก็บเกี่ยว วันและเวลา ที่ดีงาม

ขอบคุณ..สำหรับความอบอุ่นที่คุ้นเคย
ขอบคุณ..สำหรับสายใยที่โหยหา
ขอบคุณ..สำหรับเวลาที่เลยล่วงผ่านมา
ขอบคุณ..คำนี้..มีค่ายากเกินกว่าจะอธิบาย

เช่นกัน

ขอบคุณ สีฟ้าผสมน้ำเงินอมม่วงแกมเทา ที่ช่วยคิดชื่อเรื่อง ส่งมาให้เลือกตั้ง 4 ชื่อ
๐บ้านจำแลง๐
๐ที่คุ้น ฉันเคย๐
๐กาลครั้งนี้๐
๐เจียวน้ำใจ๐
๐พิงพนัก เพื่อพักพิง๐

แต่แบบว่า..ส่งมาให้ช้าไปนิดอ่ะจ้ะ เพราะใช้มุขสิ้นคิดตั้งชื่อเรื่องไปแย้วอ่ะ แต่ยังไงก็ขอบจายยย ^ ^

^________^

อุ่นอบ อบอุ่น

อือ! ผมก้อว่าจริงนะครับยากที่จะบรรยายครับ

@^-^@

ซึ้งค่ะ คิดเหมือนเนฌาค่ะ เพราะสิ่งแวดล้อมรอบๆ ตัวตอนนี้ มันก็คล้ายๆ กับสิ่งที่เนฌาบอกมา ตอนนี้มักจะหลบมุมเข้าที่นี่บ่อยๆ เหมือนหาที่พักใจ จนเพื่อนๆ บอกว่าถ้าจะบ้าแล้วไอ้นี่ ^O^

:D

เนฌาซึ้ง... โอ้...

@^o^@

สวัสดีครับ พอดีเดินผ่านหน้าบ้านตอนนี้ก็จะสี่ทุ่มแล้ว เห็นแสงไฟส่องออกมาเลยเข้ามาใกล้ๆ แล้วได้ยินเสียงเบาๆ พอแอบเปิดประตูเข้ามาก็ได้ยินคุณเนฌาพูด ก็เลยขอหลบตัวซุกไออุ่นในบ้านนี้เงียบๆด้วยคนนะครับ (ผมไม่กินที่หรอกครับ ^^ )

วันนี้ปลาทองน่ารักจัง..

:)

วันนี้ prang..ก้อน่ารัก....อิอิ หุหุ ...

ดีครับ เข้ามานั่งฟังด้วยครับ

:)

^_^

ดีใจแทน prang ที่มีคนชมว่าน่ารัก ^_^

วันนี้ปลาทองน่ารักจัง..
โดยคุณ : prang -
วันนี้ prang..ก้อน่ารัก....อิอิ หุหุ ...
โดยคุณ : ผู้พัน....ขายไก่
--------------
สงกะสัย มีคนอยากเสียดุลเพิ่มอีกแล้ว ^ ^"

...ถ่ายทอดความรู้สึกได้นุ่มนวลดีจังเลยฮับ : )

@^v^@

ชื่อที่พี่ตั้งเองดีสุดแล้วล่ะพี่

:)

@^v^@

ชื่อที่พี่ตั้งเองดีสุดแล้วล่ะพี่
โดยคุณ : สีฟ้าผสมน้ำเงินอมม่วงแกมเทา

THANX ^ ^

อุ่น อุ่น นุ่ม ละมุน ดีจัง...
ชอบจ้ะ.. เขียนบ่อยๆสิ

ดีครับ น่าสนใจอ่านครับผม

กรี๊ดดดดดดดดดดดดด..มีคนชม

ดีจัง ... เราต้องหาให้เจอให้ได้

กรี๊ดดดดดดดดดดดดด..มีคนชม
โดยคุณ : prang

นอกหน้าไปนิ๊ดดดด ไหมปรางเอ้ย ^ ^

: )

ชมจากใจเลยนะเนี่ย.....

ไม่ใช่คนคุ้นเคยของที่นี่นะคะ
แต่เข้ามาแล้วออกไม่ได้ เพราะขาดความอบอุ่นจากคนรอบข้าง ขออิงความอบอุ่นจากเพื่อนๆที่นี่หน่อยนะคะ จะไม่ลืมพระคุณเจ้าคะ ^/\^

ไม่ดี