บางครั้งเราได้ดำเนินชีวิตอยู่กับบางสิ่งบางอย่าง จนเคยชิน จนบางครั้งเราหลงลืมทึ่จะนึกถึงความสำคัญของสิ่งเหล่านั้น จนกาลเวลาได้พรากสิ่งนั้นไปจากเรา เมื่อหันมองกลับมายังห้วงเวลาที่ผ่านไป จึงได้รู้ถึงคุณค่าของสิ่งหายไป มันสายเกินไปที่จะรักษาช่วงเวลาที่ดีเอาไว้ ช่วงเวลานั้นมิอาจย้อนกลับมาได้อีก จะคงเหลือเพียงความทรงจำบทหนึ่งของชีวิต กับบทเรียนที่ฝากไว้ว่า "จงระลึกถึงคุณค่าของสิ่งที่มีอยู่เสมอ อย่าปล่อยให้สูญเสียจึงรู้ค่า เพราะจะไม่เหลืออะไรนอกจากความเสียใจในความทรงจำ"....
อยากให้ทุกคนที่ได้อ่านข้อความข้างบน นี้ ทั้งคนที่เคยละเลยต่อสิ่งหรือบุคคลที่คุ้นเคย หรือคนที่กำลังจะละเลย เพราะเห็นว่าเป็นเพียงแค่ความเคยชิน โปรดจงหันกลับไปมองพวกเค้าเหล่านั้นสักนิด พวกเค้าอาจจะรอคอยการหันกับมามองของคุณอยู่ อย่างให้ทุกสิ่งทุกอย่างต้องสายไป ...... เพราะไม่อยากให้มีใครมีความเสียใจเก็บไว้ในความทรงจำ

thanks