ที่ทำให้ผมรู้สึกว่า .. ไม่ว่าเราจะอยู่ในช่วงไหนของชีวิต จะสุข หรือ จะทุกข์  ก็จะมีพื้นที่แห่งนี้ ให้เราได้เข้ามาถ่ายทอดถึงทุกเรื่องราวเสมอ ...ขอบคุณครับ

สาธุ สาธุ สาธุ เฮ้อ.....

ถึงคุณระเบียงไม้ค่ะ

เราเองไม่ได้ตอบกระทู้ใครมานาน ก็เหมือนกับคนอื่นหลายต่อหลายคนที่แวะเวียนมาอ่านกระทู้บ้าง ผ่านตาบ้าง
เรื่องราวของคุณ เราเองก็พอจะรับรู้มาบ้างเรื่อย ๆ จากกระทู้ทั้งหลายที่คุณลง ๆไว้
เราเองก็ไม่ได้มีอำนาจหรือสิทธิพิเศษใด ๆ ที่จะมาว่ากล่าวตักเตือนคุณหรอกนะ แต่ในเมื่อคุณเอาเรื่องราวมาไว้ในที่สาธารณะอย่างนี้ นี่คือสิ่งที่เราอยากบอกไว้ในที่สาธารณะแห่งนี้ด้วยเช่นกัน

เราเสียความรู้สึกกับคุณตั้งแต่ http://www.chaliang.com/Board-Detail.asp?ID=10270 มันรู้สึกแย่นะ และพยายามทำความเข้าใจคุณก่อนที่จะพิมพ์หาคุณอยู่นี่

นี่คือสิ่งที่เราเข้าใจจากการกระทำทั้งหมดที่เราเห็น ...
ความรักของคุณ มันเป็นความรักที่เห็นแก่ตัวอย่างที่สุดเลย ทุกสิ่งทุกอย่างมันไม่บริสุทธิ์ใจเลยว่ะ รักเพื่อจะให้เขารักตอบ พอเขาไม่ดีกับคุณ คุณก็ด่าว่าเขา ไม่ดีกับเขาซะงั้น ทั้งที่มิตรภาพ ความห่วงใย มันเป็นสิ่งดี ๆ ที่คนอื่นเขาก็มอบให้แก่กัน โดยที่ไม่ต้องรักแบบคู่รักก็ได้
ความรักเป็นเรื่องละเอียดอ่อน บางทีอาจจะมีความรู้สึกดี ๆ เกิดขึ้น แล้วสุดท้ายก็รู้ว่ามันไม่ใช่ ให้โอกาสคนอื่นเรียนรู้ความรักที่คุณมีบ้างสินะ

มันก็เหมือนกับที่คุณเอง อยากจะให้มีคนในเว็บมาให้กำลังใจคุณ ปลอบคุณ เข้าข้างคุณ ใครเตือนใครใช้คำพูดแรง ๆ ก็จะฆ่าเขาเสียแล้วนั่นแหละ (เออ อาจจะรวมถึงเราด้วยสิ)
ถ้าความรักของผู้หญิงที่คุณรักพอจะมีอยู่บ้าง มันคงจะหมดไปแล้ว ก็เพราะคุณเป็นอย่างนี้ล่ะค่ะ

อย่าทำอย่างนี้เลยนะคะ จริง ๆ นะมันประจานตัวเองเปล่า ๆ ว่าคุณเป็นคนยังไง ความดีที่เอาเข้าตัวมันจะเป็นความไม่ดีไปซะหมด
ขอให้ตาสว่างเร็ว ๆ มีจิตใจที่ดีงามเร็ว ๆ นะ โชคดีแล้วล่ะ ที่เรารู้จักกันแค่นี้ ไม่รู้จักหน้าตา ไม่เคยคุยกัน ไม่เคยมีการใช้วิถีชีวิตร่วมกันในชีวิตประจำวัน
ไม่ต้องเดินสวนกันให้รู้ว่าคุณมีตัวตนอยู่จริง ๆ กับเรื่องพวกนี้
ถึงเราจะปากหมาไปหน่อย ใช้ถ้อยคำแรงไปบ้าง ก็จริงใจกับสิ่งที่เราบอกคุณ มันยังไงล่ะ ทั้งหมั่นไส้ทั้งเป็นห่วงน่ะ
ถ้าสนิทกันมาก มีน้องนุ่งทำแบบนี้คงตบหัวทิ่มด้วยความหวังดีไปแล้วล่ะ

สุดท้าย ขอยกถ้อยความของแม่ชีคุณยายจ๋า มาเตือนใจให้อ่าน ยาวหน่อยแต่อยากให้อ่านจริง ๆ....

เส้นทางของความรัก

                          บนเส้นทางแห่งความรัก เราจะต้องมีความเสียสละเพื่อที่จะทำให้ชีวิตของคนที่เรารักนั้นมีความสุข เราต้องมีการพัฒนาปรับปรุงตัวเราเองเพื่อคนที่เรารักด้วย แล้วยังต้องมีความอดทนอดกลั้นในการที่จะใช้ชีวิตร่วมกับคนอื่นด้วยความเข้าใจอันเป็นรากฐานแห่งความรัก เวลาที่เราบอกว่าเราต้องการความเสียสละจากคนอื่น เราจะเห็นว่าความสุขของเราต้องอาศัยสิ่งที่คนอื่นให้เรา จะเห็นว่าบนเส้นทางความรักอย่างนี้ เราจะหว้าเหว่ เมื่อราไม่ได้สิ่งที่เราต้องการ แต่บนเส้นทางแห่งความรัก เมื่อใดก็ตามที่ท่านเสียสละเพื่อบุคคลที่ท่านรัก ท่านจะเห็นว่าเส้นทางนั้นจะอบอุ่นด้วยการกระทำของท่าน การฝึกที่จะมีการเสียสละอย่างนี้ต้องอาศัยปัญญา ไม่ใช่ให้เขาเพื่อที่จะให้เขารักเรา แต่เรามีความสุขที่จะพัฒนาจิตวิญญาณของเราเพื่อเขา ความสุขอย่างนี้จะยั่งยืนมั่นคง เวลาที่เราพบว่าชีวิตของเราเดินทางไปกับบุคคลอื่น บุคคลอื่นที่เป็นคนที่เรารักนั้นจะเป็นเพื่อนผู้ร่วมเดินทางกับเราได้ก็ต่อเมื่อเราได้มีสติปัญญาแห่งการเรียนรู้ ที่จะพัฒนาชีวิตของเราเองให้พัฒนาต่อไป อย่างไม่มีที่สิ้นสุด ไม่มีประมาณ ในการที่จะเป็นผู้ให้ เรามาพัฒนาความรักของเราโดยการฝึกจิตของเราให้เป็นผู้ให้ที่คิดจะให้นั้นเบา จิตที่คิดจะเอานั้นหนัก ขอให้ท่านมีความสุขกับการเป็นผู้ให้ในความรัก
ธรรมสวัสดี


ลงวันที่: Saturday October 15, 2005  



ไม่เข้าใจวันนี้ ขอให้สักวันเข้าใจ

โดยคุณ :

555+ นานาจิตตังครับ ... แล้วแต่จะคิดครับ  
มุมมองคนเราไม่เหมือนกัน  แต่ที่สำคัญ ผมอยากจะบอกคุณหมีสมองเล็กว่า ที่ผมทำแบบนี้ ไม่ได้ทำเพื่อมาขอกำลังใจใครหรอกนะ  คุณเข้าใจผมผิดแล้ว (ผมสาบานได้)

เห็นหัวเราะเป็นเรื่องขำ ๆ ได้ ก็ดีค่ะ
เพิ่งคิดได้เหมือนกันว่าความสำคัญที่คุณมาอยู่ที่นี่เป็นอย่างที่คุณเคยบอกไว้เมื่อนานมาแล้ว...จริง ๆ

09054- ผมไม่ได้รักบอร์ดเฉลียงหรอก...แต่ที่เข้ามา ก็เพราะ ...ผมตามผู้หญิงมา - ระเบียงไม้ [16 ต.ค. 2549]

โดยคุณ :

โห !! คุณหมีสมองนี่สุดยอดจริงๆ  ผมนับถือจากใจเลยจริงๆ  ที่เข้าใจ และยังจดจำได้
ก็คงเป็นอย่างที่คุณเข้าใจนั่นแหละ ผมไม่ได้รักที่นี่นักหรอก (ผมมีเหตุผลส่วนตัวอยู่น่ะ )  ผมเข้ามาที่นี่ เพราะวิ่งตามหาความรักน่ะ คุณหมีสมอง  วิ่งตามอยู่นานพอสมควร  จนถึงวันหนึ่ง เธอก็บอกว่า หยุดเถอะ ไม่ต้องวิ่งแล้วละ พอได้แล้ว ถ้าจะให้ชัดๆก็คือ เธอถามผมว่า "มันจบหรือยัง??"  (จริงๆแล้ว มันมีเรื่องราวมากกว่านั้นเยอะ)  ดังนั้น ผมก็เลยหยุดวิ่ง แล้วก็ออกมารักษาแผลใจซะ ก็แค่นั้นเอง ...

และเผอิญ ผมโชคดีได้ไปเจอผู้หญิงอีกคนหนึ่ง และมีโอกาสได้พูดจาทำความรู้จักกัน  เมื่อนานวันเข้า มันทำให้ผมรู้สึกว่า เธอเห็นใจและเข้าใจผม กับเรื่องราวที่เกิดขึ้น ....จนทำให้ผมรู้สึกว่า เรา 2 คนเดินไปด้วยกันได้ โดยที่แต่ละฝ่ายไม่ต้องทนทุกข์กับความรักที่เกิดขึ้น  ....ก็เท่านั้นเอง