Subject: ฮาร์วาร์ด
>
>
> >>>เรื่องจริงเปล่าไม่รู้ อ่านเจอในเน็ทเลยก๊อปมาให้อ่านกัน
> >>>
> >>>สุภาพสตรีในชุดกระโปรงผ้าฝ้ายเรียบๆ กับสามีของเธอในชุดสูทเนื้อผ้าธรรมดาๆ
> >>>ก้าวลงจากรถไฟในชานชาลาสถานีเมืองบอสตัน
> >>>ทั้งคู่ยืนรออย่างสงบอยู่หน้าสำนักงานอธิการบดีมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด
> >>>เลขานุการสาวดูออกในแว่บเดียวว่าสามีภรรยาซอมซ่อคู่นี้มาจากบ้านนอก
> >>>และไม่น่ามีธุระอะไรในมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดแห่งนี้ได้ หล่อนขมวดคิ้ว
> >>>
> >>>”เราต้องการพบท่านอธิการบดี” สามีกล่าวนุ่มนวล
> >>>
> >>>”ท่านติดนัดตลอดทั้งวัน” เลขาฯสะบัดเสียงเล็กน้อย
> >>>
> >>>”งั้นเราจะรอ” ภรรยาตอบ
> >>>
> >>>เป็นเวลาหลายชั่วโมงที่เลขานุการทำเป็นไม่สนใจ
> >>>โดยประมาณว่าทั้งคู่คงทนไม่ได้และกลับไปเอง
> >>>แต่หาเป็นเช่นนั้นไม่
เลขาฯสาวเริ่มไม่แน่ใจจึงต้องรบกวนเวลาท่านอธิการบดี
> >>>
> >>>”พวกเขาคงแค่อยากพบท่านครู่เดียวก็กลับ” หล่อนอธิบาย
> >>>
> >>>ท่านอธิการบดีถอนใจด้วยความเบื่อหน่ายแล้วก็พยักหน้าเสียไม่ได้
> >>>จริงๆแล้วคนสำคัญระดับท่านอธิการจะมีเวลาพบคนระดับนี้ได้อย่างไร?
> >>>แต่นั่นเถอะนะ ท่านคิด
> >>>ดีกว่าปล่อยให้คู่สามีภรรยาบ้านนอกป้วนเปี้ยนอยู่แถวนี้ให้ใครต่อใครมาเห็น
> >>>
> >>>ท่านเขิดหน้าอย่างทรงเกียรติใส่ทั้งคู่ ภรรยากล่าวขึ้น
> >>>”ลูกชายของเราเคยเรียนในฮาร์วาร์ด 1 ปี
> >>>เขารักฮาร์วาร์ดมากและเขาก็มีความสุขที่นี่อย่างยิ่ง
> >>>แต่เมื่อปีที่แล้วเขาประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต
>
>>>สามีและดิฉันก็เลยอยากทำอะไรสักอย่างไว้เป็นที่ระลึกถึงเขาในมหาวิทยาลัยแห่ง
> นี้”
> >>>
> >>>ท่านอธิการไม่รู้สึกร่วมแต่อย่างใด เพียงแต่ช็อคเล็กน้อย
> >>>
> >>>”คุณผู้หญิง
> >>>เราไม่สามารถสร้างรูปปั้นให้กับทุกคนที่เคยเรียนฮาร์วาร์ดแล้วก็ตายหรอกนะ
> >>>ถ้าปล่อยให้เป็นอย่างนั้น ที่นี่คงดูไม่ต่างไปจากสุสานแน่”
> >>>
> >>>”โอ...ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ ท่านอธิการบดี” ภรรยารีบอธิบาย
> >>>”เราไม่ได้ต้องการจะสร้างรูปปั้น
> >>>เราคิดว่าเราจะสร้างตึกให้ฮาร์วาร์ดต่างหาก”
> >>>
> >>>ท่านอธิการกรอกตาไปมา เขามองไปที่ชุดผ้าฝ้ายกับสูทบ้านนอก
> >>>”สร้างตึก! พวกคุณรู้ไหมว่าใช้เงินเท่าไรในการสร้างตึกสักหลังหนึ่ง
> >>>เราใช้เงินไปมากกว่า 7.5 ล้านดอลลาร์แค่ตอนเริ่มก่อตั้งฮาร์วาร์ดนี่”
> >>>
> >>>เป็นครู่ที่สุภาพสตรีเงียบกริบ ท่านอธิการรู้สึกโล่งอก
> >>>ในที่สุดสามีภรรยาคู่นี้ก็ถูกกำจัดไปได้เสียที
> >>>
> >>>แล้วภรรยาก็หันมาพูดกับสามีเบาๆว่า
> >>>
> >>>”ใช้เงินแค่นั้นเองน่ะหรือในการสร้างมหาวิทยาลัย?
> >>>แล้วทำไมเราไม่สร้างของเราเองสักแห่งหนึ่งล่ะ?”
> >>>สามีผงกศีรษะ
> >>>สีหน้าท่านอธิการเต็มไปด้วยความงงงวยสุดขีด
> >>>แล้วนายและนาง ลีแลนด์ สแตนฟอร์ด ก็เดินทางไปยัง พาโลอัลโตในแคลิฟอร์เนีย
> >>>ที่ๆพวกเขาก่อตั้งมหาวิทยาลัยภายใต้นามสกุลของครอบครัว
> >>>เพื่อเป็นอนุสรณ์แก่ลูกชายที่ฮาร์วาร์ดไม่เคยเห็นคุณค่า
source: forwarded mail

อึม!!..............นะ!!

Do not judge a book from its cover!!

ถ้าเป็นเรื่องจริง ไม่ใช่มุขตลก จะชอบมากกว่านี้อีก 10 เท่าค่ะ

ตอนนี้ก็ชอบมากๆเลย

Young Leland loved the life on the Palo Alto ranch. He kept dogs and horses, knew all about the farm machinery and built a miniature railroad with 400 feet of track on the grounds of the country home. He was a tall, slender youth – taller at 15 than his father's 5-foot-10 – and studious. He spoke French fluently and, on trips to Europe with his parents, developed his passion for collecting in art and archaeology.

The family was in Italy in 1884 when Leland contracted typhoid fever. He was thought to be recovering, but on March 13 at the Hotel Bristol in Florence, Leland's bright and promising young life came to an end, two months before his 16th birthday.


Stanford, who had remained at Leland's bedside continuously, fell into a troubled sleep the morning the boy died. When he awakened he turned to his wife and said,

"The children of California shall be our children."
These words were the real beginning of Stanford University.





The Founding Grant
The Stanfords returned to America in May and, before proceeding to Palo Alto, visited Cornell, Yale, Harvard and the Massachusetts Institute of Technology. They talked with President Eliot of Harvard about three ideas: a university at Palo Alto, a large institution in San Francisco combining a lecture hall and a museum, and a technical school. Asked which of these seemed most desirable, Eliot answered, a university. Mrs. Stanford inquired how much the endowment should be, in addition to land and buildings, and he replied, not less than $5 million. A silence followed. Finally, Mr. Stanford said with a smile, "Well, Jane, we could manage that, couldn't we?" and a grave Mrs. Stanford nodded her assent.

They settled on creating a great university, one that, from the outset, was untraditional: co-educational, in a time when most were all-male; non-denominational, when most were associated with a religious organization; avowedly practical, producing "cultured and useful citizens" when most were concerned only with the former.
ตำนานสนุกมาก เรื่องจริงก็คล้ายๆ กัน ทั้งHavard or Standford ก็น่าเรียนทั้งคู่

น่านะ แข่งขันทางวิชาการ (แบบไม่มีอะไรเคลือบแฝง) นี่ดีกว่าแข่งขันอย่างอื่นตั้งเยอะ
... ขอบคุณทั้งสองคนที่เก็บมาฝากนะคะ

ดีจัง เราก็เคยอ่าน