ความคิดเห็นที่ 2
เรามองข้ามข้อจำกัดของการมองเห็นไปไม่ได้ครับ
อย่างวัตถุกลมนี่เรามองเห็นได้แค่180องศาในเวลาหนึ่งๆและแตกต่างไปในวัตถุแต่ละทรง
...แง่มุมที่มองไม่เห็นของแต่ละคนไม่เท่ากันครับ
นั่นแปลว่าในขณะแรกเห็นเราเห็นได้อย่างมากที่สุด มากอย่างไรก็เห็นไม่ได้หมดได้ครบ360
แต่ใน180ที่สามารถเห็นเราอาจเห็นแค่1 เห็น10 หรือเห็น20 ก่อน
ต่อเมื่อคบกันไปมีโอกาสได้ดึงสายตาไปจากหน้า(กรณีเธอหน้าสวย)ไปมองดูเรียวขา,ได้อ่านบทสัมภาษณ์นักเขียน(จากเดิมที่อ่านแต่งานเขียน),ไปเห็นรอยยิ้มยามเธออยู่นอกห้องเรียน มุมที่มองเห็นค่อยๆเพิ่มเป็น50เป็น100
ถ้ายังติดตาม ยังมีความสัมพันธ์กันต่อก็น่าจะเพิ่มไปเรื่อยๆใช่มั้ยครับ
แต่ผมยังคิดว่าเพิ่มอย่างไรก็ไม่มีทางเห็นได้360อยู่ดี ก็มันมีข้อจำกัด180นั่นอยู่
อีก180ที่เหลือผมว่ามันขึ้นกับเธอด้วยครับ
เธออยากจะเก็บไว้อย่างนั้นรึเปล่า
เราแต่ละคนสวมหมวกอยู่หลายสถานะ สวมหน้ากากอยู่หลายหน้า
กับคนทั่วไปเราอยากให้เห็นในหน้านี้ก็พอแล้ว
(ความรู้สึกประมาณดาราอยากมีโลกส่วนตัว พี่เบริ์ดต้องไปสวิสฯ ปลูกบ้านอยู่เชียงใหม่เชียงรายไปโน่น)
แต่กับคนบางคนเราที่เราอยากให้เค้าเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเรา
เราจะเริ่มพาเค้ามารู้จักที่บ้าน รู้จักเพื่อนสมัยเด็ก พาไปที่ที่เราเคยหนีเรียนไปนั่งประจำ
เราจะเริ่มเปิดมุมที่มองเห็นได้ให้กว้างขึ้นพิเศษสำหรับเค้า
เรื่องมันเกิดตรงที่บางครั้งมุมที่เพิ่มขึ้นนี่เค้าเกิดรับไม่ได้ขึ้นมา
มันไปขัดกับความต้องการที่เค้าอยากได้จากเรา ไม่ใช่แบบที่เค้าคาดว่าเราจะมีจะเป็น
จะถอนกลับมาแค่ความสัมพันธ์เก่าก็ไม่ได้เสียแล้ว
เรื่องความสัมพันธ์นี่ก็แปลกครับ
กับคนไม่สนิทเราบอกเรากินอะไรก็ได้ เผ็ดไปก็ทนกิน คนปรุงก็ปรุงรสชาติกลางๆไว้
ต่อเมื่อสนิทกัน คนปรุงก็ดันบรรจงใส่แบบที่เค้าคิดว่าอร่อยที่สุด อยากให้เราได้กินของอร่อย
คนกินบอกเผ็ดไป ไม่กินได้มั้ย ทอดไข่ดาวเพิ่มเถอะ
เศร้าเลย...คนทำทั้งเสียกำลังใจ ทั้งคิดว่าเราไม่ถนอมน้ำใจ
ฝ่ายคนกินก็ยืนว่าเรากินแบบนี้จริงๆนี่หน่า จะให้แกล้งบอกดี ฝืนกินมันfakeน่ะ เลยกลายเป็นเมื่อก่อนอะไรก็ได้เดี๋ยวนี้เปลี่ยนไปขึ้นมา โดยคุณ
:นวิซ - [3:47:32 23 ก.ค. 2547] |