กระดานความรู้สึก


ดาราเจ้าน้ำตา…
ร้องไห้เป็นอะไรๆที่ผู้ชายเห็นได้บ่อยๆจากผู้หญิง แต่ทำเองไม่ค่อยจะเป็น นานๆจะได้เห็นน้ำตาตัวเองสักที บางคนไม่เคยร้องไห้เป็นสิบๆปีก็มี… ลองนึกดูสิครับ… ครั้งสุดท้ายที่คุณร้องไห้หน่ะเมื่อไร?

คงเป็นเพราะต่อมใต้สมองส่วนควบคุมอารมณ์ด้านนี้ มีขนาดเล็กกว่าผู้หญิงถึง 3เท่า… และสังคมก็ยังกำหนดความเป็นผู้ชายเอาไว้ในรูปแบบนึง รูปแบบที่ดูเหมือนจะเข้าใจง่าย ตรงไปตรงมา แต่ในทางปฏิบัติ มันก็ไม่ง่ายนักหรอก…

“เป็นผู้ชาย จะร้องไห้ไปทำไมว่ะ…”

คงต้องมีเรื่องมากมายในใจ…คงต้องมีอะไรมากมายในชีวิต…ที่จะทำให้น้ำตาวิ่งทะลุผ่านกำแพงหนาๆของจิตใจออกมาได้ ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยเห็นคุณพ่อร้องไห้เลย แม้เพียงครั้งเดียว จะเป็นด้วยว่าคุณพ่อเป็นคนอารมณ์ดี หรือเป็นเพราะเห็นน้ำตาคนไข้บ่อยๆ เวลาจับเด็กฉีดยาก็ได้… (ฉีดยา…วู้ยยย… นึกแล้วขนลุก…)

เพื่อนรักของผมคนนึง เคยบอกกับผมว่า ช่วงที่เค้าเลิกกับคนที่เค้ารัก ความอ่อนแอ และความรู้สึกเคว้งคว้างในใจ ทำให้เค้าร้องไห้ออกมาอย่างง่ายดาย จากการดูหนังรักๆเรื่องนึง เค้าเล่าให้ฟังแบบติดตลกว่า ไม่เคยไปดูหนังคนเดียวเลย แต่อยากดูมาก พอเข้าไปดูได้สักพัก บทเศร้าง่ายๆในเรื่องกลับทำให้เค้าร้องไห้ออกมาอาบแก้ม พวกเราทุกคนก็ขำไปกับเค้า… ฮาๆ ท่าทางจะเป็นเอามาก

เมื่อผมกับคนรัก ต้องเลิกจากกัน กับความพยายามมากมายที่จะรักษามันไว้ กับความทุ่มเทที่จะทำให้เป็นเหมือนเดิม กลับจบลงอย่างง่ายๆ… จบลงแบบโง่ๆ… ตลอดเวลาที่ต้องอยู่คนเดียว ผมพยายามรักษาสมดุลของความรู้สึก พยายามดำเนินชีวิตตามปกติ อยู่กับคนเยอะๆ พยายามไม่ทำตัวให้ว่าง

ในที่สุดก็ผมมานึกถึงคำพูดของเพื่อน… วันนึงเมื่อผมแวะกลับไปเยี่ยมคุณพ่อคุณแม่ ผมเลือกหาหนังกลับบ้านด้วยความรู้สึกที่ว่า อะไรจะเกิดขึ้น อะไรจะเป็นอย่างไร ก็ขอให้มันเป็นไป ไม่สน ไม่แคร์ ฝนจะตก หมาจะเห่า วันพรุ่งนี้จะต้องทำอะไร ก็ช่างมัน… ความรู้สึกช่างเลื่อนลอย… อยากย้อนเวลากลับ อยากให้เวลากระโดดข้ามไปข้างหน้าเร็วๆ จะอย่างไรก็ได้… แต่ขออย่าให้เวลาหยุดตรงนี้…

เมื่อกลับมาถึงบ้าน ผมเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น นั่งลงบนพื้นพรมผืนใหญ่ในห้องอย่างอ่อนแรง เปิดหนังดูทันที เพราะเป็นเรื่องที่อยากดูมานานแล้ว หลังจากปลดปล่อยอารมณ์กับหนังไปได้สักพัก ผมก็รู้สึกร้อนวูบที่นัยน์ตา ความรู้สึกถึง ของเหลวใสอุ่นๆ เอ่อล้นออกมาที่ละน้อย เหมือนมันถูกกลั่นออกมาจากจิตใจอย่างช้าๆ… นี่เองหรือที่เรียกว่า…น้ำตา ผมร้องไห้ออกมาอาบแก้ม เหมือนเด็กๆจากบทเศร้าง่ายๆ…

นี่เองหรือที่เรียกว่า…น้ำตา…

สักพักก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา ในใจนึกหลอกตัวเองว่าอยากให้เป็นเธอ อยากให้เรากลับมาคืนดีกัน เป็นอนาคต เป็นกำลังใจให้กันและกันเหมือนเดิม แต่ไม่ใช่เธอ…กลับเป็นสายจากคุณแม่ของผมเอง…

“เฮฮา เมื่อกี้ลูกเอาวีดีโอ โดเรม่อน ของหลานป้าแจ่มไปดูรึเปล่าลูก… ที่หลังเอาอะไรไปบอกแม่ก่อนนะ… เนี่ย…เด็กๆงอแงกันใหญ่แล้ว… จะเอามาคืนเค้าเมื่อไรละลูก…” ผมพยายามปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติ “ได้ครับแม่ ดูจะจบอยู่แล้ว… เดี๋ยวจะเอาไปคืนให้เลยครับ…” โถ…แม่…คนกำลังอิน…
โดยคุณ : พี่เฮฮา - [0:13:45  2 เม.ย. 2544]

ความคิดเห็นที่ 1
โห...พี่คะ ตอนแรกอ่านนะ เศร้าตามเลย
โธ่..ที่แท้โดนหลอกนี่เอง ขอขำหน่อยนะคะ

พี่เฮฮา..เจ้าน้ำตา...เอิ้กกกก
โดยคุณ :kookkai - [0:48:43  2 เม.ย. 2544]

ความคิดเห็นที่ 2
ดูจบแล้ว ขอต่อนะคะ หวังว่าหลานป้าแจ่มคงจะไม่ว่าอะไร
โดยคุณ :ชบาชูช่อ กำลังอิน - [2:28:44  2 เม.ย. 2544]

ความคิดเห็นที่ 3
ชอบดูเหมือนกันค่ะ ^_^
โดยคุณ :เฌอ - [8:35:46  2 เม.ย. 2544]

ความคิดเห็นที่ 4
น้าเฮฮา โดเรมอนของหนูละฮับ :P
โดยคุณ :gem_ - [17:18:56  2 เม.ย. 2544]

ความคิดเห็นที่ 5
ไม่ต้องมีคำบรรยายใดใด ซักคำให้ลึกซึ้ง ..
.. @- -'@ ..
โดยคุณ :akejung - [18:22:39  2 เม.ย. 2544]

ความคิดเห็นที่ 6
อ้าว... โดนหลอกซะได้นะเรา
^o^
โดยคุณ :เป็ดขาว - [23:00:55  2 เม.ย. 2544]

ความคิดเห็นที่ 7
รู้เขาหลอกแต่เต็มใจให้หลอก...
โดยคุณ :กำแพง-กำปั่น-บันได - [17:48:16  4 เม.ย. 2544]

ขอเชิญร่วมเสนอแนะความคิดเห็นครับ
จาก :
email :
icq :
รูปภาพ :

รายละเอียด

อาการ :



กรุณาคลิก "ส่งข้อมูล" เพียงครั้งเดียวครับ....