อ่านเจอ แล้วรู้สึกชอบ ..
ก็เลยอยากให้อ่านกันจ้า .. @^-^@

คุณแม่ของฉัน

001 - ความคิดที่หามีประโยชน์ไม่

ข้าพเจ้าขยำกระดาษใบนั้นทิ้งทันทีที่เขียนคำว่า "คุณแม่ของฉัน" เสร็จ
ข้าพเจ้าทึกทักเอาเองว่า การเขียนบันทึกหรือเรียงความในช่วงเวลานี้
ไม่มีความหมายอะไรมากไปกว่าการใส่บาตรทำบุญให้คนตาย
จะมีประโยชน์อะไร ? ในเมื่อคนที่อยู่ กับคนที่ตายไม่ได้รับรู้อะไรด้วยนี่ ?

เมื่อข้าพเจ้ามองย้อนไปยังเวลานั้น ข้าพเจ้าก็ได้แต่ทอดถอนใจ
ข้าพเจ้าไม่เคยทำอะไรถูกต้อง หรือทำตัวเป็นลูกที่ดีของแม่เลย
ข้าพเจ้าน่าจะเขียนเรียงความชิ้นนั้นให้เสร็จนะ

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

002 - คนตาย

"คนมันใจร้อน .... ไอ้นี่มันชอบวอนหาเรื่อง"
"เสียดายนะ ยังหนุ่มยังแน่นแท้ๆ ไม่น่าหาเรื่องเลย"
"มันไปดีแล้วน่า ...."
"แล้วทีนี้ใครจะหาเลี้ยงดูกันวะนี่?"
"ทำใจดีๆ ไว้นะแม่ปานวาด....."

สตรีวัยกลางคนที่ชื่อปานวาดนั่งนิ่งมองดูรูปถ่ายขาวดำที่ตั้งอยู่ตรงหน้าด้วยแววตาเลื่อนลอย
เสียงญาติๆ ที่กำลังพ่นคำพูดเหมือนไม่ได้กลั่นกรองออกมาจากสมอง ไม่ได้ทำให้นางรู้สึกดีขึ้นหรือเลวลง
ทำไมลูกชายคนเดียวถึงต้องตาย ?.... คำถามนี้ แม้แต่ยมฑูตยังรู้สึกกระอักกระอ่วนที่จะตอบ

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

003 - มูลเหตุ

ถ้าข้าพเจ้าบอกว่า "ไม่รู้" คุณจะเชื่อมั๊ย ? .... ช่างมันเถอะ
ไม่ว่าคุณจะเชื่อหรือไม่เชื่อ ข้าพเจ้าก็ตายไปแล้วล่ะ จะด้วยเหตุอะไรมันไม่สำคัญซักนิด
รู้แต่ว่าข้าพเจ้ารู้สึกตัวอีกที ข้าพเจ้าก็เป็นอย่างนี้แล้ว....

"วิญญาณเร่ร่อนว่ะไอ้หนู"

ลุงแกว่าอย่างนั้น ข้าพเจ้าว่าตอนนั้นข้าพเจ้ายักไหล่อย่างไม่แคร์นะ
อย่างน้อยข้าพเจ้าก็ไม่ได้ลงนรก (ถ้ามันมีนะ)
แต่ในเมื่อมันออกมาในรูปนี้แล้ว ข้าพเจ้าว่ามันก็คงมีแหละ.... ไอ้นรกน่ะ

ข้าพเจ้าอาจจะเป็นความผิดพลาดเล็กๆ น้อยๆ ของคนทำบัญชี
ก็ไอ้ที่เค้าเรียกว่าสุวง - สุวรรณ - สุวาลย์ อะไรนั่นแหละ
จะยังไงก็แล้วแต่ ข้าพเจ้าไม่ได้รู้สึกเดือดเนื้อร้อนใจอะไร.... มันเหมือนกับ 'หลุดพ้น' นะ ไม่ห่วงไม่หาอะไร
ข้าพเจ้ายืดตัวเต็มที่ สองมือบิดขี้เกียจอย่างมีความสุข

ลุงคนเดิมหัวเราะลงลูกคอ

"อีกไม่นานหรอกว่ะ"

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

004 - ความต้องการที่รุมเร้า

หิว.... ข้าพเจ้าหิว คุณเชื่อมั๊ย ? บ้าที่สุด ข้าพเจ้าหิว
ข้าพเจ้ารู้สึกหงุดหงิด โมโห แล้วก็สับสน.... ก็ข้าพเจ้าตายห่าไปแล้วนี่ .... งั้นจะมาหิวได้ยังไงวะ ?
ข้าพเจ้าหันไปมองลุง เผื่อแกจะให้คำแนะนำอะไรได้บ้าง
แต่พอข้าพเจ้าเห็นรูปร่างอันผอมแห้งของแก ข้าพเจ้าก็เข้าใจในทันทีว่า
"วิญญาณเร่ร่อน" คืออะไร...

"ไม่มีทางแก้เลยเหรอลุง" ข้าพเจ้าเสียงอ่อย หัวหมุนด้วยความหิวแบบแปลกๆ ที่ข้าพเจ้าอธิบายไม่ถูก
ลุงเหลือบมองข้าพเจ้ายิ้มๆ แล้วบอกว่า

"ทางแก้น่ะ... มี"

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

005 - เหลือเชื่อ

"เข้าฝันเนี่ยนะ !!!"
ลุงพยักหน้าหงึก สีหน้าแกตอนนี้จะยิ้มก็ไม่ใช่ จะเยาะข้าพเจ้าก็ไม่เชิง
แกว่าสิ่งเดียวที่เราทำได้ก็คือเข้าฝันคนที่เรารัก คนที่รักเรา คนที่เชื่อว่าเรากำลังทรมาน
วูบแรก ข้าพเจ้านึกถึงแม่ทันที....

ข้าพเจ้าขยับจะถามแกว่า แล้วต้องทำยังไงบ้าง ? แต่แกชิงพูดอย่างหนักใจว่า
"เอ็งไม่ได้เข้าบ้านง่ายๆ หรอก"

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

006 - เอางั้นเลยนะ ?????

เจ้าที่.... เจ้าที่เนี่ยนะ ? บ้านนี้ข้าพเจ้ากับแม่เป็นคนผ่อนนะ
แม่ขายผักที่ปากคลองตลาด ส่วนข้าพเจ้าก็รับหน้าที่เข็นผักให้แม่
แถวนั้นใครๆ ก็รู้กันทั้งนั้น ว่าข้าพเจ้ากับแม่ขยันขันแข็งแค่ไหน
เพื่อบ้านหลังนี้ เพื่ออนาคต เพื่อสิ่งที่ดีกว่า เพื่อ.......

"เจ้าที่เนี่ยนะ ?????"

ลุงพยักหน้าหงึกๆๆ เลยคราวนี้.... แกว่าเจ้าที่เนี่ย แรง ห้าว โคตรดุ และไร้ซึ่งเหตุผล
เขาไม่สนหรอกว่า ตอนมีชีวิตใครจะเป็นคนผ่อนบ้าน หรือไอ้โฉนดที่ดินน่ะ มันเป็นชื่อใคร
เขารู้แต่ว่า ตายแล้วเนี่ย กูคุมพื้นที่ตรงนี้

ลุงเล่าอย่างมีอารมณ์นิดๆ.... แล้วบอกกึ่งฉุนๆ ติดหมัดว่า
"เข้าใจมั๊ยวะ ????"
คราวนี้ข้าพเจ้าพยักหน้าหงึกๆ บ้างอย่างใช้ความคิด
เอ... แล้วถ้าลองพูดกันดีๆ ล่ะ จะได้เรื่องกันบ้างมั๊ยเนี่ย

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

007 - ด้วยเหตุ.... และด้วยผล

"ไม่ได้โว๊ย"
ชายในชุดคล้ายๆ เทวดาบนฝาผนังวัดตวาดข้าพเจ้าเสียงดัง
เขาว่ากฏต้องเป็นกฏ.... ข้าพเจ้ายืนมองหน้าแกอย่างปลงๆ
แกผอมเหมือนลุงนั่นแหละครับ ข้าพเจ้าว่าข้าพเจ้ากำลังขำนะ ออกจะอารมณ์ดีด้วยซ้ำ
เพราะตอนยังไม่ตาย ข้าพเจ้ากับแม่ไม่เชื่อเรื่องเซ่นไหว้อะไรแบบนี้
เลยไม่ได้ทำบุญ ไม่ได้ถวายเครื่องซ่งเครื่องเซ่นอะไรเจ้าที่เจ้าทางแบบที่ใครๆ เขาทำกัน

ข้าพเจ้ากับแม่เชื่อเหมือนกันว่า.... ทำอะไรให้ใคร จงทำตอนเขายังมีชีวิต ตอนเขายังรับรู้
อย่าละอายที่จะให้ จงละอายที่จะรับ....

"ข้าพเจ้าจะเข้าไปหาแม่ละลุง.... ลุงอย่าห้ามข้าพเจ้าเลย ข้าพเจ้าหิวเป็นบ้า ลุงก็คงรู้นะ"
ท่าทางแกลดความเขื่องลงไปมาก เมื่อแกได้ยินคำว่า 'ข้าพเจ้าหิว' ข้าพเจ้าเลยบอกแกไปอย่างนุ่มนวล
"นะลุง.... ถ้าข้าพเจ้าทำสำเร็จ เดี๋ยวเรามานั่งล้อมวงกินข้าวกัน"

ลุงเจ้าที่ก้มหน้านิ่ง ส่วนตาลุงที่มากับข้าพเจ้าหัวร่องอหาย
แกไม่ได้ดูหมิ่นถิ่นแคลนเจ้าที่หรอกครับ ข้าพเจ้าว่าแกคงรู้สึกสบายใจนะ
ที่รู้สึกมีส่วนร่วมในเหตุการณ์ครั้งนี้ หลังจากที่เหงามานาน
นานแค่ไหน ? .... ข้าพเจ้าก็ไม่ได้ถามซะด้วย เดี๋ยววันหลังข้าพเจ้ามาเล่าต่อก็แล้วกัน
ตอนนี้ขอข้าพเจ้าไปทำธุระก่อน

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

008 - แม่

ข้าพเจ้ามองดูร่างของแม่ที่นอนคู้อยู่บนเสื่อแล้วใจหาย
แม่ยังไม่ได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยซ้ำ สถาพเหมือนเพิ่งกลับมามาจากตลาดหยกๆ
ข้าพเจ้าของแม่กระเซิงด้วยความเหนียวของเหงื่อ เสื้อผ้าเลอะเทอะมอมแมมไปหมด
วันนี้ฝนตกเหรอ ???

ข้าพเจ้านึกถึงภาพแม่ใส่งอบเข็นผักแทนข้าพเจ้าแล้วใจจะขาด
ข้าพเจ้าก้มลงไปที่พื้นจะจับขาแม่ อยากปลุกแกขึ้นมาแล้วบอกว่า .... แม่ ข้าพเจ้าอยู่นี่ พรุ่งนี้ข้าพเจ้าจะเข็นผักเอง

มือของข้าพเจ้าทะลุผ่านขาแม่ ข้าพเจ้าตกใจมากนะ .... แต่ที่สุดแล้วทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าร้องไห้ให้กับโชคชะตา
ข้าพเจ้าหันไปมองลุงแบบเด็กจะร้องขอความเห็นใจ.... แต่พอข้าพเจ้าเห็นแววตาของลุงแล้วข้าพเจ้าก็ชะงัก

ลุงยืนนิ่งอย่างเงียบเหงา วูบนั้นข้าพเจ้าเข้าใจแกนะ
แม้แต่คนที่แกรัก ไม่ว่าจะเป็นลูก เมีย หรือหลาน.... แกคงไม่เคยได้เห็นคนเหล่านั้นใกล้ชิดแบบที่ข้าพเจ้าเห็นแม่ขนาดนี้หรอก

ข้าพเจ้าร้องไห้หนักกว่าเดิม .... คราวนี้ข้าพเจ้าร้องไห้ให้ลุงแก

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

009 - เข้าฝัน

"แม่.... มีอะไรกินมั่งน่ะแม่ ?" ข้าพเจ้าถามพลางชะเง้อดูกับข้าวบนเสื่อ
"เอ็งอยากกินอะไรล่ะ ?" แม่ถามพลางเปิดปลากระป๋อง
"พิซซ่าแม่.... เคยเห็นในโคดสะนานะแม่นะ หน้าตามันมันน่ากินจัง" ข้าพเจ้าพูดแบบกระตือรือร้น
แม่หัวเราะพลางหั่นพริกกับหัวหอมแล้วโรยลงไปบนปลากระป๋องในจาน
"กินๆ เข้าซะ.... มัวแต่พูดเล่นอยู่ได้ เดี๋ยวก็ตลาดวายกันพอดี"

ข้าพเจ้ากระเถิบเข้าไปหยิบจานแล้วคดข้าวพูนๆ ใส่จาน 4 จาน
"เอ็งจะคดข้าวทำไมตั้ง 4 จานวะ ???" แม่ถามงงๆ

"เอาไปฝากเพื่อนน่ะแม่"..... ข้าพเจ้ายิ้มแห้งๆ

แม่ไม่ถามอะไรต่อ ..... แม่แค่ยิ้มตอบ

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

010 - แม่ (อีกที)

"ไอ้แก้ว ..... แม่ฝันถึงเอ็งว่ะ"
แม่พูดเสียงสั่นนิดๆ....
"แม่รู้ว่าเอ็งไม่เชื่อเรื่องพวกนี้ แต่แม่สงสารเอ็ง เอ็งอย่าว่าแม่เลยนะ มันทำให้แม่สบายใจ"
แม่พูดออกมาได้เท่านี้ก็ร้องไห้เหมือนสุดที่จะกลั้น
ทั้งข้าพเจ้า ตาลุง และลุงเจ้าที่ ได้แต่มองอย่างทรมาน ที่ไม่อาจแม้แต่จะโอบไหล่ปลอบโยนแม่ได้

แม่ร้องไห้สักพัก.... แล้วพูดเหมือนนึกอะไรขึ้นได้

"เออ ..... ไอ้ปิ๊ดซ่าอะไรเนี่ย มันแพงจังว่ะแก้ว แม่เอาลูกชิ้นของยายเมี้ยนมาให้กินก่อนนะ
แม่ก็ไม่รู้ว่าเอ็งจะได้ยินที่แม่พูดมั๊ย ถ้าได้กิน เอ็งมาบอกแม่หน่อยนะ แม่จะได้โล่งใจ"

แม่ปักธูป เทียน พวงมาลัย ไว้ตรงโคนต้นไม้หน้าบ้านแบบคนไม่เคยทำอะไรแบบนี้
ธูปกี่ดอก เทียนต้องใช้รึเปล่า ??? พวงมาลัยล่ะ ???
แม่คงว้าวุ่นใจ.....

"ไอ้แก้ว ที่เอ็งว่าจะให้เพื่อนเอ็งกินน่ะ 2 หรือ 3 คนวะ ??? แม่จำได้ว่าเอ็งคดข้าว 4 จาน ..... แม่เอาลูกชิ้นมาให้ 4 ไม้นะ"

หัวใจข้าพเจ้าแทบแหลกสลาย .... ข้าพเจ้าอยากจะบอกแม่ว่า เอาลูกชิ้นไปกินไม้นึงเถอะแม่
ที่ข้าพเจ้าคดข้าว 4 จานน่ะ ข้าพเจ้าคดให้แม่ด้วยไง

ข้าพเจ้าแหกปากร้องเหมือนจะให้เสียงก้องไปถึงบนฟ้า

[ เผื่อใครก็ตามบนสวรรค์จะคิดพักการเสวยสุข แล้วแหกตาของพวกมึงมองลงมาที่แม่กูบ้าง ]

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

011 - ส่งท้าย

"ทำอะไรวะไอ้แก้ว ???" ลุงถามข้าพเจ้า พลางมองอย่างสนใจ
"เขียนเรียงความให้จบน่ะลุง" ข้าพเจ้าตอบแล้วยิ้มให้แก
"เขียนไปทำไมวะ ???" ลุงถามอย่างแปลกใจ

"ข้าพเจ้าจะเข้าฝันแม่ เอาไปอ่านให้แม่ฟัง"

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

012 - หมายเหตุ

หากเรื่องสั้นไร้แก่นสารเรื่องนี้มีความดีอยู่บ้าง แม้จะเพียงเล็กน้อยก็ตามที
ข้าพเจ้าขอมอบให้แม่ของข้าพเจ้าคนเดียว .....
คนเดียวเท่านั้น

เยี่ยม ....

ซึ้ง...

@^o^@

ยอด {^-^}

ขอบคุณค่ะ : )

ดีจัง ^_^

น้ำตาพาลจะไหล <^QQ^>

crying

very good ซาบซึ้งมากเลยค่ะ

ซึ้งมาก

โดยคุณ :

ซึ้งมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

โดยคุณ :