เหตุการณ์ใดบ้างหนอ ?
ที่เกิดขึ้นแล้วทำให้คุณมีความสุขแบบสุด ๆ
เขียนมาแบ่งกันอ่านบ้างดีใหมเอ่ย

โดยคุณ :

ตอนให้นมลูกค่ะ(นมแม่)  เวลาเค้าดูดแล้วเห็นปาก เห็นแก้ม มันขยับ  มันน่ารักมากเลยค่ะ  นึกถึงทีไรมีความสุขสุดๆเลยค่ะ  แต่น้องเอยยอมกินนมแม่แค่ 6 เดือนเอง  (เรท R นินึงนะคะ)

โดยคุณ :

ตอนอากาศร้อนสุด ๆๆ แล้วเดินเข้าไปในเซ่เว่น....กดเสลอปี้

แล้วก็......อ้ำ....

โดยคุณ :

บันทึกเกาะกุฎี   ระยอง
         ......................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................

         วันสุดท้ายเมื่อเราตื่นขึ้นมา หลังจากสังสรรค์กันด้วยกาแฟ และโอวัลติน ขนมปังทาแยม และนมข้นหวาน  ข้าวต้มที่ใครบางคนทำไว้ (หอมชมัด)  บางคนไปตกปลา บางคนไปเล่นน้ำทะเล
      เมฆตั้งเค้ามาบอกว่าฝนจะตกแน่ๆ ลมก็พัดมาซะแรงเลยเหมือนจะบอกว่าขึ้นจากน้ำทะเลได้แล้ว
      พวกเราขึ้นมาหุงข้าว ทำกับข้าว ต้องเอาเสื่อมาล้อมเตาด้วยลมที่แรง และต้องกางร่มเพื่อไม่ให้น้ำฝนลงกะทะที่ทอดปลา  มันเป็นมื้อสุดท้ายก่อนที่เราจะกลับสู่ฝั่ง "เราก็ไม่ได้จะไปตีเมืองจันทร์ซักหน่อย" ใครบางคนเอ่ยขึ้นมาหลังจากที่รู้ว่าใครอีกบางคนจะทำการปรุงด้วยสิ่งที่เหลืออยู่ทั้งหมด แต่ก็มีแต่เพียงรอยยิ้มที่แต้มอยู่บนใบหน้ากับเม็ดฝนที่ไหลลงอาบแก้ม
      สิ่งที่ได้มาก็คือปลาทอดที่ได้มาจากการตกปลา แกงจืดผักกาดดอง ไข่เจียว มาม่าต้มยำ ฯ  แต่ด้วยฝนที่ตกกระหน่ำไม่ลืมหูลืมตา พวกเราทั้ง 8 คนก็ต้องบรรจุ ข้าว กับข้าวต่าง ๆ น้ำและร่างกายเข้าไปเพื่อทานกันในเต้นท์ พร้อมบรรยากาศอันโรแมนติกจากเสียงฟ้าร้องและสายฝนที่โปรยกระหน่ำ
      ไม่น่าเชื่อว่ารสชาติอาหารที่ชิมตอนทำไม่ได้เด็ดดวงนัก แต่อร่อยอย่างไม่น่าเชื่อเมื่อเริ่มทานเป็นจริงเป็นจัง แล้วอาหารในจาน ชามและหม้อ หายเกลี้ยงไปต่อหน้าต่อตาของทุกคน  พร้อมเสียงกบเขียดที่ดังขึ้นตอนเราอิ่ม แต่ฟังดี ๆ แล้วไม่ใช่ มันเป็นเสียงเลอจากใครหลาย ๆ คนที่ไม่ยอมแพ้กัน
       พอฝนเริ่มซาแล้วก็หายไป พวกเราเริ่มเก็บของและเต้นท์ เพื่อรอเรือมารับ  หมูน้ำสองสามตัวเริ่มลอยตัวในน้ำตื้น ๆ ริมหาด ให้คลื่นซัดนวดไขมันที่พุงป่อง ๆ  นอนดูฟ้าหลังฝนอย่างอิ่มเอม
       เรือมารับแล้ว พวกเราช่วยกันขนของขึ้นเรือและเริ่มเดินทางกลับ พวกเราแยกกันขึ้นเรือลำละ 4 คน  ในระหว่างที่เรือคว่ำ บางคนก็เปลี่ยนเรือกันบ้าง แต่ฉันจำได้ว่าฉันตกน้ำ 12 ครั้งมากกว่าใครเลย เพราะมีบางครั้งที่ฉันตกไปคนเดียวก็มีเมื่อฉันได้นั่งที่ท้ายเรือ ลืมบอกไปว่ามันคือเรือกล้วย
       พวกเราเข้าถึงฝั่ง อาบน้ำอาบท่าเปลี่ยนองค์ทรงเครื่องแล้วก็เดินทางกลับกรุงเทพฯกัน ไม่มีเสียงพูดจาใด ๆ เกิดขึ้นหลังจากที่รถทัวร์ออกจากสถานี  จะมีบ้างก็เพียงแต่ใครบางคนแอบกรนเล็กน้อย ซึ่งผิดกลับตอนที่นั่งรถมา ที่คุยกันไม่รู้เหนื่อย   พวกเราลืมตากันอีกที อะไรว๊า ถึงกรุงเทพฯ แล้ว  ทำไมไวจริงหนอ  เสร็จจากการร่ำลา  ใครที่กลับทางเดียวกันก็ไปด้วยกัน  พวกเราแยกย้ายกันตรงนั้น
     ขอบคุณเพื่อน ๆ มาก ๆ เลย ฉันเพียงแต่ยัดเสื้อผ้าใส่เป้ แล้วเอาตัวเองจากหัวหินไปเท่านั้นเอง
.................................................................................................

อีกความสุขหนึ่งในความทรงจำของเสี้ยวชีวิต

โดยคุณ :

ไหงมันยาวขนาดนั้นหนะ ทุกทีพิมพ์แบบไม่เคาะขึ้นบรรทัดใหม่ก็จะขึ้นให้เองนี่นา

โดยคุณ :

มันอยู่ที่ ................................................................................... ของคุณน่ะยาวเกิน

โดยคุณ :

ขอบคุณครับ กระผมจะทำการแก้ไขในครั้งต่อไป

ตอนที่ไปเข้าค่ายเยาวชนที่เมืองจีน คืนวันสุดท้ายที่จะกลับเมืองไทย ได้คุยกับเพื่อนคนมาเลย์และคนจีน ว่า ชีวิตก็เหมือนพระจันทร์ เวลามีความสุขก็กลมเต็มดวง แต่ความสุขก็อยู่ไม่นาน ก็จะค่อย ๆ เว้าลงไปเรื่อย ๆ ความทรงจำก็เหมือนกัน วันนี้อาจจะสนิทกัน แต่เวลาและความห่างไกล จะทำให้มันกลายเป็นแค่ความทรงจำ ซึ่งทั้งหมดเป็นสุภาษิตจีนที่เขาอธิบายให้เราฟัง และเขาก็บอกกับเราว่า พระจันทร์ในใจเขาจะเต็มดวงเสมอ เมื่อคิดถึงคืนนี้ที่พวกเราได้มีความสุขด้วยกัน

โดยคุณ :