วันนี้ของหมีฯลฯ เพิ่งเปลี่ยนวิถีชีวิตประจำวันได้เดือนนึงแล้ว เลยเปลี่ยนวิถีการหาเรื่องมาเล่าไปด้วย

มีคำถามเกิดขึ้นในใจ ทั้งที่เป็นคำถามลอย ๆ
คำถามที่จริงจังจะเอาคำตอบ และคำถามคาใจ
อ่านแล้วไม่ต้องตอบเจ้าหมีขี้สงสัยมันก็ได้
แต่มาคุยกันว่าคิดเห็นยังไงดีกว่า

เวทีนี้ ไม่มี ถูก-ผิด มีแต่อาการ "อื่น ๆ อีกมากมาย"

" เมื่อกลับไปเป็นมนุษย์ออฟฟิศอีกครั้ง จึงได้เห็นผลสุดท้ายที่เหมือนกันของ เด็กจบใหม่ กับ คนที่อยู่มานานแสนนาน เมื่อมีงานหนึ่งเข้ามา

เด็กจบใหม่ : (มิได้มีเจตนาร้ายในการใช้คำ แต่เป็นคำที่แสดงภาพให้เห็นได้)
ไม่กล้าออกความคิดเห็น ไม่กล้าเถียงหรือบอกเหตุผล แม้จะเป็นเรื่องที่ดี เรื่องสร้างสรรค์ ทำตามไปอย่างจ๋อย ๆ

คนทำงานหาเช้ากินค่ำ : (อันนี้ก็ขอโทษที่ใช้ตรง ๆ )
ช่างบริษัทมัน อยู่อย่างสงบ ไม่หาเรื่องเจ็บตัว
ทำ(แต่ของตัว) ตามหน้าที่อย่างระมัดระวังที่สุด

แล้วผลที่ออกมา ก็จะเป็นตามความคิดของเจ้านายที่สั่งงาน แม้ว่าจะมีสิ่งผิด สิ่งไม่ดี แต่เขาไม่มีวันรู้หรอกว่าไม่ดี
ไม่มีใครบอกเขา.... แล้วก็จะไปด่าลับหลังกันว่า ใช้อะไรสั่งงาน
ไอ้ที่ไม่ดีก็ไม่บอกเขาล่ะ กล้าแต่อะไรกันก็ไม่รู้

ไอ้หมีปากสุนัขน่ะเหรอ :
ไปยุ่งเรื่องของชาวบ้าน ก็มันเกี่ยวกับภาพพจน์บริษัท ลุยแหลก
แต่ทำเท่าที่เราทำได้ การตัดสินใจเป็นเรื่องของเขา
ฉันบอกแล้วนะ เตือน (ด่า)แล้วนะ แล้วก็ใส่ตะกร้อให้ปากต่อ
ผลออกมาเป็นอย่างไร รับกรรมที่ก่อกันก็แล้วกัน

ยังไม่เคยเป็นมนุษย์ออฟฟิศค่ะ เลยยังไม่รู้
แต่คิดว่า ไม่ว่าในหรือนอกออฟฟิศก็คงไม่ต่างกันเท่าไร..มั้ง

จะเล่าประสบการณ์ในวงโยฯเทียบเคียงดูแล้วกัน..

พวกแรกที่เจอ : รับบทหัวหน้าวง
เฮ้อ..ทำไงได้ ครูมอบหมายให้เป็น ไม่ได้อยากเป็นหรอก
งงเหมือนกัน ทำไมให้เราเป็น ทั้งๆที่ก็เริ่มต้นพร้อมเพื่อน เดินมาด้วยกันแท้ๆ แต่ต้องมานำพวกมัน
แต่ทำไงได้ รับหัวฯมาก็ต้องสวม
สวมแล้วก็อยากทำให้ดี หนักนะไม่ใช่ไม่หนัก
ช่วยมะด้าย..ทนทำไปฉัน -_-'

พวกที่สอง : ลูกน้องจังหวะตก
พี่สั่งหนูมาเหอะ เอาเพลงไรบอกมา
เดี๋ยวหนูเป่าตามเอง หนูเดินตามได้
แต่ขอร้องอย่าถามว่าเอาเพลงไรดี
ไม่รู้หรอก ไม่คิด เดินตามอย่างเดียว..

พวกที่สาม : ลูกน้องจังหวะยก
"เฮ้ยแก..ไม่ดีหรอก แบบนี้ไม่เอา"
"งั้นเอาแบบไหน?"
"ไม่รุ แต่แบบนี้น่ะไม่เอาหรอก..ไม่เอา ไม่เอา"
..ชีวิตนี้ไม่ฟังใคร ปิดหูปิดตายันเต ไม่ออกความเห็น ไม่รับความเห็น..ประทับใจเจงเจง

พวกที่สี่ : คนดู..ได้แต่ดู
"เธอ เธอ..วงนี้ท่าทางเล่นดีนะ
ดูสิ ชุดก็สวย เดินมาท่าดีเชียว สงสัยจะเล่นดีนะ.."
คนดูก็รอลุ้นไป ว่าท่าเดินที่ดูดีๆแบบนี้ ท่าทีจริงๆมันจะเป็นยังไง
คนดูทำได้แค่ดู แล้วแอบนินทาออกความเห็นในหมู่คนดูเท่านั้น ขืนไปวิจารณ์โจ้งๆ แล้วพวกนั้นจะฟังเร้อ ฟังแล้วจะทำตามเร้อ
ดีไม่ดี อาจมารุมเราก็ได้..เฮ้อ
ทั้งๆที่อยากจะให้เค้าเล่นดนตรีได้ดีๆเหมือนกัน แต่นักดนตรีพวกนี้ แหม..เก๋าจะตาย เซียนกันทั้งนั้น จะมาฟังคนดูแบบเราก็แปลกไปหน่อยมั้ง..เฮ้อ..พูดไปสองไพเบี้ย..


**นี่แหละค่ะ ประสบการณ์ตรงชีวิตเด็กวงโยฯ

ยังมีคนอีกประเภทที่เรามักไม่ค่อยใส่ใจ แต่คนกลุ่มนี้มักกระจายแอบแฝงในหมู่คนจำนวนมากไม่เว้นในสำนักงานห้างร้านต่างๆเพื่อรอเวลากระทำการ จากที่พบเจอด้วยตัวเองมา ข้าพเจ้าขอแบ่งออกเป็นสองประเภท คือ

- ขบถหัวแข็ง - มักเป็นชนกลุ่มน้อยที่คิดไม่ตรงกับชนหมู่มาก ความคิดต่างๆที่ขบถประเภทนี้คิดออกมาไม่ว่าจะเลิศเลอสักเพียงไหนจะถูกโยนทิ้งถังขยะได้ง่ายๆโดยไม่ต้องผ่านการพิจารณาแต่อย่างใด ภาพลักษณ์ที่ถูกมองมักเป็นในรูปของคนหัวแข็งและรั้น(ชิบหาย)เพราะเหตุว่าเป็นมนุษย์ที่มีความมุ่งมั่นสูงกว่ามนุษย์ประเภทที่สองตามทฤษฎีกุ๊กไก่ (โปรดอ่านหัวข้อ ลูกน้องจังหวะตก ข้างบน) อีกทั้งขบถส่วนใหญ่มักจะไม่สามารถพูดจาอ่อนหวานระรื่นหูพร้อมตีสีหน้าจริงใจสุดชีวิตได้เพราะต่อมเสแสร้งบกพร่องแต่กำเนิด ดังนั้นการดำเนินความคิดจึงตรงไปตรงมา ไม่ก็ว่าไม่ ใช่ก็ว่าใช่ มีอุปนิสัยชอบเดินชิดริมๆเพราะเกลียดทางสายกลางมากที่สุด

- ขบถโดยปริยาย - เป็นกลุ่มคนที่ไม่คิดอยากจะเป็นขบถเลย แต่ดันเดินเฉียดขบถ จึงกลายเป็นขบถโดยปริยายไปเสียฉิบ.....น่าสงสารจริงๆ

มาเป็นจอมยุทธ์พเนจร อย่างเราดิ

^-* Just say Hi !!!
*-* Don't have any recommend !!!
~-~Have a happy time !!!

"ธรรมดา" ทางโลก

อ่านแล้วเข้าใจความรู้สึกจริงๆ มนุษย์ออฟฟิศทุกคนก็เป็นอย่างนี้แหละ หมีน้อยก็เป็นมา 4 ปีแล้ว ยังหนีไม่พ้นเหมือนกัน