ผู้หมวดหนุ่มกำลังทดสอบหนุ่มทึ่มสามคนที่มาฝึกหลักสูตรการเป็นสายสืบ เพื่อวัดทักษะการจดจำบุคคล
เขาเอารูปคนๆหนึ่งให้หนุ่มทึ่มรายแรกดู 5 วินาที แล้วเก็บขึ้น
“สมมุติว่ารูปเมื่อกี้นี้คือผู้ต้องสงสัย ทีนี้ลองบอกผมมาหน่อยซิว่าคุณจะจำเขาได้ยังไง” ผู้หมวดตั้งคำถาม
“ไม่ยากเลยครับ” หนุ่มทึ่มรายแรกตอบ “เขามีตาเดียว!!!”
“เฮ้อ....” ผู้หมวดถอนหายใจ “ใครบอกคุณว่าเขามีตาเดียว รูปเมื่อกี้เป็นรูปด้านข้างหรอกโว้ย”
ด้วยความเซ็งกับคำตอบเฮ็งซวย เขายกรูปเดิมให้ไอ้หนุ่มคนที่สองดู 5 วินาที แล้วถามคำถามเดิม
“เอ้า ลองบอกผมมาหน่อยว่า จะจำคนคนนี้ยังไง”
“ฮ่า รู้แล้ว” ไอ้หนุ่มเบอร์สองตอบอย่างดีใจ “เขามีหูข้างเดียวครับ!!!”
คราวนี้ผู้หมวดฉุนขาด
“คุณสองคนนี่ทำไมมันถึงได้งี่เง่าอย่างนี้วะ นี่มันรูปด้านข้าง ถึงเห็นหูข้างนึง กับตาข้างนึง
ก็ไม่ได้แปลว่าไอ้หมอนี้จะมีหูข้างเดียวหรือว่าตาข้างเดียวหรอกนะโว้ย ไม่เข้าท่าเลยจริงๆ”
ด้วยความเซ็งสุดๆเขายกรูปเดิมให้ไอ้หนุ่มคนที่สามดูแล้วบอก
“เอ้า ดูซิว่ามีอะไรให้สังเกตบ้าง แล้วคิดให้ดีๆก่อนล่ะ อย่าพูดอะไรโง่ๆออกมาอีกนะ”
ไอ้หนุ่มจ้องดูรูปอยู่นานแล้วให้คำตอบ
“ผมว่าเขาใส่คอนแทคท์เลนส์ครับ”
ผู้หมวดหนุ่มรู้สึกแปลกใจกับคำตอบ
“เอ่อ... เป็นข้อสังเกตที่น่าสนใจ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าเขาใส่คอนแทคท์เลนส์หรือเปล่า ขอผมเช็คดูหน่อยนะ”
เขารีบค้นหาแฟ้มประวัติอย่างรวดเร็ว
“เขาใส่คอนแทคท์เลนส์จริงๆด้วย เก่งจริงๆว่ะ คุณรู้ได้ไงเนี่ย”
“ง่ายจะตาย” ไอ้หนุ่มคุย “เห็นๆอยู่แล้วว่าเขาใส่แว่นตาไม่ได้ เพราะเขามีหูแค่ข้างเดียวเอง!!!”

ขำขันดีจังค่ะ นั่งอ่านกะเพื่อนสองคน
ขำก๊ากกันเลยค่ะ อิอิ

@^-^@ .. ดีใจจังที่ทำให้ Alchemiste กับเพื่อนหัวเราะได้ .. (ชื่อแปลกจังแปลว่าอะไรเอ่ย?)
งั้นลองมาอ่านอะไรซึ้งๆ อีกเรื่องดีมั๊ย ..
พอดีไม่อยากจะ post ใหม่อีกกระทู้หนะจ้า ..
(กลัวว่า post แล้วจะไม่มีคนเข้าไปอ่านง่ะ .. แหะ แหะ .. - -')


ราคาของนมสดหนึ่งแก้ว
เมื่อหลายสิบปีมาแล้ว ที่ประเทศสหรัฐอเมริกา
เด็กชายเคลลี่ ซึ่งอยู่ในครอบครัวที่ฐานะยากจน
เขาต้องหาเงินไปโรงเรียนเอง
ด้วยการนำสิ่งของใส่กระเป๋าเดินไปขายตามบ้านที่อยู่ในเมืองใกล้เคียง
วันหนึ่งเขาพบว่าเมื่อจ่ายค่ารถและค่าสินค้าแล้ว
เขามีเงินในกระเป๋าเหลือเพียง 10 เซ็นต์ เท่านั้น
ขณะนั้นเขากำลังหิวมาก แต่เงินสดที่มีอยู่นั้นไม่พอที่จะซื้ออาหารแม้แต่เพียงมื้อเดียว
ดังนั้นเขาจึงคิดจะไปขออาหารจากบ้านที่กำลังเดินไปถึง
แต่เมื่อกดกริ่งแล้ว หญิงสาวเจ้าของบ้านมาเปิดประตู
เด็กชายเคลลี่กลับเกิดความละอายที่จะขออาหารเหมือนกับขอทานที่ทำมาหากินไม่เป็น
เขาจึงขอเพียงน้ำเปล่าเพียงแก้วเดียวเท่านั้น
แต่เจ้าของบ้านสาวสังเกตุเห็นท่าทางของเด็กชายเคลลี่ว่าคงจะกำลังหิว
เธอจึงได้นำเอานมสดแก้วใหญ่มาให้เคลลี่ดื่ม
เด็กชายเคลลี่ดื่มนมอย่างกระหายจนหมดแก้วแล้วถามว่า
“ผมต้องจ่ายเงินค่านมถ้วยนี้ให้คุณเท่าไหร่ครับ”
เจ้าของบ้านสาวตอบว่า
“ไม่ต้องจ่ายเงินหรอก แม่ของฉันสอนไม่ให้รับสิ่งตอบแทนจากการให้น้ำใจไมตรี”
เคลลี่ซาบซึ้งใจมากและตอบว่า
“ ถ้าเช่นนั้น ก็ขอขอบคุณเป็นอย่างยิ่ง จากหัวใจของผมก็แล้วกันนะครับ"
ขณะที่เด็กชายเคลลี่ได้เดินออกจากบ้านหลังนั้น
เขาไม่เพียงแต่ รู้สึกว่ามีกำลังแข็งแรงขึ้นจากนมสดแก้วโตเท่านั้น
แต่เขาได้มีความเข้าใจในเรื่องของน้ำใจไมตรีเพิ่มขึ้นด้วย

... อีก30 ปีต่อมา มีหญิงคนหนึ่ง ป่วยหนักด้วยโรคหัวใจ
ซึ่งแพทย์ท้องถิ่นไม่สามารถรักษาได้
จึงส่งไปให้แพทย์ผู้เชี่ยวชาญพิเศษด้านโรคหัวใจทำการรักษา
เมื่อได้อ่านประวัติผู้ป่วยแล้ว
แพทย์ผู้เชี่ยวชาญท่านนั้นได้สะดุดใจกับชื่อหมู่บ้านของผู้ป่วยคนนั้น
จึงตั้งใจรักษาด้วยการผ่าตัดหัวใจอย่างพิเศษ
โดยใช้อุปกรณ์ทันสมัยที่สุดและยาราคาแพงที่ดีสุด
จนผู้ป่วยหายเป็นปกติพร้อมจะกลับบ้าน
ผู้ป่วยมีความเกรงว่าค่ารักษาพยาบาลคงจะมีราคาแพงหลายหมื่นดอลลาร์
ซึ่งเธอเข้าใจว่าคงจะต้องทำงานทั้งชีวิตกว่าเธอจะหาเงินค่ารักษาพยาบาลได้
เพราะเธอไม่มีประกันสุขภาพ และยังไม่สามารถไปเบิกได้จากที่ไหน
แต่แพทย์ผู้เชี่ยวชาญคนนั้น ได้บอกเจ้าหน้าที่แผนกบัญชี ให้นำใบเก็บเงินไปให้เขา
แล้วหมอก็ใช้ปากกาเขียนข้อความสองบรรทัดแล้วยื่นให้เจ้าหน้าที่บอกให้ผู้ป่วยกลับบ้านได้
โดยไม่ต้องจ่ายเงินเลย ข้อความที่แพทย์ผู้เชี่ยวชาญท่านนั้นเขียนในใบเรียกเก็บเงินนั้นมีว่า
“จ่ายค่ารักษาพยาบาลเรียบร้อยแล้ว ด้วยนมสดหนึ่งแก้ว” ...........................
ลงนาม นายแพทย์โฮเวอร์ด เคลลี่

“ราคาของนมสดหนึ่งแก้ว” เป็นเหตุการณ์จริงที่เกี่ยวกับน้ำใจไมตรีในต่างประเทศ
(ข้อมูลจากคณะทำงานกลุ่มน้ำใจไมตรี ประเทศสิงคโปร์ ..
จากจดหมายของนายแพทย์โฮเวอร์ด เคลลี่)

อืมม...
ถ้าเป็นนมสด 1 แก้ว กับ ปาท่องโก๋ 1 ถุง
ราคาจะเป็นเท่าไรเอ่ย

เท่ากับ กินสินบน ขอรับกระผม คุณหลวง

หัวเราะทั้งตลก และหลวงมะลิฯ กับ picmee เลยค่ะ ^_*

:)

: )

อืม อืม..... : )

:) ตามมาอ่านอีกเรื่องหนึ่งค่ะ

:)