ใครได้ไปเมืองปาย
แล้วได้เก็บบรรยากาศผลงานพี่ท่าน
เอามาลงให้ได้ชมกันบ้างนะ
อยากดูเพราะคิดถึงพี่ท่านอย่างแรง

โดยคุณ :

มารอด้วย

โดยคุณ :

คิดถึงพี่ท่านอย่างแรงเหมือนกัน
คนเพิ่งกลับจากเมืองปายหายเหนื่อยหรือยัง
โพสต์แก้คิดถึงกันหน่อยเป็นไร

โดยคุณ :

จะรอดูค่ะ คิดถึงพี่จุ้ยสุดๆ

ห้าโมงครึ่ง ณ ปั๊มแห่งหนึ่งแถว ๆ ตะกั่วป่า
เห็น.....
ใครนะคล้าย คล้าย คล้าย.....อ๋ายยยยยยยย...ใช่แน่แล้ว... พี่จ๋า!
เหลือบตาอีกที นั่น พี่จุ้ยยยยยยยยยยย!!!!..ยืนอยู่ข้างรถ
ทักดีมั้ยนะ.......
ยึก ๆ  ยัก ๆ  ยึก ๆ  ยัก ๆ
เกรงใจ
เกรงล่วงล้ำเวลาส่วนตัว
เกรงนู่น เกรงนี่ เกรงนั่น
เอาน่า แค่เข้าไปยกมือไหว้ หวัดดีค่ะ  คงไม่กระไรนักหนาหรอกน่า
ฮึ้ย...
จู่ ๆ เข้าหา ทักแล้วถอย
พี่ท่านคงชะงัก นึกว่าจิ้งจกตกใส่
ว้า วุ้ย วุ่นวายว้อย!
ลำบากนัก..  กลับบ้านก็ได้ :<
ปล่อยใจให้หายยยยยยยยยย~~~~~.... ไปกับรถสีดำ ๆ คันนั้น :(

ณ เวลาค่ำ ได้แต่นั่งรำพึงรำพัน
พบคนที่อยากเจอ ใช่ว่าจะสุขเสมอไป
รู้แบบนี้ ตอนเย็นไม่ออกจากบ้านก็ดีหรอก
... แล้วชาตินี้จะมีโอกาสได้เจอพี่จุ้ยอีกมั้ยเนี่ย :(  :(  :(

โดยคุณ :

เศร้ากะคนข้างบนอ่ะ
หกปีก่อนเราก็เคยเจอความรู้สึกแบบนั้นนะ
อยากทักแต่ไม่กล้า ได้แต่มองตามแล้วใจหายยยยยยยย
และก็ไม่เคยได้เจอะเจอพี่จุ้ยอีกเลย

โดยคุณ :

ชอบที่พี่ข้างบนบรรยายจัง

ใจที่หาย เดี๋ยวคนเอาไปคงมาส่งคืน
เจอะหน้าไม่กล้าทัก เอามาทักในเมลก็ได้นี่คะ
จะได้ไม่ต้องกังวลเรื่องจิ้งจกตกใส่
เผลอๆ เฮียท่านจะว่าทำไมเจอจิ้งจกแล้วไม่ทัก

แฮ่ ล้อเล่นจ้า

โดยคุณ :

หายเศร้ายังอ่ะ
แล้วคืนนี้จะนอนหลับมั้ยล่ะนั่น5555555555

โดยคุณ :

นั่นสิ
นอนหลับมั้ยอ่ะ

โดยคุณ :

พบคนที่อยากเจอ ใช่ว่าจะสุขเสมอไป

ชอบๆ เคยเป็นอารมณ์นี้เลย
กลับมาบ้านนอนไม่หลับไปสองวัน

โดยคุณ :

อืมม  เข้าใจ
เป็นเราก้อคงยึกๆยักๆ
ไม่กล้าทักจิงๆ

ว่าแต่รูปที่ปายหน่ะ ไม่มีเลยเหรอค่ะ

โดยคุณ :

เข้ามาบอกว่า เป็นเหมือนกันครับ รู้สึกใจหายเมื่อพี่จุ้ยเดินหายไปจากสายตา
เสียดายโอกาสที่ผ่านมาแค่ครั้งเดียว แล้วเราก็ปล่อยให้ผ่านไป
เคยพบเจอนักร้องนักแสดงร้อยแปด-พันคน แต่มาสะดุดอาการแบบนี้กับพี่จุ้ยคนเดียว
อาจเป็นเพราะความชอบมาก+ศรัทธามากก็ได้นะครับ เราเลยรู้สึกเกรงใจมากเป็นพิเศษ

โดยคุณ :

กลายเป็นกระทู้เศร้าไปซะงั้น
จะบอกว่าเคยรู้สึกแบบนี้เหมือนกัน ตอนนั้นไม่กล้าบอกใคร
กลัวเขาว่าบ้านักร้อง แต่เราว่าเราไม่บ้านะ ก็แค่รู้สึกคุ้น ๆ ทางใจ

โดยคุณ :

เศร้าปนขำอ่ะ^^'
โอ๋ๆๆๆ เดี๋ยวสักพักก็หายเนาะ
เจอพี่จุ้ย เป็นแบบนี้แทบทุกราย

โดยคุณ :

อาการนี้คงจะหาย ถ้าลองกล้าๆเข้าไปทักทายเฮียเเกดูสักตั้ง
(แล้วคงได้อาการอีกเเบบ 55)

ว่าเเต่ ไหนรูปเมืองปายอ่ะ

โดยคุณ :

ไปดูรูปจากปายที่กะทิกะลาโน่น

โดยคุณ :

เข้ามารอจะดูรูป เจอเรื่องเศร้าของคุณ คห.4 ซะงั้น
ไม่ต้องเสียใจไปค่ะ อาการแบบนี้เป็นกันหลายคน เมื่อก่อนเคยเป็น ต้องลองทำใจกล้า เข้าไปทัก แล้วเดี๋ยวจะชินไปเอง 555  เมื่อก่อนตอนเด็กๆนี่กล้าอยู่ แต่เดี๋ยวนี้ไม่รู้ความกล้าหายไปไหนหมดไม่รู้ เหะๆ แบบว่าเกรงจายยอ่ะ

โดยคุณ :

หายเศร้าหรือยังอ่ะพี่

โดยคุณ :

http://www.katikala.com/news.php?act=view&id=121

โดยคุณ :

เข้าใจอารมณ์เลยค่ะ เคยไปฟังพี่จุ้ยบรรยายเรื่องอ่านอย่างไรให้เขียนเป็นที่ TK park ก่อนงานเริ่มพี่จุ้ยมานั่งใกล้ๆ อยู่ตรงหน้า แต่กลับไม่กล้าคุยไม่กล้ามองหน้า ไม่กล้าถ่ายรูป ได้แต่นั่งมือเย็น หัวใจเต้นแรงมาก ต้องคอยแอบมองเวลาพี่เค้าเผลอ

พองานเลิกก็พยามยามจะทำใจกล้าอยู่หลายครั้งเพื่อเข้าไปลาและขอถ่ายรูปเป็นที่ระลึกซักใบ แต่ก็ยังไม่กล้าอยู่ดี ได้แต่เดินออกมาจากห้องบรรยายด้วยความเศร้าใจ (ความจริงแอบน้ำตาซึมด้วยอ่ะ) เพราะไม่รู้จะมีโอกาสแบบนี้อีกรึเปล่า

วันนั้นเหมือนไม่ได้เอาหัวใจกลับมาด้วย ขึ้นรถกลับบ้านด้วยอาการซึมตลอดทาง

โดยคุณ :