กระดานความรู้สึก


ยุทธจักร...วันอาทิตย์


....................................

เบื้องหน้า…คือขุนเขาที่สูงราวจะเคียงคู่ไปกับผืนฟ้า
เบื้องหลัง…คือสายธาราอันกว้างใหญ่

ที่นี่…นับเป็นโรงเตี๊ยมที่อยู่ในมุมของฮวงจุ้ยที่ดีที่สุดในมณฑลกวางลุ้งแห่งนี้...

หญิงสาวในชุดกรุยกรายฟูฟ่องผูกโบว์สีชมพูอันใหญ่ ยังคงง่วนกับการปั้นแป้งซาลาเปาจนหน้าเป็นมันเยิ้ม…

“…พ่านพ่าน…” เสียงดัง เหมือนติดพลังเทอร์โบ และทรงอำนาจเรียก

..นางค่อย ๆ เอี้ยวตัวไปมองหาต้นเสียงก่อนขานรับเสียงขุ่นมัวยิ่ง...

“มีอะไรหรือ…ท่านพ่อ…”

“..อือม์…” ชายชราหรือบิดาของพ่านพ่านหยุดครุ่นคิดเล็กน้อย มือค่อย ๆลูบเคราสีเทาเงินนั้นอย่างสุขุม

“เวลาปั้นไส้ซาลาเปา อย่าเหม่อ สติอย่าไผลเผลอ นั่น…นั่น ลูกใหญ่เบ้อเร่อแล้ว” ผู้เป็นบิดากล่าวเตือน

“ข้ารู้แล้ว ข้ารู้แล้ว… “ พ่านพ่านสะบัดเสียง พลางซอยเท้ายิกยิก มือหนานุ่มบิไส้ออกจากตัวแป้งอย่างเสียมิได้

แม้สองพ่อลูกจะใช้วาจากล่าวกระทบกระเทียบเพียงแค่เรื่องปั้นไส้ซาลาเปา… แต่ทั้งคู่ยังคงง่วนกับการทำซาลาเปาอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ด้วยเป็นกิจการอย่างเดียวที่สร้างรายได้ให้เป็นกอบเป็นกำ และเป็นผลิตภัณฑ์อันลือชื่อของโรงเตี๊ยมแห่งนี้…

ในวันหนึ่ง ๆ โรงเตี๊ยมของสองพ่อลูก มีหน้าที่ต้อนรับเหล่าบรรดาจอมยุทธ์ที่แวะเวียนมาพำนักอยู่อย่างสม่ำเสมอ….

…บ้างก็มาร่ำสุรา บ้างก็แวะมาขอสูตรทำไส้ซาลาเปา

…บ้างก็มาหาซื้อของฝาก บ้างก็เป็นจุดนัดพบเพื่อประลองฝีมือเพื่อหาความเป็นที่สุดในยุทธภพ

และบ้างก็มาถามหามิตรสหายที่สาบสูญไปตอนสมัยเรียนไท้เก้กด้วยกัน…

…หลากหลายล้วนแตกต่าง หลากเส้นทางและหลายจุดมุ่งหมาย….

...หากแต่ไม่มีใครเหมือนบุรุษชุดดำที่ผ่านเข้ามาในคืนวันไหว้พระจันทร์….คืนนั้นเลย…

นางยังคงจำเหตุการณ์ในวันนั้นได้อย่างแม่นยำ ราวกับมันเพิ่งอำลาจากไปเมื่อคืนนี้เอง…

วันนั้น…มันเป็นคืนพระจันทร์เต็มดวง

อากาศเย็นสบาย… นางชวนผู้ติดตามหรือสาวใช้คนสนิทออกมานั่งรับลมที่ศาลาด้านนอก

หิมะขาวโพลนโปรยปราย เสียงลมหวีดหวิว ดาวดวงน้อยที่อยู่ไกลลิบลิบส่องประกายแวววับ

บรรยากาศรอบข้างล้วนเป็นใจ… นางนั่งทอดอารมณ์อย่างเคลิบเคลิ้ม

…พู่กันในมือตวัดเขียนความรู้สึกดังตกอยู่ในภวังค์ …

“…ขนมไหว้พระจันทร์หลากไส้
หากใจล้วนหนึ่งเดียว”

“…แปะแปะ…” เหมยฮัวสาวใช้โห่ร้องด้วยความยินดีพลางปรบมือเหมือนถูกอกถูกใจ

“คุณหนูน้อย…เยี่ยมค่ะ เยี่ยม ข้าชอบโคลงของท่านยิ่ง…”

นางอมยิ้มแก้มตุ่ย แต่มิทันที่จะได้สนทนากันต่อไป ก็ปรากฎเสียงหนึ่งที่ชวนตราตรึง ก้องไปทั่วขุนเขา….

“….จะไส้ทุเรียนหรือไส้ลูกบัว
ขอมอบแทนตัว…ในคืนพระจันทร์เสี้ยว”

สิ้นเสียงฉับพลัน… ร่างบุรษชุดดำก็เหาะเหินเดินอากาศด้วยพลังตัวเบา กระโดดมาอยู่ตรงหน้า

“โอ้…..คมแท้คมแท้” พ่านพ่านรำพึง เสียงแซ่ซ้องจนดังไปถ้วนทั่ว

มิทันที่บุรุษชุดดำจะน้อมรับคำชม อีกหนึ่งเสียง (เสียงเหมยฮัวนั่นเอง)...พลันกล่าวแทรกขึ้น...

“คมจริง… กระบี่ท่านคมจริง… ดูสิท่าน ชายเสื้อโดนปลายกระบี่ เสื้อขาดแล้วท่าน…”

หามีผู้ใดล่วงรู้ไม่ว่าบุรุษชุดดำจะรู้สึกเช่นไร คงมีเพียงลูกตาภายใต้ผ้าอำพรางโฉมหน้านั้นที่ล่อกแล่กไปมา เหมือนคนเสียฟอร์ม

“ทุกท่าน….หยุดเถอ” พ่านพ่านสงบเหตุการณ์ พลางสาวเท้าไปเบื้องหน้าบุรุษชุดดำ ค้อมศีรษะอย่างน่าเอ็นดู

“โคลงที่ท่านต่อให้นั้นไพเราะจับใจยิ่ง… เอ่อ… ขอทราบนามท่านจอมยุทธ์ผู้นี้ได้หรือไม่…”

บุรุษชุดดำ หัวเราะเบาๆ ในลำคอ พลางตวัดกระบี่อันคมกริบ เก็บอย่างรวดเร็วแก้เขิน…

ในระยะประชิดกันราวครึ่งลี้ นางพยายามเพ่งสายตามองฝ่าความมืดไปยังบุรษชุดดำผู้นั้น

“…หรือท่านมิยอมรับข้าเป็นสหาย ไยถึงบอกชื่อไม่ได้เล่า…” นางย้อนถาม

“มิได้ มิได้” บุรุษในชุดดำฉุกคิดชั่วครู่ ก่อนใจอ่อน

“…ไร้ชื่อหาไร้ใจ
แม่ตั้งให้…
ข้าชื่อเกรียง”

สิ้นคำเฉลย… สายลมวูบหนึ่งพัดเข้ามาในศาลานั้น บุรษชุดดำก็ใช้พลังตัวเบา กระโดดหายไปกับพุ่มไม้

แม้จะผ่านมาหลายคืน….หลายครา

...หญิงสาวยังคงหวนคำนึงถึงความสุนทรีย์ในโคลงกลอนที่บุรษนิรนามผู้นั้นต่อให้...

นางมิอาจรู้ได้ว่า…บุรุษในชุดดำที่นางได้เห็นเพียงใบหน้าลางลาง..จะแวะเวียนมาอีกเมื่อไหร่..


“…เพียงคำกล่าว
จากแดนไกล
ล้วนทำให้…โลกสดใส
ขึ้นมาอีกครา”


….นางหยุดพู่กันลงอย่างช้าช้า …

ในใจยังคงหวังว่าบุรุษชุดดำผู้นั้นจะรับรู้ถึงความนัยเยี่ยงค่ำคืนนี้…

เสียงกระแอมดังเบา ๆ บริเวณหลังร้าน นางรีบสาวเท้าไปด้วยความว่องไว หรือจะเป็นเสียงบุรุษชุดดำในคืนไหว้พระจันทร์นั้น

ในห้องใต้ดินนั้น... ผู้เป็นบิดายังคงปั้นซาลาเปาเสียงกุกกัก

นางถอนหายใจเบา ๆ สีหน้ามิอาจซ่อนความผิดหวังเอาไว้ได้ พลางค่อยค่อยสาวเท้าออกมาและปิดประตูห้องอย่างเงียบเชียบ..

“ฟิ้วส์” กระดาษม้วนเล็ก ๆ พุ่งตรงมาจากพุ่มไม้ นางกระโดดถอยหลังไปราวสองสามก้าว พลางใช้วรยุทธ์ “สองมือถือสาส์น” ปราดเข้ารับม้วนกระดาษปริศนานั้นด้วยทีท่าอ่อนช้อย...

“ใครกัน…” นางตะโกนถามหาผู้อยู่หลังพุ่มไม้นั้น

“เรียกพ่อหรือ...พ่านพ่าน” ผู้เป็นบิดาตะโกนตอบมาจากหลังร้าน

“มาเถอะ…มาปั้นไส้ต่อได้แล้ว” หญิงสาวเริ่มละล้าละลัง ห่วงไส้ซาลาเปาก็ห่วง อยากรู้ผู้ที่ส่งสาสน์ปริศนานั้นก็อยากรู้….

มิทันที่นางจะได้ตัดสินใจ ผู้เป็นบิดาก็เดินอาดอาดมาจากห้องใต้ดินนั้น

…นางหันกลับไปมองพุ่มไม้นั้นอีกครา แต่ทุกอย่างยังคงเงียบกริบ เขาคงไปแล้วกระมัง…

นางครุ่นคิด ในมือยังคงถือกระดาษนั้นอย่างทะนุถนอม…

นางตัดใจเดินตามบิดาไปอย่างเชื่องช้า ระหว่างทางนางค่อย ๆ แกะม้วนกระดาษอย่างแผ่วเบา…

...ลายพู่กันตวัดเป็นตัวอักษรอยู่เพียงไม่กี่ความคำ...

แม้จะไม่ได้ลงชื่อผู้ส่ง แต่นางก็อดยิ้มไม่ได้ เมื่อเห็นเศษผ้าสีดำที่ติดมากับกระดาษแผ่นนั้น…

“…มาคือไม่มา
ไม่มาคือมา
หากถามหา…
ทุกอย่าง
…ล้วนอยู่ในใจ….”

.................................




โดยคุณ : ชมพูพันธุ์ทิพย์ - [12:21:10  20 พ.ค. 2544]

ความคิดเห็นที่ 1
ตบมือให้เลยค่ะ ชมพูฯ
โดยเฉพาะ โคลงบทสุดท้าย มีความหมาย ล้ำ ลึก ยิ่งนัก
ข้าน้อย ปุ๊กปั๊กปุ้ยป้ายขอคารวะ นมสดสามจอก ...^_*
โดยคุณ :ปุ๊กปั๊กปุ้ยป้าย - [12:43:21  20 พ.ค. 2544]

ความคิดเห็นที่ 2
มาคือไม่มา...ไม่มาคือมา
หากถามหา...ทุกอย่างล้วนอยู่ในใจ
...หากปุจฉาท่านบ้างเล่า
...สิ่งใดที่หาไม่พบถ้าจะหา
...สิ่งใดที่ไม่ต้องหา..ก็เจอะเจอ
...ดังท่านว่า...ทุกอย่างล้วนอยู่ในใจ

ิิิิิิิิ หาได้เกลียดท่านไม่
จอมยุทย์ผู้ด้อยค่า veeva
โดยคุณ :veeva - [15:00:56  20 พ.ค. 2544]

ความคิดเห็นที่ 3
เก่งจังเลย ชอบมากเคยเล่นกันกับเพื่อนทาง icq แต่ออกมาไม่มีคำคมๆ ที่บาดขนาดนี้ มิทราบว่า ท่านฝึกมากจากสำนักใด ไฉนจึงเยี่ยมยุทธเช่นนี้ ข้าน้อยขอคารวะ
โดยคุณ :ต้นไม้ - [15:29:55  20 พ.ค. 2544]

ความคิดเห็นที่ 4
ที่ว่าเห็นอาจไม่จริง
สิ่งที่จริงอาจไม่เห็น
ุกอย่างล้วนเป็นไปตามใจ
โดยคุณ :หมูอ้วนกว่า - [19:45:14  20 พ.ค. 2544]

ความคิดเห็นที่ 5
ที่ว่าเห็นอาจไม่จริง
สิ่งที่จริงอาจไม่เห็น
ทุกอย่างล้วนเป็นไปตามใจ
โดยคุณ :หมูอ้วนกว่า - [19:46:17  20 พ.ค. 2544]

ความคิดเห็นที่ 6
ว้าววว ...
โดยคุณ :Andaman - [20:11:46  20 พ.ค. 2544]

ความคิดเห็นที่ 7
เยี่ยมยุทธ์ เยี่ยมยุทธ์
เห็นที ข้าต้องรีบไปฝึกวิชาซะแล้ว
โดยคุณ :จอมยุทธ์น้อย - [21:07:41  20 พ.ค. 2544]

ความคิดเห็นที่ 8
^o^
โดยคุณ :เป็ดขาว - [23:42:42  20 พ.ค. 2544]

ความคิดเห็นที่ 9
: )
โดยคุณ :พุดซา - [0:36:58  21 พ.ค. 2544]

ความคิดเห็นที่ 10
นับถือ นับถือ
กระบวนเพลงยุทธของโกวเนี้ยชมพูฯ
ยอดเยี่ยมยิ่งนัก
นับถือ นับถือ
โดยคุณ :จอมยุทธมะลิใต้เงาจันทร์ - [10:03:42  21 พ.ค. 2544]

ความคิดเห็นที่ 11
อืม...บุรุษชุดดำนามว่า เกรี๊ยง ซะด้วย
เขาจะกลับมาไหมหนอ ??? ต้องติดตามตอนต่อไป
โดยคุณ :เพื่อนเด็กน้อยสารภี - [10:25:31  21 พ.ค. 2544]

ความคิดเห็นที่ 12
That's so cool! I have some problem like her,but now I've found the answer.
โดยคุณ :OUTSIDER - [12:13:54  21 พ.ค. 2544]

ความคิดเห็นที่ 13
มาคือไม่มา ไม่มาคือมา มาเฉยๆไม่ได้โพส จอมยุทธเกี๊ยงช่วยโพสหน่อยเถิดท่าน ถ้าท่านผ่านมา โกวเนี้ยชมพูจะได้มีสมาธิบิดไส้ซาลาเปาต่อไป ^ ^
โดยคุณ :s - [12:41:44  21 พ.ค. 2544]

ความคิดเห็นที่ 14
ทำไมถึงได้น่ารักอย่างนี้นะเธอหน่ะ ชมพูฯ
โดยคุณ :เจ้าชายน้อย(สวย) - [13:02:48  21 พ.ค. 2544]

ความคิดเห็นที่ 15
มาอ่านแล้ว^_^
โดยคุณ :ว่าน - [17:12:51  21 พ.ค. 2544]

ความคิดเห็นที่ 16
แม่นางฝึกปรือมาจากสำนักใด
วิทยายุทธจึงได้เยี่ยมยงเช่นนี้
ข้าน้อยขอฝากตัวเปนศิษย์
มิทราบท่านจะรับหรือไม่
โดยคุณ :หนูบิ๊ก - [19:10:17  21 พ.ค. 2544]

ความคิดเห็นที่ 17
“…มาคือไม่มา
ไม่มาคือมา
หากถามหา…
ทุกอย่าง
…ล้วนอยู่ในใจ….”

โอ ... เยี่ยมเลยค่ะ :)
โดยคุณ :gem_ - [22:59:14  21 พ.ค. 2544]

ความคิดเห็นที่ 18
“…มาคือไม่มา
ไม่มาคือมา
หากถามหา…
ทุกอย่าง
…ล้วนอยู่ในใจ….”

จะเก็บประโยคสั้นๆ
เก็บคำนั้นไว้เตือนใจ....(ตนเอง)
โดยคุณ :ใบหม่อน - [0:50:20  22 พ.ค. 2544]

ความคิดเห็นที่ 19
น่ารักดีจัง ^^
โดยคุณ :ผึ้งจ้า - [22:36:48  23 พ.ค. 2544]

ขอเชิญร่วมเสนอแนะความคิดเห็นครับ
จาก :
email :
icq :
รูปภาพ :

รายละเอียด

อาการ :



กรุณาคลิก "ส่งข้อมูล" เพียงครั้งเดียวครับ....