เมื่อตอนเรียนอยู่…
ผมกับเพื่อนๆ อพยพออกจากหอพัก รวมกัน
ไปอยู่ในทาวน์เฮาส์ที่หมู่บ้านแถวๆบางเขน
หรือไอ้ที่เค้าเรียกว่า บ้านแถว…
แต่พวกเราชอบเรียกมันว่า แมนชั่น… อุบ๊ะเท่ห์

ถึงเราจะไม่ได้มีโอกาส เหล่ สาวๆ
เวลาเดินขึ้นหออีกต่อไป…แต่ที่นี้ก็ดูเป็นอะไรที่ ติดดิน กว่าเยอะ… เบื่อจริง… ชีวิตบนอาคารสูง… แบบเดิมๆ… อืมม์…

เฟอร์นิเจอร์ที่ขนตามมา ก็ไม่มีอะไรมาก
ม้วนกระดาษ โต๊ะเขียนแบบ ฟูกนอน ตู้เย็น
แล้วก็ที่ขาดไม่ได้ ทีวีขาวดำจอเท่ากลักไม่ขีด

ความฝันของพวกเรา...
ที่จะเลี้ยงหมาฝรั่งเท่ห์ๆ เริ่มเป็นความจริง…
ฝันที่จะได้ออกไปจ๊อกกิ้งในหมู่บ้านตอนเช้าๆ
ชมสาวๆ… รับแดดอ่อนๆ…
ฝันว่าจะได้มีที่ล้างรถ
ไม่ต้องไปขอล้างตามบ้านเพื่อน…
ฝันจะได้มีที่เก็บขวดเหล้าเปล่า
พร้อมลานซักผ้าหลังบ้าน
ประหยัดเงินไม่ต้องส่งเค้าซัก…

“ฮ้า… คุณภาพชีวิต... ที่พัฒนาต่อไปอย่างไม่หยุดยั้ง…”

แต่แล้วความจริงก็เริ่มปรากฏ
ชีวิตล้วนๆ ไม่มีมันติด…
อยู่ไปอยู่ไป… จากหมาฝรั่งในฝัน…
ก็ดันไปได้หมาไทยหน้าตาเลวร้ายสุดๆ
หลงมาอยู่ด้วยตัวนึงชื่อ… ไอ้นีโน่

รถก็ดันเสีย… จอดนิ่งไม่ไหวติง…
รถมันคงดีใจ... ได้มีที่จอดเลยไม่อยากออกไปไหน…
เสื้อผ้าก็ซักกันเองได้สัก 2-3 วัน
ในที่สุดก็ส่งให้เค้าซัก เสียเงินเหมือนเดิม
ก็แหม…เหนื่อยสุดๆ ยับด้วย… รีดก็ไม่เป็น…

นึกอยากออกไปจ๊อกกิ้งก็ไม่ได้
เพราะไอ้โน่มันชอบวิ่งตามออกไปด้วย
ไปเมื่อไร… หมาในแฟลต ข้างๆ
ตามมาเป็นฝูงเลย… ผิดถิ่น…

ผมกับเพื่อน เข้าใจคำว่า “หมาหมู่”
ก็คราวนั้นแหละครับ…วิ่งกลับบ้านกันป่าราบ
ทั้งคนทั้งหมา… ไม่เอาอีกแล้ว… เข็ด

ที่หนักที่สุดก็เมื่อบ่ายวันนึง…
พวกเรากลับมาจากงานรับน้องต่างจังหวัด…
เหนื่อย เพลีย... ทุกคนบ่น
“อยากนอนเพราะหมดแรง…”

ไอ้นีโน่ นอนกระดิกหางอยู่หน้าบ้านบ่น
“อยากกินข้าว… ตกลงวันนี้จะได้กินมั๊ยว่ะเนี่ย…”
ให้อาหารมันเสร็จ ผมมองหน้ามัน
พยักหน้าให้มันหงึกๆ… “เรียบร้อย…”
มันมองหน้าผม
พยักหน้าตอบหงึกๆ… “ไปได้…”

ผมเดินขึ้นบ้านชั้นสอง เข้าห้อง กะนอนให้เต็มที่…
แต่แล้วก็ต้องเดินกลับออกมาที่โถงบันไดใหม่อีกที…

“ทำไมฝ้าเพดานมันเป็นรูใหญ่ๆว่ะ…”

เท่านั้นแหละ… ร้องจ๊าก…
ขโมยขึ้นบ้าน ตอนที่พวกเราไม่อยู่…
มันลงมาทางฝ้าเพดาน มาจาก
บ้านถัดๆไป... ขึ้นทีเดียว 3 หลังรวดเลย
ตกเย็นตำรวจ นักข่าวก็ทยอยมากัน…
พร้อมกับไทยมุงกลุ่มย่อยๆ
บ้านทั้ง 3 ห้อง ถูกไอ้ตีนแมว ลูบคม
รื้อค้น เอาของมีค่าออกไป…

ร้อยตรีหนุ่มเดินเข้าตรวจบ้านทุกหลัง
พร้อมนักข่าวเดินตามต้อยๆ พอมาถึงบ้านผม
เท่านั้นแหละ… แสดงท่าทางตกใจ…
“โอโห… พวกมันเลวจริงๆ มันรื้อค้นบ้านคุณ
ถึงเพียงนี้เลยหรือครับ…!!!"
นักข่าวกดรูปฉับๆ…. พูดตามน้ำทันที
“ไอ้แมวขโมยมันเลวจริงๆครับพี่…
ดูสภาพที่มันทำสิ… ระยำจริงๆ”
……………………………..
………………………………
พวกผมมองหน้ากันเองอย่าง งงๆ
แล้วบอกพี่ตำรวจไปว่า…
“เปล่าครับ… นอกจากนาฬิกาข้อมือแป๊บซี่ ของเพื่อนผมที่หายไป… กับฝ้าเพดานที่ถูกเจาะเป็นรู… ทุกอย่าง มันก็เป็นอย่างนี้อยู่แล้วครับ…”
……………………………..
………………………………
“อุ๊ย… ขอโทษครับ… ขอโทษครับ…. แหะๆ”
ทั้งพี่ตำรวจ กับนักข่าว พูดเบาๆเป็นเสียงเดียวกัน
ยิ้มแบบแหยสุดๆ…หลบหน้าหลบตาพวกผม
ทำไก๋ เดินไปดูบ้านอื่นต่อ

หลังจากวันนั้น… พวกผมก็ลุ้นกันตัวโก่ง….
ขออย่าให้มันเอารูปถ่ายในบ้านผมไปลงหนังสือพิมพ์เลย… เจ้าประคูณ…

อิอิ แล้วบ้านพี่ตอนนี้ล่ะคะ ^_^

ว่าแล้วเชียว

หลงมาอย่างทุุกที และกลับไปพร้อมรอยยิ้มทุกทีเหมือนกัน (^o^)

^^! ... อะจึย์

เสียมั๊ย อย่างนี้มันเสียมั๊ย

อาหะ..อาห๊ะ หน้าแตก!!! เพ๊ง!! เลย

^O^ 5555 โอย...กลั้นไม่อยู่ค่ะ

เคยมาหมดดดดดด แล้ว ยกเว้นขโมย เหมือนกันเลยพี่
จากอยู่แมนชั่นแล้วรู้สึกอยากมีที่ดินมั่ง ก้อเลยหาบ้านเช่า สภาพบ้านขอบอกโทรมมากกกกก
แต่อารมณ์ประมาณหน้ามืดตามัว สมาชิกทุกคนพยักหน้าหงึกๆ "เอา"
ตกแต่งทาสีใหม่หมดทั้งบ้าน แล้วก้อหาหมามาเลี้ยงจนได้ คอกเกอร์สีดำเพศขนมันวาว ตั้งชื่อมันว่า "เตาอิ๋ว" มันเติบโตจากคนเลี้ยงหลาายคน คนนึงว่า คนนึงโอ๋ คนนึงชี้ให้ไปซ้าย แต่อีกคนชี้ไปขวา จนนิสัยเสีย กลายเป็นหมารางวัลออสการ์ไป นิสัยส่วนตัวนอกเหนืองานแสดงคือ การเห่าคนที่มาบ้าน แต่เห่าแล้วถอยๆๆๆๆจนเกือบตกบันได
1 ปีผ่านไปรอคุณขโมยของพี่เฮฮา ไม่มาซักที ก้อเลยย้ายออก ไม่ไหวแล้ว รันทดตัวเอง ไปอยู่ที่ใหม่ดีก่า กลับไปอยู่ห้องสี่เหลี่ยมเหมือนเดิม สบายดี ส่วนเตาอิ๋วก้อได้ไปอยู่บ้านใหม่ คนเลี้ยงคนเดียว คงเข้าใจอะไรได้มากขึ้น
คิดถึงจังเตาอิ๋วเอ๊ย...

เราช่วยท่านได้ เข้าไปดูรายละเอียดได้ที่
http://www.tarad.com/home-security              

ถูกขโมยขึ้นบ้านดูทางนี้

โดยคุณ :