แย่แล้วล่ะ

ตอนนี้อายุเราก็ปาเข้าไปสามสิบกลางๆแล้ว
หน้าที่การงานก็ชักจะเกินเลยไปทุกๆวัน
ทั้งตำแหน่ง ทั้งลูกน้อง ภาระหน้าที่ในบริษัท มันชักจะไปกันหย่าย..

แต่เรายังอยากเป็นเด็ก ยังอยากแอ๊บแบ๊ว
ไม่อยากแต่งตัวเรียบร้อยน่าเชื่อถือ
ไม่อยากวางตัวเป็๋นผู้ใหญ่
ไม่อยาก "รับผิดชอบ" อะไรมากมาย

เราทำงาน ก็แค่อยากสนุก อยากมีเพื่อน เท่านั้นเอง
ไม่อยากแบกโลกไว้ทั้งใบ แต่ก็สงสารน้องๆ เพื่อนๆ ถ้าไม่มีเราเค้าก็คงลำบาก

มันคงต้อง "ทำใจ"
ใครก็ได้ ช่วยปลอบนู๋หน่อย!!

โดยคุณ :

อย่าเสียใจไป  ใครๆก็เป็น

ได้อย่าง เสียหลายอย่าง
ขี่หลังเสือ ลงลำบาก
จับช้าง คงขี่แค่ตั๊กแตนไม่ได้
ชีวิตมันก็งี้

โดยคุณ :

เมื่อมีงานทำแล้วเหนื่อยท้อแท้ ให้หันไปมองคนที่เค้าตกงาน
หรือไม่มีโอกาสทำงาน ด้วยความสามารถ หรือ ความพิการอันจำกัด

ใช้ความสามารถทำให้เต็มที่ ตอบแทนโลกใบนี้ให้มากที่สุดค่ะ

สู้ ๆ

โดยคุณ :

การเป็นผู้ใหญ่ มันไม่ง่ายเลย
มันไม่คุ้นไม่เคย ยิ่งคิดยิ่งเหนื่อยใจ
ไม่มีเวลาเหลือ ไว้ฟังไว้คิดถึงใคร
โตแล้ว ต้องทำอย่างไร

เมื่อนาฬิกาในชีวิตหมุนเร็วกว่าใจ
จนตัวเราเองอาจหล่นหาย
เมื่อเด็กคนหนึ่งที่อยู่ในใจ เขาไปไหน
ทำไมวันนี้เขาหายไปจากเรา

ขอพื้นที่เล็กๆให้ยังเป็นเด็กอยู่ได้ไหม
ในวันนึงเท่าไร ก็ไม่เปลี่ยนไปได้หรือเปล่า
ให้ความสดใส ยังอยู่กับเรา อย่าให้ใครเขามาแย่งไป
แค่เพียงอยาก ขอพื้นที่เล็กๆนี้ยังเป็นเด็กไปนานๆ
ให้เรายังได้ฝัน ให้เรายังยิ้มได้
โลกแห่งความจริง มันจะดีหรือร้าย
เก็บความเป็นเด็กในหัวใจ จะอยู่กับฉันตลอดไป

ความรับผิดชอบ ไม่ใช่ "ผู้ใหญ่" ซะหน่อยนี่
ถึงเป็นเด็ก ก็ต้องมีความรับผิดชอบในหน้าที่ของเด็กอยู่ดี
ต้องทำการบ้าน เหมือนผู้ใหญ่ทำงาน
ต้องออกไปวิ่งเล่นกับเพื่อน เหมือนผู้ใหญ่ไปเต้นในคอนเสิร์ต

กาละเทศะต่างหากที่สำคัญ เราต้องรู้ตัว ว่าเราจะทำตัวยังไง ที่ไหน และกับใคร...?

สิ่งดี ๆ ของผู้ใหญ่ ก็ทำไป
สิ่งดี ๆ ของเด็ก ก็เก็บไว้
จะได้รวมตัวกันเป็น
ผู้ใหญ่ใจดี มีจินตนาการ สร้างสรรค์ผลงานแก่ประเทศชาติ และเป็นคนดีต่อสังคม นะคะ

โดยคุณ :

คุณหมี ... บังเอิญว่า ไอ้ความรับผิดชอบ ที่ต้องทำ มันอยู่ในระดับ "ผู้ใหญ่" แล้วน่ะสิ

เช่น ตอนเป็นเด็ก แต่งตัวกะโปโล แค่แต่งตัวในระดับ "เรียบร้อย" ก็ไปไหนๆได้สบายใจ
บางที ก็แอบแต่งตัวแบบ "เกือบเรียบร้อย" ก็ยังพอจะผ่านไปได้
แต่พอเป็นผู้ใหญ่ แค่ "เรียบร้อย" เฉยๆ มันชักไม่พอแล้วล่ะสิ
มันต้อง "เหมาะสม" กับกาละ เทศะ และสิ่งที่จะต้องทำ
การแต่งตัวที่เคยเป็นแค่เรื่อง "ของเรา" ก็เริ่มจะเป็น "ภาพลักษณ์ของบริษัท"

ต้องใส่กระโปรง ต้องใส่ถุงน่อง รองเท้าส้นสูง .. ตามพิมพ์นิยมที่เค้าตั้งกันไว้
ทั้งๆที่มันร้อนจะตาย แล้วก็เจ็บ เดินไม่ถนัด กระเย้อกระแหย่งอย่างกับนางงามจากท้องนามาหัดเดินใหม่

เสื้อที่เคยใส่เชิ๊ตตามสบาย ก็เริ่มต้องมีชิ้นนอกชิ้นใน บวกแอคเซสโซรี่ให้งามหรู ให้ผู้พบเห็นเชื่อถือว่า "โอ้วว.. ผู้รับผิดชอบมาเองเลยนะ"

เห็นมะ ... ลำบากขึ้นเป็นกอง

เรื่องแต่งตัว มันก็แค่เรื่องเดียวนะ ยังมี อื่นๆอีกมากมาย ที่รอเราอยู่

แง แง แง ขอร้องงอแงแบบเด็กๆให้สมใจหน่อยเหอะ
แง แง แง แง แง

โดยคุณ :

ยังมีอีก!!

ก่อนนี้ จะกินข้าว ก็กินของเราไปได้ตามใจ จะกินอะไร ที่ไหน เมื่อไร ก็เรื่องของเรา
คนอื่นก็จัดการกันไปเองสิ

พอเป็นผู้ใหญ่ ต้องคอยมอง...
น้องๆได้กินข้าวกันรึยัง มันทำงานให้เราจนลืมเวลา ต้องอดข้าวอดน้ำหรือเปล่า
ซื้อขนม จะกินคนเดียวก็ไม่ดี แต่ซื้อมาให้ทุกคนชอบใจ ก็ไม่ถูกปากเราอีก

ไปกินข้าว สั่งอาหารตามชอบใจ ก็ไม่ได้อีก เดี๋ยวคนอื่นเค้ากินไม่ได้
ชอบกินเนื้อก็สั่งไม่ได้ คนอื่นไม่กินไม่ชอบกินผัก ก็บ่นไม่ได้

กระซิก กระซิก ฮิก ฮิก ฮือ...

โดยคุณ :

งั้นเราว่า คำว่า "ผู้ใหญ่" ของเราสองคน
เป็นคนละมุมมองและความหมายแล้วแหละ

การใส่ใจคนอื่น มีน้ำใจแบบไม่ใช่หน้าที่
สิ่งนี้เราไม่ได้เอาความเป็นผู้ใหญ่มาวัด
ระวังความเป็นผู้ใหญ่ของคุณ ไม่บอก มันจะลำบากใจเกิน
จนฝืนตัวเองกลายเป็นความไม่จริงใจกับคนอื่นไปนะ

ขอโทษที่บางมุมมองคงไม่ถูกใจนักนะคะ...

โดยคุณ :

ไม่รู้จะช่วยอธิบายยังไง
แต่เข้าใจอาการคุณ ไม่บอก อะ ^ ^''

เอาน่ะพี่ ซักพักก็ชิน
แม้จะไม่อยากชินก็เหอะ

โดยคุณ :

ไม่รู้ว่าจะใจร้ายไปไม๊ ถ้าจะบอกว่า...
บางทีชีวิตก็ไม่ได้ให้ในสิ่งที่เราต้องการซะทั้งหมด แถมบางทีก็เลือกไม่ได้อีกต่างหาก
เป็นหน้าที่และความรับผิดชอบของเราเองทีจะต้องปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์ของชีวิต แม้ว่าจะต้องฝืนใจบ้าง

จริงๆแล้วถ้าพยายามทำใจให้มีความสุขกับสภาวะที่เป็นอยู่ก็จะดีนะคะ
แต่อันนี้ก็เป็นทฤษฎีนะ เพราะ yam เองก็บางทีไม่สามารถทำได้เช่นกัน

อ้าววววววว

โดยคุณ :

พิมพ์ไปตั้งหลายอย่าง แล้วก็ลบออก เพราะหลาย ๆ อย่างที่เป็นอยู่ในสถานะภาพคล้าย ๆ กัน เด๋วจะกลายมาเป็นขอคนช่วยปลอบไปด้วยอีกคน  โชคดีกว่าตรงเรื่องการแต่งตัว เพราะไม่ต้องใส่ถุงน่อง ใส่ส้นสูง แต่ก็นั่นแหละ โชคดีกว่าตรงที่ไม่ยุ่งยากเรื่องการแต่งตัว (ไม่ได้ตัดผมมา 5 เดือนแล้ว)

เหมือน ทีฯ ว่านั่นแหละ

เอาน่ะพี่ ซักพักก็ชิน
แม้จะไม่อยากชินก็เหอะ

รับขนมจีบ ซาลาเปา เพิ่มไหมครับ

โดยคุณ :

แล้ว "ผู้ใหญ่" ของหมีสมองฯ คืออะไรเหรอ
อาจจะไม่เหมือนคำว่า "ผู้ใหญ่" ของไม่บอกก็ได้

แต่ไม่เหมือน ไม่ได้แปลว่าจะไม่ชอบใจกันนี่คะ

สีเสื้อไม่เหมือนกัน ก็ทะเลาะกันจะเป็นจะตายแล้ว
ขอเป็น "ไม่เหมือนแบบปรองดอง" จะดีกว่า

ชอบคำตอบของ Yam ที่บอกว่า
"เป็นหน้าที่และความรับผิดชอบของเราเองที่จะต้องปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์ของชีวิต แม้ว่าจะต้องฝืนใจบ้าง"

แล้วก้อ ขอบคุณ ทีฯ เด็กน้อยไม่ยอมเรียน tik หมีสมองฯ อดยฯ สำหรับแรงใจและความเข้าใจที่มีให้ งั๊บ ..

อย่างน้อยๆก็รู้ว่า ไม่ได้งอแงอย่างเดียวดายละน่ะ!!

ทีแรกก็ว่าจะไม่ตอบละ รู้สึกตัวเองตอบได้แก่...เหลือเกิน
ผู้ใหญ่ของไอ้หมีฯ นอกจากเรื่องอายุ แล้วมันก็เป็นเรื่องของการควบคุมอารมณ์กับรู้จักกาละเทศะ
ที่ตอบแบบนี้ ก็เพราะว่า เราดูจากเรื่องอื่น ๆ ที่คุณไม่บอกเล่ามา มันไม่ได้อยู่ในความเป็นผู้ใหญ่ของเราน่ะ
เช่น เรื่องอาหารการกิน เราว่ามันเป็นเรื่องของน้ำใจ ความใส่ใจคนรอบข้างมากกว่าน่ะค่ะ แล้วบางทีผู้ใหญ่ซะอีกที่มีสิทธิ์บังคับให้กินผัก

แล้วเรื่องการแต่งตัวนั่น เราว่ากับการที่เราต้องพบเจอใครครั้งแรก หรือ ครั้งเดียว
การมองจากภาพลักษณ์ภายนอกมันก็สำคัญ
บางทีเราไม่มีโอกาสต่อ ๆ ไปที่จะอธิบายคนเค้าหรอกว่าที่จริงแล้วเราเป็นยังไง
แต่ก็สนับสนุนแค่ให้ถูกต้องเหมาะสมตามกาละเทศะเท่านั้นนะคะ

อีกไม่กี่ปีเราเองก็จะทำประกันแบบไม่ต้องตรวจสุขภาพแล้วเหมือนกันแหละ
แล้วไอ้เรื่องการแต่งตัวแบบคนมองหัวจรดเท้า ไม่ให้ความเชื่อถือก็โดนมาเยอะ
แบบที่ว่ายืนกับคนอื่นสองคนแล้วบอกว่าเราเป็นคนทำงานนี้นะเว้ย เขายังไม่เชื่อ
ต้องคุยลึกถึงเนื้องานนั่นแหละ ถึงจะรู้ว่ามีปัญญาจับคอมพิวเตอร์เป็นกับเขา
ที่เล่ามาก็อยากจะบอกว่า พอคนไม่เชื่อถือเรา มันก็เป็นปัญหาในการทำงานได้อีกน่ะค่ะ เฮ้อ...นะ

พิมพ์ภาษาวัยรุ่นไม่ค่อยเป็นนะ เลยดูตอบจริงจังเหลือเกิน
ยังไงก็ ถ้าได้รู้จักกันแบบตัวเป็น ๆ นะ เราติ๊งต๊อง โก๊ะ แล้วก็ปัญญาอ่อนกว่านี้เยอะค่ะ

เป็นเด็กกับคนกลุ่มหนึ่งไม่ได้ ก็เป็นเด็กกับคนอีกกลุ่มหนึ่งได้นะคะ
ขอบคุณในความเป็นเด็กของคุณไม่บอก เพราะมันทำให้เราอยู่ที่นี่ด้วยกัน...
ถอดชุดพะรุงพะรังนั้นไหม? วางส้นสูงไว้ แล้วมาวิ่งเล่นด้วยกันดีกว่า
.... ว่าแต่ วิ่งไหวเปล่าเนี่ย?

โดยคุณ :

เห็นด้วยกับคุณหมีค่ะ  ว่าการเป็นผู้ใหญ่ขึ้นอยู่กับอะไร  ด้วยวัยหรือความคิด
บางคนเป็นผู้ใหญ่แต่ความคิดยังเป็นเด็ก ๆ ก็มี  อย่าเครียดเลย เดี๋ยวก็จะรู้เอง

ทำไม ยิ่งโต ยิ่งเครียด   ยิ่งโต ความสุขความสนุกเริ่มเจือจาง มลายหายไป อยากจะได้เหตุผลว่า ทำไม ยิ่งโต แต่ใจเด็ก  คนรอบข้างมักจะบอกว่า ปัญญาอ่อนด้วย ทั้งๆ ที่มันคือตัวตนที่แท้จริง  ยิ่งโต ยิ่งทรมาน  จะทำอะไรตามใจเหมือนก่อน พอโต ทำได้ยากมาก  กลัวคนรอบข้างไม่นับถือ  อยากได้ทามเมกชีน ของโดเรม่อน จะได้ย้อนตัวเองไปเป็นเด็ก จะได้ไม่ต้องเป็นผู้ใหญ่ ให้ชีวิตอับเฉาแบบนี้   T_T

โดยคุณ :

เป็นอีกคนนึงที่ไม่อยากโตน่ะคับ แต่ยิ่งฝืนยิ่งแย่ไม่รุทำไม มักอ่านเจอว่า ต้องปล่อยวาง ต้องทำใจกว้างๆ ต้องรุ้จักวางตัวตามกาลเทศะ  ที่ทำไม่ค่อยได้มาตลอดคงเพราะ ไม่รุสึกอบอุ่นเวลาเข้าสังคม บางทีต้องเรียนรุ้ที่จะใส่หน้ากากที่แสนจะอึดอัด เวลาที่หัวเราะยิ้มแบบง่ายๆกับเพื่อนๆตอนเรียนไม่ค่อยมี แต่ท้ายที่สุดก็คงต้องยอม what ever will be will be คนอื่นทำได้ เราก็ต้องทำให้ได้ มีเรื่องแย่ๆที่ลำบากกว่าการเป็นผู้ใหญ่อีกเยอะ คิดแบบนี้น่าจะดีนะคับ

โดยคุณ :