ใกล้สิ้นปีที่แล้ว มีงานเลี้ยงเพียบไปหมด เวลามีลูกค้าจากต่างประเทศ เข้ามาเยี่ยมชมงานในบริษัทฯ จะไปไหนกันที ก็แน่นอน… ต้องมีผมไปด้วย ไปเป็นล่ามบ้าง ไปเป็นเพื่อนนายกินเหล้าบ้าง… ส่วนมากผมก็นั่งกระดิกหาง เรียบร้อย กล้ามแขนโตข้างเดียวเพราะยกแก้วบ่อย…

วันนึง…เลขานายโทรมาตาม ประชุมทีมงานเสร็จ ให้ตามเข้าไปที่โรงแรมเอราวัณทันที… วันนั้นผมยุ่งทั้งวัน มื้อกลางวันกลายเป็นนม 2กล่อง เพราะรีบมาก ตกเย็นรถก็ติดเหลือเกิน กว่าจะถึงโรงแรมก็ 2 ทุ่มกว่าๆแล้ว เข้าไปถึง เห็นอาหารบนโต๊ะแล้วอุ่นใจ รอดตายแน่ๆ… โอ้ย…หิวแสบไส้…

เจ้านายผมยิ้มร่า บอกผมด้วยน้ำเสียงแบบเริ่มกึ่มนิดๆ “อ้าว… มาแล้วเหรอ ไปทักทายโต๊ะนั้นก่อนสิ เห็นมั๊ยว่าใครมา แล้วเดี๋ยวค่อยมานั่งคุยกัน…” ผมยิ้มรับ พยักหน้าหงึกๆ “ครับๆ…” มองไปอีกโต๊ะ ที่ใหญ่ไม่แพ้กัน มีผู้ใหญ่อีกหลายท่าน นั่งกันเต็ม กวักมือเรียกผมแหม็บๆ

“เฮฮา มานี่ก่อน… มาๆๆ มาชนแก้วกันหน่อย…”

ผมละสายตาจากอาหารบนโต๊ะ มองหาเป้าหมายบนโต๊ะใหม่ทันที… “ครับๆ…“ เดินไปถึง ยกมือไหว้เรียงตัว เก็บหูเก็บหาง เรียบร้อย แอบเหลือบตามอง “………….. (เวงกำ อาหารเก็บหมดแล้ว มีแต่เหล้าเรียงแก้ว เป็นขบวนพาเหรด…)” ผู้ใหญ่ท่านนึงยกแก้วขึ้นชนกับผมด้วยหมัดขวาทันที “ไม่ได้เจอตั้งนาน… เฮฮายอดขุนพล ว่างๆแวะมาช่วยงานผมบ้างสิ… เอ้าๆๆ ชนกันหน่อย หมดแก้วๆๆ”

พอเริ่มคุยกันเรื่องงานในปีที่ผ่านมาได้สักพัก อีกท่านก็ส่งหมัดฮุกซ้ายเข้าตับขวาของผมทันที… “นี่ๆ มาชนกับเพื่อนๆผมหน่อย… อย่าเสียชื่อคนไทยนะ… เอาๆๆ หมดๆๆ” เท่านั้นแหละครับ ทั้งนายไทย จีน ฝรั่ง หน้าตาเริ่มคล้ายกันไปหมด… “ครับๆ…”

เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง เสียงฮาจากโต๊ะ2โต๊ะ ดังกลบเสียงเพลงไปหมด ผมได้โอกาสเดินโรยตัวคลานมุดเชือก ลงจากสังเวียนกลับมาที่โต๊ะนาย เจ้านายผมกำลังนั่งหัวเราะร่วนกับเพื่อนๆ บอกเด็กเสริฟทันที “มาๆๆๆ… บ๋อยๆ ผสมเลย คนนี้อย่าช้า หนุ่มๆเค้าใจร้อน… เอา… ยกหมด 55555”
ผมเหลือบตามองความหวังสุดท้ายบนโต๊ะ แต่แล้วก็ต้องตกใจ… “อ๊ะจ๊ากกกก!!!… เค้าเก็บอาหารไปหมดแล้ว…”

รุ่นพี่ที่นั่งข้างๆ ยกแก้วเหล้าขึ้นแทงผมข้างหลังทันที
“เฮ้ย… ยังไม่ได้ชนกับพี่เลยเลย หมดๆๆ” (ฉึก!!!)
ลูกค้าชาวไต้หวัน ส่งภาษาจีน ที่ผมผมเข้าใจ
เป็นภาษาไทยว่า ให้ยกแก้ว… “yesๆๆ…” (ฉึก!!!)


และอีกหลายๆ เสียง “ฉึก!!!” ที่ตามมา….


คุยกันไปชนกันไปอีกสักพักนายผมก็ถามคำถามที่ผม กับน้องพยาธิในท้องเฝ้ารอ “เอ่อ… ว่าแต่ ทานอะไรมารึยังล่ะ…” ผมตอบแบบงอนสุดๆ แต่ยังพยายามยิ้มสู้ไปว่า “หง่า…ยังเลยครับ แต่น้ำย่อยผม เมากันหมดแล้วครับ…555555” เจ้านายผมหัวเราะร่วน… “งั้นดีๆๆๆ… ผสมเพิ่มอีกเลยน้อง 555555” เด็กเสริฟหูไวไม่รอช้า เหล้าแก้วใหม่สีชาเข้มสวยปรากฏอยู่ตรงหน้าผมทันที ปากหมา กับปากเมาไม่ต่างกันก็วันนี้…

“ครับๆๆ…..(ซวยแล้วดันล่อมุขผิดเวลา…โอ้ย…หิว)”

สักพัก2โต๊ะก็รวมมากลายเป็นหนึ่ง ผมเริ่มจำอะไรไม่ได้ โดยเฉพาะความหิว ผมเริ่มรู้สึกเคลิบเคลิ้ม… เหมือนตกลงไปในสำรับอาหารสวยงาม เพียงแต่ทุกอย่างมันบรรจุอยู่ในแก้ว… อืมม์ อร่อย ไอ้นี่ก็อร่อย… ยกแก้ว เข้าปากเหมือนเลือกตักอาหารที่ผมชอบ… อืมม์… อร่อยๆๆ สักพักก็ต้องสะดุ้งตื่นจากภวังค์ เมื่อได้ยินเสียงเจ้านายดังเข้ามาข้างหู… “ไปๆๆ… ไปต่อแถวรัชดากันดีกว่า… ไปกันหมดๆเลย 555555”

“ครับๆ…” เที่ยงคืนแล้วเหรอเนี่ย… ผมหางตก หูตูบ เดินตัวเอียง ตามนายไปต่ออีกร้าน กะว่าจะสั่งเหล้าแบล็คฯอบไวน์ ผสมเบียร์ ราดชีวาส อีกสักแก้วนึงให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย…วู้ยยยยยยย

……………………………………..
……………………………………..

ห๋า… อะไรนะครับ… เรื่องน้ำตาลหวานน้อยกว่าความรักหน่ะเหรอครับ… โอ้ยยย… ผมไม่รู้เรื่องหรอกครับ ผมเมาจะแย่แล้ว… เอิ๊กๆๆ

oh my god หลงกลพี่เฮฮาอีกจนได้ เฮ่อ ไม่รู้จักจำเลยเรา แล้วออกทางไหนกันนี่ อ่านจนเมาเลยพี่

พี่คะสงสัยน้ำตาลพี่คงหมักนานไปหน่อยนะ
ชิมแล้วมันกึ่ม ๆ ไงก็ไม่รู้... หรือว่าเมาด้วยอีกคน

เข้ามาอ่านแล้วดีจัง

สามารถเมาได้โดยไม่ต้องเสียตังค์ ไม่ต้องยกแก้ว

เวรกรรม

เมื่อกี้ฉัน in love ทำไม
in love กับใครล่ะเนี่ย

อ่านแล้วรู้สึกน่าสงสารปนทรมานผสมกับความกลัว กลัวกระเพาะกับตับของพี่เฮฮาจะหนีไปอย่างไส้ติ่งของน้องปรางจัง

สมเป็นพี่เฮฮาจริง ๆ ^_^

อ่านแล้วมึนไปเลยค่ะ ฮิฮิ

ู^_^

พี่เฮฮา ฉายหนังซ้ำอะ
งอแง งอแง จะดูเรื่องใหม่

@^o^@

ชอบจริง ฮาน่ารักครับ อ่านแล้ว เอิ๊กๆๆๆๆๆ......มาวๆๆ

อืม... ที่นี่ที่หนายย เนี่ย
^o^

ตกลงว่า ยางม่ายตาย ช่ายไหมเนี่ย