เค้าบอกว่า
“การเป็นคนดีน่าสงสารเหมือนกันนะ การที่มีคนมารู้สึกดี เป็นเรื่องที่น่าดีใจดีสุดแต่เหมือนต้องแบกรับ และต้องรักษาความรู้สึกนั้นไว้ตลอดเวลา”
แล้วอย่างนี้
จะทำให้ฉันเชื่อได้อย่างไรว่า “การเป็นคนดี” นั้นดีจริง อาจจะดีจริงเพียงชั่วครั้งชั่วคราว หรืออาจจะดีจริงตลอดเวลา และตอนนี้ฉันเริ่มที่จะกลายเป็นคนไม่ดีไปแล้วหรือเปล่า ในเมื่อฉันทำให้คน – คนหนึ่ง ก็คนที่อยู่ในความรู้สึกดี – ดีของฉันนั่นไง ฉันทำให้ให้เค้าเริ่มรู้สึกวางตัวลำบากกับการคุยกับฉัน กับการได้เจอฉัน นี่ฉันไปเพิ่มความทุกข์ใจให้กับเค้าหรือเปล่านะ และนี่เป็นส่วนประกอบที่ทำให้ฉันกลายเป็นคนไม่ดีไปแล้วใช่ไหม เป็นคำถามที่ตัวฉันเองไม่อยากได้คำตอบ เพราะสามารถลองนึกคำตอบที่จะออกมาได้ลาง ๆ บ้าง
และ
เค้าก็ยังบอกอีกว่า ความรู้สึกที่ฉันให้เค้า มันมาก ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เกินไป เค้าต้องทำอะไรซักอย่างเพื่อทำให้มันลดลง ซึ่งในสิ่งที่เค้าบอกว่าจะทำให้ความรู้สึกของฉันมันลดลงได้ จริง ๆ แล้วไม่ใช่ มันกลับไม่ลดลงเลย มันก็ยิ่งจะเพิ่มมาก ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ขึ้นไปอีก นอกเหนือไปจากนี้ ฉันก็ได้มีความรู้สึกใหม่ ๆ เกิดขึ้นมา ที่ตอนนี้ฉันกำลังค้นหาความแน่ใจอยู่ว่า ไอ้ความรู้สึกที่มันเกิดขึ้นมาใหม่นี้ จริง ๆ แล้วมันคือความรู้สึกอะไรกันแน่ แต่ตอนนี้ที่ฉันจำได้ ตั้งแต่แรก ๆ ที่เราได้คุยกัน ฉันเองก็เคยบอกใช่ไหมว่า ถ้าวันนึงเค้ามีความรู้สึกถึงการให้ของฉัน การได้รับความรู้สึกจากฉันมันมากไป ให้บอกฉัน แล้วฉันจะเป็นคนทำมันให้น้อยลงเอง เพราะฉันกลัว…กลัวว่ามันจะเป็นเหมือนอย่างทุกวันนี้ ทุกอย่างที่มันเป็นที่กำลังดำเนินในชีวิตประจำวันของฉันในแต่ละวันอยู่นี้ ถ้าพระเจ้ากำหนดให้คนเรารู้เหตุการณ์ล่วงหน้าได้ ก็ดีสินะ เพราะถ้าฉันรู้…ฉันคงไม่ทำ ไม่สร้างมันขึ้นมา
มองโลกในแง่ร้าย
เค้าบอกกับฉันอย่างนั้น กับการที่เค้าไม่คุย ไม่ตอบ ตอบไม่ทันแล้วก็ไปนั้น ทำให้ฉันคิดว่าเค้าเองคงไม่อยากคุย ไม่อยากเจอ นั่นหล่ะที่ทำให้เค้าบอกฉันว่า ตอนนี้ฉันกลายเป็นคนมองโลกในแง่ร้ายไปเสียแล้ว แต่จะไม่ให้ฉันมองอย่างนี้ได้อย่างไร ในเมื่อขณะเวลาเดียวกัน ช่วงเดียวกัน วันเดียวกัน แต่แตกต่างกันแค่บุคคลที่คุย การใช้ภาษา การใช้คำพูด มันช่างต่างกันมากมายเหลือเกิน เค้าอาจจะไม่รู้ว่าฉันรู้ เพราะจริง ๆ แล้วฉันรู้ แต่เก็บเงียบไว้ ซึ่งจริง ๆ แล้วการเปรียบเทียบเป็นสิ่งที่ฉันไม่ชอบเลย และเชื่อว่ากับคนอื่น ๆ ก็คงไม่ชอบด้วยเช่นกัน แต่ฉันอยากรู้ อยากเห็นในสิ่งที่ฉันสงสัย นั่นหล่ะฉันเริ่มต้นค้นหาถึงความแตกต่างระหว่างฉันและคนอื่นที่เข้าไปผูกพันในวันแต่ละวันของเค้า และฉันก็ได้รับรู้ถึงความต่างที่มันได้เกิดขึ้นกับฉัน มันทำให้ฉันคิดได้ตอนนี้ว่า ฉันเองคงต้องทำอะไรซักอย่าง แบบเป็นจริงเป็นจังแล้วหล่ะ เพื่อที่จะไม่ให้เหตุการณ์มันยิ่งถลำลึกลงไปกว่านี้ แต่ตอนนี้ฉันคิดอะไรไม่ออกเลย คิดได้เพียงแต่ว่า สิ่งแรกที่ต้องทำก็คือ ลดเวลาการคุยกับเค้าให้น้อยลง (แม้จะเป็นสิ่งที่ทรมานใจมากที่สุดก็ตาม) จากที่เคยคุยทุกวัน ให้กลายเป็นนาน ๆ ครั้งคุยกันที เป็นสิ่งที่ฉันคิดได้ในตอนนี้ว่า มันอาจจะทำให้อะไร ๆ มันดีขึ้นมาบ้างได้เพียงอย่างเดียว และถ้าจะถามว่า จะทำอะไรหลังจากนี้อีก ค้นหาคำตอบให้ตัวเองแล้ว คำตอบที่ได้ “ฉันไม่รู้ ไม่รู้เลยจริง ๆ “ ว่าจะทำอะไรได้อีกนอกเหนือไปจากนี้ ฉันคิดเผื่อไว้ว่า “แล้วเวลา มันคงทำให้ฉันคิดออกเองในสิ่งที่ฉันจะต้องทำต่อไปหลังจากนี้” แต่จะใช้เวลานานแค่ไหน เป็นสิ่งที่ตัวฉันไม่อาจรู้ได้
ขอบคุณ
“เพื่อน” คำ ๆ นี้ยังใช้ได้ดีอยู่ กับเวลาที่คุณคิดว่าไม่รู้จะหันไปหาใคร แต่เพื่อน ๆ ของฉันเค้าอาจไม่รู้ตัวก็ได้ว่า เค้าได้ทำให้ฉันมีกำลังใจให้กับตัวเองในทุก ๆ วัน เพื่อนฉันเค้าไม่ได้รับรู้ถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น แต่เค้าให้กำลังใจกับฉันได้โดยที่ตัวเค้าเองก็ไม่รู้ และตัวฉันเองก็เพิ่งรู้ว่า แค่ได้พูดคุยกัน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องไหน ๆ อาจจะแกล้งกัน แซวกัน ทะเลาะกันเล็ก ๆ มันทำให้ความรู้สึกแย่ ๆ ของฉันมันดีขึ้นมาได้ โดยเฉพาะเพื่อน ๆ บนโลก cyber ที่บางคนเรายังไม่เคยแม้แต่จะเห็นหน้ากัน เพียงตัวอักษรได้คุยกัน เราก็เป็นเพื่อนกันได้แล้ว เพียงแค่เรามีความจริงใจ ไม่หลอกลวง ไม่โกหก ต่อคำว่า “เพื่อน” ให้กันเท่านั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับฉัน
ปล.
คราวนี้ทำไมฉันไม่ต้องการอยากรู้ถึงความรู้สึกของคนของความรู้สึกดี – ดีของฉัน เมื่อเวลาเค้ามาอ่านเจอ ไม่อยากรู้ถึงคำตอบที่จะได้เหมือนอย่างคราวแรกนะ ฉันค้นหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้ในคราวนี้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น หรือคราวนี้อาจจะเป็นแค่เพียง ฉันอยากระบายความรู้สึกที่มันถูกเก็บไว้ข้างในให้มันออกมาเพียงเท่านั้น หรืออาจะเป็นเพราะฉันกำลังเริ่มที่จะรู้จักสิ่งที่ทำให้ความรู้สึกของฉันที่เค้าว่ามากๆๆๆๆๆๆ ให้ลดลงได้แล้ว หรือนี่จะเป็นบทเรียนชีวิตที่กำลังดำเนินให้ฉันได้เรียนรู้วิธีการที่จะทำให้ความรู้สึกของฉันลดลง หรือร่างกายของฉันมันกำลังก่อร่างสร้างตัวให้ต่อมสะกิดอารมณ์อ่อนไหวของฉันที่มันมีอยู่มาก ให้มันเข้มแข็งขึ้น ไม่อ่อนไหว เอนอ่อนไปกับสิ่งต่าง ๆ ง่าย ๆ เหมือนอย่างเมื่อคราวที่ผ่าน ๆ มา

ช่วงนี้ทั้งเนฌาและเขาคนนั้อาจจะยังสับสน พยายามหาคำตอบให้ตัวเอง และไม่แน่ใจในสิ่งที่ตัวเองทำ เขาอาจจะไม่ได้ตั้งใจที่จะทำให้เนฌาคิดมากก็ได้ เพียงแต่เขาอาจจะทำตัวไม่ถูกมากกว่า ห่างกันสักพักก็ดีนะคะ เช็คหัวใจตัวเอง เช็คอาการของเขาสักพัก อาจจะได้คำตอบที่ต้องการจะรู้ก็ได้นะ

วันยี่เป็งมีสาระแฮะวันนี้ ^_^
...
เอาใจช่วยค่ะ ช่วงหนึ่งเคยมีความรู้สึกที่คล้าย ๆ กันกับคุณ เนฌา .. เคยโดนว่าเหมือนกัน ว่าเป็นคนคิดมาก ... แต่ก็เถียงไปว่า คิดมากกับเรื่องที่เอาใจใส่ เรื่องที่สำคัญ ... คุณเนฌาพักเรื่องนี้ไว้ก่อน ก็ดีนะคะ ไม่ถึงกับต้องตัดไปเลย เพียงแต่ห่าง ๆ ออกมาสักพัก แต่ถ้าคิดถึงก็โทรไปหา โทรไปคุยได้ ... แล้วจากนี้ทุกสิ่งทุกอย่างจะขึ้นอยู่กับตัวคุณเนฌา เองค่ะ ไม่ได้ขึ้นอยู่ที่เค้าคนนั้น ... คุณจะเนฌาสำรวจใจตัวเองให้ดี ๆ นะคะ ตั้งสติให้ดี ๆ เอาใจช่วยค่ะ ^_^ ... เอาบทความเรื่อง คนพิเศษ มาให้อ่านอีกครั้งค่ะ ... คาดว่าน่าจะเคยอ่านกันแล้วนะคะ
....
ในชีวิตคนเรามีอะไรมากมายที่ผ่านเข้ามาให้ซึมซับรับรู้ ... ในชีวิตคนเรามีผู้คนมากมายที่ผ่านเข้ามาให้รู้จักมักคุ้น ... แต่ในผู้คนมากมายเหล่านั้น อย่างน้อยคงต้องมีใครบางคนที่ทำให้เรารู้สึก " ไม่ธรรมดา " ที่จะนึกถึง ... เรียกว่าเป็น " ความพิเศษ " ... ที่เราจะยกเว้นเอาไว้จากความปกติทั่วไปของจิตใจ ...ก็ในเมื่อคำว่า " พิเศษ " หมายถึงความจำเพาะ ความแปลกแยก ...ความดีงาม ความอบอุ่นในหัวใจ กระนั้นทำไมเราไม่ปฏิบัติต่อเขาให้ตรงกับที่ใจคิด ... ให้ " ความรู้สึกดีดี " จากจิตใจที่ดีดี ...ให้ " ความอาทรถึง " จากจิตใจที่นึกถึง ... ให้ " ความห่วง " จากจิตใจที่เป็นห่วง ... ให้ไปเถอะ ให้ไปอย่างดีดี แต่มี " สติ "... ให้ไปเถอะ ให้ไปอย่างอบอุ่น แต่ไม่ " คุกรุ่น " ... ให้ไปเลย ให้ไปเท่าไหร่ก็ได้ ... แต่เมื่อให้ไปแล้วต้อง " ไม่ร้อนรุ่มกลัดกลุ้ม " ... และหากเมื่อใดจิตใจอาจระส่ำระสาย สะดุดกับอะไรขึ้นมาบ้าง ... ก็จงหยุดพักตรึกตรอง ... อย่าปล่อยให้พายุอารมณ์โถมพัด " สิ่งดีดี " จนกระจัดกระจาย ... เพราะ " การให้ความหมาย " ไม่ใช่ " การตั้งความหวัง " ... คนสองคนให้ความหมายซึ่งกันและกัน ... แต่คนสองคน " จะไม่ตั้งความหวังในกันและกัน " ... เพราะการตั้งความหวังมักนำพาซึ่ง " การเรียกร้อง " ... " ความอยากเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ " โดยที่ไม่รู้ตัว ... มันร้อนนัก หนาวนัก และไม่เป็นสุข ... เราต้องไม่ลืมปรับอุณหภูมิจิตใจเอาไว้ที่องศาอุ่นๆ ... หากเริ่มรู้สึกตัวว่า ความร้อนเริ่มทวีขึ้น ... เราต้องค่อย ๆ เดินออกมาสูดอากาศเย็น ... หากตรงกันข้ามเราก็ต้องหลบเร้นจากความหนาวมาหาไอแดดเช่นกัน ... และอย่าลืมว่า " ความพิเศษ " ไม่ได้จำกัดว่าจะต้องเป็นพิเศษมากหรือพิเศษสุดหรือพิเศษอย่างยิ่งในคนคนเดียว ... ทั้งเราและเขาอาจจะมีคนพิเศษในวิถีชีวิตได้หลายลักษณะ
พิเศษในเรื่องนั้น ... พิเศษในเรื่องนี้ ... ในเมื่อหัวใจเป็นของเรา ... เราก็ย่อมเลือกให้ความพิเศษกับใครก็ได้ที่เราจะไม่ต้องแลกกับความทุกข์อย่างพิเศษกลับมา ... จงให้ " ความพิเศษ " เป็นชีวิตชีวา ... เป็นแววตาที่แจ่มใส ... เป็นความห่วงใยที่เมื่อนึกถึงทีไรก็ยิ้มได้ ... ไม่วิ่งหนี แต่ไม่วิ่งตาม ไม่หักห้าม แต่ไม่กระโจนใส่ ... ไม่เป็นน้ำตาลที่หวานอ่อนไหว ... แต่เป็นความอบอุ่นในหัวใจและเอื้ออาทร... จงเป็นความแจ่มใสในอารมณ์ของตัวเอง ... เป็นความชุ่มชื่น สดใส เช่นสายน้ำ
เป็นสีสันงดงามเช่นมวลผกา ... เป็นสีเขียวของใบไม้ ที่เย็นที่ตาและที่ใจ ... และที่ตรงนี้ จะอีกนานเท่าใด ไม่ว่า " คนพิเศษ " ... คนนั้นจะอยู่ใกล้หรือต้องจากกันไกล ... " ความพิเศษ " นั้นก็จะคงอยู่อย่างมีคุณค่า ณ ที่เดิม ... ที่ซึ่งใจข้างซ้ายตรงกัน
...
แฮะ แฮะ ขออภัยค่ะ ยาวไปหน่อย แต่อยากให้คุณเนฌา (และคนอื่น ๆ ) ได้อ่านกันอีกครั้งค่ะ ... อ่านทีไร ยิ้มทุกครั้งเลยค่ะ ^_^

เอาใจช่วยให้ผ่านทุกวันไปได้ด้วยดีค่ะ ^_^

มีสาระทุกวันแหละปุ๊กปั๊กฯจ๋า

ขอเขียนหน่อยนะคะว่าคิดถึงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆมากนะ ร.ร. อยากไปเรียนแล้ว รักเพือน แฟนไม่มี แต่มีคนชอบ ร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกน้า

โดยคุณ :