แม่ของคนที่ผมรักเป็นมะเร็งขั้นสุดท้าย ท่านรู้ตัวมาตลอดว่ามีก้อนเนื้อร้ายนี้อยู่ แต่ไม่ยอมไปรักษาด้วยกลัวว่าลูกสาวคนโตที่เป็นหมอซึ่งกำลังใช้ทุนอยู่ที่ต่างจังหวัดจะไม่สบายใจ จนกระทั่งมาถึงขั้นที่ 4 แล้ว ทุกอย่างมันก็อาจจะสายเกินไปแล้ว  วันอังคารหน้า 1 ก.ค.ท่านจะเข้ารับการผ่าตัดแล้ว ผมไม่รู้จะพูดปลอบใจเธอคนนั้นยังไงดี ผมไม่ถนัดที่จะพูดอะไรแบบนี้เลย พอจะพูดอะไรออกไปมันก็มาจุกอยู่ที่คอหอยหมดเลย กลัวว่าพูดไปแล้วมันจะยิ่งทำให้เธอแย่ลงไปอีก

โดยคุณ :

ถ้าฉันไม่ตาย (-- เออร์มา บอมเบ็ค เขียนในช่วงที่รู้ว่ากำลังจะตายด้วยโรคมะเร็ง -- )

ถ้าฉันสามารถดำเนินชีวิตใหม่ได้อีกครั้ง, ฉันจะยอมนอนพักผ่อนเวลาที่ฉันป่วย แทนที่จะคิดว่าโลกคงจะหยุดหมุนไปชั่วขณะถ้าฉันแอบหนีไปพัก

ฉันจะยอมจุดเทียนหอมกลิ่นกุหลาบสีชมพู ก่อนที่มันจะละลายเสื่อมไปในห้องเก็บของ

ฉันจะพูดให้น้อยลง แล้วฟังให้มากขึ้น
ฉันจะเชิญเพื่อนๆ มาทานข้าวเย็นที่บ้าน
แม้ว่าพรมมันจะเลอะ โซฟาจะซีดไปบ้าง

ฉันจะยอมกินป๊อบคอร์นในห้องนั่งเล่นแสนสะอาด ฉันจะเลิกห่วงกับฝุ่นเล็กๆ น้อยๆ ที่เกิดขึ้น

เมื่อมีใครบางคนพยายามจุดไฟในเตาผิงให้ ฉันจะอยู่นั่งฟังคุณตาเล่าเรื่องสมัยหนุ่มๆ แม้มันจะวนไปเวียนมา

ฉันจะแบ่งเบาความรับผิดชอบจากสามี
ฉันจะไม่ยอมปิดกระจกรถในวันอากาศสดใส เพียงเพราะไม่ต้องการให้ผมที่เซ็ทไว้อย่างดียุ่ง

ฉันจะนั่งเล่นกับลูกๆ ที่สนามหญ้า โดยไม่กลัวว่ามันจะเปื้อนชุดของฉัน

ฉันจะไม่ยอมซื้ออะไรก็ตามด้วยเหตุผลเพียงแค่มันใช้การได้เท่านั้น

แทนที่จะเฝ้าคอยให้เก้าเดือนของการอุ้มท้องผ่านไปเร็วๆ ฉันจะถนอมทุกเสี้ยววินาทีเพื่อรับรู้ถึงสิ่งมหัศจรรย์ที่กำลังถือกำเนิดในครรภ์ของฉัน

เมื่อลูกๆ หอมฉัน ฉันจะไม่ไล่ให้พวกเขาไปล้างหน้าล้างตาเตรียมตัวสำหรับมื้อเย็น จะมีคำว่า "i love you" และ "i'm sorry" ให้ได้ยินมากขึ้น

ฉันจะเก็บเกี่ยวทุกช่วงเวลานาทีที่ผ่านเข้ามาในชีวิต อยู่กับมัน เรียนรู้ไปกับมัน และจะไม่นึกเสียดายเลย

เลิกกังวลกับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ไม่สนใจว่าใครไม่ชอบ ใครมีมากกว่า หรือ ใครกำลังทำอะไร

จะใส่ใจเฉพาะกับคนที่จริงใจกับฉัน
และคิดถึงสิ่งที่เป็นประโยชน์ที่จะทำในแต่ละวัน

ชีวิตสั้นเกินกว่าที่จะปล่อยให้ผ่านไปเฉยๆ คนเรามีแค่ชีวิตเดียว ดำเนินได้เพียงครั้งเดียวแล้วมันก็จะแตกดับไป..

-- เออร์มา บอมเบ็ค เขียนในช่วงที่รู้ว่ากำลังจะตายด้วยโรคมะเร็ง --

เรามีคนในครอบครัวเสียชีวิตเพราะมะเร็งนี่ล่ะ นับจากวันที่รู้ว่าเป็นจนถึงวันที่เสียชีวิตก็เกือบ 3 ปี ในช่วงนั้นก็เป็นช่วงแห่งความเศร้าหดหู่และทรมานทีเดียว เท่าที่สังเกต เพราะเขารู้ตัว เขาจึงพยายามทำนู้นทำนี้เพื่อคนที่เขารัก และเขาไม่ต้องการความสงสารหรือมองเขาเป็นคนป่วย เขาไม่ชอบให้ใครพูดถึงอาการป่วยป่วยของเขา เขาชอบความเป็นปกติ แต่อาจจะพิเศษมากขึ้นกว่าชีวิตประจำวันทั่วไปในสมัยนี้ ที่เอาแต่ทำงาน กลับบ้านมาก็รีบหุงหาอาหาร ทานข้าว นอน คนที่อยู่รอบข้างผู้ป่วยต้องใจแข็ง อดทน และพยายามทำเป็นร่าเริงเข้าไว้ จะทำให้ผู้รู้สึกดี มีกำลังใจค่ะ

อย่าป่วยตามคุณแม่...ต้องเข้มแข็งไว้ ...มีคนป่วยหนึ่งคนตนเดียวดีกว่ามีคนป่วยใจอีกหลาย ๆ คนในบ้าน...อยู่ด้วย
ใคร ๆ ก็รู้ว่าสักวันหนึ่งเราทั้งหลายต้องตายจากกัน..ไม่แปลกถ้ามันจะเป็นวันนี้ วันพรุ่งนี้
แบบที่ความคิดเห็นสองอันข้างบน เป็นคำแนะนำที่ดีมากคะ

โดยคุณ :

พ่อเราก้อเพิ่งตรวจเจอว่าเป็นมะเร็ง หมอบอกว่าขั้นสุดท้ายแล้ว เพราะตรวจเจอสองจุดที่ตับ และอีกจุดที่ลำไส้ใหญ่ ตอนนี้ท่านก้อยังดูแข็งแรงดีอยู่ เราไม่รู้หรอกเพราะไม่ได้อยู่ที่เมืองไทย โทรคุยกันทีไร พ่อจะบอกว่า พ่อไม่เป็นไร สบายดี ไม่ต้องห่วง แต่ใครจะไปอดเป็นห่วงได้หล่ะ พ่อทั้งคน แถมตอนนี้เราก้อตั้งท้องได้เกือบสามเดือน นี่แหล่ะชีวิต สิ้นเดือนนี้จะบินกลับเมืองไทย ไปอยู่กับพ่อให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไปให้กำลังพ่อ รวมถึงแม่ด้วย จะรอปาฏิหารก้อไม่ทันแล้ว เพราะหมอบอกว่าน่าจะอยู่ได้ราวๆ หกเดือนเอง ตอนนี้มะเร็งมันกระจายไปทั่วแล้ว

ผมมีแฟนอยู่คนหนึ่งเป็นมะเร็งขั้นสุดท้ายผมรักมากผมเสียใจมากผมทำใจไม่ใด้จิงจิง ตาย  วัน ที่ 4 ก.ค 51  

โดยคุณ :

เราไม่แน่ใจว่าตัวเองเป็ฯมะเร็งรึป่าว ปวดหัวมานานมากสี่ห้าปีไม่กล้าไปหาหมอได้แต่ภาวนาอย่าให้เป็นอะไรเลย

พี่สาวเราเป็นมะเร็งเต้านมค่ะ    เค้ารู้ตัวมา 2 ปี  เก็บความลับไว้  ไม่บอกใครเลยแล้วเค้าก็บอกแม่ก่อน  แต่เค้าบอกว่าเค้าจะไม่ยอมรักษาแบบสารเคมี  เค้ากลัว  เค้าจะรักษาทางสมุนไพร  พอรวมประมาณ 3 ปี  ความก็แตก  เค้าผอมลงมาก  พอพี่ ๆ  รู้ก็พยายามพูดให้เค้ายอมไปรักษา  ให้แม่ช่วยพูด  และให้เราช่วยพูด  จนวันนึง  รวมเวลาที่เค้าเป็น  ถึงวันเริ่มรักษา  ก็ 3 ปีเข้าไปแล้ว  หมอไม่ยอมบอกว่าระยะไหน  เค้าบอกว่า  หมอให้ทำอะไรก็ทำตามที่หมอบอก  ตอนแรกก็ตรวจระเอียด  scan ตัวเลือด  ตัดชิ้นเนื้อ  ตรวจคลื่นหัวใจ  ฯลฯ  เราก็ไม่ทราบขันตอนทั้งหมดค่ะ  เราแค่เป็นคนขับรถสลับพาพี่ไป  กับพี่ชายค่ะ  เราทำงานประจำ  จะไปในวันที่พี่ชายไม่ว่าพาไปค่ะ  แต่ก็บ่อย  หัวหน้าเราก็อนุญาติให้มีอะไรก็บอก  ขอไปขับรถให้พี่สาวได้ค่ะ  เริ่มรับยาเบา ๆ  ก็ช่วงปลายปี  2008 ค่ะ  พี่น้ำหนักประมาณ 30 ผอมลงไปมากค่ะ  ช่วงรักษาใหม่ ๆ  ก็ดีขึ้นค่ะ  ถ้ารักษาแต่แรกที่รู้คงหายแล้ว  แต่นี้เค้าอายไม่ยอมบอกใคร  จนมันเป็นมาก  มาระยะหลังนี้  เค้าเริ่งอ่อนแอลง  หมอเลยแค่ให้ยาเสริมกระดูกเท่านั้น  ไม่ได้ให้คีโม  ฉายแสงค่ะ  เค้ากลัวพี่สาวทนไม่ไหว  แต่พี่สาวเค้าเตรียมตัวสำหรับการจากโรคนี้  เค้าเข้าใจค่ะ  ดูจานดาวธรรมทุกวัน  DMC สมาธิทุกวันค่ะ  เราทำงานไม่เคยขาดลามาสายเลย  3 ปีได้พนักงานดีเด่นตลอดค่ะ  แต่พอพี่สาวป่วย  เราลาตลอด  เราบอกพี่สาวว่า  ปีนี้เราไม่ได้พนักงานดีเด่นเลย  พี่สาวบอกว่า  เค้าให้เราเป็นน้องดีเด่นค่ะ...:)

เค้าชอบบอกว่า  ไม่รู้ชาติที่แล้วไปทำใครเค้าไว้น่วมทั้งตัว  เค้าถึงต้องมาเจ็บป่วยทรมานแบบนี้ค่ะ...  แต่ชาตินี้เค้าทำบุญไว้เยอะค่ะ  เค้าเตรียมตัวไว้รับบุญในชาติหน้าค่ะ....

ตอนแรกที่เค้าไม่บอกใคร  เพราะเค้าอยากเลือกทางตาย  ของเค้าเองค่ะ  เค้าชอบพูดเรื่องตายกับเราว่า  เดี๋ยวก็ตายกันหมดแล้ว  อะไรแบบนั้น  ตอนนั้นเราไม่เข้าใจเลย  ทำไมเค้าอารมณ์เสียตลอด  

แต่ตอนนี้เค้าก็ผอม ๆ  ไม่มีแรงยืนเองค่ะ  แต่บางทีเค้าฟังเพลงเค้าก็นั่งโยก ๆ  ยิ้ม ๆ  ตอนนี้เค้าก็อารมณ์ดี  ยิ้มแย้มค่ะ  พี่เกิดปี 2501 ค่ะ  :)

ขอให้ทุกคนทำความรู้จักกับโรคมะเร็งให้มากขึ้น และรู้จักสารพิษในมวลบุหรี่นะครับ
เพราะว่าคนที่เป็นโรคมะเร็งนี้ มัน  เจ็บปวด  ทรมาน มากๆ อยากให้ทุกคนเลิกบุหรี่นะคับ

โดยคุณ :

ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้นรีบติดต่อผมหายภายใน  3  เดือนครับ

รีบติดต่อผมด่วนครับหายภายใน  3  เดือนครับ  0809429494