ช่วงนี้หัวใจพองโตเป็นพิเศษค่ะ
แม้สายตาจะล้าเต็มที
เหตุจากห่างหายหน้าจอไปหลายวัน
กลับมาครั้งนี้ ตะลุยอ่านจนล้า
คงต้องโทษกาแฟหอมกรุ่นที่แพร่เป็นเหตุ
ทำเอาตาค้างตลอดการเดินทางไม่ได้หลับไม่ได้นอน
ยังโชคดีที่พระจันทร์เป็นใจ
ลอยเด่นอยู่เป็นเพื่อนตลอดทั้งคืน
ก่อนนั่งรถกลับบ้านอีกซีกของแผนที่ประเทศไทย
อดใจไม่ไหวมาแวะเล่าเรื่องดีดีให้เพื่อน พี่ น้องเฉลียงฟังกันก่อน
พล่ามมาก็นาน เอ้า! เข้าเรื่องดีกว่า

ช่วงสัปดาห์นี้หยุดกีฬามหาวิทยาลัยค่ะ
ไม่ทราบว่าที่อื่นหยุดกันมั้ย แต่จุฬาฯ หยุดให้
เหมียวก็ถือว่าเป็นการหยุดชดเชยที่สมน้ำสมเนื้อกันดี
เพราะช่วงปีใหม่โปรเจ็คทำเอาหมดสนุก
ไม่ได้ไปไหน นอกจากอู้งานมาขี่จักรยานรอบจุฬาฯ
ในช่วงเวลาเริ่มต้นของปี44

ปกติทุกปิดเทอมที่คณะจะมีการออกค่ายอาสาพัฒนาชนบท
ปิดเทอมตุลาที่ผ่านมาก็เช่นกันค่ะ
เราไปที่หมู่บ้านแห่งหนึ่งในภาคเหนือ
กิจกรรมหลักของค่ายเราก็คือ
การไปสร้างอาคารที่หมู่บ้านนั้นจะได้ใช้ประโยชน์ (ตามความรู้ที่เราได้ร่ำเรียนมา )
หลังจากปิดค่ายไปแล้ว
ถ้ามีโอกาสเราก็หาช่วงเวลากลับไปเยี่ยมหมู่บ้าน กลับไปดูผลงานที่ไปสร้างเอาไว้
ค่ายนี้เราไปสร้างห้องสมุดให้ค่ะ
สำนักพิมพ์ต่างๆใจดีให้หนังสือไปมากมาย

หยุดช่วงนี้โอกาสดีนัก
เหมียวและเพื่อนอีก 2 รุ่นพี่อีก 5
ทิ้งภาระรับผิดชอบด้านการเรียนไว้ข้างหลัง(อย่างไม่สนใจไยดีไปชั่วขณะ)
ตั้งใจออกเดินทางตั้งแต่วันศุกร์
แต่ทิ้งความรับผิดชอบอย่างหนึ่งไปไม่ได้
เราจึงมุ่งหน้าออกเดินทางในคืนวันเสาร์
ได้ไปใช้สิทธิ์เลือกผู้แทนกันก่อน
ปลายทางของพวกเราอยู่ที่โรงเรียนบ้านห้วยนาย
ต.นาทะนุง อ.นาหมื่น จ.น่าน
เป็นโรงเรียนประถมขนาดเล็กประจำหมู่บ้านสันป่าสักและหมู่บ้านห้วยนาย ( แอบให้ข้อมูลเพิ่มเติมค่ะ หมู่บ้านนี้คือหมู่บ้านผีตองเหลืองนั่นเอง มีอายุ100 กว่าปีแล้ว)
เด็กๆที่นี่น่ารักมากๆ ในโรงเรียนมีนักเรียน 44 คนค่ะ ป.1 5คน ป.2 6คน ป.3 9 คน ป. 4 15คน ป.5 9 คน มีครู 5 คน ชั้นป. 6 มีปีเว้นปีค่ะ
เหมียวว่าน้อยคนนักที่จะรู้ว่าในหมู่บ้านที่ห่างไกลในสิ่งที่หลายคนคิดว่ามันคือความเจริญ ห่างไกลจากเทคโนโลยี จะมีเด็กน้อยน่ารักที่ได้รับการปลูกฝังมารยาทไว้อย่างดี พูดจาไพเราะ
เมื่อแรกที่เด็กๆเห็นว่าเรากลับไปเยี่ยมเค้าดีใจกระโดดโลดเต้นกันใหญ่
ไปถึงวันอาทิตย์เด็กๆหยุดเรียนค่ะ
พ่อๆแม่ๆที่นั่นให้การต้อนรับเราอย่างดีเหมือนเป็นลูกเป็นหลาน (เราใช้คำเรียกชาวบ้านรุ่นพ่อรุ่นแม่ว่าพ่อกับแม่ค่ะ ) แค่นี้พวกเราก็หัวใจพองโตแล้ว
แต่ไม่ใช่แค่นั้นน่ะสิคะ

ไปครั้งนี้เราสะดวกสบายกว่าเมื่อครั้งไปออกค่าย
ครูใหญ่ ขอเอ่ยนาม... คุณครูณรงค์ อินทรัตน์ ออกไปรับเราที่เวียงสา พาเรามาขึ้นหมู่บ้านสบายนัก คุณครูพาแวะดื่มน้ำที่บ้าน เราเลยได้รู้ผลการเลือกตั้ง...

ตอนกลางคืนเรานอนกันที่โรงเรียน
เป็นห้องน้องป.1 กับน้องป.2
ด้วยความอ่อนเพลียในการเดินทางบวกกับอาหารในท้องที่ทานเข้าไปมากเกินพอดี ( พ่อๆแม่ๆเลี้ยงจนเราทานกันไม่ไหว )
ที่ตั้งใจว่าจะตื่นตั้งแต่เช้ามาเดินหมู่บ้าน
เป็นอันล้มเหลว เพราะอากาศหนาวจับใจจนอยากขดตัวอยู่แต่ในถุงนอนตลอดเวลา
รู้ตัวอีกทีน้องๆมาเคาะประตู 8 โมงแล้ว
พี่ๆล็อคห้อง หลับอุตุ น้องไม่มีห้องเรียน (เช้าวันจันทร์)
โดนน้องล้อว่านอนตื่นสาย ....อายค่ะ

ตลอดเวลา2วัน2คืนที่อยู่ที่นั่นมีความสุขจนไม่อยากกลับ
อยู่ที่นั่นรู้สึกว่าตัวเองมีค่า เด็กๆรักเรามาก
ตาเด็กๆใสเหลือเกิน หลงรักรอยยิ้มของน้องๆ
แต่ถ้าขืนอยู่ต่อน้องๆก็จะไม่ได้เรียนหนังสือ ( คุณครูบอกว่าให้เรียนกับพี่ๆ นานๆพี่ๆจะมาเยี่ยม )
แล้วเสบียงอาจจะหมดหมู่บ้านได้
ไปกัน 8 คน อาหารเท่ากับคนทั้งค่ายเป็นร้อยคนทาน
แล้วเราเองวันหยุดอย่างนี้น่าจะมีเวลาอยู่กับบ้านบ้าง
( เพราะปกติบ้านเราคือคณะค่ะ )
เรา 8 คนก็ต้องจำใจลาน้องๆ พ่อๆ แม่ๆ กลับกรุงเทพ ฯ

เช้าวันก่อนกลับกิจกรรมหน้าเสาธงจะมีช่วงภาษาอังกฤษวันละคำ ดำเนินรายการโดยน้อง ป.5
น้องเสนอศัพท์ คำว่า CRY แปลว่าร้องไห้ ให้น้องๆชั้นอื่นออกเสียงตาม
เหมียวแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
จบกิจกรรมน้องให้พี่ๆออกไปกล่าวคำลา
เพื่อนเหมียวห้ามน้องเอาไว้ว่า ห้ามร้องไห้นะ ถ้ามีใครร้องไห้พี่จะไม่กลับมานะ
ก็ตอนตุลาที่ผ่านมาน้องๆผู้ชาย ผู้หญิงร้องไห้กันทั้งโรงเรียน ทำเอาพี่เศร้า ร้องไห้กันหมด

พอถึงเวลาเที่ยงของวันอังคารได้เวลากลับ
คุณครูสฤษดิ์จะขับรถไปส่งแล้วกลับมาประชุมตอนบ่าย เราจึงไม่มีเวลาอิดออดกันนานนัก
น้องๆตาแดงกลั้นร้องไห้กันเต็มที่
กลัวพี่ๆจะไม่กลับไปหา
เรา8 คนอยู่บนรถปิคอัพ น้องๆโบกมือจนเราต่างมองไม่เห็นกัน......

น้องๆไม่รู้หรอกว่า พี่เหมียวของน้องๆแอบนั่งร้องไห้อยู่บนตอนหน้าของรถตั้งแต่รถยังไม่ติดเครื่องด้วยซ้ำ
ให้น้องรู้ได้ยังไงคะ ...อายน้องแย่เลย

อยากเล่าอะไรอีกมากมาย
ถ้ามีใครอยากฟังจะแวะมาเล่าอีก...นะคะ

คงต้องแค่นี้ก่อน ตอนนี้หน้าจอเป็นอะไรไม่รู้...
ภาพเบลอจัง

ยินดีกับน้องเหมียวด้วยจ๊ะ...
ที่มีโอกาสใช้ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัย ได้อย่างคุ้มค่า...
อย่างไรก็อย่าลืมหน้าที่หลักในห้องเรียนนะคะ....

พี่ยังอยากฟังน้องเหมียวเล่าเรื่อง
ราวประทับใจของหนูต่อ เพราะมันได้สร้างความประทับใจให้พี่แล้วเหมือนกัน...
มีเวลามาเล่าต่อนะ...
:D

อ่านแล้วรู้สึกดีจังค่ะ อยากไปออกค่ายอาสา บ้างจังค่ะ

:)
อบอุ่นในความหนาว

อ่านเรื่องของน้อง ทำให้ความทรงจำผ่านเข้ามาเหมือนกันค่ะ เป็นภาพเดียวกันเลยค่ะ ต่างกันนิดเดียวตรงที่ไม่มีการมาเสนอศัพท์ภาษอังกฤษหน้าเสาธง แต่เด็กๆเขาร้องเพลงให้ฟังหน้าเสาธงค่ะ..
....โรงเรียนของหนู อยู่ไกล ไกล๊ ไกล อยากให้คุณๆหันมอง โรงเรียนของหนู...
พี่ๆทั้งหลายก็ต้องกลั้นน้ำตาเอาไว้แทบแย่ แต่พี่กลั้นไม่ได้แหละ ไหลออกมาเลย..เฮ้อ..

ใช้ชีวิตในวัยเรียนให้คุ้มค่า ร่วมทำกิจกรรมที่มีประโยชน์ต่อชุมชน
สิ่งนั้นล้วนแล้วแต่ส่งผลต่อน้องเหมียวตอนทำงานทั้งสิ้นคะ
รู้จักการทำงานเป็นกลุ่ม การเสียสละ และ อื่นๆ อีกมากมาย
อยู่ปีอะไรแล้วคะ...จบเมื่อไร

จบมหาลัยกันแล้วก็ยังออกค่ายอาสาได้นะ จะบอกให้ ชมรมนักข่าวสายเทคโนโลยีสารสนเทศเค้ามีโครงการไอทีพีซี เน็ตเดย์ เดินสายติดตั้งอินเทอร์เน็ตให้โรงเรียนมัธยมทั่วประเทศ แล้วก็อบรมการใช้ให้กับเด็กๆ ด้วย เราเคยไปมาแล้ว ได้อารมณ์คล้ายๆ ออกค่ายเลย เค้าจะไปช่วงวันเสาร์-อาทิตย์ แต่ตอนนี้หยุดพักชั่วคราวรอเลือกกรรมการชุดใหม่ก่อน จะเริ่มโครงการอีกทีคงประมาณกลางปีมั้ง ถ้าสนใจลองเข้าไปดูที่เว็บไซต์ www.netday.th.org ก่อนก็ได้จ้ะ ไม่ต้องเป็นนักข่าวก็ไปได้ เค้ารับบุคคลทั่วไป ขอให้ใช้อินเทอร์เน็ตเป็นก็พอ ถ้ามีความรู้ทางเทคนิคยิ่งดีใหญ่ จะได้ไปช่วยกันเดินสายแลนแล้วก็เซ็ตระบบไง

เอมครับ
@^o^@

ดีจังค่ะ อย่างนี้น่าจะถือว่าชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยของนู๋ได้รับการเติมให้เต็มทีละน้อย ทีละน้อย ไว้จะไปเยี่ยมเขาอีกเมื่อไร ขาดเหลืออะไรบอกกันได้นะคะ :)

ว่าแต่ว่าไปดูบอลประเพณีกันไหมน้อง?

ขอเข้ามายิ้มอย่างเดียว :)

* เพื่อนๆทีรัก ขอยืม webboard คุยกับน้องเหมียวหน่อยนะคะ*
น้องเหมียวคะ พี่เห็นด้วยทุกประการที่น้องเล่ามา เอางัยดีล่ะ พี่ว่ามันฉุกละหุกไปนิดนะคะ จะมีปัญหาตอนเก็บของหรือเปล่า ถ้าจะเอาของมาให้วันเสาร์นี้เลย น้องเหมียวจะไปอีกทีคงหลังเดือนมีนา พี่ว่าเข้ามาตั้งกระทู้ใหม่ขอรับบริจาคเลยดีกว่าค่ะ แล้วค่อยนัดแนะกันนำของไปให้น้องเหมียวที่คณะอีกที จะได้ไม่ต้องลำบากในการขนย้าย ดีมั๊ยเอ่ย ^_^ สำหรับ egroups นั้น เดี๋ยวพี่ add อีก email นึงให้ด้วยละกันค่ะ อย่าลืม confirm มานะคะ จะได้ใช้ได้ค่ะ มีอะไรก็ mail มาคุยกับพี่ได้นะคะ อะไรที่พี่ช่วยได้ พี่ยินดีเสมอค่ะ

ชอบจริง "บ้านคือคณะ"อ่านแล้วคิดถึงสมัยโน้น ตอนนี้อยู่ที่เชียงใหม่ หากมาค่ายแถวนี้มีอะไรให้ช่วยบอกได้ครับ

*พี่ช้างน้อยคะ ไม่รู้จะเลือกตรงไหนมาเล่าให้ฟังค่ะเยอะแยะไปหมดเลย วันนี้เพื่อนๆเหมียวเพิ่งกลับจาก survey ค่ายที่กำลังจะมีในปิดเทอมหน้า เจอหน้ากันเล่ากันจนอิ่มเลยค่ะ อยากเจอพี่ช้างน้อยบ้างจัง อยากเล่าให้ฟังแบบเต็มๆ

*พี่กังหัน...มีเด็กค่ายนึงค่ะ เอาเพลงโรงเรียนของหนูเป็นเพลงประจำโรงเรียนเลย
เมื่อปิดเทอมที่ผ่านมาเหมียวได้กลับไปเยี่ยม อยู่ จ.กาฬสินธุ์ ชื่อโรงเรียนบ้านดานเม็ก หมู่บ้านดานเม็กพรวิจิตร เป็นโรงเรียนประถมขนาดเล็กเหมือนกับที่ห้วยนายค่ะ แต่เด็กน้อยกว่า ขลาดแคลนกว่า
มีครูแค่ 1 คน เป็นหมู่บ้านบนเทือกเขาภูพานหมายเลข 2 จำข้อมูลของโรงเรียนไม่ค่อยได้ค่ะ ครูอยู่ในหมู่บ้านข้างล่าง บางวันก็ขึ้นไปสอน บางวันก็ไม่ขึ้นไป การศึกษายังไม่ค่อยได้รับความสนใจจากทางราชการ พวกเหมียวไปสร้างอาคารเรียนให้ เพราะอาคารเรียนเดิมเป็นอาคารเล็กมีแต่พื้นคอนกรีต เสาไม้ และหลังคาสังกะสี ม.ขอนแก่นไปสร้างไว้ให้ เด็กๆที่นี่ก็น่ารักค่ะพ่อๆแม่ๆใจดี
เมื่อตอนที่เหมียวกลับไปเยี่ยม ได้ไปนอนที่บ้านพ่อคนหนึ่งเป็นที่นับถือของคนที่นั่น เรียกกันว่าพ่อหัว ชื่อพ่อเดชา อุทัยแพน ค่ะ
คืนแรกน้องกั้งลูกสาวพ่อหัวเรียนอยู่ป.5 เป็นเด็กเรียบร้อย น่ารัก เป็นประธานนักเรียนที่นี่ด้วย เค้าละเมอกลางดึกมากอดเหมียวไว้แล้วพูดซ้ำไปซ้ำมาว่า "พี่เหมียวอย่าทิ้งน้องกั้งไปนะ " ..............................
ที่นี่หมู่บ้านที่รักดนตรีและกีฬา มีเพลงประจำหมู่บ้านด้วยนะคะ พ่อผู้ใหญ่แต่งให้ลูกบ้านร้องกัน มีเพลงนึงเศร้ากว่าโรงเรียนของหนูอีกค่ะ ถ้าพี่กังหันได้ฟังเด็กๆร้องต้องกลั้นน้ำตาไม่อยู่แน่ๆเลย พอจะจำเนื้อได้บ้างมีอยู่ว่า ...
" ทำไมครูที่นี่มีน้อยนัก
เด็กๆมักถามถึงครูอยู่เสมอ
ครูคนใหม่อยู่ไหนกันเล่าเออ
เด็กชะเง้อหาครูอยู่ทุกวัน..."
นี่แค่ท่อนแรกของเพลงค่ะ
เพลงหมู่บ้านก็เช่นเพลงนี้เลยค่ะ
เพลงดานเม็กโสภี
"ดานเม็กโสภี
ก็มีดอกไม้สวยไม้สวยยิ่ง
ไม่แพ้กุหลาบเวียงพิงค์
งามยิ่งกุหลาบบ้านมา
สาวดานเม็กเอย
เปรียบเปรยสวรรค์บ้านนา
สร้างสรรค์น้องเป็นขวัญตา
ขอบูชาด้วยใจนอบน้อม..."
ุอุ้ย...เล่าซะยาวเลย เบื่อกันรึเปล่าเนี่ย

*พี่jkn...ตอนนี้เหมียวอยู่ปี 2 ค่ะ
โดยปกติอีก 3 จะจบ

*ขอบคุณพี่มดค่ะ (คาดว่าน่าจะเป็นพี่เหมียว)
เป็นข้อมูลที่น่าสนใจ
น่าจะเป็นประโยชน์กับใครหลายคนนะคะ

*พี่เปิ้ล...ช่วงนี้ที่คณะกำลังช่วยกันทำlandmark อยู่เลยค่ะ
ถ้างาน(การเรียน)ไม่รุมเร้าเกินไปก็จะได้ไปค่ะ (เมื่อปีที่แล้วไม่ได้ไป เพราะโดนไข้สุกใสเล่นงานเอา)
ถ้าไม่ได้ไปก็เพราะต้องไป survey ละเอียดเพื่อค่ายหน้าค่ะ

*gem...ยิ้มด้วยกันนะคะ

*พี่เฌอจ๋า ...ขอบคุณมากนะคะ
( ด้วยเห็นว่ามันฉุกละหุกไป
เลยอยากปรึกษาพี่เฌอก่อน)
ถ้าอย่างนั้นเหมียวจะมารายงานความเป็นไปให้ชาวเฉลียงรู้นะคะ
เผื่อว่าหลายๆคนจะอยากมีส่วนช่วยเหลือน้องๆ...

*พี่นิว...เพื่อนๆเคยไป survey ที่เชียงใหม่
เชียงรายค่ะ แต่หาที่ๆเหมาะสมไม่ได้
ขอบคุณมากค่ะ

แหะ..แหะ..เหมือนตอบจดหมายเลย

เพิ่งเข้ามาอ่าน รู้สึกดีจัง
ทำไมที่จอมันเบลอๆเหมือนกันแฮะ

พออ่านความประทับใจของน้องเหมียวแล้ว ตอนแรกที่จอของพี่มันก็เบลอๆเหมือนกัน แต่พอความประทับใจของพี่เองถูกรื้อฟื้น ก็ทำเอาน้ำตาหยดแหมะเลย.......ว่าแต่ว่า...เสาร์หน้าอยากไปงานบอลจัง แต่สงสัยว่าจะไม่ว่าง.....คือ อยากมั่นใจว่ามีแนวร่วมน่ะ

น่าสนุกจังไม่ค่อยมีโอกาศได้ออกค่ายบ้างเลย อยากไปออกค่ายด้วยจังเลย

โดยคุณ :