กระดานความรู้สึก


... oo เวลาของโมโม่ กับ จอนะธัน oo ...


วันจันทร์เพิ่งพูดกับเพื่อนไป ว่าไม่มีเวลา .. แล้วก็บอกกับเพื่อนอย่างติดตลกว่า .. ทำไมชอบอ้างกันนักสำหรับประโยคที่ว่า "ไม่มีเวลา" นี่ ^_^ แล้ววันนี้ได้อ่านหนังสือเล่มหนึ่งที่หยิบยืมจากเพื่อนจบ .. ชื่อเรื่องว่า โมโม่ แต่งโดย เมฆาเอ็บ เอ็ดเด้ แปลโดย ชินนรงค์ เนียวกุล จากภาษาเยอรมัน .. เกี่ยวข้องกับคำว่า "ไม่มีเวลา" จัง ๆ คาดว่าหลาย ๆ คนคงอาจจะเคยอ่านแล้ว เพราะเล่มที่อ่านนี่ พิมพ์ครั้งที่หกแล้วเข้าไปแล้ว อ่านจบภายในเวลาอันรวดเร็ว .. อ่านไปยิ้มเปื้อนหน้าไป พออ่านถึงตอนจบ รอยยิ้มยิ่งกว้างขึ้นกว่าเดิม .. เป็นหนังสือทำนองนิทาน ที่เด็กอ่านได้ ผู้ใหญ่อ่านดี หลังปก เค้าบอกว่า หนังสือเล่มนี้ได้รับการแปลเป็นภาษาต่างประเทศมากกว่า ๓๐ ภาษาด้วยกัน ... ไม่น่าสงสัยเลย ^_^ เรื่องหลักของหนังสือเล่มนี้คือ เรื่องของเวลา คนแต่งเล่าถึงเรื่องเวลาผ่านตัวเดินเรื่องคือเด็กหญิงโมโม่ได้ดีทีเดียว เปิดเรื่องด้วยการมาอาศัยอยู่ของเด็กหญิงโมโม่ในหมู่บ้าน เด็กหญิงโมโม่ หน้าตามอมแมม ใส่เสื้อผ้าเป็นรอยปะ แต่ทว่าผู้คนทั้งหมู่บ้านได้ให้ความสนใจและมีความเอื้ออาทร ช่วยกันสร้างที่พักให้ จัดหาสิ่งของ อาหารมาให้ โมโม่เป็นเด็กธรรมดาแต่เวลามีอะไรทุกคนก็จะมาหาโมโม่ เพราะโมโม่เป็นนักฟังที่ดี ใครก็ตามที่มาคุยอะไรให้โมโม่ฟัง ก็จะสามารถเรียนรู้อะไรได้จากคำพูดของตัวเองที่เล่าออกไป เด็ก ๆ ที่คิดไม่ออกว่าจะเล่นอะไร เมื่อมาเล่นกับโมโม่ก็จะคิดเรื่องเล่นได้อย่างสนุกสนาน แต่อยู่มาวันหนึ่งผู้คนที่แต่งกายสีเทา หน้าตาก็สีเทา ๆ ก็เริ่มแทรกซึมเข้ามาในหมู่บ้าน เข้ามาเพื่อหลอกล่อให้ผู้ใหญ่ทุกคนเอาเวลามาเก็บออมไว้กับตน ทุกคนถูกเรียกร้องให้ ประหยัดเวลา จนคำว่า ไม่มีเวลา เป็นของติดปาก .. แต่ยิ่งประหยัดเวลาเวลาในชีวิตของเราก็ยิ่งน้อยลง ความเป็นเพื่อนก็ถูกละลืม เด็ก ๆ ถูกละเลย ชีวิตมนุษย์น่าสงสารมากขึ้นเรื่อย ๆ ซ้ำซากขึ้นเรื่อย ๆ และเยือกเย็นขึ้นเรื่อย ๆ
ทุกอย่างเป็นระบบแบบแผน แต่ไม่สนุก ไม่มีชีวิตชีวา ไม่มีความเอื้ออาทรเหมือนเคย โมโม่ก็ตกเป็นเป้าหมายของกลุ่มคนสีเทา เพราะเธอขัดขวางการทำงานของพวกเขา .. แต่โมโม่และเพื่อนก็สามารถเอาชนะพวกกลุ่มคนสีเทาได้สำเร็จในที่สุด..

ชอบหลาย ๆ ประโยคในหนังสือเล่มนี้ค่ะ ... เช่นว่า ..

" โมโม่ฟังทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่ว่าหมา แมว จักจั่น คางคก และลมในป่า ไม่ว่าอะไรก็พูดกับเธอตามแบบของมัน
ในหลาย ๆ วันเมื่อย่ำค่ำ ยามที่เพื่อน ๆ ของเธอกลับบ้านหมดแล้ว เธอจะนั่งอยู่คนเดียวกลางลานซึ่งมีอัฒจันทร์ล้อมรอบ เหนือขึ้นไปคือท้องฟ้าประดับดาว ส่องแสงแพรวพราวกะพริบระยิบระยับ แล้วเธอก็นั่งฟังความเงียบสงัดนั้น
เธอรู้สึกเหมือนกำลังนั่งอยู่กลางใบหูขนาดใหญ่ ซึ่งหันรับฟังเสียงของหมู่ดวงดาว เธอรู้สึกราวกับได้ยินเสียงดนตรีที่แผ่วเบา แต่มีพลังอันยิ่งใหญ่ แล้วเธอก็มีความรู้สึกแปลก ๆ อยู่ในหัวใจ ... ในคืนเช่นนี้เธอจะนอนฝันดี"
...
ท่านโฮร่า (ผู้ที่ดูแลเวลา) ตอบโมโม่ เมื่อโมโม่ถามท่านว่า "ท่านคือความตายหรือคะ" .. ท่านตอบว่า "ถ้ามนุษย์รู้สักนิดว่าความตายคืออะไร พวกเขาจะไม่กลัวมันเลย และเมื่อไม่กลัวความตายแล้ว ก็จะไม่มีใครสามารถขโมยเวลาไปจากเขาได้"

อ่านแล้วให้ชวนให้นึกถึงเรื่องจอนะธัน ค่ะ มีอยู่ประโยคหนึ่งอ่านแล้วจับใจเช่นกัน คล้าย ๆ กับที่ท่านโฮร่าพูด เป็นประโยคที่จอนะธัน พูดกับครูซัลลิวัน ก่อนที่จะกลับไปยังโลกเก่าที่เคยอยู่ ซัลลิวัน บอกกับจอนะธันว่าเค้าคงคิดถึงจอนะธัน .. จอนะธันตอบว่า

"Sully, for shame!" Jonathan said in reproach, "and don't be foolish! What are we trying to practice everyday? If our friendship depends on things like space and time, then when we finally overcome space and time, then when we finally over come space and time, we've destroyed our own brotherhood! But overcome space, and all we have left is Here. Overcome time, and all we have left is Now. And in the middle of Here and Now, don't you think that we might see each other once or twice?"

"โธ่ ครูก็" จอนะธัน พ้อขึ้น "ครูอย่าพูดอย่างนั้นซีครับ ทุกวันนี้เราพยายามฝึกอะไรกันอยู่ ถ้าความรักของครูกับผมขึ้นอยู่กับของอย่างระยะทางและเวลาแล้ว พอเราอยู่เหนือระยะทางและเวลา เราจะมิทำลายความรักของเราลงไปหมดสิ้นเลยหรือ! แต่ความจริงเมื่อเราอยู่เหนือระยะทางแล้ว สิ่งที่เรามีเหลือก็คือที่นี่ เอาชนะเวลาได้อีกอย่าง สิ่งที่เรามีเหลือก็คือเดี๋ยวนี้และในท่ามกลางที่นี่ และเดี๋ยวนี้ ครูไม่คิดบ้างหรือครับว่าเราอาจได้พบกันบ้าง ครั้งสองครั้ง?
(ประโยคภาษาไทย ยกมาจากฉบับที่ม.ร.ว.คึกฤทธิ์ แปลค่ะ)

อ่านแล้วยิ้มเช่นกันค่ะ .. ^_^
หมายเหตุ
- ดอกไม้ที่เอามาฝาก .. เห็นรูปร่างคล้าย ๆ กับหูฟังขนาดใหญ่ ที่ว่าไว้ในเรื่องโมโม่ เลยเอามาแปะประกอบเรื่องค่ะ
- วันนี้ขอสองกระทู้ติด ๆ กันเลยนะคะ ^_*
โดยคุณ : ปุ๊กปั๊กปุ้ยป้าย - [13:05:28  10 มิ.ย. 2544]

ความคิดเห็นที่ 1
มีรูปมาให้ดูอีกแล้ว ได้อ่านเรื่อง โมโม่แล้วล่ะค่ะ ชอบมาก ๆ พี่สี่ปอ หนูยังหา KFC ที่พระนครเหนือยังไม่เจอเลย
โดยคุณ :OBOE - [13:51:07  10 มิ.ย. 2544]

ความคิดเห็นที่ 2
: )
โดยคุณ :พุดซา - [16:54:06  10 มิ.ย. 2544]

ความคิดเห็นที่ 3
ต้องขอบคุณ ปุ๊กปิ๊กฯ มากๆเลย ที่ช่วยเขียนอะไรดีๆมาให้อ่าน เพราะ ( ไม่มีเวลา )อ่านหนังสือเล่มโตๆ ตอนนี้เปลี่ยนมาอ่านกระทู้ทุกวันแทนแล้ว.....
โดยคุณ :kay - [16:58:49  10 มิ.ย. 2544]

ความคิดเห็นที่ 4
อ่านแล้วอิ่มตา อิ่มใจจังเลย .. @^-^@
โดยคุณ :akejung - [19:26:38  10 มิ.ย. 2544]

ความคิดเห็นที่ 5
เคยอ่านเหมือนกัน ชอบคนเขียนคนนี้มาก เห็นด้วยเรื่องที่เขาเขียนว่าประหยัดเวลาแล้วยิ่งมีเวลาน้อย ปัจจุบันเลยพยายามใช้เวลาให้คุ้มค่าแทนการประหยัดหละ
โดยคุณ :ป.ล. - [20:12:42  10 มิ.ย. 2544]

ความคิดเห็นที่ 6
เห็นด้วยกับ ป.ล. ที่ว่าเราควรใช้เวลาให้คุ้มค่าแทนการประหยัด ^_^
โดยคุณ :เฌอ - [7:29:39  11 มิ.ย. 2544]

ความคิดเห็นที่ 7
ู^_^
ยินดีค่ะคุณ kay ^_^

OBOE จ๊ะ
KFC อยู่ชั้นสองตรงกันข้ามกับคณะวิทย์ฯ ไง
KFC = King Mongkut Food Center

ใช่แล้วค่ะน้อง ป.ล. และ เฌอ เราควรจะใช้เวลาให้คุ้มค่า แทนที่จะรีบเร่งประหยัดเวลา ทำอะไรให้รู้ว่าทำสิ่งนั้นอย่างแท้จริง
โดยคุณ :ปุ๊กปั๊กปุ้ยป้าย - [11:38:27  11 มิ.ย. 2544]

ความคิดเห็นที่ 8
คุ้ม.. คุ้ม...

@^o^@
โดยคุณ :นายละเมอ เพ้อพก - [13:31:07  11 มิ.ย. 2544]

ความคิดเห็นที่ 9
อ่าน ๆ ฟัง ๆ พูด ๆ เขียน ๆ
โดยคุณ :สีฟ้าผสมน้ำเงินอมม่วงแกมเทา - [23:01:34  11 มิ.ย. 2544]

ความคิดเห็นที่ 10
หนักสือเรื่อง "โมโม่"เป็นหนังสือที่น่าอ่านมากเลย

คนทุกวัยอ่านได้   "โมโม่" จึงไม่ใช่เพียงนิทานที่เด็กๆจะได้อ่านสนุก และไม่ใช่เพียงเทพนิยายสมัยใหม่สำหรับเด็กๆรุ่นใหม่เท่านั้น แต่ยังเป็นนิทานที่สามารถกระตุ้นเตือนใจให้ผู้ใหญ่ได้มองเห็นความสำคัญของการใช่ชีวิตรอย่างเอื้ออาทรต่อทุกๆชีวิตและความสัมพันธุ์กับมนุษย์ด้วยกันในฐานะมนุษย์ โดยเฉพาะในยุคปัจจุบันที่ทุกคนถูกเรียกร้องให้ "ประหยัดเวลา" แต่ยิ่งเราประหยัดเวลา เวลาในชีวิตเราก็ยิ่งน้อยลง ความเป็นเพื่อนถูกละลืม เด็กๆถูกละเลย ชีวิตมนุษย์น่าสงสารมาขึ้นเรื่อยๆซ้ำซากขึ้นเรื่อยๆ และเยือกเย็นขึ้นเรื่อยๆ
 แต่ไม่มีใครสงสัย ไม่มีใครสังเกต มีแต่เด็กๆเท่านั้นที่รู้สึกได้ชัดเจน เพราะผู้ใหญ่ไม่มีเวลาเหลือให้พวกเขาอีกแล้ว
โดยคุณ :โฮร่า - [13:35:44  30 เม.ย. 2552]

ขอเชิญร่วมเสนอแนะความคิดเห็นครับ
จาก :
email :
icq :
รูปภาพ :

รายละเอียด

อาการ :



กรุณาคลิก "ส่งข้อมูล" เพียงครั้งเดียวครับ....