ปัญหา 3 ข้อ

พระจักรพรรดิพระองค์หนึ่ง
บริหารบ้านเมืองอย่างเต็มพระปรีชาสามารถ
แต่พระองค์ก็รู้สึกว่าตัวเองงานผิดพลาดอยู่บ่อยๆ
พระองค์ตระหนักว่า
หากทรงรู้คำตอบปัญหา 3
ประการดังต่อไปนี้แล้วจะทำให้พระองค์ทรงทำอะไรไม่ผิดพลาดเลย

คำถาม 3 ประการนี้คือ
1. เวลาไหนที่เป็นเวลาที่เหมาะสมที่สุดในการทำกิจแต่ละอย่าง
2ใครคือคนสำคัญที่สุดที่ควรทำงานด้วย
3. อะไรคือสิ่งที่สำคัญที่สุดที่ควรทำตลอดเวลา

พระจักรพรรดิสั่งให้ประกาศว่าใครก็ตามที่สามารถจะตอบคำถาม 3 ข้อนี้ได้จะได้รับรางวัลมหาศาล

พระจักรพรรดิไม่พอพระทัยคำตอบไหนเลย
จึงตัดสินพระทัยไปหาฤาษีตนหนึ่งผู้อาศัยอยู่บนเขา ซึ่งตรัสรู้เห็นแจ้ง ทั้งๆ ที่รู้ว่าฤาษีนั้นจะต้อนรับเฉพาะคนยากจนเท่านั้น ไม่ยอมต้อนรับคนร่ำรวยหรือผู้มีอำนาจราชศักดิ์ จึงต้องปลอมตัวเป็นชาวนา และสั่งองครักษ์ให้คอยอยู่ที่เชิงเขา โดยที่ทรงไต่เนินเขาขึ้นไปพบฤาษีตามลำพัง

พอมาถึงที่อยู่ของ “ผู้รู้” ที่ว่านั้น
ทรงพบว่าฤาษีกำลังขุดดินอยู่ในสวนหน้ากระท่อม
เมื่อฤาษีเห็นผู้แปลกหน้าก็ผงกหัวเป็นการต้อนรับแล้วก็ขุดดินต่อไป เห็นได้ชัดว่าการใช้แรงนั้นเป็นงานหนักเพราะฤาษีนั้นชรามากแล้ว แต่ละครั้งที่จอบฟันลงไปพลิกดินขึ้นมาท่านจะต้องหอบแรงๆ ทุกครั้งไป
พระจักรพรรดิเข้าไปหาแล้วตรัสว่า

“ผมมานี่เพื่อขอความช่วยเหลือจากท่าน ขอให้ท่านช่วยแก้ปัญหา 3 ข้อของผม
คือ
1.เวลาไหนเป็นเวลาที่เหมาะสมที่สุดในการทำกิจแต่ละอย่าง
2. ใครคือคนสำคัญที่สุดที่ควรทำงานด้วย
3. อะไรคือสิ่งสำคัญที่สุดที่ควรทำตลอดเวลา

ฤาษีฟังคำถามด้วยความเอาใจใส่แต่มิได้ตอบ เพียงแต่เอามือตบไหล่จักรพรรดิเบาๆ และก็ขุดดินต่อไป จักรพรรดิตรัสว่า
"ท่านคงเหนื่อยมาก มาให้ผมได้ช่วยท่านเถอะ” ฤาษีขอบใจ แล้วก็ส่งจอบให้จักรพรรดิ

จากนั้นก็นั่งพักบนพื้นดินนั้น หลังจากขุดไปได้ 2 ร่อง
จักรพรรดิก็หยุดและหันมาถามหัญหาทั้ง 3 อีกครั้งหนึ่ง ฤาษีก็มิได้ตอบอีก แต่ยืนขึ้นและชี้มือไปที่จอบและบอกว่า

”หยุดพักได้แล้วละฉันทำต่อไปได้แล้ว”

แต่จักรพรรดิไม่ส่งจอบให้และขุดดินต่อไปชั่วโมงหนึ่งผ่านไปแล้วก็สองชั่วโมง จนอาทิตย์ลับไปหลังภูเขาจักรพรรดิทรงวางจอบลงและหันมาตรัสกับฤาษีว่า

“ผมมาที่นี่เพื่อขอร้องให้ท่านช่วยตอบคำถามของผม
หากท่านไม่สามาถตอบได้โปรดบอกให้ผมรู้ด้วย ผมจะได้กลับบ้านของผม”

ฤาษีเงยหน้าขึ้นและถามจักรพรรดิว่า
”เธอได้ยินเสียงใครกำลังวิ่งมาทางนี้หรือเปล่า”

จักรพรรดิหันไปทอดพระเนตรทันใดนั้นทั้งสองก็และเห็นชายมีเคราขาวคนหนึ่งเตลิดออกมามือทั้งสองกุมบาดแผลโชกเลือดที่ท้อง เขาวิ่งตรงมายังจักรพรรดิก่อนที่จะล้มลงสิ้นสติไปตรงหน้า พอเปิดเสื้อผ้าออกทั้งจัรกรพรรดิและฤาษีก็แลเห็นบาดแผลลึกที่หน้าท้องของชายผู้นั้น จักรพรรดิได้ทรงทำความสะอาดบาดแผลแล้วเอาฉลองพระองค์พันแผลให้
เพียงประเดี๋ยวเดียวเสื้อนั้นก็โชกไปด้วยเลือดเพราะเลือดไหลไม่หยุด จักรพรรดิก็เลยเอาเสื้อนั้นออกมาซักบิดให้แห้งแล้วพันแผลอีกเป็นครั้งที่สองและทำอยู่อย่างนั้นจนกระทั้งเลือดหยุดไหล เมื่อคนเจ็บฟื้น ได้สติ ก็ร้องขอน้ำ จักรพรรดิรีบวิ่งไปที่ลำธารตักนำใสสะอาดมาให้เหยือกหนึ่ง
ขณะนั้นดวงตะวันลับฟ้าไปแล้ว
และอากาศหนาวยามค่ำคืนเริ่มแผ่คลุมไปทั่ว
ฤาษีช่วยจักรพรรดินำคนเจ็บเข้ามาในกระท่อมและให้นอนบนเตียงของตนชายนั้นปิดตาลงและนอนหลับไป
จักรพรรดิเองก็ประทับพิงประตูกระท่อมหลับไปเช่นกันด้วยความเหนื่อยอ่อนจากการปีนเขาและการขุดดินทั้งวัน
และมาตื่นบรรทมขึ้นเมื่อตะวันโผล่พ้นขอบฟ้าแล้ว
จักรพรรดิทรงลืมไปชั่วขณะว่าพระองค์เสด็จมาอยู่ที่ไหนและมาทำอะไร
ทรงทอดพระเนตรไปที่เตียงคนเจ็บทันที
และก็พบว่าชายผู้นั้นกำลังจ้องมาองมายังตนอย่างฉงนฉงาย พอเห็นจักรพรรดิ ชายผู้นั้นก็ครวญครางออกมาอย่างแผ่วเบาว่า “ได้โปรดประทานอภัยโทษให้ข้าพระองค์ด้วย”
“แต่เธอทำผิดอะไรเล่าที่ฉันจะต้องให้อภัย”
จักรพรรดิตรัสถามกลับ“ท่านไม่รู้จักข้าพระองค์ แต่ข้าพระองค์รู้จักท่านดี
พี่ชายของข้าพระองค์ถูกฆ่าเมื่อสงครามครั้งที่ผ่านมานี้
และทรัพย์สมบัติถูกริบหมด
ข้าพระองค์จึงถือว่าท่านคือศัตรูคู่อาฆาตปฏิญาณไว้ว่าจะต้องล้างแค้นให้ได้
เมื่อทราบข่าวว่าท่านขึ้นมาหาฤาษีตามลำพังข้าพระองค์จึงตั้งไจที่จะดักฆ่าท่านเสียตอนท่านเสด็จกลับ
แต่รออยู่นานไม่เห็นท่าน ข้าพระองค์จึงออกจากที่ซุ่มกำบังเพื่อตามหา แต่แทนที่จะพบท่านข้าพระองค์กลับไปเจอะเอาทหารองครักษ์ของท่านเข้า
พวกนั้นจำข้าพระองค์ได้และเข้าจับกุมข้าพระองค์จนถูกมีดบาดเจ็บนี่แหละ แต่ข้าพระองค์ยังโชคดีที่หนีรอดการจับกุมได้และวิ่งมาที่นี่ ถ้าไม่ได้พบท่านป่านนี้ข้าพระองค์คงตายไปแล้ว
ข้าพระองค์ละอายใจและสำนึกในพระคุณอย่างบอกไม่ถูก
หากข้าพระองค์มีชีวิตอยู่ต่อไปขออุทิศชีวิตช่วงที่เหลือนี้รรับใช้ท่านตลอดไป
และจะสั่งสอนลูกหลานให้ทำเช่นเดียวกันด้วย
ขอโปรดประทานอภัยให้ข้าพระองคร์ด้วยเถิด”

จักรพรรดิดีพระทัยยิ่งนักที่ศัตรูได้กลับมาเป็นมิตรอย่างง่ายดาย นอกจากจะประทานอภัยแล้วยังทรงสัญญาที่จะคืนทรัพย์สมบัติที่ริบมาจากชายผู้นั้น
ตลอดจนจัดส่งแพทย์และคนใช้ไปคอยรักษาพยาบาลจนกว่าเขาจะหายเป็นปกติอีกด้วย
พอสั่งทหารให้นำชายผู้นั้นไปส่งบ้านแล้ว
จักรพรรดิก็เสด็จกลับมาหาฤาษีอีกครั้ง
เพื่อทวนคำถามเป็นครั้งสุดท้ายและพบว่าฤาษีกำลังหว่านเมล็ดพืชลงบนดินที่ขุดไว้เมื่อวานนี้
ฤาษีเงยหน้าขึ้นและหันมาทางจักรพรรดิ

“คำถามของท่านได้รับคำตอบหมดแล้วนี่”

“อย่างไรกัน” พระจักรพรรดิทรงถามด้วยความงุนงง

“เมื่อวานนี้
ถ้าท่านไม่เกิดความสงสารสังขารของฉันและลงมือช่วยฉันขุดดินท่านก็คงถูกทำร้ายโดยชายผู้นั้นตอนขากลับและคงต้องโทมนัสใจอย่างมากที่ไม่ได้พักอยู่กับฉัน ดันนั้นเวลาสำคัญที่สุดตอนนั้นก็คือเวลาที่ท่านขุดดิน
บุคคลที่สำคัญที่สุดก็คือตัวฉัน และภารกิจที่สำคัญที่สุดก็คือ
การช่วยฉันขุดดิน"
"จากนั้นเมื่อชายบาดเจ็บผู้นั้นวิ่งมา
เวลาที่สำคัญที่สุดก็คือตอนที่ท่านช่วยพยาบาลเขา
เพราะมิฉะนั้นเขาก็จะต้องตายไปและท่านก็จะหมดโอกาสที่จะได้กลับเป็นมิตรกับเขา
และบุคคลที่สำคัญที่สุดก็คือชายผู้นั้น
ภารกิจสำคัญที่สุดก็คือการรักษาพยาบาลเขา"

จงจำไว้ว้า เวลาที่สำคัญที่สุดเวลาเดียวคือ “ปัจจุบัน”
ช่วงขณะปัจจุบันเท่านั้นที่เป็นเวลาที่เราเป็นเจ้าของอย่างแท้จริง บุคคลที่สำคัญที่สุดก็คือคนที่เรากำลังติดต่ออยู่ คนที่อยู่ต่อหน้าเรา เพราะเราไม่รู้ว่าในอนาคตเราจะมีโอกาสได้ติดต่อกับใครอีกหรือไม่ และ ภารกิจที่สำคัญที่สุดก็คือการทำให้คนที่อยู่กับเราขณะนั้นๆ มีความสุข เพราะนั่นเป็นภารกิจอย่างเดียวของชีวิต”

รับทราบและถือปฏิบัติค่ะ สัจธรรมจริง ๆ เนอะ

เป็นเรื่องที่ดีมากเลยค่ะ

เห็นดีเห็นงามด้วยเจ้าค่ะ^_^

เห็นด้วยตามคำตอบ 1 ข้อเดียวค่ะ เพราะอีก 2 ข้อ ถ้าจะดูจากโลกปัจจุบันแล้ว คำตอบคือ ตัวเอง และเพื่อตัวเอง เป็นส่วนมาก

ได้ความคิดอะไรดีๆ กลับไปอีกแล้วล่ะ

สุดยอดไปเลยค่ะ

ขอบคุณค่ะ : )

ขอคารวะเจ้าของเรื่องค่ะ