"ขอให้ชั้นดูหน้าลูกหน่อยได้มั๊ยคะ" คุณแม่คนใหม่เอ่ยขึ้น เมื่อห่อผ้าน้อย ๆ อยู่ในอ้อมกอดเธอ เธอค่อย ๆ คลี่ผ้าที่ห่อออก
เพื่อมองใบหน้าเล็ก ๆ เธอกรีดร้อง หมอต้องอุ้มเด็กออกไปอย่างรวดเร็ว เด็กทารกที่เกิดมาไม่มีใบหู
กาลเวลาพิสูจน์ว่าการได้ยินของเจ้าหนู ไม่มีปัญหา ปัญหามีเฉพาะสิ่งที่มองเห็นภายนอก คือใบหูที่หายไป หลายครั้งที่เจ้าหนูกลับจากโรงเรียนแล้ววิ่งมาซบอกแม่ เธอรู้ว่าหัวใจลูก ปวดร้าวแค่ไหนเจ้าหนูพูดโพล่งออกมาอย่างน่าเศร้า "พวกเด็กตัวโต พวกมันล้อผมว่าไอ้ตัวประหลาด"
เจ้าหนูเติบโตขึ้น หล่อเหลา เป็นที่รักของเพื่อนๆ เค้ามีพรสวรรค์ในด้านอักษรศาสตร์ วรรณคดี และดนตรี เค้าอาจได้เป็น หัวหน้าชั้น แต่เพราะเจ้าสิ่งนั้น... "ลูกต้องพบปะกับผู้คนบ้างนะลูก" แม่กล่าวด้วยความสงสารพ่อของเด็กชายปรึกษากับหมอประจำครอบครัว "ผมสามารถปลูกถ่ายใบหูได้ครับ ถ้ามีผู้บริจาค แต่ใครล่ะจะเสียสละใบหูเพื่อเด็กน้อยคนนี้" คุณหมอกล่าว
2 ปีผ่านไป พ่อบอกกับลูกชาย "ลูกเตรียมตัวไปโรงพยาบาลนะพ่อกับแม่หาคนบริจาคใบหูที่ลูกต้องการได้แล้ว แต่นี่เป็นความลับ"
การผ่าตัดสำเร็จด้วยดี คนคนใหม่เกิดขึ้นเค้ากลายเป็นผู้มีพรสวรรค์ เป็นอัจฉริยะในโรงเรียนในวิทยาลัย จนเป็นที่กล่าวขานกันรุ่นต่อรุ่น
ต่อมาได้แต่งงานและทำงานเป็นข้าราชการในสถานทูต วันหนึ่งชายหนุ่มถามผู้เป็นพ่อ "พ่อครับใครเป็นคนมอบใบหูให้ผม ใครช่างให้ผม ได้มากมายแต่ผมไม่เคยทำอะไรเพื่อเค้าได้เลยสักนิด" "พ่อไม่เชื่อว่าลูกจะตอบแทนเค้าได้หมดหรอก เรื่องนี้เป็นความลับ เราตกลงกันแล้ว" พ่อตอบ
หลายปีที่มันยังคงเป็นความลับ แต่แล้ววันหนึ่ง วันที่มืดมิดที่สุดผ่านเข้ามาในชีวิตลูกชายเค้ายืนข้างพ่อใกล้หีบศพของแม่ พ่อค่อย ๆ ลูบผมแม่อย่างช้า ๆ และนุ่มนวลผมสีน้ำตาลแดงถูกเสยขึ้นจนมองเห็น ..แม่ไม่มีใบหูใบหูของแม่ถูกตัดไป.. พ่อกระซิบผ่านลูกชาย "แม่บอกพ่อว่า เธอดีใจที่ได้ทำอย่างนี้ เธอไม่เคยตัดผมอีกเลยไม่มีใครมองเห็นว่าเธอไม่สวย จริงมั๊ย" จงจำไว้ "สิ่งมีค่าที่แท้จริง ไม่ได้อยู่ที่
การมองเห็น หากแต่อยู่ที่สิ่งที่เรามองไม่เห็นความรักที่แท้จริง ไม่ได้อยู่ที่เราได้ทำอะไรแล้วมีคนรับรู้หากแต่อยู่ที่สิ่งที่เรากระทำแล้วไม่มีใคร
รับรู้ความรัก บางครั้งไม่จำเป็นต้องพูดพร่ำเพรื่อ"

อ่านบทความนี้แล้วลองกลับมาคิด ถ้าพรุ่งนี้เราตาย ไป บริษัทสามารถหาคนมาแทนเราได้ภายในไม่กี่วัน แต่ครอบครัวเราต้อง
สูญเสีย และคิดถึงเราไปตลอด เราใช้ชีวิตกับการทำงานมากกว่าครอบครัวหรือเปล่า เป็นการลงทุนที่ไม่ฉลาดเลยจริงๆ

น่าจะมาขอผม... ผมมีหูตูบ ยาวววววว...เชียว

ซึ้งจังคะ ....

ู^_^ มาอ่านค่ะ

แม่เค้าไว้ผมทรงไรเหรอ

อ่านแล้วคิดถึงแม่จังเลย ฮือ...ฮือ...ฮือ
ซึ้ง ครับ ซึ้ง

น่าสงสารเนอะ