เรื่อง ไร้ที่มาที่ไป # 1
เรื่อง ไร้ที่มาที่ไป # 1
เรื่องที่ผมเคยได้ยินมานี้ เป็นเรื่องที่ผมไม่เคยพบเจอด้วยตัวเอง หากแต่ว่าเป็นเรื่องที่ผมได้ยินมาจากบุคคลอื่นที่มีตัวตนอยู่จริง
ว่ากันว่าการที่คนเราจะได้พบเจอสิ่งที่ชาวบ้านเรียกกันว่าวิญญาณนี้ คนนั้นจะต้องมีสัมผัส บางอย่าง บางทีก็คล้ายวิทยุรับส่ง บางทีก็คล้ายกับสัญญาที่จะต้องมาพบ เป็นต้น
ทั้งเรื่องที่เล่านั้นก็ไม่สามารถหาเหตุผลมารองรับหรือพิสูจน์ หากสิ่งเหล่านี้มันคือ ความเชื่อล้วน ๆ ในอันจะทำให้ท่านมีความคิดที่แตกต่างออกไป ก็ขอจงเป็นแต่เพียงว่าสิ่งที่ผมกำลังจะเล่าต่อไปนี้ เป็นเพียงเสียงลอยมาตามลม ไร้ที่มาและที่ไป เท่านั้นก็พอ
พี่ เป้ ที่ผมรู้จักนั้นเป็นคนหนึ่งที่มีความสามารถพิเศษ ในการรับรู้เรื่องเหล่านี้ แต่สิ่งพิเศษของพี่เป้นั้นจะได้มาจากความฝัน
สิ่งที่พี่เป้รับรู้ได้จากความฝันนั้น แรกเริ่มเดิมทีนั้น เธอก็ไม่ได้คิดว่ามันจะเป็นสิ่งที่เข้ามาชี้นำได้ หากแต่ว่าก่อนที่จะเกิดเหตุการณ์จริงนั้น เธอจะฝันเรื่องที่เกี่ยวกับสิ่งนี้ทุกวัน
ความฝันที่เกิดขึ้นทุกวัน นำไปสู่ความกลัว กลัวที่จะต้องนอนหลับแล้วต้องฝันแต่เรื่องเดิม ๆ
ในฝันนั้น เธอฝันว่า เธอได้เดินไปในเส้นทางสายหนึ่งเป็นดินลูกรัง เธอเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องเดินไป ตลอดทางเธอก็ต้องเจอกับสิ่งแปลก ๆ เช่น คนพายเรือบนถนน ผู้คนที่มีโซ่ตรวน ล่ามขา เป็นต้น และทุกคืนเธอต้องไปเจอกับ บ้านเรือนไทย ที่มีเสาอยู่ 6 ต้น ภายในบ้านก็จะมียายนั่งร้องไห้ และเมื่อพี่เป้เดินขึ้นบ้าน ยายคนนั้นก็จะรีบไล่ให้เธอออกจากบ้านโดยเร็ว เพราะจะมีคนมาเอาชีวิต
ทุกคืน เธอฝันแต่เรื่องนี้ ถนนลูกรัง คนพายเรือ และบ้านทรงไทยเสา 6 ต้น และคนจะมาเอาชีวิต
ความไม่สบายใจก็ได้ให้พี่เป้ไปหาพระรูปหนึ่ง ซึ่งสามารถทำนายทายทักเกี่ยวกับความฝัน
พระรูปนั้นได้บอกว่า ช่วงนี้จะมีเคราะห์ อย่าเดินทางไปกัน 6 คน
จนวันหนึ่งด้วยหน้าที่การงานของเธอทำให้เธอต้องเดินทางไปจันทบุรี คณะเดินทางของเธอ มี 4 คน โจ้ช่างภาพ, พี่เป้นักเขียน, และเพื่อนพี่เป้อีก 2 คน ขณะที่กำลังจะออกเดินทางนั้นเอง เพื่อนพี่เป้อีก 2 คน ขอติดรถกลับบ้านที่ระยองด้วย พี่เป้รู้สึกไม่สบายใจ แต่ด้วยความไม่มีเหตุผลเอาเสียเลยถ้าจะปฏิเสธเพื่อนไม่ให้ไปเพียงเพราะความฝัน จึงได้เพียงหวังใจลึก ๆ ว่า คงจะไม่มีเรื่องร้ายหรอก
ตลอดที่ขับมาไม่มีปัญหา โจ้ผู้รับอาสาเป็นคนขับนั้นจัดว่าเป็นคนขับรถสุภาพคนหนึ่ง และพักผ่อนมาเพียงพอแล้ว โจ้ขับรถไปเรื่อย ๆ จนใกล้จะถึงระยอง ทันใดนั้นเอง อยู่ ๆ ยางรถเกิดแตกเสียหลัก รถหมุน โชคดีที่รถไม่ได้ใช้ความเร็วมาก โจ้จึงสามารถประคองรถให้จอดไหล่ทาง ใช้เวลาสักพักในการเปลี่ยนยางก็สามารถเดินทางต่อ พี่เป้ยิ่งเป็นกังวลมากขึ้นแต่เธอไม่สามารถเล่าเรื่องความฝันให้แก่เพื่อน ๆ ที่จะทำให้ขวัญของทุกคนเสียไปได้ หวังใจว่า อีกไม่นานเพื่อนของเธอก็จะลงจากรถแล้ว
ในที่สุดก็ถึงบ้านเพื่อนพี่เป้แล้ว เมื่อจะออกเดินทาง พี่น้อย พี่สาวของเพื่อนพี่เป้ก็จะขอติดรถไปในตลาดด้วย ซึ่งอยู่ไม่ไกลไปจากตัวบ้านพี่เขาเท่าไรนัก ระหว่างทางก็มีการคุยกัน พี่เป้จึงรู้ว่า พี่น้อยนั้นเธอท้องได้เกือบ 4 เดือนแล้ว รถก็มีผู้โดยสาร 6 คน เท่าเดิม เธอรู้สึกกลัวจนทนต่อไปไม่ไหว ขอร้องให้กลับรถ แล้วไปส่งพี่เป้ที่บ้านเพื่อน ตามเดิม โดยหลังจากนั้นไปส่งพี่น้อยแล้วค่อยกลับมารับเธอ ทุกคนถามหาสาเหตุ พี่เป้จำต้องเล่า และทุกคนก็ยอมทำตามคำขอร้องของเธอ
เมื่อถึงคราวเดินทางต่อสู่จันทบุรี ก็ได้ผ่านแยกหนึ่ง ปรากฏว่าก่อนหน้านี้ไม่นานนัก มีอุบัติเหตุรถยนต์ชนกัน รถคันหนึ่งผู้โดยสารเสียชีวิตทั้งคัน
และเมื่อพี่เป้กลับจากจันทบุรี พี่เป้ก็รีบไปหาพระที่ได้ทำนายทายทักไว้ ก็ได้พบอีกว่า พระรูปนั้นได้มรณะภาพด้วยโรคหัวใจแล้ว
เรื่องไม่มีที่มาที่ไปและยังคงไร้คำตอบ
โดยคุณ :
KING - [18:39:38 3 มิ.ย. 2544] |