เมื่อวันอาทิตย์ที่10 ธันวาคมที่ผ่านมา อ่านมติชนคอลัมน์ของพี่จิก เกี่ยวกับเรื่องราวบนแผ่นไม้ คำที่พี่เขียนทำให้หนูนึกถึงคำพูดประโยคหนึ่งที่หนูเห็นตอนขึ้นบนรถเมล์ (อยู่บนเสื้อของผู้โดยสารคนหนึ่ง) เขียนเอาไว้ว่า " I don't know what the future holds , But i know who holds the future" แล้วภาพข้างหลังที่เพนท์ไว้ก็คือ รูปบัณฑิตที่กำลังดีใจที่ได้สำเร็จการศึกษาแล้ว มันก็เปรียบได้กับสารภีของพี่ที่ตอนนี้ได้กลายมาเป็นคุณครูไปแล้ว ถึงแม้ในความหมายนี้จะไม่ได้หมายถึงอาชีพคุณครูก็ตามแต่ แต่ผู้มีความรู้ย่อมเป็นผู้ที่สามารถให้ความช่วยเหลืิอ ให้ความรู้แก่บุคคลที่ใฝ่รู้ได้นะคะ อยากบอกพี่เฉลียงทุกคนว่าถึงแม้หนูจะอายุ19 ความเป็นแฟนของเฉลียงอาจไม่มากเท่ากับคนที่ติดตามมาก่อนหน้านี้ แต่หนูก็บอกได้ว่าพี่เป็นกลุ่มคนดนตรีที่คุณภาพ พี่มีความคิด มีแรงผลักดันที่อยากจะให้เด็กน้อยสารภี มีคุณภาพอย่างที่ควรจะเป็นสมตามวัยวุฒิ และ คุณวุฒิ บนโลกใบนี้มีหลายสิ่งที่เปลี่ยนไป แต่ไม่ใช่ทุกสิ่งที่เปลี่ยนไป ถึงแม้หนูจะมีนักร้องอีกหลายคนที่หนูชื่นชอบ แต่ความชื่นชอบนั้นก็ไม่เท่ากับความชื่นชอบที่หนูมีต่อพี่เฉลียงทุกคน หนูอธิบายไม่ได้ว่าเป็นเพราะอะไร รู้เพียงแต่ว่ามันแตกต่าง พอทราบว่าพวกพี่จะรวมตัวเป็นครั้งสุดท้าย ทั้งๆ ที่หนูก็ไม่เคยชมการแสดงของพวกพี่ แต่หนูกลับน้ำตาไหลพรากพอได้ยินข่าวนั้น มันก็คงจะเป็น แรง อย่างที่พี่จิกบอก ส่งกันได้ทางตัวหนังสือ และอื่นๆ อีกมากมาย ขอบคุณที่พี่เฉลียง ตั้งใจสร้างงานที่มีคุณภาพ เพื่อพวกเราทุกคนมาตลอด ไม่รู้จะพูดยังไง ให้พวกพี่เข้าใจความรู้สึกของแฟนเฉลียงได้ คงเหมือนที่พี่มีวงดนตรีที่ชื่นชอบสักวง เป็นวงที่ดี มีคุณภาพ อะไรทำนองนั้นแหละค่ะ หนูหวังไว้ว่าคงจะได้พบพี่เฉลียงไม่คนใดก็คนหนึ่ง ภาวนาให้เป็นอย่างนั้นทีเถิด สาธุ !!!!!!!!!!!!