คอนเสริ์ตที่เชียงใหม่เป็นอย่างไรบ้างคะ..
ส่วนคนที่กรุงเทพฯ
ยังคงมีอาการของขึ้นบ้างเป็นระยะระยะ
ฟังเพลงทีก็นั่งซึมไปสองที
นึกถึงเรื่องราวดีดีในวันนั้น
ผู้ไม่ประสงค์ออกนาม แต่ประสงค์จะออกอาการ ยืนยันว่าไม่น่าเป็นไปได้
นั่นสิ...
เรื่องบางเรื่อง ความรู้สึกบางอย่าง
บางทีมันก็อธิบายยากนะ
รู้แต่ว่า... รัก
ไม่ใช่ความรู้สึกชั่ววูบแต่อย่างใด
เพราะอายุอานามตอนนี้ก็มากแล้ว
เรียนจบ ทำงานมาหลายปี
สติสัมปชัญญะก็ยังอยู่ครบถ้วน
เพียงแต่ได้มีโอกาสมาฟังพี่ร้องเพลงอีกครั้ง
มันเลยเกิดความรู้สึกที่เหมือนกลับไปสู่
วันเวลาเก่า ๆ...
เพื่อนที่คบกันสมัยเรียน ฟังเพลงเฉลียงมาด้วยกัน หลายเพลงของพี่คือความทรงจำที่ดีในช่วงหนึ่งชองชีวิต ก็มานั่งน้ำตาซึมตอนดูคอนเสริ์ตเหมือนเหมือนกัน...
ถึงเวลามันจะผ่านไป ความรู้สึกคิดถึงอาจมากบ้างน้อยบ้างไปตามระยะเวลา
แต่อยากให้พี่ทุก ๆ คนรู้ว่า ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ในใจของพวกเรา จะมีภาพอันสวยงามของพี่ทุกคน...ตลอดไป....

ใช่แล้ว...ใช่แล้ว
เฉลียงทำให้เรากลับไปสู่อดีต
นึกถึงทีไร..
น้ำตาซึมทุกที
หรือเราจะเริ่มแก่แล้วนี่ เฮ้อ.....
---ชีวิตคงเก่าไปด้วยกรรม----ใช่มั้ยคะ

ที่เชียงใหม่ ไม่มีคราบน้ำตาแห่งการจากลา มีแต่รอยยิ้มและความสุขของคนที่มีฝัน มีความประทับใจที่ได้จากผู้ชมและพี่ๆเฉลียง ผมไม่สามารถจะบรรยายทุกห้วงความทรงจำเท่าที่ผมสามารถระลึกถึงได้ ผมคิดว่าสำหรับคนที่ดูคอนเสริต์ของเฉลียงคงพอจะนึกภาพตามได้ เราคนเหนือดีใจที่มีโอกาสที่ยากต่อการลืมเลือนเช่นนี้

ีคอนเสิร์ตวันนี้ประทับใจมากค่ะ แต่อาจจะไม่เท่าที่กทม.ก็ได้นะคะ เพราะคนที่นี่ไม่ค่อยได้ดูคอนเสิร์ตแบบนี้เท่าไหร่ อยากบอกว่าเสียดายมากที่จะไม่ได้ดูคอนเสิร์ตอย่างนี้อีกแล้ว

ดีใจกับชาวเหนือด้วยค่ะ
ที่มีโอกาสสัมผัสกับความสุขแบบนี้
คงเป็นความทรงจำร่วมกันระหว่างเรานะคะ
ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ไปนั่งดูด้วยกันก็ตาม...
พวกเราก็เป็นพลพรรคเฉลียงกันทั้งนั้นใช่มั้ยคะ.

มีความรู้สึกดี ๆ กับคำว่า เฉลียง มานานแสนนาน ไม่ว่าจะเป็น เฉลียงบ้านหลังเก่า ที่เคยอยู่ตอนเด็ก ๆ เฉลียงบ้านหลังสวน พี่ ๆ น้อง ๆ ที่เคยพูดคุยกันเมื่อ 2 ปีที่แล้ว ส่วนวงเฉลียง เป็นเฉลียงบ้านที่อยู่ในใจของพวกเราทุกคนตลอดไป จนกว่าจะกลายเป็น สัมภเวสี กันไปข้างนึง อย่างที่พี่เจี๊ยบบอกนั่นแหละ