ความหลัง
....
หญิงสาวทรุดตัวลงนั่งบนโขดหินริมลำธาร มองดบุรุษหมายเลขหนึ่งของเอลเควญญาเงียบๆ พันโท โคลัมโบ โกเมซ พับขากางเกงสีขี้ม้าขึ้นมาถึงน่อง รองเท้าบูตและถุงเท้ากองอยู่บนขายหาด เขาสวมเสื้อกล้ามสีเดียวกับกางเกง ในขณะที่ลงมือซักเสื้อชุดฝึกด้วยวิธีแบบโบราณเพียงลำพัง เสีงฟอกและเสียงฟาดเสื้อกับก้อนหินดังจนฝูงเป็ดป่าโผทะยานจากพงหญ้าของอีกฝั่งหนึ่ง พันโทหนุ่มยกท่อนแขนขึ้นปาดเหงื่อที่หน้าผากเมื่อบิดเสื้อเสร็จ เขาเงยหน้าขึ้น เมื่อรู้สึกตัวว่าไม่ได้อยู่ตามลำพัง และทำหน้าเก้อๆ เมื่อมองเห็นหล่อน
"ท่านซักผ้าเองเสมอหรือคะ" หล่อนถาม เพราะรู้สึกว่าควรจะต้องพูดอะไรออกไปบ้าง
"เป็นบางครั้ง" เขาเปลี่ยนสีหนาเป็นปกติ "ที่นี่ทำให้ผมคิดถึงวัยเด็กที่ผ่านเลยไปแล้ว" เขาเอาเสื้อขึ้นพาดไหล่ และหิ้วรองเท้าเดินมาหา
"สมัยก่อน ตอนเข้าๆ พวกผู้หญิงจะหิ้วถังไม้ใส่เสื้อผ้าออกมาซักกันอยู่ตามริมลำธาร พวกหนุ่มๆที่หมายปองก็จะถือโอกาสนี้เข้ามาพูดคุยด้วย เสียงหัวร่อต่อกระซิก และสียงพูดคุยกันด้วยถ้อยคำที่อ่อนหวานเหมือนกับบทเพลงอีกบทหนึ่งของธรรมขาติที่ห้อมล้อมอยู่"
เป็นครั้งแรกที่ชลาลัยรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้คือมนุษยปุถุชนคนหนึ่งที่มีทั้งความอ่อนไหวและละเอียดอ่อน มิใช่เทวรูปที่น่าสะพรึงกลัวเช่นที่ทุกคนรู้จัก
"ผมรู้สึกเป็นอิสระเมื่อได้กลับมาที่นี่อีก และรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้เติบโตไปจากอดีตเลย" ดวงตาที่เฉยเมยและทรงอำนาจนั้นอ่อนโยนลง
"ดิฉันคิดว่าท่านน่าจะหาโอกาสมาที่นี่บ่อยๆ" ชลาลัยพูดด้วยน้ำเสียงที่แสดงความจริงใจ
"ทำไม" เขาถามและมองดูหล่อนอย่างรอคำตอบ
"ไม่ทราบซิคะ" หญิงสาวยักไหล่
"แต่ดิฉันคิดว่าท่านควรจะให้อะไรแก่ตัวเองบ้าง อย่างน้อยก็กับการได้กลับคืนมาเป็นเงาของความหลังอีกครั้งหนึ่ง"
....
(จาก "อำนาจ" - ประภัสสร เสวิกุล)
โดยคุณ :
picmee - [8:10:01 5 เม.ย. 2544] |
