ผมรู้จักเฉลียงน้อยมากครับ ไม่มากไปกว่า"ไม่รักแต่คิดถึง"
เพราะผมไม่ใช่วัยรุ่นในยุคเฉลียง แต่ตอนที่ผมเปิดหนังสอ"เรื่องราวบนแผ่นไม้" แล้วพบว่า มีเพลงมากมาย
หลากหลายบทเพลง ที่ผมแอบฮึมฮัมติดปากเป็นเพลงของเฉลียง

ทำให้ผมต้องกลับมานั่งคิดว่า ผมร้องเพลงพวกนี้ได้อย่างไร
ยังมี..ไม่รักแต่คิดถึง..นายแพทย์สนุกสนาน
ฝันให้ไกลไปให้ถึง..นิทานหิ่งห้อย กล้วยไข่...
เที่ยวละไม...

คำตอบที่ผมได้รับก็คือ เพราะเพลงเหล่านี้ผ่านเข้ามาในช่วงชีวิตที่แสนประทับใจ
อาจจะเป็นพรหมลิขิต ที่ทำให้มีใครบางคน เลือกบทเพลงเหล่านี้มาใช้ในหลากเหตุการณ์

ผมอาจจะไม่ใช่แฟนเพลงเฉลียง ผมอาจจะไม่รู้จักสมาชิกเฉลียง มากไปกว่าพี่จุ้ย(ที่มีโอกาสได้เจอตัวที่อิ่มอุ่นเชียงใหม่)

แต่ผมคุ้นเคยกับเพลงของเฉลียง และผมหลงรักเพลงเหล่านี้ซะแล้วครับ :-)

ใช่เลยหลายๆคนก็เป็นอย่างนั้นเลยล่ะ

พี่ก็เกิดไม่ทันยุคต้นๆเหมือนกันแหละหนู แต่มันก็ซึมซาบความเป็นเฉลียงเข้าไปเยอะนะ อาจจะเป็นเพราะกลุ่มเพื่อน หรือครอบครัวที่ทั้งพ่อแม่ก็ฟังเพลงเฉลียง แต่เราก็ชื่นชมเฉลียงเหมือนกันใช่มั๊ยล่ะจ๊ะ

ช่าย......เกิดมาช้าไป ก็งี้แหละ แต่ก็ยังโชคดีที่ไม่พลาดโอกาสรู้จักเฉลียง.................ชอบเฉลียง.......จัง!