กระดานความรู้สึก


ถึงพี่เฉลียงทุกท่าน อยากให้อ่านมากเลย อ่านหน่อยนะ
บันทึกแรก...ที่เปิดเผย
23.00 น. วันที่ 3 ธันวาคม 2554
ผมเพิ่งกลับมาจากดูคอนเสิร์ต
คอนเสิร์ตที่ใครๆก็ไม่คิดว่าจะมีได้อีก
แต่เป็นคอนเสิร์ตที่ผมรอคอยมาตลอด 10 ปี
10 ปีที่แล้ว…ผมขับรถมาจอดไว้ในวัดโพธ์แล้วเดินข้ามถนนไปดูคอนเสิร์ตที่หอประชุมฯ
แต่วันนี้…วัดโพธิ์ไม่ให้รถเข้าไปในวัดแล้ว…ผมจึงจอดรถไว้ที่ลานจอดรถใต้ท้องสนามหลวงชั้นล่างสุดแล้วขึ้นลิฟท์มาบนพื้นสนามหลวง…
แต่ที่เหมือนเดิมคือ…ผมยังต้องเดินข้ามถนนไปหอประชุม….จำได้ว่าเคยมีโครงการจะขุดอุโมงค์ให้เดินจากที่จอดรถลอดถนนไปได้เลย…แต่มีปัญหาว่าไม่รู้ว่าจะไปโผล่ที่ไหน…เลยถูกระงับไป..
และที่ไม่เหมือนเดิม…คือ…วันนี้ผมพาลูกชาย อายุ 17 กับลูกสาวอายุ 14 มาดูด้วย..
หลังจากที่เขาได้เห็นแต่ภาพใน DVD และเสียงใน cd มาตลอด 10 ปี
วันนี้แหละลูกเอ๋ย…..ลูกจะได้เจอของจริง !
………………………………………………………………
ที่หน้าหอประชุม….
ผู้คนยังมากมายเหมือน 10 ปีก่อน
ผมพบคนที่ 10 ปีก่อนยังเป็นหัวหน้าพรรคการเมือง..ที่มาดูคอนเสิร์ตรอบเดียวกับผม
วันนี้ผมพบเขาอีกแล้ว….ดวงช่างสมพงษ์กันเสียจริง
แต่วันนี้…เขามีตำแหน่งเป็น พ่อของรัฐมนตรีหนุ่มคนหนึ่ง….และยังรวยมากเหมือนเดิม
ผมพาลูกเข้าไปในหอประชุม….และนั่งเก้าอี้ตัวเก่า…แถวที่3 จากเวที…
10 ปีที่แล้ว…ผมนั่งน้ำตาซึมเริ่มตั้งแต่เดี่ยวขลุ่ยเพลงสรรเสริญบารมี….จนกระทั่งจบคอนเสิร์ต
วันนี้ผมจึงเตรียมผ้าเช็ดหน้าแบบหนังชามัวร์แท้..ซับน้ำตาได้ไม่จำกัดมาด้วย 3 ผืน
เพราะรู้ว่า..วันนี้ต้องเสียน้ำตาอย่างมีความสุขกับคอนเสิร์ต”เรื่องเล่าที่ไม่มีวันเก่า”…..เหมือนกับที่เสียน้ำตาให้”เรื่องราวบนแผ่นไม้”…อีกแน่นอน
……………………………………………………………………………………
คอนเสิร์ตเริ่มแล้ว…..
นั่นไง….กลุ่มศิลปินในใจผมตลอดกาล…
เค้ายังยืนเรียงกันเหมือน 10 ปีที่แล้วเลย…พี่แต๋ง….พี่เกี้ยง….พี่เจี๊ยบ…พี่ดี้….พี่จุ้ยและพี่นก
ความสุขค่อยๆไหลพรั่งพรู…จากเวที…สู่ใจผม…..
ความทรงจำเก่าๆ..ผุดขึ้นมา
ความสุขใจ..ใหม่กับเก่าคละเคล้ากัน..จนผมสำลัก…
มีใครเคยสำลักความสุขตายไหมนี่…ผมอาจเป็นคนแรก…
แอบมองไปทางลูก….เห็นทั้งสองคนร้องตามทุกเพลง…มีความสุขไม่แพ้ผม……
…………………………………………………………………………………………
3 ชั่วโมงผ่านไป….คอนเสิร์ตจบ…หอประชุมปิด…แต่ภาพต่างๆยังชัดอยู่ในใจ
เรา 3 คน พ่อ-ลูก….เดินฮัมเพลงเดียวกัน “ ร้องเถอะร้องเพลง..ถ้าอยากจะร้องจงร้องไป….”…ข้ามถนนลงไปที่จอดรถ..
“อีก 10 ปี..พ่อพามาดูอีกนะครับ…ไม่อยากเชื่อเลยว่า 10 ปีแล้ว..เค้ายังหน้าเหมือนใน DVD อยู่เลย…”

เฉลียง ไม่มีวันชราหรอกลูกเอ๋ย….แม้ไม้มันจะเก่า…แต่ก็ยังแกร่งเสมอ…ผมอยากตอบลูกอย่างนั้น..แต่ก้อนสะอื้นพลันกระแทกขึ้นมาที่คอหอยจนพูดอะไรไม่ออก !

………………………………………………………บันทึกเสร็จ 1.09 น. ….4 ธ.ค.2554

โดยคุณ : ไส้เดือนดิน - [ 7 ธ.ค. 2543 , 11:57:38 น. ]

อยากให้มีวันนั้นจัง
โดยคุณ : copy มาให้อ่าน - [1:42:45  15 ธ.ค. 2543]

ความคิดเห็นที่ 1
พี่ๆ เค้าเป็นไม้สักน่ะครับ..
เคยมีคนเจอไม้สักจมอยู่ในน้ำทะเล นานถึง สามร้อยปี แต่สภาพยังดีอยู่


วัดทางเหนือที่ใช้ไม้สัก..บางแห่ง..อายุเป็นร้อยๆ ไปก็ยังแข็งแกร่งทนน่ะครับ..


เฉลียงไม้สัก...ผุยาก..ปลวกก็ไม่กิน...
อาจจะดูเก่าไป..แต่เนื้อไม้ยังแข็ง....แน่นอน..

โดยคุณ :ไก่จิกเด็กตายบนปากโอ่ง - [3:19:57  15 ธ.ค. 2543]

ความคิดเห็นที่ 2
เชื่อว่าลูกๆ ของคุณไส้เดือนดิน คงเติบโตขึ้นมาในดงความฝันอันสวยงาม :-)
ตอนนี้บันทึกของคุณกลายได้กลายเป็นอีกหน้านึงในความทรงจำของใครอีกหลายคน
ขอบคุณที่แบ่งปันจ้ะ
โดยคุณ :เพื่อนเด็กน้อยสารภี - [9:56:53  15 ธ.ค. 2543]

ความคิดเห็นที่ 3
พี่ไส้เดือนเขาไม่รูหรอก แบบว่า...คือ...แอบ copy มา แหะ...ๆมันเคยตัว พอดีเพิ่งอ่านเจอ
อ่านแล้วบอกไม่ถูกอยากให้คนอื่นอ่านด้วย
พี่ไส้...อย่าว่าหนูนะ
แบบว่า...หนูช้อบชอบ
โดยคุณ :ช้างน้อย - [11:02:51  15 ธ.ค. 2543]

ความคิดเห็นที่ 4
ยิ้มกับบันทึกแห่งความทรงจำ
ของพี่ไส้เดือนดิน....^_^
โดยคุณ :หมวยเล็ก.. - [22:42:48  15 ธ.ค. 2543]

ความคิดเห็นที่ 5
ขอบคุณที่แบ่งปันความสวยงามเหล่านี้ค่ะ
โดยคุณ :Gus - [20:22:49  16 ธ.ค. 2543]

ความคิดเห็นที่ 6
ประทับใจมากกับบันทึกของคุณไส้เดือนดิน
ได้อ่านแล้วตื้นตันมากค่ะ
โดยคุณ :คนหนึ่งที่ชื่นชม - [15:11:35  17 ธ.ค. 2543]

ความคิดเห็นที่ 7
รู้สึกดีจังเลยครับ ผมกับเพื่อนเคยนั่งคิดกันเล่น ว่าตอยแก่เราจะนั่งฟังเฉลียง ตรงเฉลียง พร้อมหลานตัวเล็กๆ
โดยคุณ :แสนยากร - [9:06:44  18 ธ.ค. 2543]

ความคิดเห็นที่ 8
หล้งจากอ่านจบแล้วคงกินไม้ไม่ลงไปหลายวัน อยากเปลี่ยนไปกินข้าวเหมือนคน ไม่กินแล้วไม้..
โดยคุณ :น้องปลวก - ICQ: 85556550 [19:35:08  19 ธ.ค. 2543]

ขอเชิญร่วมเสนอแนะความคิดเห็นครับ
จาก :
email :
icq :
รูปภาพ :

รายละเอียด

อาการ :



กรุณาคลิก "ส่งข้อมูล" เพียงครั้งเดียวครับ....