ถึงพี่เฉลียงทุกท่าน อยากให้อ่านมากเลย อ่านหน่อยนะ
บันทึกแรก...ที่เปิดเผย
23.00 น. วันที่ 3 ธันวาคม 2554
ผมเพิ่งกลับมาจากดูคอนเสิร์ต
คอนเสิร์ตที่ใครๆก็ไม่คิดว่าจะมีได้อีก
แต่เป็นคอนเสิร์ตที่ผมรอคอยมาตลอด 10 ปี
10 ปีที่แล้ว
ผมขับรถมาจอดไว้ในวัดโพธ์แล้วเดินข้ามถนนไปดูคอนเสิร์ตที่หอประชุมฯ
แต่วันนี้
วัดโพธิ์ไม่ให้รถเข้าไปในวัดแล้ว
ผมจึงจอดรถไว้ที่ลานจอดรถใต้ท้องสนามหลวงชั้นล่างสุดแล้วขึ้นลิฟท์มาบนพื้นสนามหลวง
แต่ที่เหมือนเดิมคือ
ผมยังต้องเดินข้ามถนนไปหอประชุม
.จำได้ว่าเคยมีโครงการจะขุดอุโมงค์ให้เดินจากที่จอดรถลอดถนนไปได้เลย
แต่มีปัญหาว่าไม่รู้ว่าจะไปโผล่ที่ไหน
เลยถูกระงับไป..
และที่ไม่เหมือนเดิม
คือ
วันนี้ผมพาลูกชาย อายุ 17 กับลูกสาวอายุ 14 มาดูด้วย..
หลังจากที่เขาได้เห็นแต่ภาพใน DVD และเสียงใน cd มาตลอด 10 ปี
วันนี้แหละลูกเอ๋ย
..ลูกจะได้เจอของจริง !
ที่หน้าหอประชุม
.
ผู้คนยังมากมายเหมือน 10 ปีก่อน
ผมพบคนที่ 10 ปีก่อนยังเป็นหัวหน้าพรรคการเมือง..ที่มาดูคอนเสิร์ตรอบเดียวกับผม
วันนี้ผมพบเขาอีกแล้ว
.ดวงช่างสมพงษ์กันเสียจริง
แต่วันนี้
เขามีตำแหน่งเป็น พ่อของรัฐมนตรีหนุ่มคนหนึ่ง
.และยังรวยมากเหมือนเดิม
ผมพาลูกเข้าไปในหอประชุม
.และนั่งเก้าอี้ตัวเก่า
แถวที่3 จากเวที
10 ปีที่แล้ว
ผมนั่งน้ำตาซึมเริ่มตั้งแต่เดี่ยวขลุ่ยเพลงสรรเสริญบารมี
.จนกระทั่งจบคอนเสิร์ต
วันนี้ผมจึงเตรียมผ้าเช็ดหน้าแบบหนังชามัวร์แท้..ซับน้ำตาได้ไม่จำกัดมาด้วย 3 ผืน
เพราะรู้ว่า..วันนี้ต้องเสียน้ำตาอย่างมีความสุขกับคอนเสิร์ตเรื่องเล่าที่ไม่มีวันเก่า
..เหมือนกับที่เสียน้ำตาให้เรื่องราวบนแผ่นไม้
อีกแน่นอน
คอนเสิร์ตเริ่มแล้ว
..
นั่นไง
.กลุ่มศิลปินในใจผมตลอดกาล
เค้ายังยืนเรียงกันเหมือน 10 ปีที่แล้วเลย
พี่แต๋ง
.พี่เกี้ยง
.พี่เจี๊ยบ
พี่ดี้
.พี่จุ้ยและพี่นก
ความสุขค่อยๆไหลพรั่งพรู
จากเวที
สู่ใจผม
..
ความทรงจำเก่าๆ..ผุดขึ้นมา
ความสุขใจ..ใหม่กับเก่าคละเคล้ากัน..จนผมสำลัก
มีใครเคยสำลักความสุขตายไหมนี่
ผมอาจเป็นคนแรก
แอบมองไปทางลูก
.เห็นทั้งสองคนร้องตามทุกเพลง
มีความสุขไม่แพ้ผม
3 ชั่วโมงผ่านไป
.คอนเสิร์ตจบ
หอประชุมปิด
แต่ภาพต่างๆยังชัดอยู่ในใจ
เรา 3 คน พ่อ-ลูก
.เดินฮัมเพลงเดียวกัน ร้องเถอะร้องเพลง..ถ้าอยากจะร้องจงร้องไป
.
ข้ามถนนลงไปที่จอดรถ..
อีก 10 ปี..พ่อพามาดูอีกนะครับ
ไม่อยากเชื่อเลยว่า 10 ปีแล้ว..เค้ายังหน้าเหมือนใน DVD อยู่เลย
เฉลียง ไม่มีวันชราหรอกลูกเอ๋ย
.แม้ไม้มันจะเก่า
แต่ก็ยังแกร่งเสมอ
ผมอยากตอบลูกอย่างนั้น..แต่ก้อนสะอื้นพลันกระแทกขึ้นมาที่คอหอยจนพูดอะไรไม่ออก !
บันทึกเสร็จ 1.09 น.
.4 ธ.ค.2554
โดยคุณ : ไส้เดือนดิน - [ 7 ธ.ค. 2543 , 11:57:38 น. ]
อยากให้มีวันนั้นจัง
โดยคุณ :
copy มาให้อ่าน - [1:42:45 15 ธ.ค. 2543] |