ดีใจจังที่ได้ไปเจอกันอีกครั้ง แต่เสียดายที่ไม่ได้ไปดูรอบสุดท้าย ..กลับบ้านแล้วคืนนั้นตลกมากเอารูปเก่าๆมาดูตั้งแต่กางมุ้งเล่นแล้วรู้สึกอิ่มใจอย่างบอกไม่ถูก.คืน.หลับสบายฝันถึงตอนที่ไปเข้าคิวที่หมึกจีนตั้งแต่ 6 โมงเพราะกลัวไม่ได้บัตร...แถมพี่ภาพบรรยากาศคอนเสริต์เก่า เข้ามาอีก นับว่าคุ้มมากเลยคืนนั้น..มานึกถึงตัวเองตอนนี้วัยเข้า 32 แล้ว ไม่รู้ว่าไปเข้าแถวซื้อบัตรได้อย่างไรในเช้าวันเปิด นี่เราบ้าหรือเปล่า แต่รู้ว่าดชคดีที่เกิดมาในยุคเฉลียงทำให้ตั้งใจเรียนมาก กลัวพี่ไม่รักจ้า ใกล้บ้าแล้วมั้ง วันนี้ก็จบปริญญาโทแล้ว กำลังใจส่วนหนึ่งมาจากเพลงหลายๆเพลงของพี่ๆนั่นแหละ
หน่อไม้จ้า
ป.ล. เคยนำคอกไม้แห้งทำใส่กระถางเล็กไปให้พี่เกี๊ยวที่ทำงานด้วยตอนนี้พี่ยังเป็นสถาปนิก(ที่ไม่อาวุโสอยู่เลย.

นึกแล้วยังโมโหตัวเองไม่หายเลยที่ไม่ตั้งใจสอบ('ถาปัตย์) แต่ก้อดีใจที่ครั้งนึกมีแรงบันดาลใจแล้วกล้าและบ้าขนาดเอาอนาคตของตัวเองไปเสี่ยง แต่ตอนนี้ก้อเป็นบัณฑิตแล้วด้วยเหมือนกันขอบคุณเฉลียงกับแรงบันดาลใจดีๆค่ะ

โปรดระวังพี่เจี๊ยบแอบมาอิจฉานะเออ

พี่เจี๊ยบอิจฉานี่ไม่เท่าไหร่นะคะ
แต่ถ้าพี่เจี๊ยบประชดนี่อาจถึงกระอักเลือด อิ อิ

ทำไมพี่เจี๊ยบต้องอิจฉาด้วยล่ะ
คนผมน้อยเนี่ยใจน้อยจริงเหรอ