จากมติชนรายสัปดาห์
วันที่ 30 มกราคม พ.ศ. 2547 ปีที่ 24 ฉบับที่ 1224

เมนูข้อมูล

นายดาต้า

เหตุผลของการ"ขายตัว

แล้วก็มีคนคิดแบบนี้ขึ้นมาในโลก

นักศึกษาสาววัย 18 ปี โรซี รีด แห่งคณะสังคมวิทยา มหาวิทยาลัยบริสทอล หาทางออกให้ปัญหาชีวิตของเธอด้วยวิธีการที่เหลือเชื่อ คือประกาศขายพรหมจรรย์ของเธอทางอินเทอร์เน็ต

ถ้ามองด้วยสายตาสวมแว่นจริยธรรมแบบไทยๆ สรุปได้ในความรู้สึกแรกว่า "เด็กคนนี้สิ้นคิด"

แต่ถ้าลองทบทวนเหตุผลของเธอ บางทีอาจจะรู้ "เอ๊ะ โรซีสิ้นคิดจริงหรือ"

โรซี รีด เป็นนักศึกษาเรียนดี แต่มีปัญหาเรื่องไม่มีเงินพอที่จะมาใช้ในเรื่องการศึกษา ค่าเรียนมหาวิทยาลัยแห่งนี้ปีละ 7,500 ปอนด์ต่อปี เธอกู้จากรัฐบาลได้แค่ 3,000 ปอนด์ต่อปี ที่ผ่านมาเธอทำงานสารพัดอย่างเพื่อหาเงินให้พอที่จะมาใช้กับการเรียน แต่ก็ไม่เคยพอ

เธอมานั่งคิด หากเรียนจนจบด้วยความลำบากยากเย็นกับการหาเงินให้พออาจจะทำให้เธอกังวลจนเสียการเรียน ไม่เพียงเท่านั้นหากอยู่ในสภาพนี้จนจบการศึกษาเธอจะต้องเป็นหนี้รัฐบาล 15,000 ปอนด์

จะทำอย่างไรให้สามารถทุ่มเทกับการเรียนได้โดยไม่ต้องกังวลกับการหาเงิน และจบแล้วไม่ต้องเป็นหนี้ให้เป็นภาระ

เธอมานั่งคิดว่า จะต้องขายอะไรสักอย่าง ที่เป็นของมีราคา และขายแล้วเธอสามารถทำอะไรต่ออะไรต่อไปได้โดยไม่ต้องมีสิ่งนั้นก็ได้

คำตอบมาลงตัวที่ "พรหมจรรย์" ของเธอ เพราะเป็นสิ่งเดียวที่เธอขายได้ราคาสูง และไม่มีผลอะไรกับเธอจากไม่มีมันอยู่

มันมีราคาจริงๆ เสียด้วย เพราะทันทีที่เธอประกาศขายผ่านอินเทอร์เน็ต มีผู้ชายอังกฤษเข้ามาเสนอราคากันถี่ยิบ แค่ 3 วันมีคนเสนอซื้อมาแล้ว 7,000 ราย ราคาเสนอสูงสุด ณ วันนั้นอยู่ที่ 10,000 ปอนด์ ถ้าเทียบเป็นเงินไทยก็ 700,000 บาท

แต่เธอยังไม่ขาย ยังเปิดประมูลพรหมจรรย์ของเธอต่อไป เพื่อให้ได้ราคาสูงสุด

คิดดูดีๆ เหตุผลของธอทำให้เกิดอาการ "อึ้ง" อยู่ไม่มากก็น้อย

พรหมจรรย์ของเธอมีราคาสำหรับคนที่จะซื้อจากเธอ แต่ไม่มีประโยชน์กับเธอ เธอจึงคิดขายมันเพื่อมีเงินมาทุ่มเทกับการเรียนโดยไม่ต้องกังวลกับการหาเงินในปัจจุบัน และหนี้สินในอนาคต

เธอคิดแบบนี้ "สิ้นคิด" กว่าเด็กไทยจริงหรือ

ก่อนหน้าที่มีสำรวจของสวนดุสิตโพล เรื่อง "นักเรียนขายตัว" โดยสอบถามนักเรียน ม.ปลาย ใน กทม. 2,614 คน ผลปรากฏว่า 50.35 เปอร์เซ็นต์บอกว่ารู้จักเพื่อนนักเรียนหญิงที่เสียตัวในวัยเรียน เมื่อถามว่ารู้จักกับเพื่อนนักเรียนหญิงที่ขายตัวในวัยเรียนหรือไม่ เด็กผู้ชายร้อยละ 11.49 ตอบว่ามี ขณะที่เด็กผู้หญิงยืนยันว่ามีร้อยละ 8.31

ซึ่งในสังคมทุกวันนี้ก็รู้ว่า นักเรียนนักศึกษาที่ขายตัวนั้นมีอยู่จริง บางกรณีครูเป็นเอเย่นต์หรือผู้ซื้อเสียเองด้วยซ้ำ

สวนดุสิตถามถึงเหตุผลของการขายตัว เด็กกลุ่มนี้ร้อยละ 52.15 ตอบว่าเพราะอยากไปซื้อของฟุ่มเฟือย ที่เหลือตอบว่ามีความจำเป็นเรื่องเงินที่ต้องใช้จ่ายจริงๆ ร้อยละ14.74

รักสนุก / อยากลอง ร้อยละ14.13 ค่านิยมที่มีอยู่แล้วในหมู่วัยรุ่นร้อยละ 8.10 มีปัญหาครอบครัวร้อยละ 6.63 มีปัญหาในเรื่องการเรียน ร้อยละ 1.74

ที่ประเทศอังกฤษมันแย่ ที่เด็กขึ้นหนึ่งอยากจะตั้งใจเรียน ต้องประกาศขายพรหมจรรย์ของตัวเองมาเป็นค่าใช้จ่าย โดยที่สังคมไม่รู้สึกอะไร

แต่มันแย่กว่าไหมสำหรับประเทศไทย ที่รู้กันอยู่เต็มตาว่าเด็กขายตัวเพราะคลั่งกับสินค้าฟุ่มเฟือย แล้วยังไม่คิดจะแก้ไขให้เป็นเรื่องเป็นราว

ไม่ว่าชาติไหนๆ เพศชายยังเห็นพรหมจรรย์ผู้หญิงเป็นสิ่งสำคัญเสมอ

ประมูลที่ web ไหนเนี่ย อยากรู้ว่ามันบ้าไปถึงกี่ล้านแล้ว
มีบริการ ดิลิเวอรี่ไม๊หว่า

เป็นกระทู้ที่ดีคะ

โดยคุณ :

การประมูลนี้ กับการขายตัว มันต่างกันตรงที่

การประมูลจะจบลงเมื่อได้ราคาสูงสุด และหยุดเพียงเท่านั้น (ถ้าเธอคนนั้นทำตามเจตนาแรก)
แต่การขายตัว จบลงเมื่อได้ราคาที่พอใจ คนเรามันพอใจได้เรื่อยๆ น่ะ...

โดยคุณ :