As this forwarded message, I'd like to dedicate this to all mothers...
>*********************************************************************
>แม่วัย 26 ก้มหน้ามองลูกชายที่กำลังจะตายด้วยโรคลูคีเมียขั้นสุดท้าย
>ทั้งๆที่หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความเศร้า เธอยังคงโดดเดี่ยวกับการตัดสินใจ
>เธอก็เหมือนกับพ่อแม่ทั่วไปที่ต้องการเห็นลูกเติบโตและทำตามความฝันได้ทุกอย
>่าง
>คงเป็นไปไม่ได้เสียแล้ว ลูคีเมียคือตัวต้นเหตุ
>แต่เธอยังคงต้องการให้ความฝันของลูกชายเป็นจริง เธอกุมมือลูกชายแล้วถามว่า
>"บ๊อปซี่ ลูกเคยคิดไหมจ๊ะว่าโตขึ้นลูกอยากเป็นอะไร
>ลูกเคยฝันและตั้งความหวังไหมว่าลูกอยากมีชีวิตแบบไหน"
>"แม่ฮะ ผมฝันอยู่เรื่อยเลยละฮะ ว่าโตขึ้นผมจะเป็นนักผจญเพลิง"
>แม่ยิ้มและบอกว่า
>"ดูซิว่าเราจะทำความฝันของลูกให้เป็นจริงได้ไหม"
>วันต่อมาเธอไปที่กองดับเพลิงท้องถิ่นในเมืองฟีนิกซ์ รัฐแอริโซนา
>และได้พบกับนักผจญเพลิงบ๊อบซึ่งใจกว้างใหญ่ดุจรัฐแอริโซนา
>เธอเล่าความปรารถนาครั้งสุดท้ายในชีวิตของลูกชายให้เขาฟัง
>แล้วถามเขาว่าเป็นไปได้ไหมที่จะให้ลูกชายวัยหกขวบของเธอนั่งรถดับเพลิงไปรอบ
>ๆเมื
>อง นักผจญเพลิงบ๊อบกล่าวว่า "ผมว่าเราทำได้มากกว่านั้นอีก
>วันพุธนี้ตอนเจ็ดโมงเช้า ผมอยากให้ลูกคุณเตรียมตัวให้พร้อม
>ผมจะทำให้เขาได้ใช้ชีวิตนักดับเพลิงเต็มตัวตลอดทั้งวันเลย
>ให้เขามาอยู่ที่สถานีดับเพลิงได้เลยครับ จะได้กินอาหารกับพวกเรา
>และไปดับเพลิงกับเราถ้ามีใครเรียกมาตลอดรัศมีเก้าหลานี่เลย เอ
>ไม่รู้ว่าเขาตัวขนาดไหนผมจะได้เตรียมชุดนักดับเพลิงของจริงให้เขา
>กับหมวกจริงๆ
>-- ไม่ใช่หมวกของเล่นนะครับ
>หมวกจริงที่มีตรากองดับเพลิงเมืองฟีนิกซ์ติดอยู่ด้วย
>เสื้อคลุมสีเหลืองเหมือนที่เราใส่ แล้วก็รองเท้ายางด้วย
>ของพวกนี้ผลิตที่เมืองฟีนิกซ์นี่เอง เราหาไม่ยาก" สามวันต่อมา
>นักดับเพลิงบ๊อบก็มารับบ๊อปซี่ จับเขาใส่ชุดนักผจญเพลิง
>และพาเขาออกจากเตียงของโรงพยาบาลไปยังตะขอใหญ่และบันไดที่รออยู่
>บ๊อปซี่ขึ้นไปนั่งตอนท้ายและช่วยคุมรถกลับไปยังสถานีดับเพลิง
>เขารู้สึกเหมือนอยู่บนสวรรค์อย่างแท้จริง
>ในวันนั้นมีสัญญานไฟไหม้ดังขึ้นในเมืองฟีนิกซ์ถึงสามครั้ง
>และบ๊อปซี่ก็ออกไปร่วมผจญเพลิงด้วยทั้งสามครั้ง
>แต่ละครั้งเขาได้ขึ้นรถต่างๆกัน ทั้งรถพยาบาลและรถของหัวหน้าดับเพลิง
>เขายังได้รับการบันทึกภาพออกรายการข่าวท้องถิ่นในช่วงค่ำด้วย
>ความฝันที่เป็นจริงขึ้นมาได้ด้วยความรักและความตั้งใจทั้งหมดที่ทุ่มเทให้เข
>าได้
>เข้าไปสัมผัสถึงส่วนลึกของบ๊อปซี่
>และช่วยให้เขามีชีวิตต่อไปอีกสามเดือนนานกว่าที่หมอคิดไว้
>คืนหนึ่งสัญญานแสดงชีวิตของเขาตกลงอย่างรวดเร็ว
>หัวหน้าพยาบาลซึ่งเชื่อแนวคิดที่ว่าคนเราไม่ควรตายอย่างโดดเดี่ยวรีบโทรศัพท
>์เรี
>ยกครอบครัวของบ๊อปซี่ให้มาที่โรงพยาบาล
>แล้วเธอก็นึกถึงวันที่เขาใช้ชีวิตในฐานะนักผจญเพลิงขึ้นมาได้
>เธอจึงโทรศัพท์ไปหาหัวหน้ากองดับเพลิง
>และถามเขาว่าพอจะส่งเจ้าหน้าที่ดับเพลิงสวมเครื่องแบบมาที่โรงพยาบาลได้ไหม
>เพื่อมาอยู่กับบ๊อปซี่ก่อนที่เขาจะจากไป หัวหน้ากองดับเพลิงตอบว่า
>"เราทำได้มากกว่านั้น เราจะไปถึงที่นั้นภายในห้านาที
>คุณพอจะทำอะไรให้ผมสักอย่างได้ไหม
>ถ้าคุณได้ยินเสียงไซเรนและเห็นแสงไฟกระพริบ
>คุณช่วยประกาศผ่านไมโครโพนด้วยว่าไม่ได้เกิดไฟไหม้
>แต่หน่วยดับเพลิงกำลังมาเยี่ยมสมาชิกที่ดีที่สุดของพวกเขาสักครั้งเท่านั้น
>และผมอยากให้คุณช่วยเปิดหน้าต่างห้องของเขาให้เราด้วย แค่นี้แหละ
>ขอบคุณครับ"
>ห้านาทีต่อมา รถดับเพลิงก็วิ่งมาถึงหน้าโรงพยาบาล
>และได้ยืดบันไดขึ้นไปยังชั้นสามตรงห้องของบ๊อปซี่ที่เปิดหน้าต่างไว้
>ตำรวจดับเพลิง 14 นาย
>และตำรวจดับเพลิงหญิงสองคนปีนบันไดขึ้นไปที่ห้องของบ๊อปซี่แม่ของเขายอมให้พ
>วกเข
>ากอดและอุ้มบ๊อปซี่ และบอกว่าพวกเขารักบ๊อปซี่มาก ช่วงลมหายใจสุดท้าย
>บ๊อปซี่มองหัวหน้าหน่วยดับเพลิงและกล่าวว่า "หัวหน้าครับ
>ผมเป็นนักดับเพลิงจริงๆ แล้วใช่ไหมตอนนี้" "ใช่แล้ว บ๊อปซี่" หัวหน้าตอบ
>พร้อมๆกับคำพูดนั้น บ๊อปซี่ยิ้มและหลับตาลงเป็นครั้งสุดท้าย
>แจ๊ก แคนฟิลด์ และมาร์ก วี. แฮนเซน

แหม เกือบเรียกน้ำตานะเนี่ย อึ้ด...ซื้ด...ไม่ได้ร้องไห้ ไม่ได้ร้องไห้นะ แค่เกือบๆ

อ่านแล้ว น้ำตา รื้น เหมือนกัน

ูขอบคุณค่ะ

อื้อ ฮือ....พูดไม่ออก

ขอบคุณที่เอามาให้อ่านกัน