เรื่องสั้นก่อนวันทำงาน
............................
" อะไรนะ"
เสียงตวาดบาดเข้าไปทั้งหนึ่งใจและสองหูดังก้อง...
ข้าพเจ้าไม่เข้าใจเลยว่า ทำไมผู้หญิงอย่างอัศวมณี หรือน้องมณี เวลาโกรธ โมโห พาล น้ำเสียงเธอมักจะเปลี่ยนไป จากนกไนติงเกล ที่แสนจะหวาน จู่จู่ จะกลายเป็นนกอีมูไปได้ในชั่วพริบตา
"ตรงไหนที่มันใช้ไม่ได้ ตรงไหนที่มันไม่จับจิต พี่บอกมณีมาเลยดีกว่า"
พร้อมกับพูดจบ อัศวมณี หรือน้องมณีของข้าพเจ้า ก็แผดเสียงคำรามอีกหนึ่งคำรบ เพื่อเป็นการยืนยันว่า นกอีมูตัวนี้ พร้อมที่จะขยับปีก และเขยิบเท้า ที่จะเหยียบร่างของข้าพเจ้าให้บี้แบนไปในพริบตา
..................................
้น้องมณี เธอกลับไปสงบสติสัมปชัญญะ ที่บ้านได้สักครู่ใหญ่ใหญ่แล้ว
แต่ทุกข้อความที่เธอพูด ยังคงก้องอยู่ในรูหู เหมือนเทป ที่มันกรอไปมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า..
.......................................
ข้าพเจ้าก้มลงมองดูเศษกระดาษที่น้องมณี ปามันลงบนพื้นไม้ปาเก้ ก่อนจะสะบัดผมแล้วกลับบ้านไป เศษกระดาษใบนั้น ยับยู่ยี่ ประหนึ่งใจของข้าพเจ้าที่กำลังย่ำแย่และยับเยิน ข้าพเจ้าหยิบกระดาษขึ้นมาอย่างช้า-ช้า คลี่กระดาษแผ่นนั้นออก และอ่านออกเสียงในใจอย่างเงียบเงียบ...
....สักวาหน้าหนาวแหมหนาวจิต
แอบไปคิดถึงพี่บดินทร์น่ารักจริง
จะเปลี่ยนผันฤดูไปอีกกี่ระวิง
มณีจะรักบดินทร์ (ดาร์ลิ่ง) ไม่เปลี่ยนเลย..
ปล. มณีแต่งให้พี่ดินทร์จากก้นบึ้งหัวใจ
...........................
ข้าพเจ้าไม่ได้ชื่อบดินทร์เหมือนในสักวาอะไรนั่นที่น้องมณีเขียนถึงสักหน่อย พี่บดินทร์ หรือบดินทร์เดช เป็นคนหนุ่มเนื้อหอมที่เป็นที่นิยมมาก บดินทร์เดช ในสายตาของข้าพเจ้า ออกจะเป็นชายหนุ่มตัวดำ ๆ ล่ำ และไม่ค่อยพูดจา แต่แค่คุณสมบัติแค่นี้ ก็ทำเอาน้องมณีของข้าพเจ้าฟันธงลงความเห็นว่า..นี่แหละใช่เลย...
นอกจากนี้ บดินทร์เดช ยังเป็นหนุ่มเจ้าบทเจ้ากลอน ตอนป.สาม ข้าพเจ้าสืบทราบมาว่า เขาเคยได้รับรางวัลชนะเลิศในหัวข้อ "แต่งสักว่าเองก็ได้ง่ายจัง" จากคุณครูใหญ่อีกด้วย
และด้วยเหตุนี้กระมัง น้องมณีของผม จึงต้องทำตัวเป็นนักเลงกลอนไปโดยปริยาย เช้าขีด กลางวันเขียน และเย็นก็รวมเป็นขีดและเขียน และแน่นอนที่สุด คนที่เธอเอามาให้อ่านก็คือข้าพเจ้านั่นเอง....
(เมื่อคิดถึงตรงนี้ ข้าพเจ้าอดไม่ได้ ที่จะเอามือทุบอกให้ดังอั้กอั้ก สองสามทีเพื่อแก้ช้ำ)
โดยน้องมณีให้เหตุผลว่า ตอนป. สี่ ข้าพเจ้าบังอาจล้มแชมป์อย่างบดินทร์เดชลง ดังนั้น ความรู้เรื่องการเขียนบทเขียนกลอน อะไรต่าง ๆ ทำนองนี้ ข้าพเจ้าก็น่าจะพอรู้บ้าง
แต่สิ่งหนึ่งที่ข้าพเจ้าไม่รู้ และไม่เข้าใจเลย ทำไมน้องมณีถึงมองข้ามข้าพเจ้า ไปเทใจให้บดินทร์เดช ได้อย่างไร
แต่เอาเถอะ....ข้าพเจ้ารักน้องมณีไปแล้วนี่ ข้าพเจ้าก็จำต้องทนอ่านในสิ่งที่น้องมณีเขียน และนี่ก็คือเหตุการณ์ล่าสุดที่ทำให้น้องมณี โกรธมาก ที่ข้าพเจ้าบังอาจไปวิจารณ์กลอนของเธอ จริงจริงข้าพเจ้าไม่ได้ติติงอะไรมากมายนัก ข้าพเจ้าแค่บอกว่า สัมผัสไม่เวิร์ค อ่านแล้วไม่สามารถอิเมจิ้นได้ และเธอควรจะคอนเซนเทรทกับสักวาของเธออีกสักนิด เพียงแค่นี้จริง ๆ ที่ข้าพเจ้าคอมเมนต์ออกไป
..............................
พระจันทร์ดวงใหญ่ ทอนแสงลงเหลือเพียงเสี้ยวบาง ๆ แต่ยังคงทอประกายอยู่ ณ ขอบฟ้าไกลตรงนั้น
ข้าพเจ้าไม่สามารถข่มหลับตาลงได้จริงจริง ข้าพเจ้าอยากจะบอกว่า จริงจริงแล้ว คนที่น้องมณีควรเขียนให้ น่าจะเป็นข้าพเจ้ามากกว่า แต่ช่างเถอะ....
..........
เธออาจจะไม่รู้...ในสิ่งที่เป็นไป
เธออาจจะเข้าใจ...แต่คงไม่ใช่ทั้งหมด
ฉันคงไม่มีโอกาส
เหมือนภาพวาด...มีฉันเดินอาดอาด
แต่เธอนั่งอยู่ในรถ
แล้วจะมาบรรจบกันได้อย่างไร
เปิดใจให้กว้างสักนิด
อย่าเข้าใจผิดถึงสิ่งที่ฉันกำลังจะมอบให้
แล้วเธอจะได้รู้..ในสิ่งที่เป็นอยู่และเป็นไป
ถ้าเธอไม่อาจเข้าใจ...ลองอ่านตั้งแต่ต้นใหม่ก็แล้วกัน...
..................
ข้าพเจ้าตั้งใจแน่วแน่ว่า พรุ่งนี้ ข้าพเจ้าจะส่งข้อความเล็ก ๆ นี่แหละ ไปให้น้องมณี เพื่อประกาศเรื่องราวที่อยู่ในใจ และน้องมณีจะได้เข้าใจอะไรสักที
เช้าตรู่ของอีกวันหนึ่ง...
ข้าพเจ้าอาบน้ำ ประแป้งหน้าขาววอก โดยไม่ลืมเหน็บกระดาษไว้กระเป๋าเสื้อด้านซ้าย ตบอีกทีสองทีเพื่อความอุ่นใจ
นั่นไง...น้องมณียืนอยู่ตรงนั้น...
ข้าพเจ้าเดินตรงไปหา ..ทำหน้าหล่อชนิดที่คิดว่า ถ้าบดินทร์เดชมาเห็นข้าพเจ้าตอนนี้ จะต้องหนักใจ
"พี่เอามาให้ ลองอ่านเถอะ แล้วจะรู้แจ้ง"
.............................
เหมือนเวลาจะหยุดไปชั่วครู่...
ข้าพเจ้าเห็นใบหน้าของน้องมณี เป็นสีแดง สลับสีชมพู แล้วเปลี่ยนเป็นสีเหลืองสลับกับสีเขียว จนแน่ใจว่าครบเจ็ดสีแล้ว ข้าพเจ้าสาบานได้ว่า เห็นรอยยิ้มบนเรียวปากเล็ก ๆ นั่น
และในที่ไม่มีใครคาดถึง น้องมณีเอื้อมมือมาจับมือของข้าพเจ้าอย่างแผ่วเบา และกระซิบเสียงเบาไม่แพ้กัน
"นี่แหละที่มณีต้องการ" อัศวมณียังคงยิ้มไม่หยุด
"ขอบคุณมากค่ะ พี่แต่งได้โดนมาก มณีขอยืมไปลอกหน่อยนะ มณีจะส่งไปให้พี่บดินทร์ เย้..ยิบปี้" อัศวมณี หรือน้องมณี กระโดดตัวลอย ผมกระจายเต็มฟ้า รังแคร่วงกราว แล้ววิ่งออกไปอย่างไม่รู้ทิศรู้ทาง
..............................
น้องมณีวิ่งจากไปแล้ว โดยไม่ได้เอะใจอะไรกับข้อความนั่นที่ข้าพเจ้าเขียนให้เลยแม้แต่นิด..นิดเดียว
บางที กลอนบทนั่นอาจจะไม่ได้ผลกับน้องมณี ไว้พรุ่งนี้ก่อน ข้าพเจ้าจะเริ่มเขียนสักวาแบบจริงจังสักที บางทีน้องมณีอาจจะเข้าใจข้าพเจ้ามากขึ้น เอาล่ะ..ตอนนี้ข้าพเจ้าต้องไปรื้อหนังสือ "แต่งสักวาเองก็ได้ง่ายจัง" ที่ได้มาเมื่อตอนชนะเลิศ ป.สี่ มาอ่านและหัดเขียนใหม่เสียก่อน....ทีนี้แหละ..
น้องมณีเอ๋ย........
...................................
ให้อ่านสนุกและยิ้มได้ ก่อนไปทำงานพรุ่งนี้....นะพี่เกี๊ยงนะ....
..................................
โดยคุณ :
ชมพูพันธุ์ทิพย์ - [11:43:20 2 ม.ค. 2544] |
