อาทิตย์หนึ่งก็มักมีเรื่องให้ต้องขัดใจกันอยู่เรื่อยๆ ก็ไม่รู้ว่าทำไมมันมีอะไรให้น้อยใจเสมอๆ จะชินอยู่กับการทะเลาะหรือจะทำอย่างไรดี.....

อยู่กันจนชาชินก็เลยมีแต่เรื่องทะเลาะ
ลืมไปแล้วว่าวันนั้น
รักกันยังไง
เคยรักมากขนาดไหน
เคยทำเพื่อกันและกันเพียงไร
จำไม่ได้ ทำไม่ได้กันแล้ว...ฤา

เจออยู่เหมือนกัน แต่อยากจะบอกว่า ในใจจริงๆไม่ได้อยากให้เป็นแบบนั้นหรอกค่ะ แต่ละคนก็มีแนวคิดของตัวเอง บางทีต้องฟังอีกฝ่ายให้มากกว่าเดิม

ถ้าฝ่ายที่รู้ว่าผิด เค้ายอมรับว่าผิด และได้บอกขอโทษ ง้อให้หายโกรธ ก็หายเถอะนะ เพราะเค้าไม่แคร์ก็คงไม่ง้อให้เหนื่อย ง้อหนสองหนก็พอทน ถ้าหลายหนเกินไปแล้วไม่หาย ก็คงจะหมดแรงง้อนะคะ ผิดไม่ร้ายแรงก็อภัยกันไปเหอะค่ะ

พี่ที่ทำงานเคยบอกว่า ชีวิตคู่คือการยอมในสิ่งที่ไม่เคยยอม

ขอโทษบ้าง..ยอมบ้าง..ง้อบ้าง..
ตอนคืนดีกัน..จะยิ่งรักกันมากกว่าเดิม ว่าไหม?

อ้อมว่า จะเข้าใจกันมากขึ้น แบบว่า เราสองคนผ่านพ้นไปได้อีกเรื่องแล้ว และก็แบบว่า มันจะเป็นภูมิคุ้มกันในคราวต่อไป ถ้าเรื่องมันเบากว่า ก็จะมองข้ามได้บ้าง เพราะเคยผ่านมาตั้งหลายอย่างแล้ว....เราเจอกันมาทุกรสแล้ว ประมาณนั้น(รึเปล่าคะ)

ทะเลาะกันบ้าง ดีกันบ้าง ชีวิตครบรสชาติดีออกค่ะ แต่อย่าโกรธกันให้นานเกินไป เพราะบางทีช่วงที่ขาดหายไปอาจจะดูเหมือนนานเกินกว่าที่ใครสักคนจะเป็นฝ่ายเริ่มต้นก่อนนะ

มีเหมือนกัน เหนื่อย เลิกกันไปแล้วด้วย คิดไปคิดว่า มันเริ่มจากความไม่เข้าใจกันและกัน (ก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ตัวเองจะเรียกร้องความเข้าใจไปทำไมมากมาย) แต่ตอนนี้สามทุ่ม สี่สิบ คิดถึง อืม..ทำไงดี ล่ะเนี่ย

โอ๋ๆๆๆ

ทะเลาะกันเรื่องอะไรล่ะค่ะ ถ้าเค้าไม่รักเรา เค้าคงไม่คิดมาก ไม่น้อยใจ มีคนรักน่ะ ดีออกนะคะ