...ไม่เคยคิดเลยว่า การที่คนเรามีใครซักคนเอาใจใส่ห่วงใย
มันจะก่อความรู้สึกดีๆได้ขนาดนี้
“คนเราชอบจะเป็นคนที่ถูกรัก มากกว่าการที่จะไปรักใครก่อน หรือเปล่า”
ตอบอย่างยอมรับความจริงที่สุด ฉันเป็นคนนึงที่ชอบที่จะถูกรักมากกว่า
เหตุผลส่วนตัวที่ให้กับตัวเอง...เพราะฉันเป็นคนขี้ขลาด ไม่กล้าเสี่ยงกับตัวแปรที่ฉันไม่สามารถจะจัดการมันได้
รึอาจจะพูดได้ว่า สำหรับฉัน ความรักเดียวที่ฉันเชื่อคือ ความรักของพ่อและแม่
ฉันเลยคิดว่า การที่เราจะไปรักใครซักคน ใครคนที่เป็นมนุษย์อีกคนหนึ่งพอๆกับเรา
มีความคิด มีความเป็นตัวของตัวเองเหมือนๆเรา
มันช่างมีความเสี่ยงสูงเหลือเกิน ที่จะพาเราเองไปสู่ความทุกข์
ฉันคงอ่อนแอเกินไป ที่จะกล้ายืดอกยอมรับความผิดหวัง
ฉันตามหา ความรู้สึกที่เรียกว่า ความรัก และอยากจะสัมผัสมันอย่างใกล้ชิดสักครั้ง
แต่ฉันก้อมีกำแพงของความกลัว ความขลาดมากเกินไป
ที่จะยอมเปิดใจของตัวเอง รักใครซักคนก่อน หรือแม้แต่ว่า
ถึงมีใครคนหนึ่งเดินเข้ามาในชีวิตฉัน
แต่สำหรับฉัน ฉันก้อยังมองเค้าเป็น ตัวแปรของชีวิตที่ฉันไม่สามารถจะจัดการได้อยู่ดี
...ฉันเคยดูหนังเรื่องหนึ่ง มีคำพูดของตัวเอกที่พูดถึงความคิดของเขาในเรื่องของความรัก
มันช่างตรงใจ จนเรียกได้ว่าตีแสกหน้าของฉันเลยจริงๆ
ฉันเคยถามตัวเองเหมือนกันว่า ทำไมฉันถึงเป็นโรคกลัวความรัก กลัวความผูกพัน มากมายขนาดนี้ แต่ฉันไม่เคยที่จะหาคำตอบที่ตรงอย่างใจต้องการที่สุดได้ซักที
ในเรื่องนี้ตัวเอกของเรื่องบอกว่า การที่เค้าไม่ยอมเปิดใจรับใคร เป็นเพราะเค้าไม่พร้อมที่จะเผชิญกับสิ่งใหม่
และเจ้าสิ่งใหม่นี้ เค้ากอ้แน่ใจแล้วว่า ไม่ใช่สิ่งที่เค้าจะจัดการมันได้เหมือนธรรมดา
ถึงแม้เค้าจะไข่วขว้าแสวงหาเจ้าสิ่งนี้ แต่อีกใจหนึ่งที่มีอำนวจเหนือกว่า
มันบอกเค้าว่า ถ้าเค้ารับสิ่งนี้เข้ามา ชีวิตที่เป็น “ชีวิตที่เค้าสามารถจัดการได้” มันจะเปลี่ยนไป เค้าสรุปคำพูดของเค้าหนึ่งประโยคนั่นคือ “เค้ากลัวชีวิตที่เค้าจัดการไม่ได้”
และนั่นเลยคือคำตอบที่ฉันหาให้ตัวเองมานาน
ฉันกลัวตัวแปรอิสระ ตัวแปรที่ฉันไม่สามารถกำหนดค่าได้ตามที่ฉันต้องการ ฉันจึงเลือกที่จะอยู่กับชีวิตแบบเดิม แบบที่ฉันตื่นมาแล้วคุ้นเคยและมั่นใจว่า ชีวิตในวันนี้ของฉัน ฉันจะสามารถจัดการให้มันผ่านไปได้ด้วยดี
ฉันจึงสรุปกับตัวเองในวันนี้ว่า ฉันไม่สมควรที่จะถูกรัก ตราบใดที่ฉันยังไม่คิดว่าตัวเองจะรักใครได้
เพราะฉันคงจะต้องทำร้ายใครต่อใครอีกหลายคน ด้วยมุมมองชีวิตและความรักอย่างนี้ของฉัน
ฉันชื่นชมคนที่สามารถรักใครซักคนได้อย่างไม่มีข้อแม้อะไรมากมาย
ฉันบอกตัวเองเหมือนกันให้พยามปรับตัวเอง
แต่มันก้อช่างยากเหลือเกิน
ฉันชอบจะเป็นคนที่ถูกรัก แต่ฉันว่า

“ ฉันคงเป็นคนไม่น่า...รัก มากกว่า ”

เปิดเพลง เจ้าสาวที่กลัวฝน ประกอบ

@^o^@

การที่เราได้รักใครสักคน
แม้ว่าเค้ายังไม่รักเราก็ตาม
มันเป็นความรู้สึกที่ดีจริงๆ
รู้สึกดีที่เราได้ดูแลคนที่เรารู้สึกดีด้วย

ความรักเป็นสิ่งสวยงาม เราต้องกล้าที่จะรัก ^_^

หากจะรักแล้ว รักใครก็จงรักเถิด

ฉันมีสิิทธิ์ที่จะรักเธอ
เธอ มีสิทธิ์ที่จะรัก ...หรือไม่รักก็ได้

ความรัก
เป็นจุดกำเนิดของทุกอย่างค่ะ
ทั้งทุกข์..สุข
ดี..ร้าย

"ชีวิตที่จัดการไม่ได้ " ไม่ได้หมายความว่ามันจะไม่ดีไม่ใช่เหรอ ..จริงๆแล้วชีวิตไม่ต้องไปจัดการอะไรมากมาย ปล่อยให้มันไปเป็นไปตามแนวทางของตัวมันเองดีกว่า..
อีกอย่างค่ะ.. ถ้าจะรักต้องลืมคำว่าเสียใจ..

ผมคิดว่านะครับ การที่ได้รักอะไรซักอย่างถึงแม้มันจะเป็นแค่ถุงกล้วยแขก มันก็ทำให้คนที่มีความรักมีความสุขแล้ว แต่ที่คนเรากลัวผมว่าคงเป็นการกลัวที่จะบอกคำว่ารักกับอะไรซักอย่างมากกว่านะครับ แต่ยังไงผมก็เชื่ออยู่ว่าความรักเป็นสิ่งที่สวยงาม ถึงแม้จะรักที่จะเอาถุงกล้วยแขกทิ้งในถังขยะแยกประเภทก็เถิด

อ๊ะ อ๊ะ
ที่แท้...
ป.ล. ก็แอบรักถุงกล้วยแขกนั่นเอง
ถุงกล้วยแขกจะรู้มั๊ยนะ ว่ามีคนแอบรัก

me too..

ถุงกล้วยแขกจะดีใจดีไหมเนี่ย
ที่ป.ล.มาแอบรัก..
"รักที่จะเอาถุงกล้วยแขกไป
ทิ้งในถังขยะแยกประเภท"
โอ้..นี่หรือความรัก..

ถุงกล้วยแขกขอชื่นชมคนทิ้งขยะในถังแยกประเภท
..เอาไป 5 ดาว
........

ปึ่ด .. ปึ่ดๆๆๆๆ (กำลังโดนรีไซเคิล -_-)

ไม่ว่าจะสุข หรือทุกข์...สมหวัง หรือ เจ็บปวด...
แต่ "รัก" ก็คือ "รัก" ค่ะ...มันเป็นรสชาติชีวิตอย่างนึง
ส่วนตัวเชื่อว่าการมอบความรักจะมีความสุขมากกว่าการถูกรัก..
เพราะเวลาเราให้..ก็จะมีความสุขใจตามมาด้วยทุกทีค่ะ..
***ถุงกล้วยแขกจ๋า
อุตส่าห์ดีใจนึกว่าจะขายถุงได้คราวนี้น่ะ..
แต่เอ...เสียงรีไซเคิลนี่
เค้าดัง ปึ่ด .. ปึ่ดๆๆๆๆ หรือจ๊ะ เพิ่งรู้นะเนี่ย..หุ หุ

เสียงตอนเอาเข้าเครื่องย่อยไงพี่ปุ้ม
ปึ่ด..ปึ่ด ปึ่ด..ปึ่ด ปึ่ด..ปึ่ด ^^

ขอบคุณสำหรับทุกข้อความที่เขียนไว้ให้นะคะ
เขียนแล้วมีคนอ่านที่รับรู้ไปได้พร้อมๆกัน มันรู็้้สึกดีมากจริงๆค่ะ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ^_^

ตั้งแต่...เธอเดินจากไป..
หัวใจ..ยังคงปิดเงียบ..
...เตือนตัวเองบ่อยครั้ง..
..ให้ยอม..."เปิดใจ"...
...
คำตอบคือ.....กลัว..
กลัว..ความอ่อนแอ..ที่สั่นไหว..
กลัวน้ำตา..ที่รินไหลจนหมดใจ..
จะกลับมาท่วมใหม่...ให้เจ็บซ้ำอีกครา...

...แล้วจะเป็นอีกคนหนึ่ง..
...ที่ไม่น่า....รัก...เหมือนกัน...