สงสารดอกทานตะวัน
ที่ไม่เห็นแสงของพระจันทร์ในคืนค่ำ
สงสารคนใจดำ
ที่ไม่เคยรู้จักความใจดี

สงสารเสาไฟฟ้ากลางถนน
ที่โดนคนใจร้ายขับชนแล้วรีบหนี
สงสารเจ้าบัวหิมะพันปี
ที่บานอยู่ดีดีก็จะมีคนเด็ดไป

สงสารกระต่ายน้อยบนดวงจันทร์
ที่ต้องอยู่บนนั้นไม่ได้ไปเที่ยวที่ไหน
สงสารดอกมะลิร้อยมาลัย
ถูกพ่อค้าหัวใสจับแช่สารเคมี

สงสารเจ้ามะพร้าวอ่อน
ที่โดนคนตัดมากินก่อนจะสุกเต็มที่
สงสารไฟจราจร..ที่แสนดี
ที่ไม่เคยเปลี่ยนสีจากเหลือง เขียว แดง

สงสารความคิดถึงของอังศุมาลิน
ที่ต้องโบยบินนับพันปีแสง (ไปหาโกโบริที่ทางช้างเผือก ^_^)
สงสารเจ้าเม็ดแตง
ที่โดนเอาไปตากแห้งไม่ได้งอกงาม

สงสารคำตอบอีกมากมาย
ที่ต้องเลือนหายเพราะไม่มีโอกาสได้ถูกถาม
แต่ไม่สงสารตัวเอง เพราะยังมีความพยายาม
แต่งกลอนจนได้ความ ... เอามาให้อ่านกัน. (ฮา) ^_^

แปะ แปะ แปะ แปะ แปะ แปะ แปะ แปะ
ชอบจัง

ชมพูฯ มีคู่แข่งอีกหนึ่งแล้วจ้า ^-^

:)

ไม่สงสารเป็ดขาว..ตาดำๆ
ตัวนี้บ้างเหรอ....
^o^

แต่งเก่งจังค่ะ ^_^

เจ้าเม็ดแดง....เป็นยังไงอ่ะ ?

น่าสงสารตัวเราที่ต้องเฝ้าคอยอ่านกลอน (แต่งเองไม่เป็น)

แต่เราสงสารตังเอง(เหมือนคุณsimilun)ที่ไม่มีความพยามยาม ไม่เคยแต่งได้สักที แต่ชอบอ่านคะ

แปะ แปะ แปะ..............
สงสารคนอื่นที่ไม่ได้อ่านเนอะ
มีแววครับ

เพราะ...........................จัง

เอาอีก เอาอีก...
เขียนได้สนุกดีนะ

สงสารคุณชมพูฯ
ที่มีคู่แข่งมาต่อกร
สงสารคนอยากแต่งกลอน
แต่เขาอ่อนภาษาไทย

อีกทั้งตัวเราเอง
ก็ไม่เก่งภาษาไทย
แต่งกลอนเป็นยังไง
ถ้าใครรู้ช่วยสอนที

สงสารคุณชมพูฯ
ที่มีคู่แข่งมาต่อกร
สงสารคนอยากแต่งกลอน
แต่เขาอ่อนภาษาไทย

อีกทั้งตัวเราเอง
ก็ไม่เก่งภาษาไทย
แต่งกลอนเป็นยังไง
ถ้าใครรู้ช่วยสอนที

ขอโทษที ไม่ตั้งใจpost 2 ครั้ง แต่พอดีเครื่องมันแฮงค์ ถือว่าเพิ่ม rating แล้วกัน

สงสารจริงสงสารจัง
สงสารกาละมังสงสารไข่
สงสารตัวเองว่าทำไม
แต่งทีไรไม่เป็นกลอนซักที

ชอบจัง |->

โอย โอย มิบังอาจ จะเทียบกับกลอนของคุณชมพูพันธุ์ทิพย์หรอกค่ะ กลอนของคุณชมพูฯ จะออกแนวหวาน ๆ ของปุ๊กปั๊กปุ้ยป้ายขึ้นกับว่าตอนที่แต่งน่ะ อารมณ์ไหน .. ส่วนใหญ่จะติดฮา เล็ก ๆ ^_^
ขอบคุณทุกคนนะคะ ที่เข้ามาอ่าน ^_^
...
กลอนมีหลายประเภทค่ะ ทั้งกลอนสาม กลอนสี่ กลอนหก กลอนแปด กลอนเปล่าก็มี แบบไม่มีสัมผัสน่ะค่ะ ตอนนี้เอาฉันทลักษณ์ ของกลอนแปดไปก่อนละกันค่ะ

ooooooo*....oo*oooo๏
ooooooo๏....oo๏ooooD

ooooooo$....oo$ooooD
oooooooD....ooDoooo#

ooooooo&....oo&oooo#
ooooooo#....oo#oooo+


-หมายเหตุ-
๑. กลอนแปดหนึ่งบทมีสี่บาทค่ะ แต่ละบาทจะประกอบด้วยแปดพยางค์ (เก้าหรือสิบพยางค์ก็ได้ค่ะ) ข้างบนที่เป็นตัวอย่าง มีอยู่สามบท รวมทั้งหมดสิบสองบาท ห้าสิบสตางค์ เอ๊ย ไม่ใช่ สิบสองบาท เฉย ๆ ^-^
๒. *, $, & คือ สัมผัสระหว่างบาทที่หนึ่งกับบาทที่สองของแต่ละบท
๓. @, # คือ คำลงท้ายของแต่ละบท และจะไปสัมผัสกับบาทที่สองของบทถัดไป และจะกลายเป็นสัมผัสระหว่างบาทที่สามกับบาทที่สี่ของบทถัดไปนั้นด้วยค่ะ
๔. คำลงท้ายของบาทที่สองของทุกบทส่วนใหญ่มักจะเป็นเสียงสูง เช่น ไหว ไหน หมอง ส่วนคำลงท้ายของบาทที่สี่ของทุกบทจะเป็นเสียงกลาง เช่น นอง ใจ มา ทาง คำลงท้ายของบาทที่หนึ่งและบาทที่สาม แล้วแต่ความไพเราะค่ะ ส่วนใหญ่จะเป็นสระเสียงสั้น
๕. คำในบาทที่สองที่จะสัมผัสคล้องจองกับคำสุดท้ายในบาทที่หนึ่ง หรือคำในบาทที่สี่ที่จะคล้องจองกับคำสุดท้ายในบาทที่สาม (พวก *, $, & ในตัวอย่าง) ไม่จำเป็นจะต้องอยู่ในตำแหน่ง(พยางค์)ที่สามดังที่แสดงไว้ในตัวอย่าง อาจจะอยู่ที่พยางค์ที่หนึ่ง สอง หรือสาม (หรือจะยื้อไปถึงพยางค์ที่สี่หรือห้าก็ยังไหว ^-^) แต่โดยทั่วไปเป็นพยางค์ที่สามจะไพเราะกว่าค่ะ ..
๖. สัมผัสใน คือสัมผัสของคำภายในบาทเดียวกัน จะทำให้กลอนเพราะขึ้นค่ะ ...

อืม งง กันไหมนี่ .. เอาเป็นว่า ตอนนี้อยากเขียนอะไรเขียนก่อน นึกก่อนว่าจะเขียนอะไร แล้วค่อยปรับเรื่องสัมผัสเรื่องคำกันค่ะ

แต่งได้น่ารักจัง
ชอบ ชอบ

อ่านแล้วสงส๊าร สงสารแหละ เก่งจังเลย

แปะๆ ๆ ๆ ปรบมือดังๆ น่ารักจังเลย .....ชอบมากจ้า

ขอบคุณที่แวะเข้ามาเยี่ยมค่ะ ^_^

สงสารคนอ่านไม่ออก
จนไม่รู้จะบอกกันยังไง
สงสารคนที่อ่านออก
อ่านแล้วไม่ชอบใจยังไง

สงสารคนใจดำ
เพราะไม่ขำที่เราเขียน
สงสารเพราะไม่ได้เรียน
เพราะยิ่งอ่านก็ยิ่งเพี้ยน

สงสารตัวเองจัง
เพระไม่ขังเรื่องแต่งกลอน
ทำได้เพียงเห่าหอน
ได้แต่นอนสงสารตัว......

โดยคุณ :