อาจจะยาวสักนิด แต่เห็นว่า น้องๆ ที่กำลังอยู่ในช่วงฝึกงานหลายคน น่าอ่านดูนะคะ
เรื่อง : ฝึกงาน
ที่มา : เนชั่นสุดสัปดาห์ ปีที่ 9 ฉบับที่ 462
วันที่ 9 - 15 เมษายน 2544
ทุกปีในช่วงในช่วงปิดเทอมใหญ่ ตามบริษัทโฆษณาต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นเอเจนซี่ หรือโปรดักชั่นเฮ้าส์ ทั้งใหญ่และเล็ก จะเห็นนักศึกษาฝึกงานเดินกันขวักไขว่ บางที่ก็มากันเป็นกลุ่ม บางที่ก็มาเดี่ยว บางคนสถานศึกษาส่งมา บางคนเดินมาสมัครเอง หลายคนมาเพื่อหวังเกรด ขณะที่หลายคนมาเพื่อมองหาความรู้และโอกาส
หลายที่ชอบที่มีนักศึกษาฝึกงาน เพราะให้ความรู้สึกกระชุ่มกระชวย ยิ่งถ้ามีเด็กๆ หน้าใสๆ มาด้วยแล้ว พนักงานหลายคนถึงกับลุกขึ้นมาดูแลตัวเองเป็นพิเศษ ตัวผู้มาฝึกงานเองก็ตื่นเต้นกับบรรยากาศใหม่ๆ บางคนไม่เคยทำงานมาก่อนในชีวิต นี่เป็นงานแรก ถึงแม้จะเป็นงานชั่;คราวก็ตาม แต่ก็เป็นสิ่งที่น่าสนใจ โดยเฉพาะเมื่อได้ทำในบริษัทที่ชอบ หรือได้เห็นผลงานที่เรามีส่วนช่วยในการทำ ก็ทำให้เกิดความรู้สึกภูมิใจ
นักศึกษาฝึกงานบางคนชอบที่จะไปสมัครตามบริษัทใหญ่ๆ หรือที่มีชื่อเสียง เพราะคิดว่าจะได้มีโอกาสใกล้ชิด และเห็นการทำงานที่มีคุณภาพ แต่ก็คงมีคนคิดเช่นนี้อยู่มาก รายชื่อจึงมียาวเหยียด มีการใช้เส้นสายไม่แพ้ตอนไปสอบเข้าโรงเรียน มีการฝากฝังทั้งจาก อาจารย์ เพื่อนร่วมงาน ญาติพี่น้อง หรือ แม้กระทั่งลูกค้าเองก็มี ซึ่งก็ทำให้คนที่ไม่รู้จักใครเลย หรือมาจากสถาบันที่ไม่ค่อยดัง รู้สึกว่ามีโอกาสน้อยลง
แต่ก็ไม่ใช่จะหมดโอกาสเสียเลย เพราะคนที่พิจารณาว่าใครจะได้ฝึกงาน ก็อยากจะได้คนที่ตั้งใจมาฝึก มีบางที่ไม่ติดอยู่กับสถาบัน แต่อยู่ที่การมาพูดคุยกัน ถ้าดูไม่ตั้งใจจริงก็จะไม่รับ
ผมเองก็มีประส[การณ์กับนักศึกษาฝึกงานอยู่บ้าง ผมมองเป็นสองพวกใหญ่ๆ คือ พวกมาดูงาน กับพวกมาฝึกงาน
พวกมาดูงาน ก็แบ่งออกเป็นสองพวกคือ พวกมาดูงานจริงๆ คือ ทำอะไรไม่เป็นเลย มาถึงก็ดูว่าเขาทำอะไรกัน ถ้ามีคนเรียกให้ช่วยก็ช่วย แต่มักจะช่วยเท่าที่ถูกบอกเท่านั้น ไม่ค่อยคิดหรือทำต่อจากนั้น
อีกพวกหนึ่งก็คือ พวกที่เรียนดี มีผลงานที่ดีในโรงเรียน กลุ่มนี้น่าสนใจ พื้นฐานดี งานดี แต่เมื่อมาอยู่ในสภาพการทำงานจริงๆ ปัญหาคือ ทุกอย่างมักไม่ค่อยเป็นดังใจ ทำไมไม่เป็นอย่างนั้นอย่างนี้ เหมือนกับชีวิตยังอยู่ในอุดมคติ มองหาสิ่งที่ดีที่สุด กลุ่มนี้ถ้าเก่งจริงจะไปได้ไกลที่สุด เพราะไม่ยอมใคร อยู่ในข่ายผู้มีความสามารถในการวิจารณ์ได้เป็นอย่างดี แต่อาจยังไม่มีความสามารถนักในฐานะผู้ทำ
พวกที่สองคือพวกมาฝึกงานจริงๆ ผมก็มองเป็นสองพวกเหมือนกัน พวกที่หนึ่งเป็น ตั้งใจมาฝึกงานจริง มีงานใดที่เกี่ยวข้องกับสิ่งที่ฝึกก็มีความตั้งใจกระตือรือร้นที่จะทำ ไม่ค่อยเกี่ยงงาน พวกนี้ถ้ามีพื้นฐานที่ดีบ้าง ก็จะไปได้เร็ว
อีกพวกหนึ่งเป็นพวก ทำหมด สากกะเบือยันเรือรบ ใครให้ทำอะไรทำหมด ส่วนใหญ่กลุ่มนี้มักเป็นกลุ่มที่รู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยเก่ง หรือเป็นพวกที่มีใจรักในการทำงานและไม่เกี่ยงงาน ทำงานได้ตั้งแต่งานในหน้าที่จนถึง เสริฟน้ำ ซื้อก๋วยเตี๋ยว ซึ่งเท่าที่สังเกตกลุ่มนี้มักมีพื้นหลังที่มีความลำบากมาก่อน ก็เลยรู้ค่าของโอกาส ต่อให้ฝีมือไม่ค่อยดี แต่ก็มักจะได้รับความเอ็นดูเสมอ
นักศึกษาหลายคนเล่าถึงความรู้สึกแรกๆ ที่มาฝึก หลายคนเปรียบเทียบเหมือนออกจากกะลา หลายคนงงกับสิ่งใหม่ๆ ที่ไม่เหมือนตำราเรียน หลายคนไม่เข้าใจแม้แต่คำที่เขาใช้กัน หลายคนมีความรู้แต่ไม่เคยเห็นของจริง หลายคนไม่ชอบเลยกับการต้องมาถูกคนอื่นเขาใช้ หลายคนอยากไปใช้คนอื่นก่อนที่จะถูกคนอื่นใช้
แต่ไม่ว่าจะเป็นแบบใด ทุกคนมีเวลาอยู่สามสี่เดือนที่จะมาเล่นบทบาทนี้ หลายคนกลับไปเรียนต่อด้วยอุปนิสัยที่เปลี่ยนไป หลายคนรู้สึกตัวเองดีขึ้น หลายคนลิ้มรสความยากลำบากเป็นครั้งแรก หลายคนพบว่าตัวเองมาผิดทาง หลายคนรู้สึกท้อใจกับโอกาส หรือรู้สึกว่าตัวเองด้อย ไม่เก่ง ไม่ดี ไม่ได้เรียนที่ดังๆ
ซึ่งสิ่งเหล่านี้เป็นแค่ส่วนประกอบเท่านั้น สิ่งที่สำคัญที่สุดคงเป็นตัวของนักศึกษาเองมากกว่า ว่าจะใช้โอกาสนี้อย่างไร ให้ได้ประโยชน์สูงสุด
ถ้าใครได้ดูการประกาศผลของออสการ์ปีนี้ ตอนที่รัสเซลล์ โคร์ว ขึ้นไปรับรางวัล เขาพูดประมาณว่า ถ้าคุณอยู่ในที่ที่ด้อยโอกาส ความฝันทั้งหลาย ดูยากที่จะเป็นจริงได้ ดูจะเป็นสิ่งที่อยู่เกินเอื้อม แต่สิ่งที่คุณต้องการก็คือ ความกล้าหาญ และความมุ่งมั่น และถ้าคุณทำเช่นนั้นไปเรื่อยๆ สิ่งดีๆ เหล่านี้ก็จะเกิดกับคุณได้ ทุกอย่างเป็นไปได้
โดยคุณ :
Picmee - [12:48:52 12 เม.ย. 2544] |
